Regelmatig komt de vraag op tafel. En dan zijn we weer een half uurtje zoet. “Wat doe jij met een miljoen of meer?” Iedereen droomt van die ene klapper met een winnend lot. We fantaseren over reizen, stoppen met werken, een dure auto of nieuw huis. We doen lacherig omdat we het niet zouden geloven. Wie zou je het vertellen? En waar laat je zo’n winnend lot? Steek je dat in je portemonnee of verstop je het in je schoen of onderbroek? Voor een aantal mensen per maand zijn dit reële vragen. Zij hadden een winnend lot. Jan Garnaat, voormalig begeleider van prijswinnaars, kent de antwoorden. 

Wennen aan rijkdom
Winnaars krijgen geen advies wat ze met hun geld moeten doen. Wel de tip het eerst even een maandje op een rekening te parkeren om aan de rijkdom te wennen. Winnaars krijgen een visitekaartje van private bankiers en regelen daar hun zaken verder mee. Nederlandse winnaars smijten hun gewonnen geld zelden over de balk. Wel koopt bijna iedereen een nieuwe auto. De meeste winnaars zeggen ook niet meteen hun baan op, verhuizen niet naar een villawijk of gaan golven op hun luxe jacht. Wel gaan ze minder werken of boeken een bekend artiest voor hun trouwfeest. Geld lenen aan vrienden komt ook veel voor. Maar daar zit een addertje. Voor je het weet heb je meer vrienden dan de week ervoor. Wanneer je toch geld uitleent is het advies: rente vragen en notaris inschakelen.

Meer luxe
Sommige mensen houden hun fortuin geheim uit angst  voor afgunst of geldvragers. Een aantal zegt zelfs niets tegen hun kinderen uit angst dat zij minder ambitieus worden. Toch is het niet handig je prijzengeluk voor je te houden. Buren en familie valt het echt wel op dat je je meer luxe kunt veroorloven. Om roddels te voorkomen kun je maar beter melden hoe dat zo komt. 

In december organiseert de Staatsloterij voor prijswinnaars een terugkomdag. Lotgenoten kunnen zo ongestoord hun ervaringen uitwisselen. Een blik waardig die dag is zeker de parkeergarage. Deze heeft dan nog het meest weg van een leuke showroom. 

Bron: NRC

Hij doet het erom of hij voelt het aan. Telkens wanneer ik me niet zo lekker voel, heeft hij ook iets. Natuurlijk is hij dan net een beetje beroerder dan ik. Mijn vooruitzicht op een dagje thuis uitzieken wordt in de kiem gesmoord. Hij heeft het hier en daar maar gaat vooral gebukt onder mijn verminderde zorg.

Herstel
Hij heeft zo zijn rituelen wanneer hij wat ziekjes is. In de ochtend, wanneer ik snotterend nog zo veel mogelijk regel, probeert hij te slapen. Diep onder het dekbed, zodat ik alleen het topje van zijn hoofd zie, sluit hij de wereld buiten. Hij wacht op herstel maar ik vermoed dat hij stiekem lacht daar onder de frisse hoes die ik voor hem (want dat voelt zo lekker koel) nog even over het dek heb geschoven. Na een uurtje of anderhalf is hij uitgelachen en toe aan een boek. Wel met voldoende steun, oh arme rug. Daarom heeft hij mijn kussens er ook maar bij gepakt. Demonstratief drinkt hij, wanneer ik even kom checken, wat water. Kleine slokjes want zijn keel doet pijn. Gelukkig leest hij met zijn ogen anders kwam ik deze dag niet door. Tegen lunchtijd knapt hij wat op. Ja, een boterhammetje moet lukken, knikt hij op mijn vraag of hij trek heeft. Zelfs praten is hem te veel. De arme ziel. Terwijl ik smeer en beleg hoor ik hem een collega bellen. “Nee vandaag niet. Morgen? Weet ik niet? En El is ook al niet zo lekker.” Nee! Vind je het gek! Ik was als eerste ziek. Ik had jou even nodig. Weet je nog: sterke schouder, borst om tegen uit te huilen! In plaats daarvan loop ik met 38,3 je brood te snijden. Kleine stukjes, vanwege je keel!

Pleasegedrag
En dan zie ik het. Ook ik heb zo mijn rituelen. Ik offer me vrijwillig op. Please gedrag noemen ze dat. Een zieke man is net een klein kind. Een vrouw die zich mopperend en vol zelfmedelijden opoffert, ook. Ik was toch eerder ziek dan hij, waarom lig ik dan nog niet in bed? Ik trek mijn kussens iets te hard achter zijn rug vandaan. Sorry! Ik zag het licht en ben nu druk bezig mezelf te herstellen. Ik heb 38,3. Makkie. Gewoon een kwestie van diep wegduiken onder het dekbed. Dan zweet ik het er wel uit.

De harde leider verdwijnt.
Managers moeten meer vertrouwen op hun gevoelens en intuïtie. Breekt nu een
tijdperk aan van sentimentele managers die gezellige huil- en knuffelsessies
gaan invoeren? Deze vraag wordt Iteke Weeda en Rob Schippers gesteld aan de hand
van hun onderzoek over de menselijke waarden van managers.

Knuffelen
Een beetje jammer. Laten we nu
niet doen alsof emoties op de werkvloer voorheen niet bestonden om het thema
vervolgens te bagatelliseren. Emoties zijn er altijd geweest, maar uit angst
voor controle- dus kapitaalverlies werden ze als negatief ervaren. Niet lullen
maar meters maken. Dat werk. Zo is het decennia lang geweest en heeft het zijn
nut bewezen. Maar in ons huidige individualistische tijdperk werkt dit niet
meer. We zijn op de werkvloer met vele stemmen en beschikken over een
diversiteit aan talenten, die gehoord en benut moeten worden. Dat vraagt alerte
leiders met besef voor gevoel en het individualisme. Dit soort eigenschappen
worden nog al eens soft gevonden. Maar de emotie omvat meer dan een potje
jammeren en klagen dat weggeknuffeld moet worden. Het zijn signalen die
aangeven waar zich knelpunten bevinden. Belangrijke informatie dus.

Samenhang
“Emoties en intuïtie zijn
keiharde zaken voor de manager. Als je de emoties van je medewerkers niet goed
hanteert, heeft dat direct economische invloed op het product of de dienst die
je levert.” Aldus Weeda. “Veel managers vinden intuïtie belangrijk,
werken ermee, maar praten er niet over, blijkt uit ons onderzoek. Dat zouden ze
wel moeten doen. Er is een verschil tussen op je gevoel afgaan en intuïtiviteit. Op
je gevoel af gaan is mogelijk gebaseerd op wensdenken, je eigen overtuigingen
en vooroordelen. Intuïtie is het zuivere geweten, dat je opeens ergens de
samenhang in ziet.  Ik zal nooit intuïtie krijgen over de beursberichten,
maar wel op relatiegebied.” Intuïtie hoeft nu ook weer niet heilig
verklaard te worden. De ratio is er ook nog. “Het is belangrijk om
persoonlijke belangen en wensdenken van zuivere intuïtie te onderscheiden.”

Bron: MT

Je hebt vrouwen en je hebt tassen. Die twee zijn gemaakt voor elkaar. De liefde gaat diep, maar dat wil niet zeggen dat er sprake is van trouw. Er zijn vrouwen die het liefst bij elke outfit een bijpassende tas hebben. Of nog liever, pronken met een echte Chanel of Dior. Zo’n hebbedingetje kost al gauw 1.000 euro. Pardon?

Nep
Het kan ook anders. Via websites zijn goedkopere, tweedehands exemplaren te koop. Dit is geen hint voor jou. Laat haar vooral niet denken dat je wilt bezuinigen op haar tassenliefde. Maar je denkt natuurlijk wel met haar mee voordat haar nieuwste liefde een gladjanus met veel bombarie maar weinig inhoud blijkt te zijn. Volgens LVMH, het concern achter merken als Louis Vuitton en Fendi was in 2006 ongeveer 90% van de aangeboden tassen, parfums en horloges van Vuitton en Dior nep.

Serienummer
Wie een mooie tas op internet heeft gevonden maar niet zeker weet of het gaat om een echt design exemplaar of een duur imitatiestuk kan terecht op forum.purseblog.com. Duizenden vrouwen over de hele wereld praten daar maar over een ding: de designertas. Op de site kunnen potentiele kopers foto’s plaatsen van de tas die ze willen kopen. Andere leden kunnen de foto onderwerpen aan een grondig onderzoek. Zij letten op de kleine details als zilveren merkplaatjes en serienummers. Zo komen ze tot het oordeel: echt of nep!  Een hele geruststelling. Liefde maakt tenslotte blind en je wilt toch het beste voor je vrouw wanneer ze zich op haar nieuwste verovering stort.

Bron: Elsevier

Je wilt hoger op en daar doe je veel voor. Je kent je talent en je hebt een duidelijk stappenplan. Met die twee zaken ben je al een heel eind op weg. Je weet dat het belangrijk is voor je carrière om goed voor de dag te komen. Bij veel van wat je doet draait het om de uiterlijke presentatie en minder om de inhoud. Volgens sommige onderzoekers neemt inhoud slechts een schamele 7% in. Toch moet je kwetsbaar durven zijn. Je naar de top bluffen is niet zo’n goed idee, realistisch geloof in het eigen succes wel. Af en toe mag je zelfs toegeven dat je nog niet alles weet. Een goede tip is ook dat je hier en daar wat afkijkt bij seniors. Zo hoef je niet zelf het wiel nog uit te vinden. Ondertussen werk je aan je eigen talent. Datgene wat jij wilt én kunt buit je uit. Kun je het nog volgen allemaal?

Balans
De weg naar de top ligt vol adviezen die, al naar gelang de decennia waar we in leven, verschillen. In het huidige tijdsbeeld is balans het toverwoord. Mensen die de top bereiken zijn die mensen die werk en privé een beetje leuk weten te combineren. Overwerken mag best, maar pas op. Voor een burnout krijg je echt geen applaus. Niet van je werkgever en niet van je partner. Genieten van kleine stappen en succesjes zonder bezig te zijn met een starre focus is een betere manier.

Goede relatie
Veel mensen besteden veel aandacht aan de vraag hoe ze hun carrièrepad het best kunnen bewandelen. Logisch, aan de carrière hangt een belangrijk label in ons westerse leven. Maatschappelijk succesvol zijn vinden we belangrijk. De waarde die we er aan toekennen is groot. Maar om dit maatschappelijke doel te behalen vragen we nogal eens te veel rekbaarheid van ons privéleven. Terwijl het thuisfront nu juist de basis is. Het grappige is dat de adviezen om het te maken in het bedrijfsleven één op één zijn door te trekken om je relatie tot een succes te maken. Op één uitzondering na: Wanneer het in je relatie om slechts 7% inhoud zou gaan en veel meer om het uiterlijk gaat het mis. Denk daar eens aan wanneer je naar huis belt om te zeggen dat het later wordt.