In de trein zat ik tegenover een middelbaar stel. Type man met snor en vrouw met zenuwachtig lachje. Er stonden allemaal tasjes tussen hun benen. “We zijn lekker geslaagd”, zei de vrouw. Haar man keek uit het raam. De vrouw trok een tasje op haar schoot en haalde er een shirt uit. “Ik ben blij dat we deze nog voor je hebben gehaald. Staat goed bij die broek.” De man zuchtte. “Dat zei je al, ja”, bromde hij.

Als zij dat nou leuk vindt
Ik gluurde over mijn krant en deed mijn ‘oordeel in twee minuten’. Hier komt-ie:
De man was liever thuis gebleven. Lekker een dag niks. Maar dat vond de vrouw ongezellig. Als je samen bent moet je ook samen dingen doen. En nu deed de vrouw alsof ze het heel gezellig had gevonden. Alsof ze niet voelde hoe afwezig en ijl haar man de hele dag al was. En de man zal de volgende keer weer meegaan. Want niet meegaan is niet de afspraak. “Als zij dat nou leuk vindt…” Thuis sproeit hij vanavond de rododendron en praat hij over de schutting met de buurman. Het was weer afzien, hahaha. En morgen loopt hij er in zijn nieuwe kleren bij als Gordon op de Love Parade.

Houvast
Ik zeg: mannen en vrouwen zijn niet geschikt om dingen samen te doen. Geven en nemen, zeggen ze dan. Ze zal wel vaak mee moeten kijken naar Studio Sport, of naar duiven in het nieuws. Maar ze wil ook aandacht. Samenleven is een ritueel met regels. En dat is fijn, want regels geven houvast. Minder fijn is dat elke regel voortkomt uit onzekerheid. Of beter: uit het op afstand houden van die onzekerheid. Wij hebben behoefte aan erkenning, en zo lang we ons zelf niet erkennen, tappen we onze dosis zelfvertrouwen fijn van anderen af. De houdbaarheid van een spits bij Real Madrid is langer.

Afwijzing
Vooral omdat een man een vrouw sowieso niet begrijpt. En andersom. Een groep mannen is een kudde die zichzelf in stand houdt. Mannen begrijpen elkaar, doen samen dingen zonder er over na te hoeven denken. Als ik in de kroeg een uur lang heel diepzinnig heb zitten praten met een man, vervolgens midden in een zin ga pissen, om nooit meer terug te komen, zal die man me later in het voorbijgaan een knipoog geven. Dat hoef ik bij een vrouw niet te proberen. En een vrouw bij mij ook niet. De horror van de afwijzing!

In de mix
Dus: pas als we gaan mixen, begint de ellende. Een relatie is de ultieme mix. We grijpen elkaar vast, doen water bij de wijn, gaan dingen samen doen, worden gewoontedieren, doen dingen niet omdat we ze willen doen, maar omdat we ze altijd zo deden, steeds meer en steeds krampachtiger. Tot we imploderen in leegte en uitzichtloosheid.

Daarom is er voor mij maar één regel. Ik houd van jou van de zon tot de maan en de sterren en weer terug. Ook als ik kies voor een leven zonder een berg tasjes tussen mijn benen.