12 september. Het is de Dag van de Scheiding. Is dat iets om een ‘dag’ voor te hebben? Feestelijk is het allerminst, hoewel een scheiding voor sommigen ook een ware opluchting kan betekenen. Toch is het goed, zo’n dag, al was het maar om eens stil te staan bij alle redenen waarom mensen scheiden en wat het effect is op de partners en de kinderen. Maar ook om na te denken over de redenen waarom mensen niet scheiden. En of dat de juiste keuze is.

Kinderen eerst
Ik ken ze uit mijn nabije omgeving, de scheidingsverhalen. Goede, waarbij de partners als vrienden met elkaar omgaan en de kinderen eigenlijk gezegend zijn dat ze ouders en stiefouders hebben die hun (heus wel aanwezige) emoties opzij hebben gezet omdat de kinderen altijd de belangrijkste factor zijn geweest om rekening mee te houden.
Helaas ken ik ook de verhalen van de moeders die gepijnigd door jaloezie en verlatingsangst hun kroost weghouden bij de liefdevolle vaders, en de vaders die de kinderen van hun nieuwe liefde de aandacht geven, waar de eigen kinderen zo naar snakken, puur uit onwetendheid, egoïsme en rancune. Sommige mensen presteren het om aan de ene kant een nieuwe liefde te hebben en daar hoog over op te geven tegenover hun kinderen en aan de andere kant het slachtoffer uit te hangen met opmerkingen waardoor de kinderen in een ongelooflijk loyaliteitsconflict terechtkomen. Ik kan het niet uitstaan en ik vind het oneerlijk. De kinderen zouden te allen tijde voor moeten gaan.

Angst om te scheiden
En dan kom je uit bij de mensen die eigenlijk zouden willen scheiden, maar het niet durven. Om bovenstaande redenen, en voor de kinderen, hoewel ik ook verhalen ken van mensen die letterlijk bedreigd zijn door de schoonfamilie (‘haal het niet in je hoofd om… want anders….’). Maar meestal zijn het mensen die bang zijn voor de represailles van de ex, vooral inzake de kinderen.
De Nederlandse letterkundigeEen Jacques C. Bloem zei al ‘Elke verandering is een verslechtering, zelfs een verbetering’ en daarmee doelde hij waarschijnlijk op deze laatste groep, want ook al verbetert je leven door je vrijheid terug te krijgen en misschien zelfs wel een nieuwe, ware liefde te ontmoeten, er blijft altijd de verslechtering in de relatie met je ex en misschien ook wel met je kinderen als je ex rancuneus is ingesteld.

Slechte relatie
Is blijven dan de juiste keuze? Dat kun je alleen zelf inschatten. Je zult de twee tegen elkaar af moeten wegen. Mijn mening is dat je een kind alleen een goede basis kunt meegeven als je het leert wat liefde is. Dat doe je door het goede voorbeeld te geven. Je kunt blijven doorploeteren in een slechte of vergiftigende relatie ‘voor de kinderen’, maar denk niet dat die kinderen dat niet doorhebben. Zij krijgen altijd signalen door van hoe jullie echt tegen elkaar aankijken. En dat doet wat met een kind. Het zal er op latere leeftijd zeker last van krijgen, net zoals jullie eigen coping gedrag nu waarschijnlijk een reflectie is van wat jullie op jonge leeftijd hebben meegekregen. Liegen is nooit goed, je anders voordoen dan je bent ook niet. En wat de mogelijke (lees: mogelijke, want je weet het nooit 100% zeker) gevolgen van een scheiding ook mogen zijn, zo wil je je kind in ieder geval niet opvoeden, lijkt me.
Bovendien zijn kinderen flexibel, zeker kleine kinderen. Wanneer je ze altijd laat blijken dat zij nergens schuld aan hebben en hen je liefde en aandacht blijft geven, hoe dan ook, zullen zij zich in de meeste gevallen ontwikkelen tot prettige, liefdevolle mensen, daarvan ben ik overtuigd.

Niet te snel trouwen
Feit blijft dat veel mensen scheiden omdat ze eigenlijk te snel zijn getrouwd. Wanneer je niet volledig overtuigd bent van je liefde, en of dit wel een aangename persoon is, iemand waarvoor je wilt vechten, waarvan je langere tijd denkt te kunnen houden, trouw dan niet. Dus wacht eerst de fase met de roze bril af, ben je daarna nog op iemand verkikkerd en kun je nog steeds ‘over alles’ met hem of haar praten? Dan zit het wel goed. En waarom moeten er altijd meteen kinderen komen? Kinderen zijn een verantwoordelijkheid die altijd blijft. Zolang je je eigen karakter en dat van je echtgenoot nog niet goed genoeg kent, kun je misschien beter nog even wachten. Want het huwelijk is geen makkie. Daar schreef Gilbert O’Sullivan al over in Matrimony: ‘Moren than not complete disaster. Even from the start.’ (met dank aan de Volkskrant), en dat is waarom het aantal echtscheidingen 1 op de 3 huwelijken betreft, en nog altijd groeit.
Ik wens je wijsheid toe en heel veel liefde in je relatie.

‘Wees de verandering die je in de wereld wilt zien.’ – Mahatma Gandhi