Dames, mannen zijn, als het om hun gevoelsleven gaat, van nature kort van stof. Het ligt niet aan jou, jullie relatie of zijn bui. Zoek er niets achter. Mannen denken praktisch en zijn praktisch. Verwacht dus geen uitgebreide mails, lange sms’jes en ook niet dat hij je steeds belt. Dat doet hij met zijn vrienden en zakenrelaties. Niet met jou.

Wil je dat hij praat over gevoelens?
Hooguit in fase 1, heftige verliefdheid, neemt hij de tijd om al zijn gevoelens te uiten. Maar heeft hij je, dan gaat dat er gewoon vanaf. Maak er geen ruzie over. Hij gaat ervan uit dat je weet hoe het zit en voor de rest moet je niet moeilijk doen. Vrouwen willen alles uitleggen. Check double check. En daarna nog een nawoord. Hou er mee op! Hij wordt er

PAGEBREAK

doodziek van. En dat is wel het laatste dat je wilt. Wat je nodig hebt in tijden van gedachten die eruit moeten is een vriendin. Een gelijkgestemde die naar je luistert, je uren laat analyseren en bij wie je mag zeuren terwijl jullie ondertussen teennagels lakken, taartjes eten of nog eens een wijntje nemen. En ben je er dan uit, deel hem dan hooguit je eindconclusie mee. Punt. Of zeg niets en play hard to get. Dat is de taal die hij begrijpt.

Ik mis je
Ik weet het, het is een gemis. Vroeger stuurde ik mijn lief sms-jes met mooie gedachten, lieve woordjes en hitsige suggesties. Nu stuur ik het boodschappenlijstje of het schema van de kids. En dat is maar goed ook. Want hij begint het te missen. Omdat ik wat op de rem ga, geeft hij weer gas. Gisteren

PAGEBREAK

belde hij met iets anders dan de filevertragingstijd en het automatische ‘dag schatje.’ Hij had er zin in. ‘Als ik straks toch de kids heb afgezet bij je moeder rijd ik nog even langs de stad. Iets voor vanavond. Maak geen plannen.’ Bijna net zo kort en bondig, maar ik wist genoeg. Het werd een avond vol mooie gedachten, lieve woordjes en hitsige suggesties.

VOLGENS HEM
Ik weet het niet zo goed. Ken ik mijn lief al lang genoeg om te zeggen dat het bij ons nog altijd vuurwerk is, en dat ik vervolgens dus mag concluderen dat het zo zal blijven? Is daar een tijdlijn voor? Zit er een deadline op vertrutting, een valbijl boven de passie? Ik weet het niet, maar ik blijf hopen. Ik schuif het moment waarop ik verbaasd ben dat ze überhaupt interesse toont in mijn libido liefst zo lang mogelijk voor me uit. Zoals zij niet met smart zit te wachten op mijn stilte wanneer het

PAGEBREAK

de diepere gevoelslagen betreft. Wat mij betreft komen we er ook niet aan, toont onze weg steeds weer een nieuwe vertakking, precies op momenten dat het kronkelpaadje van eerder wat teveel op een kaarsrechte vierbaansweg begint te lijken. Een vierbaansweg die ergens eindigt, op een plek waar alles gezegd en beleefd is en het de uitdaging wordt om daar voor anker te gaan en het uit te zitten.

Vrouwen en voetbal
Ik hou het bij de zijpaden. Al beginnen er langzaam gewoontes in te sluipen. Zo kijk ik weer wat vaker sport. Voetbal, om precies te zijn. Daar heeft ze niks mee. En zij belt wat vaker in mijn gezelschap met vriendinnen. Over Heel Belangrijke Dingen. En Heel Erg Lang. En begint weer over manicures en pedicures en iets met wenkbrauwen. Dat deden we eerder niet. Is dat het begin van de vervlakking? Ik verwacht het niet. Want we praten nog steeds over andere dingen, de dingen die

PAGEBREAK

ons raken in het leven en in de ander. We tasten nog steeds, en soms volledig in het duister. En als we dat blijven toelaten, als de luiken niet dicht gaan, dan hoeft er ook geen plan B te worden opgesteld, een strategie om de ander weer geïnteresseerd te krijgen. Want dat is het, toch? Interesse in de ander? Zo lang je die bewaakt, komen ze vanzelf, en blijven ze komen, de mooie gedachten, lieve woordjes en hitsige suggesties.

Hoe oud we ook mogen worden. Is dat geen hoopvolle gedachte?