Met het najaar komt de griepgolf eraan. Moeten we nu wel of niet bang worden? Hij zal zijn verkoudheid wel gelijk een flinke griep noemen terwijl zij zo lang mogelijk doorloopt. Maar is dat nu wel zo? Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week in Man vs Vrouw: De Mexicaanse griep.

VOLGENS HAAR
Vanaf vandaag was ik mijn handen een paar keer extra. Twee minuten, veel zeep en goed tussen de vingers. Moet, volgens de posters, die niet te missen zijn opgehangen op mijn werkplek. Vier stuks op 10m2. In mijn tas zit een flesje desinfecterende handgel. Zo’n gel schijnt nu ook weer niet zo heel veel te doen, maar ja,  ik sta wel een paar keer per week in het openbaar vervoer. Dan zijn zelfs halve maatregelen mooi meegenomen. Zitten kan in die van 7.09 meestal niet, dus moet ik me vasthouden aan stangen en richels waar zeker honderd miljard bacillen opzitten. En dan moet de roltrap nog genomen worden. Als een schaapje begeef ik me tussen een enorme kudde forensen, waarvan er toch zeker één het al onder de leden moet hebben. De Mexicaanse griep.

Eigen vuil
Want er is wel wat aan de hand hoor mensen. Er waren ons 34 miljoen vaccinaties beloofd, goed voor twee keer Nederland rond. Maar ze zijn mooi te laat. En nu heb ik een groot sociaal probleem. Treinen tot daar aan toe, ik kan altijd nog in de file. Waarvan ik opeens begrijp dat ze er zijn. Dat komt door die honderd miljoen bacillen op openbare stangen en richels. Nee, dan liever op vier wielen tussen het eigen vuil. Een groter probleem zijn de sociale contacten. Handen schudden en kusjes uitdelen heb ik afgezworen en iedereen die ook maar neigt naar een licht kuchje kan rekenen op gepaste afstand. Zelfs tot in de scholen is het doorgedrongen. ‘Mam, ik moet een zakdoek mee, en als ik die niet heb moet ik op  mijn mouw hoesten, dat is voor de griep.’ ‘Nee, lief, het is tegen, tégen de griep, en trek gelijk even een schone trui aan.’

Hamsteren
Bij mij thuis zijn de hamsterweken al een tijdje geleden begonnen. Telkens wanneer ik bij de medicijnshopper ben sla ik vast wat in. Tijdschriften spaar ik op, dan heb ik straks in bed iets te doen. Als ik daar tenminste niet te beroerd voor ben. Want het is écht erg hoor, de Mexicaanse griep. Er zijn al een aantal slachtoffers gevallen. Een stuk minder trouwens dan met de ‘normale griep’, maar elk slachtoffer is er een te veel, zeker wanneer ik ertoe behoor, laat dat duidelijk zijn. Dus doe ik nu, naast mijn maandelijks preventief borstonderzoekje, ook een grieponderzoekje. Voel ik al iets? Heb ik de Mexicaanse griep? Nee, maar met de hypochondrie schiet het al aardig op.

VOLGENS HEM
Er schijnt iets van griep te heersen. Mexicaans ook nog. Ik kan me er vooralsnog niet druk over maken. Ik heb nooit griep. Als je de media moet geloven en als je de drukte die hierover wordt gemaakt serieus neemt, krijg je het gevoel dat de wereldbevolking met bosjes ter aarde stort. We gaan lijden aan een ziekte die het midden houdt tussen de pest en de Spaanse griep, die, zoals we allemaal weten, miljoenen doden heeft gekost. Het valt me nog mee dat de tv niet wordt bevuild met voorgangers van allerlei religies die het einde der tijden prediken.

Nep
Wat mij betreft is die hele Mexicaanse griep een enorme hoax. In leven gehouden door de medische industrie en leveranciers van ontsmettingsmiddelen, die hier behoorlijk garen bij spinnen. Geen werkplek of openbaar toilet, of je ziet ontsmettingsmiddeltjes in de vorm van een zelfdrogende handgel. Ik denk dat de directeur van dat bedrijf al lang met slechts een lichte verkoudheid onder de leden, zijn gat zit te warmen in één of ander tropisch paradijs. Dit gebeurt volgens mij niet naar aanleiding van een smeekbede van Jan met de pet, die met de schrik om het hart de deur van zijn kantoor alleen nog met zijn mouw open durft te doen. De overheid zelf heeft zich bang laten maken door een industrie die zichzelf rijk heeft gerekend aan deze griep.

Kale cijfers
Laten we eens kijken naar het spoor van vernieling dat het H1N1 virus al in Nederland heeft getrokken. We hebben een paar honderd mensen die geïnfecteerd zijn en voor zover ik weet 2 doden. Beide overleden personen waren al ernstig ziek en zijn door de Mexicaanse griep als extra complicatie overleden. Het laagste aantal griepdoden per jaar in de afgelopen eeuw in Nederland bedraagt 63, en dan gaat het over een normale huis- tuin- en keukengriep, het hoogste aantal 17.050. Dat was de Spaanse griep in de jaren ’20 van de vorige eeuw. Als we de Mexicaanse griep nu in dezelfde grafiek weergeven, is dat lijntje niet eens zichtbaar. Ergens worden we genaaid, maar niet door de griep. Hatsjoe!

Hij doet het erom of hij voelt het aan. Telkens wanneer ik me niet
zo lekker voel, heeft hij ook iets. Natuurlijk is hij dan net een
beetje beroerder dan ik. Mijn vooruitzicht op een dagje thuis uitzieken
wordt in de kiem gesmoord. Hij heeft het hier en daar maar gaat vooral
gebukt onder mijn verminderde zorg.

Herstel
Hij heeft zo zijn rituelen wanneer hij wat ziekjes
is. In de ochtend, wanneer ik snotterend nog zo veel mogelijk regel,
probeert hij te slapen. Diep onder het dekbed, zodat ik alleen het
topje van zijn hoofd zie, sluit hij de wereld buiten. Hij wacht op
herstel maar ik vermoed dat hij stiekem lacht daar onder de frisse hoes
die ik voor hem (want dat voelt zo lekker koel) nog even over het dek
heb geschoven. Na een uurtje of anderhalf is hij uitgelachen en toe aan
een boek. Wel met voldoende steun, oh arme rug. Daarom heeft hij mijn
kussens er ook maar bij gepakt. Demonstratief drinkt hij, wanneer ik
even kom checken, wat water. Kleine slokjes want zijn keel doet pijn.
Gelukkig leest hij met zijn ogen anders kwam ik deze dag niet door.
Tegen lunchtijd knapt hij wat op. Ja, een boterhammetje moet lukken,
knikt hij op mijn vraag of hij trek heeft. Zelfs praten is hem te veel.
De arme ziel. Terwijl ik smeer en beleg hoor ik hem een collega bellen.
“Nee vandaag niet. Morgen? Weet ik niet? En El is ook al niet zo
lekker.” Nee! Vind je het gek! Ik was als eerste ziek. Ik had jou even
nodig. Weet je nog: sterke schouder, borst om tegen uit te huilen! In
plaats daarvan loop ik met 38,3 je brood te snijden. Kleine stukjes,
vanwege je keel!

Pleasegedrag
En dan zie ik het. Ook ik heb zo mijn rituelen. Ik offer me vrijwillig op. Pleasegedrag noemen
ze dat. Een zieke man is net een klein kind. Een vrouw die zich
mopperend en vol zelfmedelijden opoffert, ook. Ik was toch eerder ziek
dan hij, waarom lig ik dan nog niet in bed? Ik trek mijn kussens iets
te hard achter zijn rug vandaan. Sorry! Ik zag het licht en ben nu druk
bezig mezelf te herstellen. Ik heb 38,3. Makkie. Gewoon een kwestie van
diep wegduiken onder het dekbed. Dan zweet ik het er wel uit.