Vraag een (jonge) man wat hij zoekt bij het daten. Negen van de tien keer hoor je dat de vrouw die hij zoekt ‘spontaan’ moet zijn. Vraag  een vrouw naar haar wensen en ze zegt dat hij ‘best romantisch’ mag zijn. Spontaan en romantisch, twee tamelijk vage begrippen. Wat is spontaan? Dat ze lekker anticipeert op onverwachte gebeurtenissen? Dat ze regelmatig iets doet dat je niet verwacht? Moet ze het voortouw nemen of moet ze gewoon niet te veel zeuren en overal voor in zijn? Je kunt er alle kanten mee op, met dat spontaan.

Vrijen in de branding
Nee, dan de romantiek. Waar moet een man die ‘best wel romantisch is’ aan voldoen? Moet hij kunnen dichten en bij kaarslicht in haar ogen staren? Moet hij wat dromerig zijn en haar met een roze bril beschermen tegen de harde realiteit? Gaat het over wandelen onder de sterrenhemel en vrijen in de branding? Noem mij een hork, maar zo romantisch is dat allemaal niet. Oké, sterrenhemels zijn mooi maar op een of andere manier is het ’s nachts altijd koud óf barst het van de muggen. Vrijen in de branding is niet echt comfortabel en gestaar bij candlelight kennen we nu ook wel. Been there, done that.

Coup ontploft
Doe mij maar de liefde van het minder roze soort waarbij ik ’s morgens, ondanks ‘coup ontploft’ nog even tegen hem aan mag schurken. Het soort van liefde waarbij ik niets hoef te zeggen als ik dat niet wil. De verbondenheid waarbij ruzie slechts een extra aanleiding is tot ontwikkeling in plaats van aftakeling. Geef mij de romantiek van een man die zegt ‘wij samen tegen de rest van de wereld maar niet de hele dag hand in hand’. Voor zo’n man wil ik dan best spontaan de rest van mijn leven vrijmaken.