Het ging vanmorgen al vroeg over porno. Altijd een goed onderwerp om mijn aandacht mee te krijgen. Niet omdat ik een die-hard liefhebber ben overigens. Ik ben ook niet tegen, bij de juiste dosering in het juiste perspectief. En die twee zaken, daar heb ik al jaren mijn twijfels over. Vanmorgen stond het in de krant. Pornokijkers hebben een vertekend beeld over vrouwen. Hoera! Maar denkt er wel eens iemand aan het scheve beeld dat vrouwen over mannen krijgen door porno?

Ondergoed
Persoonlijk neem ik, dankzij porno, nog maar weinig mannen serieus. Hoe mooi het pak ook, hoe goed de baan, het zinnig de gesprekken, ik blijf in elke man de drive zien die, wanneer  het erop aan komt, ervoor zorgt dat ze niets liever doet dan kijken naar Hustler tv, ergens in een kelder met netkousen aan aan de kabels hangen, hun auto met kinderzitje parkeren bij het zuigbos of pornosurfen op het net. Die gedachte heeft zo’n beetje de uitwerking als de tip die je wel eens hoort wanneer je nerveus bent voor je presentatie. ‘Denk dat je toehoorders in ondergoed zitten’. Nou dat dus. Probeer het dan nog maar eens droog te houden.

Porno sneu voor man
Dus eigenlijk is porno heel erg sneu voor de emancipatie van de man. Het is slechts de fysieke macht die mannen kunnen inzetten om over de seksualiteit van de vrouw te heersen. Maar psychologisch gezien is de vrouw ‘on top’. Elke vrouw weet dat. Dus ik stel voor dat we ophouden over vrouwonvriendelijke porno. Die bestaat niet. Het is de man die zich van zijn meest afhankelijke en kwetsbare kant laat zien wanneer hij te veel wegduikt in de verdoving van lust en de grens tussen studio- en het echte werk niet kent. Het imagoverlies en het relationeel isolement dat hij daarbij oploopt is volgens mij niet te onderschatten. Misschien moest dáár eens een onderzoek naar gedaan worden.

Zij zet al haar foto’s op Hyves. Hij spaart alleen digitale vriendjes uit zakelijk oogpunt. Maar is dat nu wel zo?  Elke week zetten wij hem tegenover haar met een stelling. Deze week: De zin en onzin van digitaal netwerken.

VOLGENS HAAR
Vandaag las ik een onderzoek dat fysiek aan je netwerken werken niet zo’n zin meer heeft. Behalve wanneer je zakelijk helemaal aan de top vertoeft. Dan doe je juist weer niet aan virtuele vriendjes. Als toppertje is het not done en indiscreet relatiegegevens op het net te gooien. Het komt er dus op neer dat je, aan de top, aanschuift bij de borrel en banket voor je zaakjes, terwijl je het als dozenvouwer moet hebben van je Hyves account. Het is nog niet bedacht of er heerst hiërarchie. Niet dat het allemaal zo nieuw is, maar ik ben een nitwit. Ik houd de virtuele netwerkwereld niet zo bij. Letterlijk.

Kopje koffie
Ik heb het wel geprobeerd. Vooral Hyves was een giller. Lekker lezen wat Truus en Miep nu weer gedaan hadden. Ik ging ze natuurlijk niet vragen of ze nu per ongeluk of per ongeluk-express hun account niet dicht hadden getimmerd. Ik dacht al snel ‘ga zo door! Erg leuk die foto’s. Alweer met een nieuwe vriend staan te slempen zo te zien?’ Maar, aan elke hobby komt een eind. Op een gegeven moment ging mijn voyeurisme gewoon te veel tijd kosten. Aan linkdIN heb ik trouwens wel een leuke opdracht overgehouden. Ik sta in het netwerk van het netwerk van een netwerk. Of zo iets. Ik kende de beller die mij een stukje wilde laten schrijven in elk geval niet. Maar dat was na een ouderwets kopje koffie boven een tafeltje zo opgelost.

Afgesloten tijdperk
Misschien heb ik gewoon wat hulp nodig. Er zijn seminars waarin je fysiek bij elkaar komt om te leren dat fysiek netwerken zóóó 2008 is. Daar leer je hoe je virtueel netwerken voor je kunt laten werken. Ik moest er, als afsluiting van een tijdperk, maar eens heen. En rap, voor iedereen ziet dat ik nog maar 2 vriendjes heb op mijn achterafaccountje. Jammer van het gezellige toastje brie en het glaasje witte droge. Ze leveren niet genoeg meer op. 30% van de virtuele netwerkers haalt werk uit het netwerk. Onder de borrelbabbelaars lukt dit slechts bij 3%. Netwerken moet dus digitaal. Ook ik. Al kan ik altijd nog heel discreet zeggen dat ik niet op Facebook sta omdat ik eigenlijk een toppertje ben. 

VOLGENS HEM
‘Twitter jij al?’, vroeg een collega me een jaar geleden. ‘Eh watte?’, was mijn alerte antwoord. Twitteren was toen vrij nieuw. Als je tegenwoordig niet twittert ben je toch wel hopeloos ouderwets. Tijd om eens op te zoeken wat deze nieuwe hype nu precies is en of het een zinvolle toevoeging is aan ons informatietijdperk. Twitter stelt je maar één vraag: ‘Wat ben je aan het doen?’ Dat vul je dan in en laat je weten aan de rest van de wereld. Uhmmm, ok, maar waarom zou ik? Wie is er nu in godsnaam geïnteresseerd in mijn doen en laten behalve de mensen die daarin betrokken worden? En waarom zou ik überhaupt tijd besteden aan zoiets?

SMS
Eigenlijk is het een soort van SMS, alleen stuur je die niet naar één persoon en je zet geen dialoog op touw, maar je vertelt bijvoorbeeld dat je je op het toilet even aan het downloaden bent, dat je bij de bakker in de rij staat of dat je bezig bent je kleren uit te trekken om je maagdelijkheid te verliezen aan iemand die je die avond ontmoet hebt. Ik noem maar iets geks. De bedoeling is dat je de rest van de mensheid laat weten wat je op elk moment van de dag aan het doen bent en deze mededeling dien je te doen met gebruikmaking van maximaal 140 tekens. Waar is het einde? Continue een filmcamera op je bril en iedereen live tonen hoe je een 1 krijgt bij een proefwerk op school?

Beperken
De giller van deze site is hun eigen uitleg over de redenen waarom je het zou moeten gebruiken, volgens een vraag- en antwoordpagina. Voorbeeld: ‘Is Twitter niet gewoon té veel informatie?’. Antwoord: ‘Nee, sterker nog, Twitter zorgt er voor dat je niet wordt overladen met online informatie. Gebruikers verwachten geen reactie op hun geplaatste mededelingen. Updates van familie en vrienden vloeien naar je telefoon en je maakt zelf uit hoeveel aandacht je er aan schenkt’.  Dit riekt naar een enorme contradictio in terminis. Je wordt immers overladen met informatie waar je helemaal niet om vraagt, terwijl Twitter juist het tegendeel beweert. Ook lijkt het me iets waar je, als je gewoon écht tijd besteedt aan de mensen waar je om geeft, helemaal geen tijd voor hebt. Het zal dus wel iets zijn voor mensen die het tegenwoordig eng vinden om gewoon contact met anderen te hebben zonder digitale tussenkomst. Niks voor mij dus.

Ha die Bo, Boven mijn bed hangt in een prachtig mooi gouden lijstje een tekst. Het is mijn houvast in dit leven. Als ik het even niet meer weet, kijk ik er naar en adem ik drie keer rustig in en uit. Daarna ga ik slapen en is alles weer goed. Wat er staat? ‘Er zijn meer mannen dan vrouwen in het gekkenhuis, wat bewijst wie wie gek maakt.’ De uitspraak is van Gilbert Cresson, en ik heb geen idee wie dat is. Wat ik wel weet is dat hij een wijs man is.

Puntje van orde  Het zijn natuurlijk wel weer de mannen die zich gek laten maken. Dat is natuurlijk precies waar het mis gaat bij ons. Wij overschatten onze communicatieve vaardigheden, we veren niet mee, dus ja, dan breken we, zo af en toe. Of nee, laat ik voor mezelf spreken. Ik heb altijd de onbedwingbare neiging aan iedereen uit te leggen hoe het allemaal werkt, zo in het leven. Dat die uitleg slechts mijn versie is, en dat die versie niet stoelt op feiten, omdat alles nu eenmaal interpretatie is, en dat ik mezelf gek maak als ik toch gelijk wil hebben, dat wist Nietzsche al. Merk je trouwens hoe kwistig ik met dure namen strooi? Goed hè. Egodingetje van me. Kijk mij eens slim zijn. Zo zijn wij, mannen.

Leuk en slim 
Mannen willen slim zijn. Vrouwen leuk. Dus mannen gaan redeneren waar vrouwen gaan voelen. Ratio versus emo. Daarover heb ik een stellingname: discussiëren is een mannendingetje. Er is geen discussiëren aan met een vrouw. Je kunt je betoog nog zo helder hebben, nog zo duidelijk in een rechte lijn van oorzaak naar gevolg redeneren, tot er echt echt echt geen speld meer tussen te krijgen is, een vrouw heeft dan altijd nog de mogelijkheid om te zeggen dat het voor haar ‘anders voelt’. Dan staan mannen zich dus weer de haren uit de kop te trekken.

Hoe zit dat voor jou Bo, ratio of emo?

Groet, Ralph.

Hai Ralph, 
Nou, laat ik je zeggen dat ik zelf vaak in conflict ben met mijn eigen emo en ratio. Kun je nagaan hoe ingewikkeld het wordt wanneer ik daar ook nog een man bij ga betrekken. Dat stel ik dan dus ook zo lang mogelijk uit. Maar aangezien ik een vrouw ben duurt ‘lang’ ongeveer een paar minuten. Dan moet hij het weten. Mijn briljante idee, een vraag, mijn verwondering. Niet zelden kent hij mijn hersenspinsels nog goed en wel voordat ik ze gesponnen heb. Hij vindt het wel schattig. Zegt hij. Ik denk dat hij het meer schattig vindt dat ik juist aan hem denk. Het soort van egodingetje, waar jij het ook al over had. Want wat ik nu feitelijk heb gedeeld gaat het ene oor in en het andere weer uit. Dat merk ik heus wel.

Leren voelen 
En hij heeft gelijk. Want echt zinnig is het niet, wat ik zoal denk. Allemaal gebaseerd op emotie. Het is zelfs al een tijdje zo erg dat ik soms maar precies doe waar ik géén goed gevoel over heb. Dan word het tenminste nog iets. Mijn zelfvertrouwen gaat er wel onder gebukt. Want zo’n maatregel zegt dat veel, op grond van irrationeel besluit, al is mislukt. Maar juist die wetenschap zet ik dan maar handig in. ‘Bo, wat denk je van een vakantie in Frankrijk dit jaar?’ Naa, lijkt me niets, dus laten we het doen.’ Echt, het werkt. Topvakantie hebben we gehad. En zo gaat het met veel meer dingen. Emoties zijn zwaar overschat. Althans, die van mij, door mij. Maar ja. Als ik dat zeg krijg ik gelijk van iemand een flyer over de wijkcursus ‘leren voelen’ onder mijn neus geduwd. Mijn gevoel zegt dat zo’n cursus sucks. Het zal dus wel werken. En zo blijft het tobben, Ralph.

Hartelijke groet, Bo

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op  www.ralphp.nl