Neem een stel vrouwen en mannen. Zoek op Youtube wat filmpjes op waarbij mensen zich bezeren. Je kent het wel: over de kop slaande auto’s of mislukte stunts. Het type homevideo waarbij pa van een heuvel af komt rijden, het opblaaszwembad niet ziet en zijn handel pijnlijk bezeert tegen de stang van zijn fiets. Wedden dat de mannen lachen en de vrouwen met een vertrokken gezicht iets van ‘au’ roepen?

Vrouwen hebben geen humor
Mannen en vrouwen houden van andere humor. Vrouwen zouden zelfs helemaal geen humor hebben. Dat laatste is niet waar. Volgens sommige geleerden zijn grappen een uiting van agressie, maar dan zo verpakt dat de agressie niet opvalt. Uit onderzoek is gebleken dat mannen eerder geneigd zijn een agressieve vorm van humor te gebruiken door anderen het mikpunt van de grap te maken. De oorzaak ligt, hoe kan het anders, aan hormonen. En wel het hormoon testosteron. En daar hebben mannen nu eenmaal meer van. Verder blijkt dat mannen en vrouwen andere hersendelen gebruiken wanneer ze iets grappigs zien. Bij vrouwen is de linker prefrontale cortex actiever bij het zien van een grap. Dat hersendeel is vooral betrokken bij taalkundige verwerking en abstracte symboolverwerking. Andere hersendelen die betrokken zijn bij de verwerking van humor reageren wel gelijk bij mannen en vrouwen.

Humor in je relatie
Hoe belangrijk is humor in je relatie? Vrouwen vinden vooral lief zijn voor elkaar essentieel. Humor komt op een mooie tweede plaats. Bij mannen staat gevoel voor humor op de eerste plaats. Uit een onderzoek blijkt dat maar liefst 80% het onaantrekkelijk vindt als een vrouw geen gevoel voor humor heeft. Humor tussen mannen en vrouwen is dus belangrijk, maar humor binnen de eigen sekse ook. Er wordt dan wel om andere zaken gelachen. Zowel mannen als vrouwen ‘gedragen zich beter’ in gezelschap van de andere sekse. Mannen houden de blote-vrouwen-grappen en écht grove moppen voor ‘de jongens onder elkaar’. En vrouwen laten zich minder lacherig uit over de man en zijn perikelen.

Regelmatig komt de vraag op tafel. En dan zijn we weer een half uurtje zoet. “Wat doe jij met een miljoen of meer?” Iedereen droomt van die ene klapper met een winnend lot. We fantaseren over reizen, stoppen met werken, een dure auto of nieuw huis. We doen lacherig omdat we het niet zouden geloven. Wie zou je het vertellen? En waar laat je zo’n winnend lot? Steek je dat in je portemonnee of verstop je het in je schoen of onderbroek? Voor een aantal mensen per maand zijn dit reële vragen. Zij hadden een winnend lot. Jan Garnaat, voormalig begeleider van prijswinnaars, kent de antwoorden. 

Wennen aan rijkdom
Winnaars krijgen geen advies wat ze met hun geld moeten doen. Wel de tip het eerst even een maandje op een rekening te parkeren om aan de rijkdom te wennen. Winnaars krijgen een visitekaartje van private bankiers en regelen daar hun zaken verder mee. Nederlandse winnaars smijten hun gewonnen geld zelden over de balk. Wel koopt bijna iedereen een nieuwe auto. De meeste winnaars zeggen ook niet meteen hun baan op, verhuizen niet naar een villawijk of gaan golven op hun luxe jacht. Wel gaan ze minder werken of boeken een bekend artiest voor hun trouwfeest. Geld lenen aan vrienden komt ook veel voor. Maar daar zit een addertje. Voor je het weet heb je meer vrienden dan de week ervoor. Wanneer je toch geld uitleent is het advies: rente vragen en notaris inschakelen.

Meer luxe
Sommige mensen houden hun fortuin geheim uit angst  voor afgunst of geldvragers. Een aantal zegt zelfs niets tegen hun kinderen uit angst dat zij minder ambitieus worden. Toch is het niet handig je prijzengeluk voor je te houden. Buren en familie valt het echt wel op dat je je meer luxe kunt veroorloven. Om roddels te voorkomen kun je maar beter melden hoe dat zo komt. 

In december organiseert de Staatsloterij voor prijswinnaars een terugkomdag. Lotgenoten kunnen zo ongestoord hun ervaringen uitwisselen. Een blik waardig die dag is zeker de parkeergarage. Deze heeft dan nog het meest weg van een leuke showroom. 

Bron: NRC

Hij doet het erom of hij voelt het aan. Telkens wanneer ik me niet zo lekker voel, heeft hij ook iets. Natuurlijk is hij dan net een beetje beroerder dan ik. Mijn vooruitzicht op een dagje thuis uitzieken wordt in de kiem gesmoord. Hij heeft het hier en daar maar gaat vooral gebukt onder mijn verminderde zorg.

Herstel
Hij heeft zo zijn rituelen wanneer hij wat ziekjes is. In de ochtend, wanneer ik snotterend nog zo veel mogelijk regel, probeert hij te slapen. Diep onder het dekbed, zodat ik alleen het topje van zijn hoofd zie, sluit hij de wereld buiten. Hij wacht op herstel maar ik vermoed dat hij stiekem lacht daar onder de frisse hoes die ik voor hem (want dat voelt zo lekker koel) nog even over het dek heb geschoven. Na een uurtje of anderhalf is hij uitgelachen en toe aan een boek. Wel met voldoende steun, oh arme rug. Daarom heeft hij mijn kussens er ook maar bij gepakt. Demonstratief drinkt hij, wanneer ik even kom checken, wat water. Kleine slokjes want zijn keel doet pijn. Gelukkig leest hij met zijn ogen anders kwam ik deze dag niet door. Tegen lunchtijd knapt hij wat op. Ja, een boterhammetje moet lukken, knikt hij op mijn vraag of hij trek heeft. Zelfs praten is hem te veel. De arme ziel. Terwijl ik smeer en beleg hoor ik hem een collega bellen. “Nee vandaag niet. Morgen? Weet ik niet? En El is ook al niet zo lekker.” Nee! Vind je het gek! Ik was als eerste ziek. Ik had jou even nodig. Weet je nog: sterke schouder, borst om tegen uit te huilen! In plaats daarvan loop ik met 38,3 je brood te snijden. Kleine stukjes, vanwege je keel!

Pleasegedrag
En dan zie ik het. Ook ik heb zo mijn rituelen. Ik offer me vrijwillig op. Please gedrag noemen ze dat. Een zieke man is net een klein kind. Een vrouw die zich mopperend en vol zelfmedelijden opoffert, ook. Ik was toch eerder ziek dan hij, waarom lig ik dan nog niet in bed? Ik trek mijn kussens iets te hard achter zijn rug vandaan. Sorry! Ik zag het licht en ben nu druk bezig mezelf te herstellen. Ik heb 38,3. Makkie. Gewoon een kwestie van diep wegduiken onder het dekbed. Dan zweet ik het er wel uit.

De harde leider verdwijnt.
Managers moeten meer vertrouwen op hun gevoelens en intuïtie. Breekt nu een
tijdperk aan van sentimentele managers die gezellige huil- en knuffelsessies
gaan invoeren? Deze vraag wordt Iteke Weeda en Rob Schippers gesteld aan de hand
van hun onderzoek over de menselijke waarden van managers.

Knuffelen
Een beetje jammer. Laten we nu
niet doen alsof emoties op de werkvloer voorheen niet bestonden om het thema
vervolgens te bagatelliseren. Emoties zijn er altijd geweest, maar uit angst
voor controle- dus kapitaalverlies werden ze als negatief ervaren. Niet lullen
maar meters maken. Dat werk. Zo is het decennia lang geweest en heeft het zijn
nut bewezen. Maar in ons huidige individualistische tijdperk werkt dit niet
meer. We zijn op de werkvloer met vele stemmen en beschikken over een
diversiteit aan talenten, die gehoord en benut moeten worden. Dat vraagt alerte
leiders met besef voor gevoel en het individualisme. Dit soort eigenschappen
worden nog al eens soft gevonden. Maar de emotie omvat meer dan een potje
jammeren en klagen dat weggeknuffeld moet worden. Het zijn signalen die
aangeven waar zich knelpunten bevinden. Belangrijke informatie dus.

Samenhang
“Emoties en intuïtie zijn
keiharde zaken voor de manager. Als je de emoties van je medewerkers niet goed
hanteert, heeft dat direct economische invloed op het product of de dienst die
je levert.” Aldus Weeda. “Veel managers vinden intuïtie belangrijk,
werken ermee, maar praten er niet over, blijkt uit ons onderzoek. Dat zouden ze
wel moeten doen. Er is een verschil tussen op je gevoel afgaan en intuïtiviteit. Op
je gevoel af gaan is mogelijk gebaseerd op wensdenken, je eigen overtuigingen
en vooroordelen. Intuïtie is het zuivere geweten, dat je opeens ergens de
samenhang in ziet.  Ik zal nooit intuïtie krijgen over de beursberichten,
maar wel op relatiegebied.” Intuïtie hoeft nu ook weer niet heilig
verklaard te worden. De ratio is er ook nog. “Het is belangrijk om
persoonlijke belangen en wensdenken van zuivere intuïtie te onderscheiden.”

Bron: MT