Er zijn maar weinig vrouwen die vol overgave een compliment in ontvangst durven nemen. Ja, heren, dat is een kwestie van durven. Ik kan de vinger er nog niet helemaal op leggen, maar het moet ermee te maken hebben dat bescheidenheid lang als positieve eigenschap voor vrouwen werd gezien. Daar ligt een schone taak voor opvoeders. Zij die de fase van cognitieve verankering al gepasseerd zijn, zullen zelf aan de slag moeten. Daar kun jij niet zo veel aan doen. Die bal ligt bij haar.

Blinddoek
Soms ben ik er ook zo een. Vrijen doe ik sinds mijn veertigste bij voorkeur in het bijna donker en voor de kinky variatie zou ik graag de blinddoek willen introduceren. En laat ik duidelijk zijn, daarbij ben ik degene met het zicht. De badkamerdeur gaat steeds vaker op slot zodat ik ongezien in een of ander niksje kan schieten waarna ik, weer in iets gehuld, best bevallig wil liggen zijn. Wanneer hij onverhoopt toch iets ziet daar in de badkamer, maak ik een of ander relativerend grapje over zijn gekwijl. Dat hij vast zijn lenzen al uit heeft of niets gewend is. Neem vorige week. We liepen langs een winkelruit  vol nieuwe voorjaarsmode. Lief merkt op dat hij de kleding wel aardig vindt maar etalagepoppen eng dun. ‘Zo zien echte vrouwen er gelukkig niet uit.’ Mijn antwoord: ‘Dat lijkt maar zo omdat je mij gewend bent.’ Waarom?

Op de voorgrond
Voor mezelf ken ik de verklaring. Graag geloof ik al zijn complimenten. Maar ik noem ze ‘roze bril’ en die ram ik er telkens keihard verbaal vanaf om te kijken of hij bereid is hem weer op te zetten. Een soort van drang naar dubbele bevestiging omdat die van mezelf af en toe ontbreekt. Mij is geleerd dat meisjes zich gedeist houden en niet op de voorgrond dringen. Daar ben ik best overheen gegroeid, maar in onzekere tijden, zeg de dagen na mijn veertigste, steekt het toch de kop weer op. Dat ik ook hem daar mateloos mee beledig, kwets en onnodig lastigval is een understatement. Goed beschouwd best knap van hem. Dat hij bereid blijft die bril op te zetten.