Ik stond laatst op een foto. Het was geen feest. Nu heb ik geen fotofobie, zoals zovelen. Doorgaans kom ik er niet al te bekaaid af, zelfs niet als ik niet mijn fotosmile op heb gezet. Dat is geen verdienste. Ik ken veel knappere mensen die veel lelijker op foto’s staan.

Eerste standdag
Maar déze foto. Djiezus. Als ik een MTV sweet sixteen bitchje zou zijn, zou mijn reactie als volgt zijn: Oh! My! God! Maar ik ben geen MTV sweet sixteen bitchje. Ik ben Ralph. Uit Noord Holland. Dus ik zeg: da’s niet best! Ik heb niks tegen dikke mensen, zolang ze maar niet op me gaan zitten en zo lang ze maar geen Ralph Ploeger heten. Maar deze heette wel Ralph Ploeger. En hij waagde zich voor het eerst op het strand. Na een winter vol weekmakende chips en benen op tafel. Ik heb een hekel aan mensen die zeuren over hun gewicht. Ik zeur dus niet over mijn gewicht. Ik zeur alleen over mijn horizonvervuilende ín- en ín-witte buik. Met kwabjes.

Wat elke man zou doen
‘Dat komt omdat je zit’, zei mijn oh zo lieve vriendin. ‘Dan heeft iedereen rolletjes.’ Ze is zó ontzettend verliefd op me. Heel aandoenlijk. Maar ik schudde mijn hoofd. Dit had met zitten niks van doen. Ook mijn spreekwoordelijke holle rug, die het op feestjes altijd lang volhoudt (“nee, ik sta gewoon verkeerd, kijk, zo zie ik er uit als ik rechtop sta”), kon het nu niet verbloemen: dit was een seriously bad picture.Dus ik deed wat elke man zou doen, in mijn situatie. Ik legde mijn bratwurst terug op mijn bord. Zette mijn wijn terug op tafel. Stond op. En verwijderde die foto van de camera.

Een man moet namelijk in alle rust kunnen eten. Zonder horizonvervuiling.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’

Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl

In 2008 ontmoette ik voor het eerst een vrouw met humor. Ik was er
niet naar op zoek en had eigenlijk ook niet meer verwacht dat me dit
ooit nog zou overkomen. Maar daar was ze. Het ging zo. Ik zei iets. Zij
zei iets. En ik moest lachen. Heel hard. De rest is geschiedenis.

Het was geen beleefdheidslachje. Zo’n lachje dat elke man wel eens
lacht als een mooie vrouw iets zegt wat blijkbaar grappig bedoeld is
(waarmee ik trouwens niet zeg dat de grappige vrouw geen mooie vrouw
was. Juist WEL, ik praat sowieso alleen maar met mooie vrouwen, dat
staat beter op mijn CV). Het was ook geen herkenningslachje. Zo’n
lachje dat een man wel eens lacht omdat hij vrouwenhumor denkt te
ontdekken. Vrouwenhumor, de heilige graal van de mutserigheid.

Eerst even de definities
Vrouwenhumor: humor voor vrouwen, en dus niet te bevatten voor mannen. Verzamelnaam: gezeur en geroddel.
Mannenhumor: humor voor mannen, en dus niet te bevatten voor vrouwen. Verzamelnaam: seksisme en grofheid.
Ik vind het allemaal niet grappig
behalve seksisme en grofheid. Maar de vrouw die grappig was… djiezus,
earth calling, Ralphie, wakker worden jongen. Maar ik droomde niet. Het
was echt. Ze zei dingen waar ik onvoorwaardelijk om moest lachen. De
lach van een kind, uitbundig en vrij. De lach van humor. Geen
mannenhumor, geen vrouwenhumor. Maar ergens in het midden.

Ik was blij, heb haar vol op de mond gezoend en gevraagd hoeveel
kinderen ze van me wilde. “Eén. Doe de oudste maar”, zei ze zo ad rem
dat ik me in de huiskamer van Monica en Chandler waande, de enige plek
op aarde waar vrouwen net zo grappig zijn als mannen. Of misschien
zelfs grappiger. En sneller. Dat komt natuurlijk doordat ze teksten
krijgen aangereikt. Die geschreven zijn door mannen.

Aantrekkelijk
Dat is het verschil. In een humorhandboek
las ik eens dat humor niks anders is dan waarheid vermenigvuldigd met
pijn. Als er mannen- en vrouwenhumor bestaat, geldt er voor mannen dan
een andere waarheid dan voor vrouwen? Of heeft het onderscheid te maken
met alléén de pijn, en niet de waarheid? Waar mannen en vrouwen om
dezelfde dingen lachen, zijn er geen grote ego’s in het geding. Dan is
er niemand bang om de pijn te voelen. De pijn van het man zijn tussen
vrouwen, of van het vrouw zijn tussen mannen. Liever ben ik mens
tussen de mensen. Al vind ik het niet erg dat het mens uit de eerste
paragraaf een ontzettend aantrekkelijke vrouw is.
En dat ze lacht om mijn grove seksistische grapjes.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op  www.ralphp.nl

Kleding kopen is hel. Winkelen betekent voor mij: snel dingen
uitzoeken, passen, kopen, en terug naar de gewone wereld. Naar de
wereld zonder winkeljuf. Of hoe noem je zo’n mokkel dat haar heupjes
met verveelde kroegroutine laat meewiegen op die veel te harde
boink-boinkmuziek.

Winkelmeisje
Zo’n kind waarbij een volwassen man zich wel
drie keer bedenkt voordat hij dat ongeïnteresseerde hoofd om een mening
vraagt, omdat hij weet dat ze met haar hippe
blote-bijna-kun-je-mijn-geslachtsdelen-zien-broek schijt op mannen als
hij. Kledingwinkelmeisjes kijken liever naar zichzelf dan naar hun
klanten. Wat zeg ik? Elke keer als ze zichzelf in een manshoge spiegel
hun meterslange extensions met een zwiep achterover zien gooien, komen
ze gierend klaar.

Magertjes
Ik begrijp die meisjes ergens ook wel. Kijken
naar manvolk in een kledingwinkel is net zo opwindend als een natte kus
van een loopse teckel. Duffe mannen die met een vers-en-iets-te-hip
kledingstuk aan hun lijf op hun zweetsokken uit een kledinghok komen
geschoven, hebben de grandeur van een paprika. Een groene. Ook ik. Al
kan ik u rustig en eerlijk vertellen dat ik er doorgaans goddelijk uit
zie. Is een feit. Geen mening. Toch vind ik het moeilijk om met een
nieuw en nog nooit door mijn partner bewonderd kledingstuk uit een
kleedcabine te stappen. Het werpt me zelfs jaren terug in mijn
Landmark-je-bent-precies-zo-geweldig-als-je-durft-te-zijn kruistocht
door vind-jezelf-land. Als ik kleding pas, ben ik weer die jongen die
met zijn moeder naar de spijkerbroekenwinkel in het dorp ging en
vanachter het gordijntje dingen hoorde als: ‘Ja. Hij blijft ook zo
mager.’

Verbleekte tribals
Ik ben blij dat ik het nog steeds goed
doe in een garderobe uit 2006. Met nog maar één spijkerbroek zonder
scheuren. En een noodgedwongen stijltransformatie van semi-kak tot
shabby rafelig en studentikoos. Want ik wil niet naar de winkels. Nog
steeds wacht buiten het pashok mijn denkbeeldig vuurpeloton. Een
rücksichtslos roedel van blondines met verbleekte tribals boven de
billen. Ze kauwen kauwgum en kirren ‘echt helemaal jouw maat’ naar
iedereen die het horen wil. En ze knikken bewonderend naar mij in mijn
nieuwe outfit.
Maar ondertussen. Ondertussen zit in mijn hoofd. Dat weet ik ook
wel. Ik ben onzeker, dus zeg ik dat zij me lelijk vindt. Kan ik me fijn
aan haar ergeren. En aan mezelf. Omdat ik me iets aantrek van het
oordeel van een zestienjarige. Zo veel dat ik in een ferme zwaai al dat
nieuws weer teruggeef. Zo spaar ik eigenlijk ontzettend veel geld uit.
Geld om leuke dingen mee te doen.
Een assertiviteitstraining, denk ik.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’
Je vindt Ralph ook op Hyves en op www.ralphp.nl