Hij kan maar een ding tegelijk, zij praat te veel. Hij kan niet luisteren, zij niet navigeren. Zijn mannen en vrouwen werkelijk zo verschillend? In de wekelijkse blog Man versus Vrouw zetten we haar tegenover hem. Vandaag: Samen op vakantie.

VOLGENS HAAR
‘Dat is het?’, vroeg de dame achter de incheckbalie. Op de band stond een niet bepaald grote koffer. Voor de band en balie stonden twee vrouwen. Ja, dat was het. ‘Knap niet?’ Twee meiden een week weg, en alles zat in één niet bepaald grote koffer. ‘Dat zie ik niet vaak.’ Nee, dat klopt, want ik vlieg zelden. Ik ben een gevalletje vliegangst. Maar dat bedoelde ze niet. Wanneer ik op vakantie ga neem ik het liefst zo min mogelijk mee. Geld en pas is eigenlijk genoeg. En een sleutel, zodat ik er thuis weer in kan. Een mens wil toch ook weer eens naar huis. Nou vooruit. Ik doe er wat makkelijke kleding bij en een tandenborstel, maar dan ben ik ook wel klaar. Ik reis graag licht. De rest van het jaar doe ik al zwaar werk genoeg.

Vrijheid
Het is een stille wens. Gewoon weg wezen met alleen mijn pas en geld. Als ware ik Herman, bezongen door Acda en de Munnik. Maar ik heb het al lang geleden verpest. Ik ‘nam’ een gezin. Vakantie ‘vieren’ gebeurt sindsdien op een ver van te voren te bepalen tijd en op een scherp afgebakende plaats. Misschien neem ik daarom zelf het liefst zo min mogelijk mee. Dat geeft nog enig gevoel van avontuur en vrijheid. Zo niet mijn lief en onze bloedjes. Zij ruimen in de auto nog net geen plaats in voor een mud Hollandse afkokers en kilo’s vacuumverpakte Goudse. En dat is maar goed ook. Anders kan de rest er niet meer bij.

Jaloers
Ik noem u: boeken, knuffels, make-up en make-up verwijderaar, de stijltang, een maandverpakking daglenzen, shampoo en doucheschuim. Kleding voor mooi weer, kleding voor slecht weer, makkelijke schoenen, moeilijke maar oh zo sexy schoenen. Twee verschillende laptops, vier verschillende mobieltjes, vier verschillende opladers, DVD-tjes, snoep-koek-en-zopie, spelletjes voor binnen, spelletjes voor buiten en spelletjes voor onderweg. Ja, zelfs een opblaaszwembad mét pomp en een ehbo-koffer waar ze in een militair veldkamp jaloers op zouden zijn. En op speciaal verzoek van onze jongste: het eigen dekbed. Met hoes én kussen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dan begrijp ik de verbazing van zo’n dame achter een incheckbalie wel. ‘Hoe krijgt ze het in één zo’n koffertje?’ 

VOLGENS HEM
Als ik op vakantie ga, ‘moet’ ik met drie vrouwen en één manneke. Dat manneke gaat nog wel, behalve het feit dat die niet in slaap te rammen is tijdens de gehele autoreis naar een zonnig zuiden. Een reis die we gezien de drukte liefst ’s nachts maken. Nu ben ik de afgelopen jaren gezegend geweest met een zeer ruime gezinsauto, dus alle benodigdheden, inclusief de in mijn ogen belachelijke vrouwelijke accessoires konden achterin gepropt worden. Nee, geen tent of caravan, mijn vrouw is een luxe paardje. Een hotel kan nog net, maar eigenlijk is een appartement danwel een huisje een pré.

Aanvang
Als man hoor je de route uit te stippelen en een tijdstip om te gaan en aan te komen. Vrouwlief wil na een verkwikkend schoonheidsslaapje in de auto immers meteen de benen in de zon kunnen gooien, zo’n vijf minuten na aankomst in het paradijs, dus timing is een ‘big issue’. En elk jaar trap ik er weer in. Elk jaar hanteer ik weer een schema waarin ik genoeg tijd heb om me klaar te maken voor vertrek. Het kleine manneke kan het niet schelen. Die slaapt door totdat ik zijn krent in het stoeltje in de auto heb gezet. Pas dan wordt hij wakker om pas weer de ogen te sluiten bij aankomst. Maar de dames. De twee jongste meiden zijn niet in slaap te krijgen als ik ze smeek om even ‘voor’ te slapen omdat de rit ’s nachts lang en saai is. Mijn vrouw scharrelt drie uur van tevoren als een kip zonder kop door het huis, vijf keer de gaskraan controlerend en drie keer de koffer met make-up en onderkleding in en uit pakkend.

Te laat
Een half uur vóór uur U doe ik de koffers in de auto en merk ik dat er door mijn lief stiekem nog een tasje of twee extra bij is gezet zodat mijn pas- en meetschema in de war vliegt, en ga ten slotte achter het stuur zitten in afwachting van de rest. Denk niet dat we op tijd weg zijn! Ik moet nog wachten op kinderen die hun favoriete knuffel niet kunnen vinden, nog even de poezen vijftien keer moeten aaien en de vissenkom dempen met veel te veel voer. Vervolgens een vrouw die toch nog een briefje schrijft voor de oppas, die al vijf jaar voor de katten zorgt tijdens onze afwezigheid. Als ze eindelijk naar buiten komt, drentelt ze schuldbewust naar mijn deur en laat met een verontschuldigende glimlach een extra tas met broodjes, drinken, films, boekjes en spelletjes zien, met de vraag waar die moet liggen. Voor straf zit ze krap met haar voeten. Dit jaar is mijn nieuwe auto een stukje kleiner. Ze mag de indeling zelf maken.