Winnaars krijgen prijzen. Onze Olympische kampioenen prijzen, lintjes en huldigingen. Terecht. Maar we kunnen niet allemaal aan de topsport. Gelukkig blijven er nog genoeg vaardigheden over om iemand over te complimenteren. Je relaties levendig houden bijvoorbeeld, lijkt soms verdacht veel op topsport. Wat doet een complimentje met jou,  Ralph? En krijg je ze wel genoeg?

Hai Ralph,
Sven Kramer, Mark Tuitert en Nicolien Sauerbreij kregen vorige week een lintje en zijn benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Een lintje, plus de felicitaties van Jan Peter. Zo’n lintje krijg je maar een keer. Schaatster Ireen Würst kreeg er vier jaar geleden al een wegens bewezen diensten op de 3 kilometer. Nu had ze weer goud, en wat doe je dan? Irene kreeg een vliegles. Ook leuk.

Compliment

En dan krijg ik toch een beetje het Moederdag gevoel. Je verdient een lintje, maar ja, die hadden ze je gelijk de eerste keer dat je meedeed al gegeven, dus krijg je nu iets dat ‘ook leuk’ is. Omdat het toch nog lang geen Moederdag is zou ik, Ralph, eigenlijk van de gelegenheid gebruik willen maken, te spuien waar ik eigenlijk wel een lintje voor zou willen hebben. Niet omdat mijn leven uit louter topprestaties bestaat. Maar ik ben wel een vrouw. En vrouwen klagen en ze willen aandacht. Vandaag ga ik het gewoon doen. Misschien is het ook wel goed, een lintjesregen voor jezelf creëren. Want kunnen we niet allemaal wel iets doen aan ons zelfbeeld? Moeten we negatieve gedachten niet vervangen door positieve? Is ook stukken beter voor je relatie. Wie zichzelf kan complimenteren is vast een stuk handzamer in de omgang. Ik weet zeker dat mijn lief opgelucht ademhaalt wanneer ik niet steeds vraag waarom hij mij ook alweer gekozen had.

Briljant idee

De 3 kilometer leg ik af op hakken, met drie boodschappentassen – waarvan er een bij het handvat dreigt te scheuren – aan de arm, terwijl ik ondertussen mijn mobiel gebruik als voicerecorder omdat ik een briljante inval heb voor mijn nieuwste businessplan. Thuis werk ik dat plan verder uit maar pas nadat ik mijn kind heb voorzien van een verantwoorde boterham en een glaasje vers geperst sinaasappelsap, drie wassen heb gedraaid, de kattenbak heb verschoond, de plantjes heb voorzien van water, restjes scheerschuim en tandpasta uit de wasbak heb ge-Cift en de kamer van dochter twee maar weer eens heb ontdaan van snoeppapier, lege popcornzakken en glazen waarvan de bodems zijn bedekt met ingedikte frisdrank. Inderdaad dochter twee – al puber – eet de laatste tijd stukken minder verantwoord. Puntje van aandacht dat afbreuk zou kunnen doen aan mijn persoonlijke lintjesregen. Nou ja, neem ik een vliegles. Ook leuk.

With compliments, Bo

Ha die Bo,

Klagen. Het is iets ontzettend natuurlijks, merk ik dagelijks. Mijn dochter Sophie is net drie, en als die probeert haar schoenen aan te doen, en haar teen blijft achter het lipje hangen, smijt ze na vijf seconden proberen de laars door de ruimte en plant ze nijdig haar vuisten in haar zij. “Lukte het niet,” vraag ik dan zo neutraal mogelijk. “Die laars deed stom!” is vervolgens haar boze antwoord. Aandoenlijk, zo’n overduidelijk voorbeeld van verantwoordelijkheid uit de weg gaan. Daar kan elke volwassene om lachen. Het is alleen zo jammer dat het gros van de volwassenen precies hetzelfde doet.

Rothumeur   

Klagen, wie is er niet groot mee geworden? Want het klopt niet of het lukte niet, en altijd waren er anderen verantwoordelijk. En ik kan het weten, ik zit elke dag in de trein. De trein is de plek waar wij Nederlanders samen komen om onze grieven te delen. Onze grieven op hen die ons dingen aandeden. Rothumeur? De rij voor de koffie was te lang. Trein gemist? De auto voor ons schoot niet op. Loopneus? Ja, mijn kind gaat nu naar school, en…

Schouderklopje     

Dus ik steun je strijd: de persoonlijke lintjesregen. Wie zichzelf waardeert, is niet op zoek naar de afwijzing bij anderen, en hoeft zich ook niet tegen die anderen te verweren. Ik houd het kort. Want mijn persoonlijke schouderklopje is een staaltje diplomatie dat uit mijn tenen moet komen, en waar ik op zijn minst de Nobelprijs voor de vrede mee verdien. Ik verkeer dagenlang in één ruimte met een meisje dat de hele dag dingen van zich af smijt. En ik raap die dingen op en breng ze naar haar toe. Ik leg haar uit hoe ze het voortaan ook zou kunnen doen en ik geef haar een aai over haar bol als ze dankbaar haar schoen over haar voet trekt.

En dat alles herhaal ik wanneer schoen twee door de kamer vliegt.

Wish me luck, and patience,
Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl