Ha die Bo, Boven mijn bed hangt in een prachtig mooi gouden lijstje een tekst. Het is mijn houvast in dit leven. Als ik het even niet meer weet, kijk ik er naar en adem ik drie keer rustig in en uit. Daarna ga ik slapen en is alles weer goed. Wat er staat? ‘Er zijn meer mannen dan vrouwen in het gekkenhuis, wat bewijst wie wie gek maakt.’ De uitspraak is van Gilbert Cresson, en ik heb geen idee wie dat is. Wat ik wel weet is dat hij een wijs man is.

Puntje van orde  Het zijn natuurlijk wel weer de mannen die zich gek laten maken. Dat is natuurlijk precies waar het mis gaat bij ons. Wij overschatten onze communicatieve vaardigheden, we veren niet mee, dus ja, dan breken we, zo af en toe. Of nee, laat ik voor mezelf spreken. Ik heb altijd de onbedwingbare neiging aan iedereen uit te leggen hoe het allemaal werkt, zo in het leven. Dat die uitleg slechts mijn versie is, en dat die versie niet stoelt op feiten, omdat alles nu eenmaal interpretatie is, en dat ik mezelf gek maak als ik toch gelijk wil hebben, dat wist Nietzsche al. Merk je trouwens hoe kwistig ik met dure namen strooi? Goed hè. Egodingetje van me. Kijk mij eens slim zijn. Zo zijn wij, mannen.

Leuk en slim 
Mannen willen slim zijn. Vrouwen leuk. Dus mannen gaan redeneren waar vrouwen gaan voelen. Ratio versus emo. Daarover heb ik een stellingname: discussiëren is een mannendingetje. Er is geen discussiëren aan met een vrouw. Je kunt je betoog nog zo helder hebben, nog zo duidelijk in een rechte lijn van oorzaak naar gevolg redeneren, tot er echt echt echt geen speld meer tussen te krijgen is, een vrouw heeft dan altijd nog de mogelijkheid om te zeggen dat het voor haar ‘anders voelt’. Dan staan mannen zich dus weer de haren uit de kop te trekken.

Hoe zit dat voor jou Bo, ratio of emo?

Groet, Ralph.

Hai Ralph, 
Nou, laat ik je zeggen dat ik zelf vaak in conflict ben met mijn eigen emo en ratio. Kun je nagaan hoe ingewikkeld het wordt wanneer ik daar ook nog een man bij ga betrekken. Dat stel ik dan dus ook zo lang mogelijk uit. Maar aangezien ik een vrouw ben duurt ‘lang’ ongeveer een paar minuten. Dan moet hij het weten. Mijn briljante idee, een vraag, mijn verwondering. Niet zelden kent hij mijn hersenspinsels nog goed en wel voordat ik ze gesponnen heb. Hij vindt het wel schattig. Zegt hij. Ik denk dat hij het meer schattig vindt dat ik juist aan hem denk. Het soort van egodingetje, waar jij het ook al over had. Want wat ik nu feitelijk heb gedeeld gaat het ene oor in en het andere weer uit. Dat merk ik heus wel.

Leren voelen 
En hij heeft gelijk. Want echt zinnig is het niet, wat ik zoal denk. Allemaal gebaseerd op emotie. Het is zelfs al een tijdje zo erg dat ik soms maar precies doe waar ik géén goed gevoel over heb. Dan word het tenminste nog iets. Mijn zelfvertrouwen gaat er wel onder gebukt. Want zo’n maatregel zegt dat veel, op grond van irrationeel besluit, al is mislukt. Maar juist die wetenschap zet ik dan maar handig in. ‘Bo, wat denk je van een vakantie in Frankrijk dit jaar?’ Naa, lijkt me niets, dus laten we het doen.’ Echt, het werkt. Topvakantie hebben we gehad. En zo gaat het met veel meer dingen. Emoties zijn zwaar overschat. Althans, die van mij, door mij. Maar ja. Als ik dat zeg krijg ik gelijk van iemand een flyer over de wijkcursus ‘leren voelen’ onder mijn neus geduwd. Mijn gevoel zegt dat zo’n cursus sucks. Het zal dus wel werken. En zo blijft het tobben, Ralph.

Hartelijke groet, Bo

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op  www.ralphp.nl