Ha die Bo, 

Kun je mij dat Poker misschien uitleggen? Poker is als biljarten. Poker heeft dammen en de tien kilometer schaatsen vervangen als de meest slaapverwekkende TV-sport van deze tijd. Ik weet, we leven in hypeland Nederland. Poker is het darts van 2009. En waarschijnlijk 2010. Darts, proletensport bij uitstek, waar ineens hordes huisvrouwen clubjes gingen oprichten. En we kennen het slagveld wat daarvan het gevolg was. Dinsdagavondcompetities, een dartbord in elke jongenskamer. Demonstraties in sporthallen. Weekendenlang Co Stompé met reclame op de kraag op TV, analysten die niks meer konden uitbrengen dan ‘hij gooit zijn dubbels niet’. En dat alles sterft zo langzamerhand een stille dood.

Stoer
En dan nu poker. Poker heeft niks van de ruige luidruchtigheid van darts. Niks van de oranje-gekte-achtige polonaise. Poker is van scholieren, poker is studentikoos: met zijn allen Amerikaanse films nadoen. Poker is met zijn allen om een tafel. Ik kan me mijn middelbare schooltijd herinneren. Eenentwintigen in de pauze, omdat het om geld ging en omdat de meisjes het wel stoer vonden als je daar goed in was. Net als poulebiljarten. Je doet het een paar weken tot het nieuwtje er weer af is. Het is de knikkertijd. Die duurt drie weken, en infecteert alleen kinderen op de basisschool. De rest is niet vatbaar. Nee. Dan poker. In hypeland Nederland is het altijd knikkertijd. Voor iedereen.

Wat jij?

Groeten van Ralph

Hai Ralph,
Ik snap er geen hout van. Van het spel. Maar omdat ik krantenberichten lees over heel veel geld, heeft het toch mijn aandacht. Want van spelletjes in combi met veel geld raak ik in de war. Zeker wanneer er donkere zonnebrillen bij gedragen worden. Ik ben van het spel, niet van de knikkers. En dat is een gruwelijke fout in mijn DNA-string. Weet ik sinds de pokermania en de financiële winst die er met het spel te behalen valt.

Mannen willen winnen
Vrouwen gaan voor het spel. Mannen om te winnen. Zelfs bij ons zoontje van zes zie ik het. Verliezen sucks. ‘Maar heb je dan geen leuke ochtend gehad, je hebt toch lekker gevoetbald?’ Je moet de ogen zien van die kleine nadat ik deze, volkomen onzinnige opmerking plaats na een door hem verloren potje. Meer ongeloof en afkeer past er niet in die twee blauwe kijkers als op die momenten. Ik denk dan nog, ‘je hebt je even lekker kunnen uitleven, hebt getraind, gezien hoe het niet moet, volgende keer beter.’

Winst
Volgende keer beter. Zo gaat het tenminste wanneer ik speel. Maar het enige spel dat ik speel is het spel tussen geliefden. Om beurten aan zet, om beurten winnen of verliezen. Dat zorgt voor uitdaging, leermomenten, evenwicht en fijne goedmaaksessies als het echt een stevig potje onderling machtsvertoon betrof. En dat is dan weer mijn winst. Mijn banksaldo bloeit er niet van op, mijn zonnebril hoeft er ook niet voor op. Mijn lief mag me gewoon in de ogen kijken. Waar hij trouwens nooit afkeer in zal lezen. Tenminste, niet zolang ik regelmatig win. Zo ben ik dan ook wel weer.

Lets play on.

Bo

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl