We trainen ons rot voor een wasbordje. Zij eet alleen komkommer en mengt magere melk met zakjes poeder. Hij slaat de snack uit de bedrijfskantine maar een keertje over. Want slank moet. Of niet? In de wekelijkse blog Man versus Vrouw zetten we hem tegenover haar. Vandaag: Op gewicht blijven.

VOLGENS HAAR
Voornemens om te lijnen gaan het best op een volle maag. ‘Nee jongens, echt! Na deze chocotoet is het afgelopen. Morgen ga ik lijnen.’ Dat weet ik zeker want ik voel me vies na zo’n cholesterolverhogende hap die natuurlijk direct de kortste weg naar mijn love-handles weet te vinden. Op die manier is er toch al geen genieten meer aan. Oorspronkelijk houd ik van eten volgens het volgende recept: ‘veel, vet en goed gezouten’. Dat is natuurlijk uit den boze. Mag niet. Niet van Sonja Bakker, niet van het voedingscentrum en al helemaal niet van kijk-mij-mezelf-eens-kunnen-beheersen-jullie-losers-Victoria Beckham.

Lekker hapje
Hoe weet een vrouw wanneer ze er goed uit ziet? Simpel, aan de blikken van anderen. Mannen kijken goedkeurend, gefrustreerde vrouwen afkeurend. Geen betere spiegel voor vrouwen dan de ogen van haar ‘zusters’ om de idiotie van het schoonheidsideaal in stand te houden. En waarvoor? Om het beste mannetje te krijgen natuurlijk. We tippelen op hakjes, draaien met rondingen, werpen wulps onze haren in de wind en houden de borsten naar voren en de buik in. Vooral dat laatste. En we vinden het héérlijk. De lekkerste voeding voor een vrouw is nog altijd aandacht.

Gewichtsmanagement
Je bent wat je eet. Nou, vergeet het maar. Vooral geen lekkere hapjes eten wanneer je zelf een lekker hapje wilt zijn. Ooit namen mijn beste vriendin en ik ons voor nooit meer te lijnen. Het leven is kort en daarna worden we slank genoeg. Ik houd me nooit aan goede voornemens. Zij wel en is nu een tevreden alleseter. Vanavond zit zij aan de wijn met tapas. Ik niet. Als ik los ga doe ik twee, drie colalight. Feestbeest dat ik ben. Hoe doen die Mochito vrouwen dat toch? En waarom zie je op verpakkingen van afslankproducten altijd twee lachende vriendinnen. Ik snap ook wel dat je niet scoort met een afbeelding van chagrijnen van dames op je 100-calorieënbar, maar je kunt ook overdrijven. Over scoren gesproken. Heeft iemand de term ‘gewichtsmanagement’ al bedacht? Het klinkt lekker modern. En de mens anno 2009 heeft behoefte aan dingen die lekker klinken maar verder gebakken lucht zijn. Want aankomen mag niet. Van Sonja. 

VOLGENS HEM
Meer dan 50% van de mannen is te zwaar volgens een krant. En 40% van de vrouwen. Waar zijn ze dan? Ik zie af en toe wel eens een iets te brede derrière in een iets te kleine legging of een te diep uitgesneden bouwvakkersdecolleté in een te lage spijkerbroek, maar volgens mij mag de gemiddelde Nederlander niet klagen. Of zou dat komen omdat ik aan het dagelijks beeld gewend ben? Ik weet dat ik met het passeren van de magische grens van 40 plotseling overal spekkies krijg waar ze vroeger nooit zaten, maar dat is zeker nog niet opvallend. Nu is mijn enige referentiekader over hoe ik er uit zie de opmerkingen die ik van mijn vrouw krijg en die zijn uiteraard getint door een roze bril.

Programma’s
Wat is nu een gezond gewicht? Als ik wat websites afstruin die programmaatjes hebben voor het berekenen van mijn BMI-index en die uitprobeer, zie ik een soort van snelheidsmeter met een rood-geel-groen-geel-rode rand. De bedoeling is dat de wijzer in het groen blijft steken als je je lengte en gewicht invult. Ik zit nog duidelijk in het groen, terwijl ik door het programma al “te dik” wordt bevonden als ik mijn gewicht verhoog met twee kilo. Met andere woorden, ’s avonds na de wijn en de tapas ben ik te dik, ’s morgens na de traditionele gang naar het toilet heb ik een gezond gewicht. Volgens mij zijn dit levensgevaarlijke programma’s voor mensen die obsessief met hun gewicht bezig zijn.

Perspectief
Ok, bij sommige mensen is het duidelijk dat ze te dik zijn. Als je voor twee stoelen moet betalen in het vliegtuig, dan ben je te dik. Als je al moe wordt van de afstand van de bank naar de koelkast, dan ben je te dik. Te dun kan ook. Ik vind persoonlijk iedere vrouw die als beroep ‘fotomodel’ in haar paspoort heeft staan, te dun. Als je jezelf straft met een halve dag trainen omdat je een gebakje hebt gegeten, dan kan je nooit gelukkig zijn met je eigen lijf. Zolang je gezond bent en een goede conditie hebt, mag je best een paar kilo te veel hebben. Ik heb een vriendin die ‘men’ dik zou noemen, die lachend een halve marathon loopt en menige lift zou inhalen bij het naar boven rennen van een trap. Ik zeg niet dat te dikke mensen niet bestaan. Ik zeg niet dat obesitas in Nederland niet voorkomt. Maar een beetje minder krampachtig mag van mij wel. Je moet er niet zo zwaar aan tillen.