Hij zou een vrouw kiezen die op zijn moeder lijkt. Maar zij kan zelden met haar schoonmoeder overweg. Is dat nu allemaal wel zo? In Man vs Vrouw zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Schoonmoeders, top of flop?

VOLGENS HAAR
Ik ga niet vervallen in schoonmoedergrapjes. Ik kijk wel uit.  De kans is ruim aanwezig dat ik er zelf ook ‘zo een’ word. Ik héb kinderen en denk alles beter te weten. Ik heb een humorloze, zure mond en dito karakter. Mijn manipulatieve inslag bemoeit zich overal tegenaan maar bij voorkeur met het leven van mijn kinderen. Met kerst blijf ik als vanzelfsprekend ergens bij familie logeren en ik heb een abonnement op de Libelle én de Margriet. Yep! Ik ben een hier-maken-we-grapjes-over-schoonmoeder in de dop.

Partner
Wanneer je een beetje prototypisch te werk gaat als vrouw, dan maak je cynische grapjes over je schoonmoeder en klaag je over je eigen moeder. Ben je een man dan maak je cynische grapjes over je schoonmoeder maar kan je eigen moeder niet stuk. Raar, dat verschil, want elke schoonmoeder is ook moeder. De mening over de (schoon-)moeder ligt dus kennelijk in the eye of the beholder. Onbekend maakt onbemind. Je schoonmoeder doet dingen anders en ze ruikt niet naar het vertrouwde nest. De thee zit er in de verkeerde kopjes, de bank zit te hard en zelf zit je, ook na tig jaar, nog steeds op visite. Maar bovenal, ze denkt dat ze meer recht van spreken over jouw partner heeft dan jij. Dat dit als schoonmoeder not done is, moet ik me – voor later- vast goed realiseren. 

Huishoudbeurs
Ik heb dochters en dus een verhoogd risico vroeg of laat te worden voorgesteld aan een heuse schoonzoon. En dan begint het gezeik. Mijn dochter gaat klagen over alles wat ik fout deed en de prins gaat de spot met me drijven. Maar ik heb nog wat tijd om me te wapenen. De komende jaren train ik mezelf in het omhoog trekken van mijn mondhoeken maar houd daarbij wel de lippen op elkaar. Als ware ik moeder Smit van voor de ramp. Geen geluidje zullen jullie horen. Leef je leven. Ik beloof jullie zelfs plechtig, dochters en uitverkorenen, dat jullie écht niet elke kerst met mij hoeven door te brengen. Laten we afspreken, dat ik het ene jaar gezellig aanwip voor een logeerpartijtje en het andere jaar op de harde bank blijf zitten met een kopje thee en de dubbeldikke feesteditie van de Libelle en Margriet. 

VOLGENS HEM
Bij het onderwerp van deze week schieten me meteen een paar schoonmoedergrappen te binnen. Welke man vertelt niet, onder het genot van een biertje aan zijn stamtafel in de kroeg, hoe vreselijk zijn schoonmoeder is, gevolgd door enkele passende witzen. Als ik mijn levensloop bekijk vanaf het moment dat het woord schoonmoeder een vleselijke betekenis kreeg, heb ik het moeten rooien met zo’n zes schoonmoeders. Niet dat ik zes keer getrouwd ben, schrik niet, maar bij alle relaties die langer dan een half jaar duren, vind ik dat je een schoonmoeder mag toevoegen. Het feit dat ik bij geen van die zes relaties getrouwd ben geweest, verandert in mijn ogen niet veel aan de onderlinge verstandhouding.

Kenau
Is een veel gehoorde en twijfelachtige eretitel voor schoonmoeders, of het nu van zijn kant is, of van haar kant. En dat terwijl je je eigen moeder vaak erg lief vindt. Hoe kan dat nu? Hoe kan een vrouw mijn moeder nu niet lief vinden? En omgekeerd, waarom vind ik mijn schoonmoeder een tang terwijl mijn vriendin met haar dweept? Ik prijs me heden ten dage gelukkig met een schat van een schoonmoeder, maar ook ik heb ze wel eens anders gehad. Ouder en wijzer nu, kijk ik er op terug met de wetenschap dat allen het beste wilden voor hun kroost. Wellicht was ik destijds niet serieus genoeg, wilde ik nog geen kinderen of was ik van het verkeerde geloof. Allemaal valide redenen in de ogen van een zorgzame moeder.

Nooit goed
Volgens mij is de partner van je kind zelden de juiste partij in de ogen van een moeder. Mocht dat wel zo zijn, dan heb je gewoon geluk. Misschien lijk je als man dan heel erg op je schoonvader of bak je als vrouw net zulke lekkere cakes als je schoonmoeder. Of je treft een schoonmoeder die donders goed beseft dat ze zich op relationeel vlak niet moet bemoeien met het leven van haar kind. Het komt voor. Maar veel vaker zal je moeten leren leven met de stelling ‘niemand is goed genoeg voor mijn kind’. Niks van aantrekken. Ga er van uit dat je in ieder geval wel de beste bent.

Hij heeft geen zin in haar vriendinnen en wil niet mee winkelen. Zij is eigenlijk niet zo blij met zijn ‘avondje met de jongens’. Samen, en toch apart dingen ondernemen in je vrije tijd. Goed of vragen om problemen? Deze week in Man vs Vrouw: Samen uit, samen thuis?

VOLGENS HAAR
Niemand kan zonder met zijn of haar ogen te knipperen serieus beweren dat alles samen doen in een relatie gezond is. Toch denk ik dat veel stellen de fout maken té veel tijd samen door te brengen. Want het sluipt er zo in. Wanneer je verliefd bent zit je zo’n beetje aan elkaar vastgeplakt en daarna? Daarna zit de routine er in gebakken. Het is dus verstandig tijdens alarmfase één al wat ruimte voor jezelf te bewaren. Zelfs al ben je dronken van verliefdheid en het liefst 24/7 bij elkaar.

Bijtanken
Ik heb mijn geliefden maar wat graag om me heen, maar ik hoef niet zo nodig de hele dag van alles met ze te doen. Ze moeten er gewoon zijn, maar ga vervolgens aub je eigen gang. Waarbij ik niet kijk op een metertje of wat in afstand. ‘Er zijn’ slaat op ‘er zijn voor elkaar’. Ik ben een rustzoeker om bij te tanken, mijn lief houdt wel van een potje gezelligheid om op te laden. Die ruimte of leegte moet je elkaar gunnen. Dat rust zoeken wil niet zeggen dat ik niemand wil zien. Maar ik ga wel zonder mensen die ik ken. Ik observeer en laat mijn gedachten gaan. Daarna ga ik weer naar huis. Waar we nog meer samen zijn omdat ik nieuwe ruimte in mijn kop heb. Mijn moeder zei het al. ‘Onze El moet de wind horen waaien. Dat heeft ze van haar vader’.

Knaagdier
Bij voldoende ruimte heb ik ook genoeg ruimte voor de ander. Want wie ik lief heb, moet erbij. Door mijn ruimte te vergroten, krijgen we allemaal een beetje meer plek. Dus claim me niet te veel. Daar wordt onze gezamenlijke ruimte alleen maar kleiner van. En hoe minder ruimte hoe meer gedonder. Te veel ratten in een kooitje vreten elkaar ook op. Nu ben ik geen knaagdier en mijn dierbaren evenmin. Maar voor de rest klopt het wel. Samen uit en thuis is vaak geweldig. Mijn lief is doorgaans het beste gezelschap en mijn gezin staat altijd op één. Maar elke dag moet ik minstens een paar uur alleen zijn. Hij gaat voor zijn momenten liever even naar zijn club waar hij met de jongens wat kan drinken. Prima toch? Geef elkaar de ruimte. Anders gaat het knagen.

VOLGENS HEM
Bij ‘samen uit samen thuis’ heb ik in eerste instantie een wat andere interpretatie dan ‘haar’. Samen uit betekent bij mij namelijk ook samen thuis. Je hoeft lang niet altijd samen uit, maar als je gaat, ga je ook samen weer naar huis. Maar omdat ik vind dat ik daarmee meteen alles heb gezegd over dit onderwerp, zal ik me bij de interpretatie van ‘haar’ aansluiten en hier ook een visie over geven.
Laten we alsjeblieft niet alles samen doen zeg! Als je elkaar net leert kennen, schijnt het bijna normaal te zijn om op het toilet te gaan zitten met de deur op een kier, zodat je elkaars hand nog vast kan houden, maar tegen de tijd dat een ieders voorkeuren om de dode tijd wat op te vullen weer naar boven komen, moet je elkaar zeker de ruimte gunnen om die dingen te doen die je graag wilt doen.

Mannendingen
Ik ben zeker geen ‘Tim the Toolman’ die brullend als een aap aangeeft wat mannendingen zijn en die het nodig vindt zijn schuur met mannengereedschap met een plasje in elke hoek af te bakenen. Ook ben ik geen voetballiefhebber die slempend met zijn maten op de bank commentaar zit te geven op een wedstrijd, daarbij zijn vrouw alleen roepend om de bak chips en plankje met plakjes worst weer aan te vullen. Ik heb sowieso geen typische mannendingen waarbij mijn vrouw een ongewenst persoon is. Dat betekent overigens niet dat er geen momenten zijn dat ik haar niet in de buurt wil hebben. Ik vind het heerlijk om er eens lekker op de motor tussenuit te trekken en niemand achterop te hebben, maar gewoon te doen waar ik zelf zin in heb. Ook heb ik een theateravond en soms een vrijwilligersavond waarbij zij absoluut niet gemist wordt.

Samen thuis
Het probleem met samen zijn en samen dingen doen, is dat de behoefte naar de ander lang niet altijd op hetzelfde moment is. Er zijn keren dat ik graag met mijn lief wil plakken op de bank maar dat het even niet uitkomt of dat mijn vrouw lekker tegen me aan schuurt terwijl ik net in een eigen coconnetje van leesgenot zit. Ik ben ervan overtuigd dat als je elkaar juist dán de ruimte geeft, de momenten die je samen met elkaar doorbrengt nog veel fijner zijn. En geloof me, die momenten zijn er best heel veel.

Manlief heeft zich laten overhalen tot een weekendabonnement op het NRC. Ik had het juist een maand geleden opgezegd. Niet omdat ik het NRC niet goed genoeg vind. Maar omdat de bezorging het te vaak laat afweten. Elke poging om mij op andere gedachten te brengen heb ik dapper weerstaan. “Maar mevrouw toch, geen abonnement meer? Wat jammer nu! En die slechte bezorging is echt allang verleden tijd hoor.”
Tuurlijk, ik had niet anders verwacht. Ook dat de leuke student die mij voor de ingang van Albert Heijn een abonnement probeert te verkopen mij een aantrekkelijke korting mag aanbieden. “Toch maar niet”, zeg ik flink. “Vooruit dan maar”, zegt dus mijn man.

Welkomstgeschenken
Er is één voordeel: we krijgen leuke welkomstgeschenken. Een dvd met hoogtepunten uit de Nederlandse documentairefilm uit de periode 1945-1977. En een exemplaar van NRC Focus, het kwartaalblad over strategie, economie en leiderschap. Dit keer gaat het over vrouwen op weg naar de top.
Ha, net iets voor mij! Want geloof het of niet, ook ik ben een vrouw (52) aan de top. Van mijn eigen eenmansbedrijfje Tekstjuweel wel te verstaan. Ik schrijf teksten en ben verantwoordelijk voor alles en iedereen in mijn bedrijf. Heerlijk.
Al lezend ontdek ik dat ik niet lijk op die 50 succesvolle vrouwen uit de NRC Focus. Ik studeerde Nederlands en hoofdvak Blokfluit aan het conservatorium in Utrecht. Deze vrouwen hebben bedrijfskunde, rechten of economie gestudeerd. Zij werken bij multinationals als Shell, ING, Philips of Getronics. Ik werk bij Tekstjuweel. En er is nog een verschil: “Ik ben niet dag en nacht op mijn werk, maar wel 7 keer 24 uur beschikbaar. Mijn mobieltje en mijn hoofd staan altijd aan”, lees ik over Ingrid Thijssen (41), directeur operations bij NS Reizigers.
Mijn mond valt open.

Levensvervulling?
Keihard werken om aan de top te komen is een levensvervulling. Maar niet voor mij. Ik vind meer dingen leuk. Muziek maken, lezen, film, theater- en concertbezoek, musea, genieten van de natuur. En ik heb een man en stiefkinderen, en vrienden. Wanneer moet ik daar in ’s hemelsnaam tijd voor hebben als ik dag en nacht aan het werk ben? Míjn mobieltje staat vaak uit. Ik ben nóóit 24 uur per dag beschikbaar en mijn hoofd mag regelmatig op vakantie. Is dat een schande? Nee, het is een keuze. Voor mij is topvrouw zijn van Tekstjuweel genoeg.
En dan nu maar weer aan het werk? Nee, tijd voor een krantje. De NRC natuurlijk, met dank aan mijn man.

Ik heb een hekel aan visite. Je bent bij mij van het type: ‘Mijn huis is jouw huis, maak het je gemakkelijk en trek zelf maar iets uit de koelkast’, of ik heb liever niet dat je komt.

Astrologie
Dat is geheel in tegenstelling tot het type dat ik volgens astrologen, sterrenbeeldtechnisch gezien, zou moeten zijn. Waarmee ik niets wil beweren tegen astrologie, voordat u daar over schrijft. Ik zou de verzorgster onder de verzorgers zijn. De gastvrouw onder de gastvrouwen. Ik zou niets liever doen dan mensen om me heen verzamelen zodat ik ze kan voorzien van mijn warme, goede zorg, gastronomische hoogstandjes en andere vertroetelingen. Not! Dat dit niet zo is heeft niets te maken met de personen die op visite komen. Het heeft ermee te maken dat ik de zenuwen krijg  zodra ik ergens aan moet gaan voldoen in mijn eigen veilig gewaande nest.

Vreugde van het moederschap
Laten we wel wezen. Wanneer er twee personen op de wereld rondlopen voor wie je, tegen wil en dank doch diep geworteld, wilt voldoen aan hun verwachtingspatroon, dan zijn dat je moeder en je schoonmoeder. Als little bundle of joy schijn ik niet zo veel te hebben bijgedragen aan het verwachtingspatroon dat kleeft aan ‘de vreugde van het moederschap’. Uiteraard niet mijn schuld, maar het werd wel een probleem. Met als gevolg: Nog altijd licht neurotische trekken wanneer ik te maken krijg met een moeder, dan wel schoonmoeder. Want opeens is het er weer: Ik moet voldoen aan een Verwaching! En ja, de hoofdletter is expres.

Verwachtingen
Dus sla ik aan het poetsen als ik weet dat ‘ze’ komen. Ik haal van alles in huis, trek iets leuks aan en zorg voor een gespannen sfeer in huis. Dat laatste is dan weer niet de bedoeling, maar onvermijdelijk in mijn ‘er-komt-een-moeder-stress’. Achteraf viel het altijd weer mee. Want ik houd van mijn moeder, en mijn schoonmoeder is ook al prettig, leuk en aardig. Ik voldoe al jaren aan hun verwachtingen en al was het niet zo, dan nog was ik de enige die daarmee kon zitten. Toch blijft het wachten op het moment dat ze zelf de koelkast open mogen trekken.