Zij is open en spontaan, hij rationeel, ze vullen elkaar aan en zijn daarom zo’n leuk stel. Zo’n paar dat op jouw feestje moet komen, anders geen hilarische avond. ‘Ik heb zó genoten van de weeksluiting van de kinderen op school, zó jammer dat Fred moest werken en daar allemaal niks van mee kreeg.’

Fred
Fred denkt daar anders over. De tijd vóór de financiële crisis herinnert hij zich goed. Hij werkte vier dagen in de week, kon de kinderen één keer per week naar school brengen. Dat zit er nu niet meer in. Brood op de plank noodzaakte hem tot meer werkdagen.

Bijten
Daar bijt het elkaar. Marian werkte anderhalve dag, maar haar dagen vielen weg. Crisis. Ontslag. Fred moest aan de bak. Albert Heijn en de Mediamarkt moeten worden betaald, alsmede de muzieklessen van de kinderen. Het was niet anders. Meer werken voor dezelfde levensstijl. Geen weeksluitingen op school meer voor hem.

Achterstevoren
Marian nu horen praten over zijn falend vaderschap maakt hem kwaad. Wie zorgt er voor de centen? Wie werkt zich hier achterstevoren? Maar Fred kropt het liever op, heeft al zijn energie nodig voor zijn weektaak op de zaak. Laat zijn spontane vrouw maar kwaken, denkt hij. Crisis, van macro naar microniveau.

 Meer over Feite Hofman
 Feite Hofman is een 38 jarige Arnhemmer, werkt in het basisonderwijs en heeft een  gezin met vrouw en twee kinderen. Eind juni komt ‘Feitmans!’ uit, een verzameling    columns en verhalen. Wekelijks blogt hij voor manOman over zijn visie op de man-  vrouwrelatie. Lees meer op www.feitmans.nl 

Anne, de oudste dochter van mijn vriendin, heeft buitengewone
belangstelling voor mijn stoelgang. ‘Ralph, heb je vandaag al gepoept?’
De eerste keren was ik nogal beschroomd om daarop te antwoorden. Laat
ik er bij vertellen dat ze 14 is. Voor het perspectief.

Geuren en kleuren
Aan mijn eigen peuters vertel ik in
geuren en kleuren alles wat ik op de WC uitspook, opvoedingsgewijs. Aan
tieners blijkbaar niet. Da’s eigenlijk gek. Ik ben niet opgegroeid met
een taboe op plas en poep. Eerder omgekeerd: mijn moeder plast al haar
hele leven met de deur wijd open. Zo hard dat het porselein van de pot
spat en zo snel dat niemand haar ooit heeft kunnen betrappen. Over het
poepen van mijn vader wil ik het liever niet hebben. Over de doden
niets dan goeds.

Openheid
Toch antwoordde ik Anne de eerste keren niet. Of
nou ja, door niets te zeggen, of wat te zuchten, antwoordde ik
eigenlijk wel. ‘Schaam je je voor je poep, Ralphie?’ vroeg ze plagend.
De rest van het gezin lachte meewarig. Die Ralph met zijn hangups.
Inmiddels begint ’t een beetje te wennen, ik heb zelfs mijn eerste boer
al gelaten. Dat was wel een momentje, merkte ik: ik hoor er nu helemaal
bij. Een boer is blijkbaar deel van hun geheime taal, gecodeerd volgens
het principe: hoe ongegeneerder, hoe beter.
Openheid is er sowieso de norm. Ze hebben mij geleerd dat geheimen niks anders zijn dan bommetjes.

Relatie als gevangenis
Of nu ja, geheimen. Dat klinkt ook
zo geheimzinnig. Het ligt subtieler: ze hebben me dat drukkende gevoel
in mijn borst leren kennen. Dat gevoel dat me bekruipt als ik mezelf
geweld aan doe. Als ik iets doe of zeg wat ik eigenlijk niet wil doen
of zeggen, maar wat ik dan wel doe of zeg omdat ik niet wil dat de
ander mij veroordeelt. Het ‘vind mij lief’-principe. Het zijn de kleine
concessies die een relatie tot een gevangenis kunnen maken. Ik was er
altijd zeer bedreven in.

Boeren
‘Je bent jezelf niet, Ralph’, wordt me nu verteld. ‘Wat wil je echt?’
Ze
hebben liever dat ik mezelf ben in al mijn lelijkheid dan dat ik hen
een plezier doe terwijl ik er niet achter sta. Da’s wennen voor mij,
mister nice guy. Dus eerst deed ik of mijn neus bloedde. Dat waren
schamele pogingen. Alles is op mijn gezicht te lezen. Inmiddels herken
ik ‘t drukkende gevoel al voor het er is. Rücksichtsloze eerlijkheid is
het gevolg. Vooral naar mezelf toe. En wat een ruimte geeft dat.
Alleen jammer dat je er zo van gaat boeren.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’

Je vindt Ralph ook op  www.ralphp.nl

Kantoornimfen E, F en Y riepen me binnen. ‘Ralph, we hebben je hulp nodig.’ Ze zaten niet in werkhouding, qua kortgerokte benen op tafel. Ze keken ook niet in werkhouding, qua feminiene samenzweerderigheid. En uit de computer kwam geluid: ‘Masquenada…’

Emoties

Zelfs meneer snorremans die al de hele week in ons plafond loopt te wroeten met isolatie en filters en zo, beklimt daardoor zijn trappetje deze dagen met een zomers ritme in zijn stramme heupen. ‘Masquenada,’ mompelzingt hij de hele dag. Maar ze hadden mijn hulp nodig, de dames. Ik ging erbij zitten. ‘Hoe werkt dat bij jou,’ begon Y. ‘Met emoties.’ ‘Nee, gevoelens,’ zei E. ‘Niet, emoties.’
Hier werden al nuances aangebracht die ik niet kon volgen. Maar ik volhardde in mijn luisterhouding.
‘Ja,’ zei F. ‘Als je die in een kastje hebt gestopt, hoe krijgt je partner die er dan weer uit?’ ‘Mijn emoties?’ zei ik. ‘Nee, je gevoelens,’ zei E. ‘O ja. Mijn gevoelens,’ zei ik. ‘Die hebben mannen niet. En dus ook niet in een kastje.’ ‘Jawel,’ zei E. ‘Niet zo flauw doen.’

Aardig
‘Hoe krijg ik mijn vriendin aan een rijke vent?’ gooide Y het over een andere boeg. ‘Hm,’ zei ik.
‘Dat je… Dat je… Dat je een verschil van mening hebt met je partner… Over belangrijke dingen…’ zei E.
‘Emoties?’ zei ik. ‘Nee, gevoelens,’ zei F. ‘Maar dat je dan dus na een tijdje denkt, bekijk het maar. Ik sluit me af,’ zei E. ‘Dat je dus als het ware je emoties in een kastje stopt,’ zei Y.
‘En dat ik dat kastje godverrrrdegodver… nooit meer open krijg,’ zei E heel verhelderend.
‘Dat doe ik eigenlijk nooit,’ zei ik. ‘Wij roepen dan gewoon dingen naar elkaar, en dan is het over,’ zei ik.
‘Ja, zie je wel,’ zei E tegen F en Y. ‘Wat?’ zei ik. ‘Jij bent een slecht voorbeeld. Jij bent ehh…’ ‘Ja E. wat ben ik?’ ‘Nou, een aardige man.’ ‘Een watje, bedoel je?’ zei ik. ‘Nee nee,’ zei E. ‘Jawel hoor,’ knikte F. ‘Apothekers zijn ook rijk,’ zei Y.

‘Bedankt, je kunt weer gaan,’ zei E. Dus toen ging ik maar weer.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’

Je vindt Ralph ook op  www.ralphp.nl

De verbouwing is ten einde. Negen weken van bouwstof, drilboren, hamergeluiden, radio 538 en flauwe grappen. De laatste klusman is nu bezig met het fabriceren van een boekenkast. Johan. Een man, een timmerman.

Klustypes
Klustypes hebben de afgelopen periode ons huis bewoond. Iets bevreemdt mij bij deze mensen. Het zijn altijd mannen. Timmermannen, loodgieters, elektriciens, meubelmakers, stukadoors, schilders, in willekeurige volgorde. Als geëmancipeerd man heb ik hier moeite mee, als gewoon man overigens ook. Hier volgt de uitleg.

Electricienne
Als geëmancipeerd man vind ik dat minimaal de helft van deze klustypes vrouw hadden moeten zijn. Timmervrouw, loodgietster, electricienne, meubelmaakster, stukadeuse en schildster. Zij bestaan echter gewoon niet. Terwijl in andere beroepsgroepen vrouwen beter vertegenwoordigd zijn; van een agente of brandweervrouw kijkt toch niemand meer op? De bouwwereld blijft des mans.
Als gewoon man, uitgerust met hormonen, testosteron en driften van duizenden jaren oud heb ik er helemaal moeite mee. Het is niet eerlijk. Daar waar mijn vrouw zich weken mocht vergapen aan gespierde rauwdouw kerels, zag ik niet één mooie vrouw in mijn huis rondlopen. Uiteraard mijn eigen eega buiten beschouwing latend.

Langbenige stucadeuse
Het had zo mooi kunnen zijn, een langbenige, blonde stucadeuse, licht voorover leunend op een keukentrap, het zweet op het voorhoofd, een sigaretje rollend. Het mocht niet zo zijn. Dus vrouwen: kies techniek, zodat ik ook mag genieten bij de volgende verbouwing.

 Feite Hofman is een 38 jarige Arnhemmer, werkt in het basisonderwijs en heeft een  gezin met vrouw en twee kinderen. Eind juni kwam ‘Feitmans!’ uit, een verzameling  columns en verhalen.  www.feitmans.nl 

Ik stond laatst op een foto. Het was geen feest. Nu heb ik geen fotofobie, zoals zovelen. Doorgaans kom ik er niet al te bekaaid af, zelfs niet als ik niet mijn fotosmile op heb gezet. Dat is geen verdienste. Ik ken veel knappere mensen die veel lelijker op foto’s staan.

Eerste standdag
Maar déze foto. Djiezus. Als ik een MTV sweet sixteen bitchje zou zijn, zou mijn reactie als volgt zijn: Oh! My! God! Maar ik ben geen MTV sweet sixteen bitchje. Ik ben Ralph. Uit Noord Holland. Dus ik zeg: da’s niet best! Ik heb niks tegen dikke mensen, zolang ze maar niet op me gaan zitten en zo lang ze maar geen Ralph Ploeger heten. Maar deze heette wel Ralph Ploeger. En hij waagde zich voor het eerst op het strand. Na een winter vol weekmakende chips en benen op tafel. Ik heb een hekel aan mensen die zeuren over hun gewicht. Ik zeur dus niet over mijn gewicht. Ik zeur alleen over mijn horizonvervuilende ín- en ín-witte buik. Met kwabjes.

Wat elke man zou doen
‘Dat komt omdat je zit’, zei mijn oh zo lieve vriendin. ‘Dan heeft iedereen rolletjes.’ Ze is zó ontzettend verliefd op me. Heel aandoenlijk. Maar ik schudde mijn hoofd. Dit had met zitten niks van doen. Ook mijn spreekwoordelijke holle rug, die het op feestjes altijd lang volhoudt (“nee, ik sta gewoon verkeerd, kijk, zo zie ik er uit als ik rechtop sta”), kon het nu niet verbloemen: dit was een seriously bad picture.Dus ik deed wat elke man zou doen, in mijn situatie. Ik legde mijn bratwurst terug op mijn bord. Zette mijn wijn terug op tafel. Stond op. En verwijderde die foto van de camera.

Een man moet namelijk in alle rust kunnen eten. Zonder horizonvervuiling.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’

Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl