Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus. Zij wil hem altijd verbeteren en hij geeft haar te weinig aandacht. Is dat nu allemaal wel zo? In het wekelijkse blog man versus vrouw reageren hij en zij op een stelling. Vandaag: In een goede relatie ben je elkaars coach. 

VOLGENS HAAR
Na zes jaar vaste verkering weet ik aardig hoe hij reageert. Typisch vrouwelijk omdat te denken. Maar in ons geval klopt het. Uiteraard, ik houd de misvatting graag in stand. Het verschil tussen deze liefde en al zijn voorgangers is dat zelfs de mindere zaken een aangename uitdaging zijn. Daarin is deze relatie voor mij uniek. Er is nooit paniek. Ruzie’s zijn een fijne ontlading en prima leermoment, ergernissen een eyeopener en gekibbel een reden om achteraf te kunnen lachen. Waarmee ik maar wil zeggen: We lijken al aardig op een teambuildend managersteam met training op de hei. 

Kabbelend beekje
‘Jij hebt nooit iets te zeuren over je vent’,  zei vriendin X, ‘dat vind ik zo lekker!’ Als vrijgezel is ze regelmatig klankbord voor uithuilende of mopperende vriendinnen met een relatie. Nee, dat geeft hoop! Die hoeft gelijk geen vent meer. Wij mogen dan de relatie hebben, zij heeft de roze bril. Want lief en ik zijn nu niet bepaald een kabbelend beekje. Wat overigens precies conform onze voornaamste doelstelling is. ‘Wij worden nooit een kabbelend beekje.’ Het staat als een trouwgelofte en we houden ons eraan. Niet dat we er dagelijks aan denken. Het gaat gewoon zo. Het knettert en knalt en toch is het relaxt. Het heeft iets te maken met oprecht willen begrijpen wat belangrijk is voor de ander. 

Koerswijziging
Na vele relatiebreuken heb ik me gerealiseerd dat de romantische liefde niet bestaat. Je houdt van de ander zolang hij of zij doet wat je wilt of nodig hebt. Wijzigt een van de twee van koers dan gaat het rap bergafwaarts met de liefde en belangstelling. Met deze partner wil ik graag op koers blijven. Dat gaat meestal redelijk vanzelf en soms kost het wat inspanning. Dan regelen we een ‘ga-eens-even-zitten-schat’ gesprek. Tja, met een beetje gevoel voor moderne communicatietechniek zou je dat coaching kunnen noemen.  

VOLGENS HEM
Coaching binnen een relatie is flauwekul. Zo, ik heb het maar gezegd. Vrouwengezeur en een zwakke poging om slecht of niet werkende relaties een fictieve diepgang te geven. Indien relaties werken, ‘coach’ je elkaar vanzelf al. Gewoon door er voor elkaar te zijn en elkaar te stimuleren in zijn of haar plannen en toekomstvisie. Op het moment dat ik als een soort Sigmund Freud mijn partner op de bank moet kwakken om er iets uit te trekken of in te stoppen krijgt het een te onecht en gemaakt karakter.

Zinkend schip
Wanneer mijn partner zou uitspreken dat er gecoached moet worden beschouw ik ons schip zo goed als gezonken. Laten we in relaties aub niet aan de gang gaan met wederzijdse coachsessies, kooltjeslopen en bullshitbingo. Ik ga voor haar al door het vuur met bijbehorende interesse in haar doen en laten. Wanneer we daarover spreken, ja, zelfs diep spreken, wil ik daar geen predikaat van ‘coach’ aan plakken. Dan hadden we een leuke avond waarbij we elkaar diep in de ogen en diep in de ziel keken. Met hoogstwaarschijnlijk goede seks na. Dat zie ik een coach nog niet doen. Alhoewel daar ook weer verhalen over bekend zijn.

Geen maatje
Resumé: Wanneer we het gaan hebben over coaching binnen een relatie krijg ik het benauwd. Het voelt als het type taak dat ik niet wil hebben. Opgelegd, als ware ik de vader van twee tennissende dochters. Als de man van een schaatster. Schat, als je dit leest: wanneer ik onze relatie op weg help of jou op weg help, en dan bedoel ik niet de deur uit, maar dichter bij de oplossing van een probleem of het behalen van een doel. Als je ooit die momenten met mij beleeft noem me dan ‘vriend’ ‘je grote liefde’ of desnoods ‘maatje’. Alhoewel, doe die laatste maar niet. Maar noem me zeker niet ‘jouw coach’!

Hij snapt haar niet en zij begrijpt hem verkeerd. Zijn mannen en vrouwen werkelijk zo verschillend? In de wekelijkse blog Man versus Vrouw zetten we haar tegenover hem. Vandaag: Welke geur is verleidelijk?

VOLGENS HAAR
Stacy was een vroege vogel en begon soms al om zes uur. ‘Oh’, zeiden wij dan rond achten wanneer we zelf eens naar kantoor togen, ‘de buuf heeft vroege dienst. Ze is al in de lift geweest.’ Waar Stacy kwam rook het uren later nog naar haar parfum. Ze reed een cabrio. Misschien dat ze daarom wat scheutig sprenkelde. Onderweg waaide de helft er wel weer uit. Bij Stacy was alles overvloedig. Haar make-up, haar rondingen, haar lach, en als ze ’s nachts eens een vriendje over had kon je ze vier huizen verder horen. Iemand die zo vol leeft moet bijna wel rijkelijk ruiken. Toch kwam dat woord niet in ons op. We noemden het walmen. 

Bedgeheim
De meeste vrouwen blijven trouw aan een paar parfums. Ik herinner me de kleine blauwe flesjes ‘Soir de Paris’, die mijn moeder op de ombouw van haar bed had uitgestald. Soms ging ik even ruiken en dan voelde ik me groot. Wat moest het heerlijk zijn om verleidelijk te ruiken. Van Stacy’s had ik toen nog nooit gehoord. Later las ik in een of ander vrouwenblaadje dat parfum het meest sexy is wanneer alleen diegene die dicht bij mag komen het kan ruiken. Dat vond ik wel wat hebben.

Nét onder de navel
Ik kreeg beelden van een mooie lover met zijn neus in mijn hals. Sinds die tip gaat er ook altijd wat parfum nét onder de navel. Ter verhoging van mijn snuffelplezier. Je zult maar uitgerekend op die plek gevoelig zijn voor de neus van een mooie lover. Dan kun je maar beter voorbereid zijn en mag het toeval geholpen worden. Ook Marilyn Monroe’s beroemde one-liner vond ik rete sexy: ‘Wat draag je in bed?’ ‘Chanel 5 of course.’ En daarmee was alles uitgedrukt. Haar stijl, haar verleidelijkheid én het bedgeheim. Geur is mysterieus en prikkelt de fantasie. Mits het niet walmt natuurlijk.

VOLGENS HEM
Soms, als ik door de stad loop en het is druk, dan kan een lichte windvlaag me de adem benemen. Die windvlaag is dan namelijk verzadigd met een hoeveelheid parfum waarmee je de hele Drentse hei verlost van zijn everzwijnenplaag. Mits bovenwinds gespoten. Vrouwen die zo’n onvoorstelbare hoeveelheid parfum dragen -Ik noem het ‘dragen’, want zoveel parfum moet best iets wegen- moeten dat expres doen. Ze willen gewoon ruimte om zich heen hebben tijdens het winkelen. Of ze gebruiken het als wapen tegen ongewenste aandacht van mannen. Hun eigen man is of immuun voor deze lucht, of heeft al jaren pikstraf, want dichterbij komen dan zo’n anderhalve meter lukt niet zonder mes.

Luchten
Welke geur moet een vrouw nu om zich heen hebben, zodat een man zich aangetrokken voelt? En hoeveel? Wat mij betreft dermate weinig, dat je het pas ruikt als je de vrouw in je armen hebt. Ik kan bepaalde geuren heel aantrekkelijk vinden en andere afschuwelijk. Zou de schifting die je als man bij vrouwen maakt naar aanleiding van haar lichaamsgeur wel de juiste vrouw opleveren? Ik denk dat een parfum en zeker het gebruik er van meer over een vrouw zegt dan je zou verwachten. Er moeten gewoon mannen zijn die het heerlijk vinden om hun vrouw al te ruiken voordat ze haar kunnen zien, die daar een bepaalde sensualiteit aan verbinden. En de vrouw moet door ervaring hebben geleerd welke hoeveelheid parfum het door haar gewenste effect bij een man oplevert.

Lokgeur
Voor mannen zijn er ook duizend en één geuren te koop. Moesten we het vroeger doen met de Fresh-up of de Old Spice, tegenwoordig heeft elke man zijn eigen ‘Fragrance’. Net als elke andere naïeve man heb ik natuurlijk ook die overbekende deodorantlijn geprobeerd, in de hoop te worden bedolven onder een heel strand vol met vrouwen of in de hoop mijn vrouw grauwend en mauwend achter me aan te krijgen. Tevergeefs. Ze kletsen maar wat met die reclames. In de praktijk blijkt dat mijn vrouw het meest van me gecharmeerd is wanneer ik net onder de douche vandaan kom, of, heel tegengesteld, net zware arbeid heb verricht. Niets zo verleidelijk als vers zweet, zegt ze dan. Let wel, vers zweet. Uiteindelijk blijken de eigen lichaamsluchtjes van man en vrouw dus het belangrijkste als het gaat om aantrekkingskracht. Mannen maken maar één belangrijke fout. Deze regel gaat niet op bij een boer of een wind.

We trainen ons rot voor een wasbordje. Zij eet alleen komkommer en mengt magere melk met zakjes poeder. Hij slaat de snack uit de bedrijfskantine maar een keertje over. Want slank moet. Of niet? In de wekelijkse blog Man versus Vrouw zetten we hem tegenover haar. Vandaag: Op gewicht blijven.

VOLGENS HAAR
Voornemens om te lijnen gaan het best op een volle maag. ‘Nee jongens, echt! Na deze chocotoet is het afgelopen. Morgen ga ik lijnen.’ Dat weet ik zeker want ik voel me vies na zo’n cholesterolverhogende hap die natuurlijk direct de kortste weg naar mijn love-handles weet te vinden. Op die manier is er toch al geen genieten meer aan. Oorspronkelijk houd ik van eten volgens het volgende recept: ‘veel, vet en goed gezouten’. Dat is natuurlijk uit den boze. Mag niet. Niet van Sonja Bakker, niet van het voedingscentrum en al helemaal niet van kijk-mij-mezelf-eens-kunnen-beheersen-jullie-losers-Victoria Beckham.

Lekker hapje
Hoe weet een vrouw wanneer ze er goed uit ziet? Simpel, aan de blikken van anderen. Mannen kijken goedkeurend, gefrustreerde vrouwen afkeurend. Geen betere spiegel voor vrouwen dan de ogen van haar ‘zusters’ om de idiotie van het schoonheidsideaal in stand te houden. En waarvoor? Om het beste mannetje te krijgen natuurlijk. We tippelen op hakjes, draaien met rondingen, werpen wulps onze haren in de wind en houden de borsten naar voren en de buik in. Vooral dat laatste. En we vinden het héérlijk. De lekkerste voeding voor een vrouw is nog altijd aandacht.

Gewichtsmanagement
Je bent wat je eet. Nou, vergeet het maar. Vooral geen lekkere hapjes eten wanneer je zelf een lekker hapje wilt zijn. Ooit namen mijn beste vriendin en ik ons voor nooit meer te lijnen. Het leven is kort en daarna worden we slank genoeg. Ik houd me nooit aan goede voornemens. Zij wel en is nu een tevreden alleseter. Vanavond zit zij aan de wijn met tapas. Ik niet. Als ik los ga doe ik twee, drie colalight. Feestbeest dat ik ben. Hoe doen die Mochito vrouwen dat toch? En waarom zie je op verpakkingen van afslankproducten altijd twee lachende vriendinnen. Ik snap ook wel dat je niet scoort met een afbeelding van chagrijnen van dames op je 100-calorieënbar, maar je kunt ook overdrijven. Over scoren gesproken. Heeft iemand de term ‘gewichtsmanagement’ al bedacht? Het klinkt lekker modern. En de mens anno 2009 heeft behoefte aan dingen die lekker klinken maar verder gebakken lucht zijn. Want aankomen mag niet. Van Sonja. 

VOLGENS HEM
Meer dan 50% van de mannen is te zwaar volgens een krant. En 40% van de vrouwen. Waar zijn ze dan? Ik zie af en toe wel eens een iets te brede derrière in een iets te kleine legging of een te diep uitgesneden bouwvakkersdecolleté in een te lage spijkerbroek, maar volgens mij mag de gemiddelde Nederlander niet klagen. Of zou dat komen omdat ik aan het dagelijks beeld gewend ben? Ik weet dat ik met het passeren van de magische grens van 40 plotseling overal spekkies krijg waar ze vroeger nooit zaten, maar dat is zeker nog niet opvallend. Nu is mijn enige referentiekader over hoe ik er uit zie de opmerkingen die ik van mijn vrouw krijg en die zijn uiteraard getint door een roze bril.

Programma’s
Wat is nu een gezond gewicht? Als ik wat websites afstruin die programmaatjes hebben voor het berekenen van mijn BMI-index en die uitprobeer, zie ik een soort van snelheidsmeter met een rood-geel-groen-geel-rode rand. De bedoeling is dat de wijzer in het groen blijft steken als je je lengte en gewicht invult. Ik zit nog duidelijk in het groen, terwijl ik door het programma al “te dik” wordt bevonden als ik mijn gewicht verhoog met twee kilo. Met andere woorden, ’s avonds na de wijn en de tapas ben ik te dik, ’s morgens na de traditionele gang naar het toilet heb ik een gezond gewicht. Volgens mij zijn dit levensgevaarlijke programma’s voor mensen die obsessief met hun gewicht bezig zijn.

Perspectief
Ok, bij sommige mensen is het duidelijk dat ze te dik zijn. Als je voor twee stoelen moet betalen in het vliegtuig, dan ben je te dik. Als je al moe wordt van de afstand van de bank naar de koelkast, dan ben je te dik. Te dun kan ook. Ik vind persoonlijk iedere vrouw die als beroep ‘fotomodel’ in haar paspoort heeft staan, te dun. Als je jezelf straft met een halve dag trainen omdat je een gebakje hebt gegeten, dan kan je nooit gelukkig zijn met je eigen lijf. Zolang je gezond bent en een goede conditie hebt, mag je best een paar kilo te veel hebben. Ik heb een vriendin die ‘men’ dik zou noemen, die lachend een halve marathon loopt en menige lift zou inhalen bij het naar boven rennen van een trap. Ik zeg niet dat te dikke mensen niet bestaan. Ik zeg niet dat obesitas in Nederland niet voorkomt. Maar een beetje minder krampachtig mag van mij wel. Je moet er niet zo zwaar aan tillen.