Met het overlijden van Jette Vonk sterft ook manOman een beetje. Jette was een van de oprichters van deze site en leverde een meer dan waardevolle bijdrage in de vorm van blogs, adviezen, keuzes, tijd en energie. Op de dag dat vrienden en familie afscheid nemen van Jette, wil ik dan ook via deze site enkele van mijn herinneringen aan Jette delen.

Jette en ik zijn nu drie keer door de dood met elkaar verbonden. De twee eerste keren hielp ze me om het leven weer op te pakken na een fors verlies. Door bij me te blijven die eerste nacht en door samen met mij de site manOman op te zetten, een project waardoor het leven voor mij weer een beetje kleur kreeg.
Deze derde keer is ze er niet om het slechte nieuws over mijn verlies aan te vertellen. Jette is er nu zelf niet meer. En toch vertrouw ik er ook nu weer op dat ze mij, en iedereen die haar gekend heeft, er doorheen zal slepen met de enorme hoeveelheid wijsheid en inspiratie die ze achter heeft gelaten.

‘Wrang hè, Melin,’ zei ze laatst tegen me. ‘Dat ik carrièretechnisch gezien nu het beste jaar ooit beleef.’ Haar boek over de ziekte die haar te grazen had genomen, verkocht goed, ze schreef prachtige artikelen voor het KWF, discussieerde met Katja in de Telegraaf, stond in de Elsevier, kwam bij Humberto aan tafel, ging met Johnny op de Reis van haar Leven en deelde mee in het succes van Floortje bij het Televiziergala. Toen ze dat boek, ‘Als je dit leest ben ik er nog’, schreef, moet ze zich gerealiseerd hebben, dat op een dag wij die titel ook zouden lezen als ze er níet meer was. Maar ze wist ook dat die titel juist op dat moment een diepere laag zou krijgen. Want als we haar nu lezen, of de films en foto’s bekijken die er zijn gemaakt, de muziekcd’s beluisteren die ze voor ons heeft gemaakt, juist dan is ze er nog: in onze gedachten en in ons hart.

Toen ze het nieuws van haar ongeneeslijke ziekte net had gehoord, vertelde ze me iets wat me steeds is bijgebleven. Iemand had haar ooit gezegd dat alle mensen die je leert kennen in je leven, daar zijn met een reden. Ze komen om je iets te brengen. Zelf zag ze nu heel duidelijk dat iedereen die zij kende een bijdrage aan haar leven had geleverd. Ze was dankbaar en het was goed.

Háár ziekte en háár sterven maakten volgens haar ook deel uit van óns levenspad. Ze vertelde dat ze hoopte dat zij ook een bijdrage aan het leven van de mensen om haar heen had geleverd, al tijdens haar leven, maar ook nu met haar dood. Ik denk dat we haar gerust kunnen stellen: ze heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten en ons allemaal iets meegegeven van de enorme moed en kracht die ze in zich had. Ze heeft ons geleerd waardig te sterven, met open vizier en Ginne Schrik.

Jette kwam in mijn leven tijdens ons werk voor een horlogetijdschrift. En in een van de eerste maanden dat ik haar kende, belandde ik al met haar in bed. Niet uit vrije wil, maar onze toenmalige werkgever had het onderkomen van zijn team tijdens de horlogebeurs in Bazel iets te krap gebudgetteerd. Ik vond Jette een aardige meid, maar om nou meteen een tweepersoonsbed te delen… Ik sliep dan ook amper, maar Jette had er geen problemen mee, die sliep overal. Ze babbelde er lustig op los in haar slaap, waardoor ik al helemaal niet kon slapen, maar eigenlijk was dat was ook wel weer prettig, ze voelde zich blijkbaar op haar gemak.

Na een lange, vermoeiende week op de beurs, was aan Jette en mij gevraagd om het bedrijfsbusje met alle persmappen en andere spullen terug te rijden van Bazel naar Nederland. Geen goed idee, want we waren hondsmoe en niet al te scherp. Elk half uur moesten we elkaar afwisselen achter het stuur, omdat onze ogen anders dreigden dicht te vallen.
In Duitsland, net voor de Nederlandse grens, kwamen we plotseling in een politiecontrole terecht, waarvoor we naar een plekje naast de snelweg werden geleid. Jette zat achter het stuur en parkeerde de bus op een stukje gras aan de rand van het terrein en draaide haar raampje open. De agent wilde onze papieren zien. Maar ja, de bus was niet van ons, en we hadden geen idee waar de papieren lagen. Terwijl we allebei in de handschoenenvakjes en de middenconsole doken, hoorden we de agent zeggen: “Ahum, Sie rollen.” Onze hersens registreerden niet precies wat dat betekende, maar toen hij luid uitriep: “Hallo!!! Sie rollen!!” en we onze bus naar voren voelden glijden, de helling af, kon Jette nog maar net op tijd aan de handrem trekken.
Vanaf dat moment was ‘Hallo, Sie rollen!’ onze catch phrase die we te pas en te onpas uitriepen, tot irritatie van velen.

Later zetten we samen deze website op, manOman, bedoeld om de mannen in de wereld tips en ondersteuning te geven bij het attent zijn naar hun vrouw. We gingen de boer op met onze ideeën: naar een vormgever, een websitebouwer, we schreven content, namen een stagiaire aan en gingen advertenties verkopen. Dat moest volgens Jette wel in stijl gebeuren. We kochten een kraakwit vrouwenkostuum uit de Madonna-collectie van H&M en lakten onze nagels rood, waarna we als twee ‘sexy’ personal assistants weer naar Bazel togen om de horlogemannen daar te overtuigen van de noodzaak van onze website. En we verkochten nog advertenties ook!
Dat moest natuurlijk gevierd worden, zoals bij Jette alles op goed-Brabantse wijze gevierd moest worden. Ook daar kon ik nog wat van leren. Bovendien was het rond Bazel altijd Jette’s verjaardag. Toen we dat vertelden aan de ober op het terras, bood hij ons – dat dachten wij tenminste – een flesje champagne van het huis aan. Helaas bleek de fles voor 200 CHF op de rekening te staan. Jette liet de man in niet mis te verstane bewoordingen weten dat wij die uiteraard weigerden te betalen. We zijn nog net niet van het terras af gemept, maar het scheelde niet veel.

Jette’s openhartigheid en eerlijke manier van communiceren was een van haar vele goede eigenschappen. Was ze het ergens niet mee eens of vond ze dat ik niet goed aangaf welke kant ik nou precies op wilde met het bedrijf, dan zei ze dat duidelijk, en dat maakte onze samenwerking eigenlijk alleen nog maar hechter. Die duidelijkheid is tot aan het einde haar motto geweest. Je kon met Jette zo onbevangen over de dood en wat daarna zou komen praten, dat we er bijna niet meer bang voor waren. Natuurlijk had ze ook verdriet en zag ze de strijd soms helemaal niet meer zitten, maar ze herpakte zich en ging moedig verder.

Toen ik haar laatst bezocht was ze nog altijd dezelfde Jette, maar er ging een bijzondere rust van haar uit, ze had zich er allang bij neergelegd terwijl wij allemaal nog vochten tegen de realiteit dat ze er binnenkort niet meer zou zijn. ‘Weet je wat me opvalt aan de mensen die hier langskomen, Melin?’, zei ze. ‘Ze lopen allemaal zo snel. Ze racen door het huis. Als ze even de theepot gaan pakken, of een gordijn dicht willen trekken, alles gaat zo snel, alsof ze een trein moeten halen.’

Laten we haar lessen niet vergeten, haar inspiratie blijven gebruiken om ons eigen leven vorm te geven en het met rust en te midden van onze geliefden te leiden. En Ginne Schrik. Het leven is maar zo kort.

Dank je wel lieve Jette, voor de vriendschap en steun die je me hebt gegeven. Je vliegt met dappere vleugels om ons heen. Ik voel het.
Melinda

PS. Ik beloof je dat manOman net als jij een nieuw leven begint. Voortaan zal de site alleen nog maar liefde uitstralen. Een verzameling van mooie, bijzondere, ontroerende bijdragen. Dat kost even tijd, maar het komt goed.

A Poet! He Hath Put his Heart to School
By William Wordsworth

How does the Meadow-flower its bloom unfold?
Because the lovely little flower is free
Down to its root, and, in that freedom, bold;
And so the grandeur of the Forest-tree
Comes not by casting in a formal mould,
But from its own divine vitality.