Het zal jou nooit gebeuren en je begrijpt mensen niet die zeggen ‘dat het ze is overkomen’ en dan, zomaar out of the blue, word je zelf verliefd op een ander terwijl je al een relatie hebt. Al je single vriendinnen kunnen geen man vinden, en jij hebt er twee die om je geven. Er is al veel over gezegd en geschreven en het schijnt dan 70% van de Nederlandse vrouwen wel eens een relatie met een getrouwde man heeft gehad, dus het fenomeen is waarschijnlijk zo oud als de weg naar Rome. Maar wat doe je eraan als het jou overkomt? Enkele overpeinzingen.
Verliefd worden is chemisch
Op diverse sites kun je lezen dat verliefd worden een chemisch proces is. Een oogopslag, een knipoog kan al genoeg zijn om je hart sneller te laten kloppen. ‘Hij kwam binnen en hij zei iedereen gedag, maar ik kreeg een extra knipoog en toen was ’t gebeurd.’ Zodra de vonk overspringt maken je hersenen phenylerhylamine (PEA) aan. Dit stofje, en niet te vergeten een flinke dosis chemie, biologie en psychologie, zorgt voor het zaligmakende gevoel dat verliefdheid heet. Storm in je buik, nog maar één gedachte: hij!, alle zintuigen op scherp. Oogcontact is daarbij essentieel. Een paar seconden langer oogcontact dan normaal en de hersens gaan aan de slag om PEA te produceren. Tot zover kun je er nog weinig aan doen dat je verliefd wordt.
Maar dan, wat doe je met die verliefdheid?
Heerlijk dat gevoel, toch? Fijn dat dit tussen twee mensen kan bestaan. We zouden het moeten koesteren, en er niet zo gecompliceerd over doen. Zou de wereld niet veel mooier zijn als iedereen zich eens wat meer ‘verliefd’ naar elkaar opstelde? Waarschijnlijk (of hopelijk) zijn jij en ik ooit uit dit gevoel ontstaan.
Het wordt alleen wat gecompliceerder wanneer je verliefd wordt, terwijl je al een relatie hebt. Je vraagt je af wat er mis is met je huidige relatie. ‘We klikken goed op alle fronten, zijn liefdevol en zorgzaam naar elkaar, hebben dezelfde interesses, we lachen veel. Met deze man of vrouw wil ik oud worden.’
Toch moet er iets zijn waardoor je juist nu openstaat voor een andere liefde. De nieuwe vlam wakkert een onvervulde behoefte in je aan, die je huidige partner ongemerkt en onopzettelijk niet vervult. De nieuwkomer opent een deur waar je real-life partner dagelijks voorbij loopt zonder ‘m te openen. Dat kan een behoefte zijn aan echte intimiteit en/of seks, maar ook het gevoel dat hij je voor vanzelfsprekend aanneemt, altijd druk is met anderen en denkt dat jij dat ook altijd maar leuk vindt of de behoefte om niet alleen als vader, moeder of stief-ouder te worden gezien, maar ook weer gewoon als lekker ding. Ook onvrede op je werk is een voedingsbodem voor emotionele betrokkenheid bij een ander. En dan is het heel aanlokkelijk om in te gaan op de avances van een ander, iemand die wel de juiste snaar raakt en je weer opwindt, weer ziet staan. Iemand die oprechte belangstelling toont.
Het gras is altijd groener
Maar daarmee ga je voorbij aan die trouwe partner en alles wat je met hem of haar hebt opgebouwd. Misschien zijn er zelfs kinderen in het spel, die absoluut niet de dupe mogen worden van het feit dat jullie als volwassenen niet de vinger op de zere plek kunnen leggen binnen je relatie. Als je dan toegeeft aan een tweede relatie in welke vorm dan ook, is er sprake van emotionele ontrouw: je deelt je diepste verlangens met een ander dan je partner en houdt die contacten moedwillig voor hem of haar geheim. En hoewel misschien niet zichtbaar voor de buitenwereld, emotioneel vreemdgaan is net zo destructief voor je relatie en je zelfbeeld als dat wat we onder ‘gewoon’ vreemdgaan verstaan. Geloof me, deze situatie kent alleen maar verliezers. Want je kunt ervan opaan dat, zodra de passie is weggeëbd, zal blijken dat deze nieuwe man of vrouw ook weer complicaties met zich meebrengt, misschien andere dan je huidige partner, maar hij of zij is tenslotte ook maar een mens en geen mens is perfect.
All in due course
Constructiever en eerlijker zou het daarom zijn om alle energie die je nu in die nieuwe liefde steekt, zelfs als er nog niet eens sprake is van fysiek contact, maar wel van e-mails en sms’jes en alle slapeloze uren waarin je ligt te fantaseren en te piekeren over wat je nu toch overkomt en niet te vergeten het schuldgevoel dat dit bij je oproept, om die tijd te steken in het bespreekbaar maken van je onvervulde behoefte met je huidige partner of in het voor jezelf nagaan of je op een of andere manier kunt accepteren dat geen mens, geen relatie ooit perfect is, zeker zolang je niet helemaal op jezelf vertrouwt. Werken aan je bestaande relatie is daarom het devies. Mocht die uiteindelijk toch niet voor de langere termijn gemaakt zijn, dan moet dat intrinsiek (dus niet onder druk van externe krachten) blijken. Mijn overtuiging is dat ‘there’s a time and a place for everything’. Als die nieuwe liefde echt voor jou bedoeld is, dan valt alles vroeg op laat vanzelf op zijn plaats. Dat kan over een half jaar zijn, of over twintig jaar. Als dan alle obstakels zijn weggenomen, krijg je wat je toekomt. Ik ben ervan overtuigd.
Bronnen: Mens-en-Samenleving.infonu.nl
en Psychologie Magazine
