Alle berichten van Joke van der Leij

Vrouw relatie: Oranjekoorts

Eens in de vier jaar is het weer zover. Dan is het WK voetbal en is mijn man vier weken lang bevangen door voetbalkoorts. Er zijn drie wedstrijden per dag, en het liefst ziet hij ze allemaal. En altijd verandert hij van een rustige zachtaardige man in een fanatieke voetbalsupporter die mopperend en scheldend aan het beeldscherm is gekluisterd. “Jongens wat staan jullie daar nou te klunten! Van Persie, weer hoor: slappe zak! Toe nou, naar voren!” Enzovoort, enzovoort, enzovoort.

Opgewonden standje

Normaal gesproken ben ík thuis altijd het opgewonden standje, maar in dit geval ontgaat de opwinding mij volkomen. Ik verveel me meestal dood als er niet minstens om de vijf minuten wordt gescoord. Bovendien heb ik totaal geen aanleg voor de ins en outs van het edele voetbalspel. Tot grote ergernis van manlief heb ik bijvoorbeeld nog steeds moeite met buitenspel. In theorie weet ik heus wel wat het is, maar in de praktijk mis ik het altijd. “Buitenspel! Deze zie je toch wel hoop ik?!” Beschaamd schud ik meestal van nee. Probleem is dat ik nooit zo snel weet waar ik moet kijken. Of ik let juist dan even niet op. Op zo’n moment wordt het er even niet gezelliger op in huis.

Man vrouw dingetje

Zou dit nu weer zo’n man-vrouw-dingetje zijn? Is mijn onkunde het bewijs van een ontbrekend gen of een andere hersenstructuur? Of is het gewoon een toevallige speling van de natuur? Zoals ook mijn perenboom ineens zo nodig in de ban staat te wezen van oranje. Alle blaadjes getooid met vurige vlekjes! Oranjekoorts dus! Zoiets als de beessies van AH, maar dan anders. En intussen hebben we ook nog van Slowakije gewonnen en staan we in de kwartfinale. Ik geloof dat ik maar even onderduik. Tot het allemaal weer over is. Hopelijk kan mijn perenboom tegen die tijd ook weer een beetje normaal doen.

©Joke van der Leij, Tekstjuweel, www.tekstjuweel.nl

Verschil man vrouw: Coming-out

Ik ben fan van Jean-Pierre Geelen, journalist, schrijver en tv-recensent van de Volkskrant. Ik kijk altijd uit naar zijn stukjes over tv-programma’s waarover hij met veel humor schrijft. Nooit vervalt hij in die vervelende en voorspelbare afzeikstijl van zijn voorganger Wim de Jong. Jean-Pierre beleefde onlangs zijn coming-out…

…als vogelaar. Zijn bekentenis verscheen in het Volkskrant magazine en viel samen met de verschijning van zijn boek Blinde Vink, waarin hij beschrijft hoe zijn liefde voor vogels ontstond. Het heeft lang geduurd voor hij ermee naar buiten durfde te komen. Geen wonder. “Als je ooit zo wordt ga ik bij je weg”, bromt zijn vrouw steevast onheilspellend bij alweer zo’n vogelaar op leeftijd op tv. Een ringbaardje, kaplaarzen en een groene corduroy ribbroek waarvan het kruis tot op de enkels hangt. Dat is toch het algemene beeld. Zo wil Jean-Pierre niet worden, zegt hij. Maar intussen is hij wel met hetzelfde virus besmet.

Is vogelaar zijn alleen voor mannen?
Nico de Haan, Hans Dorrestein, en nu Jean-Pierre Geelen. Is vogelaar-zijn alleen voor mannen? En ik dan? Ik kijk al van jongs af naar vogels en zoek ze op in mijn Petterson-vogelgids, een erfstuk van mijn vader. Van hem heb ik leren vogelkijken. Ik verheug me op de komst van de gierzwaluwen als voorbodes van de zomer. Ik raak in vervoering als de familie boomklever langs de stam van onze wilg omhoog hipt. En ik roep ‘oh’ en ‘ah’ als ik hoog in de lucht een buizerd zie zweven.
Lang geleden voer ik tijdens een kanogroepsreis over de rivier de Biebrza in Polen. Het stikte er van de ooievaars en kraanvogels. Fantastisch, vond ik. Alleen die mannenvogelaars in onze groep, daar werd ik een beetje moe van. Met hun machotelescoopverrekijkers, gigalenzen en boos gesis als de groep volgens hen weer eens te hard fluisterde.

Zijn er meer vrouwelijke vogelaars zoals ik? Liefhebbers, zonder oubollige camouflagekleding, al te dure verrekijkers en overdreven etaleerdrift? Voor het evenwicht en de beeldvorming zou het goed zijn. Ik ben in elk geval uit de kast. Wie volgt?

©Joke van der Leij, Tekstjuweel, Zeist, www.tekstjuweel.nl

Gastcolumn: Vrouwen aan de top!

Manlief heeft zich laten overhalen tot een weekendabonnement op het NRC. Ik had het juist een maand geleden opgezegd. Niet omdat ik het NRC niet goed genoeg vind. Maar omdat de bezorging het te vaak laat afweten. Elke poging om mij op andere gedachten te brengen heb ik dapper weerstaan. “Maar mevrouw toch, geen abonnement meer? Wat jammer nu! En die slechte bezorging is echt allang verleden tijd hoor.”
Tuurlijk, ik had niet anders verwacht. Ook dat de leuke student die mij voor de ingang van Albert Heijn een abonnement probeert te verkopen mij een aantrekkelijke korting mag aanbieden. “Toch maar niet”, zeg ik flink. “Vooruit dan maar”, zegt dus mijn man.

Welkomstgeschenken
Er is één voordeel: we krijgen leuke welkomstgeschenken. Een dvd met hoogtepunten uit de Nederlandse documentairefilm uit de periode 1945-1977. En een exemplaar van NRC Focus, het kwartaalblad over strategie, economie en leiderschap. Dit keer gaat het over vrouwen op weg naar de top.
Ha, net iets voor mij! Want geloof het of niet, ook ik ben een vrouw (52) aan de top. Van mijn eigen eenmansbedrijfje Tekstjuweel wel te verstaan. Ik schrijf teksten en ben verantwoordelijk voor alles en iedereen in mijn bedrijf. Heerlijk.
Al lezend ontdek ik dat ik niet lijk op die 50 succesvolle vrouwen uit de NRC Focus. Ik studeerde Nederlands en hoofdvak Blokfluit aan het conservatorium in Utrecht. Deze vrouwen hebben bedrijfskunde, rechten of economie gestudeerd. Zij werken bij multinationals als Shell, ING, Philips of Getronics. Ik werk bij Tekstjuweel. En er is nog een verschil: “Ik ben niet dag en nacht op mijn werk, maar wel 7 keer 24 uur beschikbaar. Mijn mobieltje en mijn hoofd staan altijd aan”, lees ik over Ingrid Thijssen (41), directeur operations bij NS Reizigers.
Mijn mond valt open.

Levensvervulling?
Keihard werken om aan de top te komen is een levensvervulling. Maar niet voor mij. Ik vind meer dingen leuk. Muziek maken, lezen, film, theater- en concertbezoek, musea, genieten van de natuur. En ik heb een man en stiefkinderen, en vrienden. Wanneer moet ik daar in ’s hemelsnaam tijd voor hebben als ik dag en nacht aan het werk ben? Míjn mobieltje staat vaak uit. Ik ben nóóit 24 uur per dag beschikbaar en mijn hoofd mag regelmatig op vakantie. Is dat een schande? Nee, het is een keuze. Voor mij is topvrouw zijn van Tekstjuweel genoeg.
En dan nu maar weer aan het werk? Nee, tijd voor een krantje. De NRC natuurlijk, met dank aan mijn man.