Hoi Ralph,

Ik mocht winkelen vandaag. Joepie! Maar niet heus. Je kunt het gerust vergeten hoor, al die verhalen over vrouwen die niets liever zouden willen dan de hele dag shoppen. Wie heeft bedacht dat ik kreunend van genot geen genoeg zou krijgen van H&M? Dat ik soppend van jolijt graag nog eens uitleg wat ik dan wél bedoel met ‘geen tailleband net boven de schaamstreek’. Dat ik het leuk zou vinden om in rijen te staan in winkels waar het personeel glashard staat te liegen? Dan ben ik dus écht zo weer thuis.

Spiegels
Ga me niet zeggen dat iets me staat alleen omdat het mode is. Ik heb net toch zelf het tegendeel gezien. In die ver-schrik-ke-lijke paskamerspiegels van jullie. Waaraan jullie een missie hebben gekoppeld hoe billen en benen zo onvoordelig mogelijk te laten uitkomen. In dat kille licht. Jullie branden me af. Denk je dat het dan nog leuk is? Ik háát winkelen. En dat maak je niet goed met zo’n kittige papieren tas met jullie logo zodat iedereen kan zien dat ik wel mooi klant van jullie ben. En al helemaal niet met een klantenkaart. Werkelijk, als iets me niet interesseert… En als ik daarmee de enige vrouw van Nederland ben, so be it.

Broekriem
Ik zit niet te wachten op aandacht van personeel dat werkt op commissiebasis. En al helemaal niet op onderbetaalde pubers die het werkelijk aan hun stageplek zal jeuken of ik nu met iets de winkeldeur uit ga of niet. Oh, en weet je wat ik ook zag? Van dat uitpakpersoneel met zendertjes in hun broekriem. Lachen hé? Waar heb je een zender voor nodig als je vocabulaire niet verder strekt dan’Als het niet in het rek hangt, dan hebben we het niet.’ Ach Ralph, het zal wel aan mij liggen. Ik ben trouwens nog wel geslaagd hoor. Via internet.

Groet, Bo

Hai Bo,

Inderdaad, kleding kopen is hel. Winkelen betekent voor mij: snel dingen uitzoeken, passen, kopen, en terug naar de gewone wereld. Naar de wereld zonder winkeljuf. Zo’n kind waarbij een volwassen man zich wel drie keer bedenkt voordat hij dat ongeïnteresseerde hoofd om een mening vraagt, omdat hij weet dat ze met haar hippe blote-bijna-kun-je-mijn-geslachtsdelen-zien-broek schijt op mannen als hij.

Goddelijk
Ik begrijp die meisjes ergens ook wel. Kijken naar manvolk in een kledingwinkel is net zo opwindend als een natte kus van een loopse teckel. Duffe mannen die met een vers-en-iets-te-hip kledingstuk aan hun lijf op hun zweetsokken uit een kledinghok komen geschoven, hebben de grandeur vaneen paprika. Een groene. Ook ik. Al kan ik je rustig en eerlijk vertellen dat ik er doorgaans goddelijk uit zie. Is een feit. Geen mening. Toch vind ik het moeilijk om met een nieuw kledingstuk uit een kleedcabine te stappen. Als ik kleding pas, ben ik weer die jongen die met zijn moeder naar de spijkerbroekenwinkel in het dorp ging en vanachter het gordijntje dingen hoorde als: ‘Ja. Hij blijft ook zo mager.’

Geld besparen
Ik ben blij dat ik het nog steeds goed doe in een garderobe uit 2006. Want ik wil niet naar de winkels. Nog steeds wacht buiten het pashok mijn denkbeeldig vuurpeloton. Een rücksichtslos roedel van blondines met verbleekte tribals boven de billen. Ik ben onzeker, dus zeg ik dat zij me lelijk vinden. Kan ik me fijn aan ze ergeren. En aan mezelf. Omdat ik me iets aantrek van het oordeel van een zestienjarige kleedkamerbewaakster aan wie ik met een iets te ferme zwaai al dat veel te hippe kledingspul weer teruggeef. Zo spaar ik ontzettend veel geld uit. Geld om leuke dingen mee te doen. Een assertiviteitstraining, denk ik.

Groet, Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl