Hai Ralph,
Het is een geliefde hobby van veel vrouwen. Klagen over
hun relatie. Sommigen doen het uit onzekerheid, anderen uit wraak,
anderen omdat ze gewoon naast hun relatie geen echt leven hebben. Te druk voor geluk of een beetje reflectie. Maar ja, je moet het toch ergens over hebben? Dus wordt er tussen vriendinnen
heel wat afgekletst over wat hij wel niet allemaal fout doet en waarom
zij daaronder lijdt. Vrouwen zijn ware gossipgirls.

Spaar jij ook oude koeien?
Ik zeg u, dames doe het niet!
Want wij zijn geboren met een gen dat er voor zorgt dat nare
herinneringen altijd boven aan de geheugenlijst zullen staan. Zeg, ‘het
oude koeien syndroom.’ Dus, wanneer jij allang weer happy bent met je
schatje, denkt je vriendin nog steeds dat jullie een zware relatiedip
hebben. Of nog erger. Zoals die vriendin van mijn partner die verwacht
dat we nog steeds elk moment kunnen scheiden van minstens tafel en bed,
omdat hij ooit, vier jaar geleden eens wanhopig tegen haar zei: ‘ach,
Bo zit weer eens te zeuren.’ Voor hem gewoon een opmerking, voor haar
een teken dat we echt niet bij elkaar passen.

Verkeerd beeld
En zo zijn er ook vriendinnen van mij die
denken dat mijn man het standaard vertikt iets in het huishouden te
doen, mij altijd de rekening laat betalen telkens wanneer we uitgaan,
mij en de kinderen zwaar verwaarloost omdat hij meer leeft voor zijn
werk dan voor ons. En het ergste van alles, ze denken dat hij nooit,
maar dan ook werkelijk nooit de vuilnisbak buiten zet. En dat allemaal
omdat ik ooit, in een boze bui eens een piepklein opmerkinkje maakte
omdat zo’n situatie een keer, een klein beetje, maar echt sterk
verdund, was voorgevallen. Lang geleden. Ik durf er gif op in te nemen,
Ralph, dat jullie mannen zich geen donder aantrekken van wat een vriend
ooit zei over zijn vriendin. En dat jullie er al helemaal geen
conclusies aan verbinden. Niet zolang je eigen vriendin je onder druk
zet om eens gezellig over jullie vrienden te praten. Wat jij?

Tot maandag, Bo

Ha die Bo,
Klagen, ik durf het bijna niet te zeggen,
maar dat is dus echt een vrouwenuitvinding. Net als praten, en het
analyseren van relationele toestanden. Wat zeg ik, het tot op het bot
fileren van relationele toestanden. Gossipgirls heaven! Zet twee
vrouwen bij elkaar en ze praten binnen twee minuten de meest
liefdevolle relatie aan gruzelementen, omdat het toch duidelijk was dat
hij weg keek toen zij dittemedat zei, wat er dus op duidde dat hij dat
niet wilde horen, waaruit bleek dat hij niet op dezelfde manier in deze
relatie stond als zij, en je weet het he, je weet het: verschillende
verwachtingen zijn killing, nee, die gaan het niet redden samen. Ja,
vrouwen letten op signalen, verbaal en nonverbaal, met name de signalen
die op onheil duiden, of zouden kunnen duiden. Een man die hetzelfde
tafereel had gadegeslagen (vrouw zegt dittemedat, man kijkt weg), had
direct gezien dat er op een TV even verderop een voetbalwedstrijd
gaande was, en dat er een bal op de paal werd geschoten. Daar heeft een
man een antenne voor, want dat is onmisbare informatie. Dus.

Naar de sauna
Terwijl de vrouwen beginnen aan hun
maandenlange discussie over de ins en outs van dit moment, zullen de
mannen er ook op terug kijken: “Zag je dat schot?!” “Ja, wow” “Zeg,
weet jij wat er ineens met de vrouwen is?” “Nee, geen idee,
vrouwendingetjes?” Het enige moment dat mannen klagen, is als ze ergens
mee naar toe moeten van een vrouw. Bo, ik wil je iets duidelijk maken:
een vrouw die haar man verplicht meeneemt om ‘gezellig samen dingen te
doen’, en die onder dingen dan winkelen verstaat, of de sauna, een
musical voor mijn part, dat is het equivalent van een man die zijn
vrouw meeneemt om te komen kijken naar het optreden van een van zijn
maten in de dartscompetitie. Elke week. Dus daar klagen mannen over.
Heel even maar. Want ze weten hoe het werkt, tussen mannen en vrouwen.
Het is geven en nemen. Overal.
Groeten
Ralph