Ik heb het altijd gehad, thuiskomen en me echt thuis voelen in mijn huis. Zolang als ik me kan herinneren, ken ik dat gevoel. Mijn ouderlijk huis: er waren altijd vriendjes in de buurt. Toen ik verhuisde naar een nieuwe buurt: binnen no time van hetzelfde laken een pak. Studeren in Groningen: mijn buuf en ik liepen bij elkaar de deur plat, of ik ging wat drinken met studiegenootjes, in de stad. Later op mijn woonboot werd het barbecueën met de buurtjes en wijn tot laat in de avond. Op vakantie leerde ik altijd nieuwe mensen kennen en contacten werden snel gelegd. Het is altijd vertrouwd en ik ben nergens en zelden eenzaam.
Positieve instelling
Veel van dit alles heb ik te danken aan mijn positieve levensinstelling, want al zit ik in nog zo’n diep dal, ik kom er altijd uit. Bel je bij mij aan tijdens het eten, dan kun je altijd aanschuiven. We eten allemaal iets minder of ik brouw iets extra’s. Zo gaat dat met een positieve levensinstelling. Toch is dat niet het enige. Het heeft mij van kinds af aan mee gezeten. Natuurlijk had ik ook mijn tegenslagen maar dan was er altijd wel een moeder of vader in de buurt om die aai over mijn bol te geven. Verder was ik lid van clubs en sportverenigingen. Al vroeg had ik dankzij al het voorgaande een druk sociaal leven. De ontwikkeling van mijn E.Q. heb ik aan veel van dit soort aspecten te danken.
Wat als je nou niet sport of buurt?
Maar wat nou wanneer je niet zo bent opgegroeid, of als je een handicap hebt, als je anders bent dan anderen? Dan heb je al een achterstand, zeker wanneer je de Nederlandse taal ook niet machtig bent. Wanneer je aan een bed of rolstoel gekluisterd bent en dus niet de hort op kunt om contacten te leggen. Het zijn vaak díe mensen die toch al de pech hebben anders te zijn, die op sociaal vlak buiten de boot dreigen te vallen en eenzaam zijn.
Geboorte van mijn kind
Hoe anders ging dat bij de geboorte van mijn dochtertje. Door drukte was het huis niet schoongemaakt en echt het was een bende. Mijn buren die ons ’s nachts al naar het ziekenhuis hadden horen vertrekken, hadden tijdens onze afwezigheid de buurt gemobiliseerd. Het huis werd gekuist, er hingen heel veel slingers en er werd een welkomstfeest georganiseerd. Want ook in deze buurt waren de contacten warm. Ons wachtte een warm onthaal en de flessen werden ontkurkt. Wanneer ik eraan terugdenk, raak ik weer ontroerd.
Wederom anders
Hoe anders is het dus voor hen die anders zijn? Kinderen die niet snel leren, gedetineerden, oudere mensen, gehandicapten, zieken, eenzame mensen, ze bestaan. Ook zij hebben behoefte aan contact, gesprekken en gezellige momenten. Het is erg makkelijk wanneer het, zoals bij mij, mijn hele leven meezit. Ik realiseer me dat ik het meer heb getroffen dan sommige andere mensen in onze maatschappij. Het is diezelfde maatschappij waarin ik opgroeide die het mogelijk maakte me te ontplooien tot de mens die ik ben. Juist nu het lijkt dat de maatschappij verhardt hebben mensen, die buiten de boot dreigen te vallen, een extra steuntje in de rug nodig om te voorkomen dat het op welke wijze dan ook misgaat.
Waarom schrijf ik dit?
Vandaag is de verjaardag van Prinses Máxima en ik las dat zij en Prins W.A. beschermvrouwe en beschermheer zijn van het Oranjefonds. Eerst dacht ik dat het een Oranjecomité betrof. Een flinke vergissing want het Oranjefonds blijkt veel geld binnen te halen dat voor 100% wordt besteed ten gunste de ‘andere’ mensen zoals ik hierboven omschreef. Het Oranje Fonds levert met de campagne Beste Maatjes een belangrijke bijdrage aan het versterken van bestaande en nieuwe maatjesprojecten in het land. Er zijn bijna 500 sociale initiatieven die als doel hebben ‘anderen’ van een maatje of buddy te voorzien. Van een keertje koffie bij die eenzame buur drinken en het gesprek aangaan, tot helpen met de studie, of boodschappen doen voor de minder valide. Er zijn Nederlanders die zich inzetten om ‘anderen’ Nederlands te leren lezen, spreken en schrijven. Ga zo maar door. Daar houdt het Oranjefonds zich mee bezig.
Cadeau voor Máxima
Het zou geen slecht cadeau voor de verjaardag van Prinses Máxima zijn, die zelf ooit ook uit een ander land kwam, om donateur te worden van het Oranjefonds of om je ook fysiek in te zetten voor mensen die buiten de sociale gemeenschap dreigen te vallen. En als mijn blog daar toe bij kan dragen heb ik ook alvast een bijdrage geleverd, hoe klein dan ook.
Dit is een advertorial voor het Oranjefonds. Zie ook: www.ikwordmaatje.nl
