‘Het zit op de bank en het zapt’ gaat bij ons thuis niet zo makkelijk op. Niet sinds er in ons huis pubers wonen. Yvonne Kronenberg had het zo leuk bedacht. Dat vindt hij ook trouwens. Het leven der zapper was perfect totdat onze vrouwtjes-in-de-dop besloten echt niet zonder bepaalde series te kunnen. De man zucht en verdwijnt moedeloos achter zijn laptop. Waar hij blijft zitten tot de draken, ja ook die op de buis, zijn verdwenen.
Mannelijk domein
Elke avond moet hij opnieuw zijn domein veroveren. Maar de man is geduldig. Rond negen uur fleurt hij wat op, wetende dat het niet lang meer gaat duren. Die opleving gaat wel gepaard met wat ongeduld. Of ze zich wel realiseren dat de serie niet afgekeken wordt. Half tien is half tien. Ja-maars doet hij niet aan. Ik wel. Ik ben tenslotte ook een draak. Tegen alle regels der opvoedkunde in, zit ik niet altijd met hem op één lijn als het gaat over bedtijden. Andere zaken heb ik trouwens ook niet altijd even strak in de hand. Ik ben nogal situatiegevoelig. Dat dit een slechte zaak is, daar zijn pedagogen en wachtende zappers het met elkaar over eens. Dat snap ik, en daarom maak ik het goed. Ik gun hem zijn late avond zapparadijs.
Middernacht
Voor die tijd ben ik allang afgetaaid naar boven. Soms met woeste plannen, soms met een boek. Wanneer hij verkiest ‘nog even op te blijven’ in plaats van zich te verliezen in woestheid of letters, is wat mij betreft de pret er snel af. Na een kwartier worden mijn ogen zwaar en raak ik verdwaald in andere dromen. Tot na middernacht. Dan word ik steevast wakker omdat ik hem naast me mis. Met het besef dat zijn dagen heel vroeg beginnen kan ik het niet nalaten hem op de tijd te gaan wijzen. Typisch gevalletje remotecontrole dat vrouwen maar moeilijk loslaten. Want voor hem is het nu juist zo fijn. Een stil huis en eindelijk de bank voor hem alleen. Waar hij mag zitten en zappen…….. Tot half een.
Lees ook: De ideale maten
Geef haar haar eigen gadget: de Creative Zen Mozaic 4gB
