Het leven van een man moet zoveel makkelijker zijn. Ze verdienen vaak meer maar doen wel lekker één ding tegelijk en maken zich voor de rest niet druk. Alles kan morgen ook nog, en dat geldt zeker voor het schoonhouden van het huis. Pluspunt: wanneer ik manlief vraag voor stoere mannenklussen, dan doet hij het gelijk. Met als nadeel dat de gereedschapskoffer niet wordt opgeruimd, of de grasmaaier drie dagen in de tuin blijft staan. Zuchtend over zijn gebrek aan inzicht ruim ik de spullen dan maar weer zelf op.

Vragen
Dat is meteen de reden dat hij zich niet druk maakt. Het opruimen wordt toch wel gedaan. “Waarom vraag je dan niet even of ik het doe.” Alsof hij mij steeds vraagt te koken of elke dag vraagt of ik schone was in de kast wil leggen. “Als we daarop gaan wachten gebeurt er nooit iets.” Prima plan, volgens hem, gewoon een beetje de boel de boel laten. “Je werkt al genoeg buiten de deur, doe thuis maar rustig aan.” Een argumentatie waar geen speld tussen te krijgen is, maar toch lukt het me niet. Het ontspant niet lekker tussen rommel. Ik zie dat, hij niet. Dus poets ik, zonder dat iemand het me vraagt, op een vrije dag en hij niet. Wat begrijp ik niet aan vrije dag?

Experiment
Laatst wilde ik bij wijze van experiment een flink aantal opruimloze dagen inlassen. Het leek me leerzaam eens te doorgronden hoe het nu zat, daar aan de andere kant van het kamp. Man en dochters vonden het geweldig. Geen vrouwmens dat zeurde over het opruimen van troep, het ophangen van jassen aan de kapstok en het plaatsen van uitgetrokken schoenen in de gang in plaats van onder de salontafel. Drie dagen hield ik het vol. Toen had ik een vrije dag en ben gaan opruimen. “Toch wel beter zo, mam, wat netjes weer!” Manlief viel het schone huis niet eens op. Het experiment werd als ongeslaagd beschouwd en ik ben het anders gaan aanpakken. Gaan luisteren eigenlijk. Hem vraag ik voortaan wat ik gedaan wil hebben en de dochters hebben een vaste takenlijst. Dat werkt. Mijn humeur én het huis knappen er van op. Het leven van een vrouw kan ook een stuk makkelijker.  Als je er maar om vraagt.

Het wordt jullie makkelijk gemaakt, heren. De Britse sekstherapeute Pamela Stephenson stelt dat vrouwen bewust voor een korte coupe kiezen om onaantrekkelijk te zijn, met als doel minder aandacht van mannen te krijgen. Voortaan kunnen mannen vrouwen met een korte coupe dus gewoon negeren wanneer ze uit zijn op een flirt of seks. Ze zijn er niet van gediend. Dames met kort haar willen niet gezien worden als sexy partner. Ik vraag me af wat babes als Pink, Halle Berry, Rihanna, Alyssa Milano en Kylie Minoque daar van vinden. Oké, de laatste twee “danken” hun korte coupe aan hun gevecht tegen kanker. Maar het blijven prachtige vrouwen. Mooie, sterke, sexy vrouwen.

Lang kapsel
Mannen zouden altijd voor een vrouw met een lang kapsel gaan wanneer ze de keuze hebben. Dat klinkt gefrustreerd en niet aardig. Tegenover de man wel te verstaan. Die keus zou een onbewuste reactie zijn, waarmee men mannen ook nog eens neerzet als wezens die niet zo goed kunnen bepalen wat ze wel of niet sexy vinden. Lang gezond haar, zou volgens psychologen die de evolutie bestuderen, al eeuwenlang een teken zijn van welzijn. Hoe langer het haar, hoe vruchtbaarder de vrouw. Lange lokken staan voor seksuele aantrekkingskracht. Totdat een vrouw moeder wordt heeft ze meestal lang haar. Als de evolutieklus geklaard is knipt de vrouw het haar, vaak uit gemak, kort. Waarom Stephenson het nu opeens ‘gemak’ noemt in plaats van verminderde lust is mij niet duidelijk. Ze stelt wel dat daardoor een korte coupe met een lagere seksuele activiteit geassociëerd wordt. Alsof bij het geven van nieuw leven je eigen (seks)leven ophoudt te bestaan.

Symbolische daad
Relatie-expert Pam Spurr is weer van mening dat een kapsel je gevoelens reflecteert. Veel vrouwen willen een andere haardracht als er een grote verandering in haar leven heeft plaatsgevonden. Het is, volgens Spurr, een symbolische daad die duidt op de komst van een nieuwe periode. Deze uitspraak lijkt mij meer hout te snijden dan de uitspraak van Stephenson. Wanneer het knippen van het haar staat voor een nieuwe levensfase wil dat zeggen dat je als persoon een stukje gegroeid bent. Het zou maar zo kunnen dat je daardoor beter in het leven staat en daardoor ook een betere sekspartner bent.

Weken van te voren heb ik er al zin in. Als het moet rijd ik er zelfs voor naar een andere plaats. Het is een afwijking, maar elke gek zijn kerstgebrek. De mijne is de kerstwandeling door de gewone buurt. Wijken met gezellige mensen moet je hebben. Buurten waar de haard nog brandt en de koffie altijd bruin is. De wijken waar de ouders ’s zomers op bankjes in de voortuin zitten en de jongeren met hun scooters op de straathoeken hangen. De wijken waar plat gesproken wordt maar de woorden oprecht en uit het hart zijn. Dat soort wijken zijn de wijken die zich lenen voor mijn kerstwandeling.

Decemberkou
Het wachten is op een mooie droge avond en het ware december-genieten kan beginnen. Ik wandel langs huizen op zoek naar de mooiste kerstversiering. De allermooiste stralen me al van verre toe. Elanden op daken, metershoge kerstmannen in de tuin, honderden lampjes knipperend langs dakgoten. Zelfs compleet verlichte arresleeën heb ik zien staan tijdens mijn wandelingen. Het kan me niet bont genoeg zijn. Ik vind het smullen, al die kitscherige pracht, en mijn door decemberkou bevangen wangen gaan er telkens weer van gloeien. Het gekke is, thuis doe ik er niet aan mee. Daar wil ik er niets van weten. Mijn wandelingen zijn voyeurisme van het ergste soort.

Lichtjes
Ook dit jaar aan lichtjes geen gebrek tijdens mijn wandelingen. Nee, het zal niet goed zijn voor het milieu, al die kilowatts aan kitsch, en het getuigt ook niet van de innerlijke verstilling die ook zo mooi past bij kerst. Maar dat maakt me even niet uit. De protserige lichtjes uit de volksbuurten laten me lachen van het soort geluk dat neigt naar melancholie en maken het kind in me wakker. Het doet me beseffen dat mensen nog altijd van goede wil en hoop zijn. Er zijn vele manieren om die boodschap uit te dragen, maar call me a fool, in het lint van knipperende sterren, versierde raamkozijnen, oplichtende sneeuwmannen en Red Nosed Rudolfs vind ik die boodschap elk jaar weer het mooist.

En dan wil je weten wat vrouwen willen met kerst? Deze vrouw wil rond de kerstdagen voornamelijk tijd voor rust en bezinning. Het is me nog zelden gelukt. Rond eind oktober begint het al. Wie is waar en wie doet wat met kerst? Om te beginnen moet er een planning gemaakt worden voor de jongsten en de oudsten. Lief en ik wegen af wie er nog wat snipperdagen heeft om op te nemen tijdens de schoolvakantie. Twee weken de kids alleen laten zitten met de Nintendo Wii is nu ook niet bepaald het summum van de kerstgedachte. Vervolgens moet er nog bekeken worden wanneer we de ouders zien. Wij naar hen, zij bij ons en wat doen de broers en zussen? Allemaal stress-factoren. Tot zover eind oktober.

Kerstdiner
Begin december volgt een aangenaam deel van de planning. Het kerstdiner! Ik weet inmiddels wie waar is en wie ik kan verwachten. Dit jaar een diner voor zes. Ik google leuke recepten bij elkaar, maak plannen voor een feestelijk gedekte tafel en, ach wat kan mij het ook schelen, ik knutsel de menukaarten vast in elkaar. Gezellig! Zodra de Goedheilig Man aan zijn stutten heeft getrokken, haal ik de boom in huis. Traditiegetrouw mogen de kids deze versieren en traditiegetrouw doe ik het, wanneer ze op bed liggen, nog eens over. Dat klinkt hard, maar is het niet. Een kleine maand tegen een boom aan kijken die vooral versierd is op een hoogte van 1.20 gaat echt vervelen. Dus verdeel ik de ballen en lichtjes subtiel iets ruimer over de gehele boom en neem ter compensatie de bont gekozen kleurenpracht op de koop toe.

Verlangen
Een week voor kerst zet ik de meest afschuwelijke fase in. De boodschappenlijst! Dat woord wekt beelden op die thuis horen in een horrorfilm. Met volle karren kom ik uit de supermarkt. En dat terwijl ik toch echt alleen maar gasten krijg op Eerste Kerstdag. De voorraad- en koelkast puilen uit en elk jaar bedenk ik me weer dat dit niet is waar kerst over moet gaan. Boodschappen doen rondom kerst vind ik afschuwelijk omdat het precies de vinger op mijn zere plek legt. We graaien en spenderen uit naam van de lieve vrede. Niks geen rust en bezinning. Maar ach, die gezelligheid aan tafel rondom mijn geknutselde menukaarten, dat heeft dan toch wel weer iets van warmte en samen delen. Daar moet je supermarkten voor willen trotseren en urenlang voor in de keuken willen staan, zo troost ik mijn gemoed. Dit jaar doe ik het klassiek. Het menu dan. Maar eerlijk gezegd ook de kerststress en het wegmoffelen van mijn verlangen. Rust en bezinning blijft een wens. Gelukkig heeft kerst twee dagen.