Natuurlijk moeten we het bij Trijntje hebben over haar talent. Dat weten we allemaal. Lauwerkransen alom. Terecht. Punt. Maar van de week las ik iets over haar, en dat vond ik zo’n eyeopener. Het stond in Vrouw en ik las het aan de leestafel van De Verleiding, mijn plaatselijke koffie-verkeerd-met-worteltaart-leverancier. Trijntje Oosterhuis had het over haar gewicht. Ze schijnt nu behoorlijk slank te zijn, maar dat was en is weleens anders, zeg maar. En daar zat ze niet mee. Sterker. Ze had er een heel sterke mening over. En wat ik zo mooi vond: ze bracht het als iets vanzelfsprekends. Iets waarvan ik dacht, ‘wow, ze heeft gelijk!’, wat een heerlijke vrouw!’ Eigenlijk dus wat je denkt als je haar hoort zingen, alleen ging het nu over de kilo’s. En gelijk daar achteraan dacht ik. ‘Huh… maar heerlijke vrouwen zijn toch slank?’ Hoe doet ze het?
Jojo-dieet
De precieze woorden weet ik niet meer, maar de strekking van het artikel was dat Trijntje oké was met het ge-jojo in haar leven. Het had iets te maken met onregelmatig leven en snelwegvoedsel. Maar, zo was de boodschap: ‘ik ben een leuke, getalenteerde vrouw, hou van mijn leven en wie ik ben, dus wat maken een paar kilo meer of minder dan uit? Word ik daar minder van? Zijn er geen andere problemen in de wereld dan soms die paar extra kilo’s van Trijn? Zing ik er minder door? Hangt mijn geluk thuis of zakelijk af van 5 of 10 kilo meer of minder? Ik hou nu eenmaal van lekker eten en gezelligheid…’ Zo kan het dus ook.
Do I fit in?
Ik kan geen noot zuiver zingen, maar ik heb vast een ander talent. En al heb ik dat niet, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest met mijn leven als nu en de afgelopen jaren. Ik heb werk gecreëerd dat bij me past en me uitdaagt, ontmoet veel mooie en bijzondere mensen, ik heb een heerlijk gezin en spoken uit het verleden zijn wel zo’n beetje opgelost. Behalve die ene; ‘Do I fit in’! Letterlijk, als ik voor de kledingkast sta, maar ik kan het me ook nog altijd afvragen vanuit sociaal oogpunt. Minder dan vroeger – een voordeeltje van wat ouder worden – maar toch.
Paar kilo meer of minder
Het gaat ook nooit om de kilo’s. Het gaat om zelfvertrouwen. Gisteren kwam Trijntje weer langs. In een Happinez deze keer. Het artikel ging over het warme thuis dat zij en haar broer als kind gekend hadden. Met ouders die hen hadden aangemoedigd hun talent te zoeken en de steun die ze volop gekregen hadden om te zijn wie ze zijn. Verbinding, authenticiteit en naar je eigen (innerlijke) stem luisteren, daar gaat het om. De rest is opsmuk. Ineens besefte ik ook hoe ze haar schouders op kon halen over een paar kilo meer of minder.
Ik heb een foto van Trijntje op mijn prikbord geplakt. Daaronder heb ik geschreven “Het Trijn-dieet: Volg je eigen lijn!”
Ellen Boekelaar, hoofdredacteur van 40 & Perfect blogt ook regelmatig voor manOman. Ellen woont samen met Peter, is moeder en onderneemster. Ze wordt kriegel van gezeur en shoppen, begint te stralen van de vegetarische Italiaanse keuken, wordt sentimenteel van kindergeluk, heeft nog altijd meer onhebbelijkheden dan ze aan kan, maar sluit er met steeds meer vrede. www.40andperfect.nl
Wie schetst mijn verbazing toen ik las dat astronaut André Kuipers een stuk Old Amsterdam meeneemt op zijn ruimtereis. Kuipers heeft van NASA toestemming gekregen om zijn favoriete stuk kaas – Old Amsterdam – mee te nemen aan boord van zijn volgende ruimtemissie in december 2011. De Nederlandse ESA-astronaut zal voor de tweede keer aan boord treden van het International Space Station en een half jaar in de ruimte verblijven. Nu cirkelt er bijna tien kilo oude kaas tussen de 280 en 460 kilometer boven de aarde, in afwachting van zijn komst. Voor de missie genaamd PromISSE, mogen de astronauten naast eten dat de Amerikaanse en Russische organisaties naar het ruimtestation sturen, ook bonus voedsel bestellen . Kuipers hoefde hierover niet lang na te denken: ‘Kaas van Hollandse bodem, in het bijzonder Old Amsterdam‘, schreef hij in zijn eerste e-mailcontact aan Westland Kaasspecialiteiten, de makers van de Old Amsterdam. Met een stukje Hollandse kaas bij zich, voelt het verre ruimtestation toch nog een beetje als thuis.’
