We kunnen er natuurlijk heel lang over praten. Of kort. Vrouwen liever heel erg uitgebreid, gezellig en lang. Mannen liever, ehh, niet. Maar als we alles bij elkaar optellen, van elkaar aftrekken, even delen en worteltrekken, dan blijft er in vrouwenland maar één echte hobby over. Praten. Dames, dames. Wat kunnen jullie praten. Over alles. Echt alles. En ontkennen heeft geen zin: ik zit elke dag in de trein.

Verdachte vrouw
Een zwijgende vrouw is verdacht. Die heeft veel te veel issues. Of te weinig. Of geen gesprekspartner, hoor ik jullie denken, maar daar heb ik maar één antwoord op: hahaha, zeker nog nooit van de telefoon gehoord. Een gesprekspartner is voor een vrouw altijd maar één speeddial away. Gisteren in de trein, een meisje: “Ja hoi, met mij […] Ik zit in de trein […] Ja, saaaaaai ja […] Dus ik dacht […] Ja […] Ja […] Dus ik dacht […] Ja inderdaad […] Maar wat ik dus dacht: kun jij me mooi gezelschap houden, ongeveer twintig minuten.”

Goed luisteren
Op zulke momenten denkt 100% van de mannelijke populatie, 100% zeker weten: ‘mensch! Sterf! Nu!’ Niet dat wij mannen zo zijn, zo hard en zo . Wij weten gewoon dat alleen overdrijven helpt in zulke situaties. En we zeggen de dingen graag kernachtig. Het langste telefoongesprek dat ik bijvoorbeeld ooit voerde duurde nog geen minuut en ging als volgt. “Hee met mij […] Zes uur. […] Nee, zes uur. […] Okee, joe, doeg.” En het had nóg korter gekund als de vrouw aan de andere kant meteen goed had geluisterd. Maar dat laatste neem ik terug. Want zo’n vrouw bestaat niet.

Ongezellig
Mijn telefoongesprekken vallen stuk voor stuk onder de door vrouwen in het leven geroepen verzamelnaam ‘ongezellig’. En wij mannen zeggen: gezelligheid wordt zwaar overschat. Gezelligheid is de ene keer de kaarsjes aan en de lampen gedimd en samen, en de andere keer is het met je rug naar de andere persoon in de kamer keihard urenlang tegen willekeurig wie in een telefoon tetteren.

Maar als ik daar wat van zeg, krijg ik altijd hetzelfde antwoord: vent, zoek een hobby!