Heren, move over. De nachtelijke kijkpartijen naar de Olympische Spelen zijn voorbij. Zondagnacht kijken we naar de Oscar uitreiking. Ach, die glitter and glamour doet een vrouwenhart goed. Jij kijkt toch zeker ook?

Hai Ralph,
Geheel in lijn zijn, vanwege de Olympische Spelen, de Oscar uitreikingen van 2010 een weekje naar achter verschoven. Want het draait natuurlijk wel om aandacht. Daar kun je geen concurrentie bij gebruiken. De Oscar uitreiking is een groot feest der herkenning. Voor de vrouw. Niet de prijzen zijn om jaloers op te worden, maar dat het gewoon een keer mag. Aandacht vragen op de meest schreeuwerige manier die je maar kunt bedenken en dat toch style noemen. Wat heerlijk moet het zijn om kirrend iedereen te bedanken en in je mooiste – gesponsorde – jurk te laten zien dat jij wel even mooi de beste was. Oh, en dan die schoentjes bij de jurken, en de tasjes bij de hakjes, en de mannen naast die vrouwen en vice versa… Ja, Ralph, ik voel je denken ‘het gaat die avond over films, Bo.’ Maar dat geloof je toch zeker zelf niet?

Wie wint een Oscar?

Ik voorspel een regen aan ‘black winners’. Waarom? Omdat het bij ‘de Oscars’ een groot circus is. Dat hoort nu eenmaal zo bij glitters en geweldige kostuums. En voordat ik boze brieven krijg: aan mijn voorspelling kleeft geen rascistische intentie. Herkenning uitspreken en de wereld black winners tonen past in het tijdsbeeld. Zeg, in de lijn van Obama. In 2002 won Halle Berry als eerste zwarte actrice een Oscar. Daarna volgden weer jaren van traditie en conservatief stemmen. Kijk, om Meryl Streep komen we niet heen, maar ik voorspel dit jaar ook een prijs voor Gabourey Sidibe. Of dan toch minimaal voor ‘haar’ film Precious. Daarnaast krijgt Morgan Freeman er een voor zijn rol als Nelson Mandela en gaat de animatiefilm The Princess and the Frog het ook ver schoppen. Beste regisseur wordt natuurlijk James -Avatar – Cameron, reden te meer om regisseur Lee Daniëls verdiend te belonen via Gabourey Sidibe.

Oscar uitzending

Eigenlijk heb ik maar een ding tegen op die hele Oscar uitreiking. Niet het spel, niet de politiek, niet het circus, maar mevrouw – hoe word ik gelukkig – Maasland. Die hebben ze verkozen om vanuit Los Angeles de hele handel van commentaar te voorzien voor Film 1. Dagelijks. Alsof wij hier geen écht kundige mensen hebben om af te vaardigen voor een Oscar programma. Oh, vergeten… Het ging om in de belangstelling willen staan zonder verdere inhoud. Ja, dan klopt Maasland toch weer wel. Gelukkig is Film1 een abonneezender en wordt zondagnacht het commentaar geleverd door Thomas van Luyn. Ik denk dat ze bij de publieke omroep zelf ook wel door hadden dat dit beter was. Ik ga dus kijken. Maar één ding, Ralph, zodra ik Maasland langs zie komen, zet ik de tv uit en ga een boek lezen. Hoe mooi haar jurkje ook is.

Nachtelijke groet, Bo

Oeh, Bo, 
Ik ben al in mijn jeugd verpest. Ik ben opgegroeid in de tijd dat een avondje bioscoop nog garant stond voor een heerlijk avondje ongemak met slechte films en kniepijnstoelen. Het zou me niet verbazen als ik mijn huidige nekpijnen heb overgehouden aan de zitplaats in het zijbalkon tijdens een vertoning van “De Boezemvriend”, het onvolprezen meesterwerk van André van Duin. Een avondje film staat voor mij dus nog steeds gelijk aan plakkerige stoelleuningen, en Nederlandse films vol dialogen die het begrip ‘houterig’ naar nieuwe dimensies stuwden. Altijd Rijk de Gooyer. Altijd “Scheer je weg, vlegel!”

Slechte films

Zo is de bios ook bedoeld. Bruin en donker. Ongemak, ergernis en slechte films. Het echte genieten. Tegenwoordig kijk ik naar films in ruimbemeten, blikken bioscopen, met veel parkeerplekken op een tochtig industrieterreintje. Naast de Mac. En binnen vind ik van die bekerhouders bij van die veel te comfortabele stoelen. De beenruimte is oneindig, de ontvangsthal klinisch en de kaartjesknipsters strak en Prodent.

Blijven alleen slechte films over. Dus. Vraag me niet naar Oscarmateriaal. Ik weet welke film fraai is en waarom, welke acteur in welke film iets moois liet zien, en waarom die ene of die andere film van wansmaak getuigt. Maar dat is allemaal recensiekennis. En ik snuffel graag rond op de achterklap-pagina van nu.nl. Dus ik praat mee, zonder mee te kunnen praten. Mijn film van het jaar was Brothers, dat kan ik nog wel zeggen. En ik genoot van die eerste van Stieg Larsson.

Welke film verdient een Oscar?

Als ik toch iets over de Oscars moet zeggen, dan dit: elke film die een man laat janken verdient een Oscar. Verder ben ik door mijn jeugd veroordeeld tot pulp. Ik gedij daar goed bij. Laat Tom Cruise maar in slow motion een grot binnen lopen en een leger uitschakelen. Zorg dat er witte duiven opstijgen als hij langs loopt. Maak het over the top symbolisch en laat hem de wereld redden. Dan ben ik verkocht.

En vanwege mijn hang naar pulp doe ik ook niet mee met je Bridget-aversie. Je zegt het zelf. Ze is de vleesgeworden pulp. Grootgeworden tussen de puinhopen van die onbedaarlijke zooi Reality TV. Een van de eerste jaren Big Brother, Bo. Laten we vooral niet vergeten dat we toen, in 1999 dus, wel met zijn allen keken. Ja, jij niet. Maar je buren wel. En de buren van je buren. Neehee, niet jij, de andere buren van je buren.

En ik. Ik kijk pulp. Dus wat houdt me tegen? Oscar’s, here I come.

Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl