Ha die Bo, Ik rook niet, ik drink met mate, maar niet in het verkeer. Ik heb de mijnen lief en gun de rest het beste. Ik eet ’s winters net iets te veel, maar dat gaat zo richting de zomer vanzelf weer over. Ik ben nu 34, dus ik ken mezelf, weet welke kant ik op beweeg, en waar ik mezelf een beetje bij zou willen sturen. Maar goede voornemens. Nee. Ik ben niet van goed voornemen. Niet op één moment, rond de jaarwisseling, om dan na een tijdje te roepen dat het toch niet gelukt is. Als je iets wilt doen, moet je het doen. Punt. Wat jij, Bo?

Kussen of schudden?
En dan nog iets. Ik wil je vertellen over mijn werkplek. Ik zit zo achter een glazen wand met direct zicht op de ingang van onze verdieping. Dat is sowieso ideaal, dat snap je, want iedere verdwaalde bezoeker die de lift uit komt strompelen laat zich met graagte door mij uit zijn oneindig babylonisch lijden verlossen. Maar nu het nieuwe jaar is begonnen, als altijd weer een volslagen wonder, ben ik achter dat glas een ware schietschijf. Ik zie ze één voor één de lift uit komen, mijn collega’s. Wat zal ik doen, zie ik ze denken. Wat zal ik doen. Ga ik kussen of handen schudden. Ga ik een rondje doen? Ik heb geen zin in

PAGEBREAK

een rondje. Ik heb geen zin in mijn collega’s. Ik heb geen zihihihiinnn… Ja. Dat alles is zichtbaar in hun ogen, tijdens die luttele seconden dat ze van de lift naar de glazen deur lopen.

Toyboy
Maar dan zien ze mij zitten. Je begrijpt, ze zien in mij de fijne, vrolijke belichaming van de frisse nieuwe start in 2010, en hun blikken klaren op. Ze stormen naar binnen, allemaal, die collega’s. Een toyboy Bo, ik ben een toyboy. Een toyboy voor collega’s die zich naar binnen storten en mij met veel geluk het nieuwe jaar in willen kussen. ‘Fijne dagen gehad?’ Verhalen en verhalen. Ja. Ik ben

PAGEBREAK

bevoorrecht.

Maar ik WIL DAT NIET! Wat jij Bo? De beste wensen enzo. Mag dat asjeblieft wat exclusiever?
Nou ja, omdat jij het bent: de beste wensen,

Ralph

Hai Ralph,
Wist jij dat vooral vrouwen zich ziek melden op de eerste werkdag van het nieuwe jaar? Ja, is echt. Zo hopen ze al die kleffe zoenen te ontlopen van collega’s die denken; ‘Yes, ik mag juf Jannie zoenen!’ Zelf bijt ik altijd maar even door de zure appel heen. Je ontkomt er toch niet aan. Ze komen gerust in week drie nog naar je toe met een ‘het mag nog net.’ Nee, de beste strategie bestaat eruit te zorgen dat je als eerste binnen bent. Gewoon om zeven uur in de vrieskou voor de deur gaan liggen en naar binnen glippen zodra de man van de security het alarm eraf heeft gehaald. Heb ik

PAGEBREAK

proefondervindelijk ondervonden. Dan hoef je zelf in ieder geval niemand af, maar komen ze naar jou. Of was dit nu net ook jouw hele probleem?

Voornemens
En voor de rest ga ik lijnen, sporten, aardiger doen, meer drinken – want dan schijn ik leuker te zijn – leren luisteren naar mezelf, mijn man én kinderen. Gaan we elke avond gezamenlijk aan tafel, ververs ik op tijd de kattenbak, ga door met vleesloos eten en schrap ook vis van het menu, (de zeeën zijn bijna leeg, wist je dat?) verhoog het zakgeld van mijn kinderen, steek écht, écht geen middelvinger meer op in het verkeer en ga op tijd mijn rekeningen betalen. Ik ga mijn moeder

PAGEBREAK

vaker bellen, zeg niet meer dat ik al heb overgemaakt tegen collectanten en neem geen gratis suikerzakjes meer mee van de AH koffie-corner. Ik ga een boek schrijven, elke avond vroeg naar bed – nee die niet- oh en ik zal mijn vriendinnen niet meer verwaarlozen.

Nou, dat was het wel. Dus als jij denkt dat als toyboy iets zeggen over de feestdagen lastig is? Pffffff, daar ben je week 3 echt wel mee klaar. Max. Tegen die tijd heb ik nog wat te gaan. Toch zeker tot week 4.

Happy New Year Ralph, voor jou en de jouwen,

Bo

 

Hai Ralph, Ja, ja, het is tijd voor eindejaarslijstjes. Heb jij je held van het afgelopen jaar al gekozen? Voor mij zijn mensen helden wanneer ze zichzelf overtreffen in moed. Grote kracht voor zwakte hebben laten gaan. Expres. Ik waag me niet aan uitspraken over de sportwereld. Daar kom ik te weinig. En met alle respect, commerciële opleving na overlijden maakt voor mij van de overledene, zeg Jackson of Shaffy, niet automatisch een held. Al heb ik daar wel een uitzondering in.

Richelle Laurijsen, het 16 jarige meisje dat ‘Kanker verziekt je taal!’ heeft opgericht, vind ik absoluut een heldin.

Hoop
Ik heb graag meerdere kleine helden dan een enorme joekel. Een joekel van een held kan niet kloppen. Daar zit meer achter. Commercieel belang, persoonsverheerlijking of politiek bijvoorbeeld. Doe mij maar de kleine helden uit de straat. Voel je het ‘Hart in actie sentiment’ al opkomen? Ik kan het niet helpen. Ik heb behoefte aan de kleine held. De man of vrouw die iets deed voor het puppie-adoptie-plan, de inzamelactie voor tante Cor of de arme kindertjes in Afrika. Ik weet het van de strijkstok, maar laat me nu even met mijn helden. Anders trek ik het niet. Hoop heb ik nodig. De kleine held heeft ook niets met de strijkstok. Die wil goed doen. ‘Hoezo bijzonder, iedereen zou dit toch doen?’ Nou nee!

Kleine held
De kleine held geeft hoop in mijn bestaan. Wanneer ik

PAGEBREAK

ziek ben van alle ellende van het nieuws in de kranten kan één klein gebaar, zonder eigenbelang, me er weer bovenop helpen. Ik wil dan ook iedereen die afgelopen jaar iets deed voor een ander, zomaar, omdat het aardig of beter was, uitroepen tot held van het jaar. Hoog ‘Hart in actie sentiment’ of niet… Ik ben benieuwd naar jouw helden.

Warme eindejaarsgroet, Bo

Ha die Bo,
Voor mij is er na al die jaren nog steeds maar één held. En dat is Jari Litmanen. Hij heeft dit jaar weer één briljante wedstrijd gespeeld: Wales – Finland 0-2. Maar als ik eerlijk ben heb ik het vereren na de zegetocht van Ajax in 1995 langzaam afgeleerd. Vóór die tijd kwam er geen eind aan de lijst met helden. Van Billy Joel tot Snelle Jelle en van Willem Ruis tot Hein Vergeer, ze konden op mijn aanbidding rekenen. Nu zijn er nog sprankjes van bewondering, de momenten dat ik me laat betoveren. Dat kan

PAGEBREAK

Barry Atsma zijn die in KEVBDD op precies de juiste muziek door het beeld schuift. Dat kan Snow Patrol zijn die me met hun muziek een oppepper geven als ik de kinderen weer voor een aantal dagen bij hun moeder heb gebracht. Dat kan Janneke Jonkman zijn, die boeken schrijft die ik had willen schrijven. Jan Smit op een Abri. Beyoncé op de inauguratie van Obama. Maar wanneer een held een hype wordt, haak ik snel af.

Strijders en helden
De echte helden zijn onzichtbaar voor het grote oog. De echte helden zijn als de strijders van het licht van Paulo Coelho. Dit schreef hij: “Daarom zijn het strijders van het licht. Omdat ze dolen. Omdat ze zichzelf vragen stellen. Omdat ze een zin zoeken – die ze ongetwijfeld zullen vinden.” Dat zijn mijn helden: mensen die durven zoeken en die durven vertrouwen. Dus als ik dan toch wat helden mag noemen, voor 2009, dan zijn het mijn drie strijders: mijn lief, die me op het pad van de zoeker en de vinder stuurde, en mijn meisjes, Lotte en Sophie, die zo puur zijn, en die nog zo dicht leven bij de bron van liefde, dat ze mij steeds weer het gevoel geven dat alles goed is en altijd zal zijn.

Zij zijn mijn licht. Met zijn drieën.

Een gelukkig Nieuwjaar, alvast! Ralph

Hoi Bo, Zijn we niet hard bezig de grens te slechten die ‘smaakvolle kerstverlichting’ scheidt van ‘Las Vegas in Holland’? Met al die lampjes aan al die gevels begin ik me in ieder geval af te vragen wie er een betere kerst heeft, kindeke Jezus of de Nuon? Ik werk op zes hoog in Amsterdam, met uitzicht op het Amstelhotel. Ook dáár, Bo, ook daar: knipperende lampjes aan de gevel. Als dat geen bewijs is van de Tokkie-ficering van de samenleving? Wat jij?

Witte kerst
En ineens begint dan die Helga van Leur ook weer te hinniken over de kans op een witte kerst. Wat is dat toch met die weertypes? Denken ze nou echt dat er in Nederland iemand is die op die Hollandse derriesneeuw zit te wachten? Het zal wel aan mij liggen. Kerstmis zonder sneeuw is pas vervelend als je op 25 december boven op een berg staat met ski’s onder je voeten en gras

PAGEBREAK

tot je enkels.

Met kerst naar oma
Ik kan me ook herinneren dat Kerst in het verleden ook geen pakjesavond was. Ik ging op kerstavond altijd naar mijn oma, waar we met alle ooms, tantes, neefjes en nichtjes een broodmaaltijd nuttigden aan een meterslange geïmproviseerde tafel. Eerst gingen we met zijn allen naar de mis in de Katholieke kerk. Daar zat mijn diepgelovige oma zich dan te midden van een horde giechelende en porrende kleinkindertjes op te vreten. Gelukkig voor ons paste de aloude kerstgedachte van

PAGEBREAK

vrede en liefde voor iedereen haar als een oude jas. Ze zei dus niets, maar keek strak naar een plek ver weg aan de overkant van de kerk. Een jaar later zat ze vanaf die plek naar ons te zwaaien.

Verlichting
Die oma en haar kerstmis uit de oude doos. Wanneer we na het kerstmaal diep in de nacht naar huis gingen, kregen alle kleinkinderen van haar een mandarijn en een plastic kerstbal met een snoepje erin. Buiten gleden we dan uit op het besneeuwde pad, omdat we de gladde plekken niet zagen in de

PAGEBREAK

pikdonkere nacht.

Oma had de kerstverlichting namelijk nog gewoon binnen in de kerstboom hangen.

Fijne Kerst!

Hai Ralph,
Zolang oma je beste vriendin is en je knuistjes nog klein, zijn kerst de meest wonderlijke dagen van het jaar. Je weet dat kerst nooit meer hetzelfde wordt wanneer de rol van oma verschuift van december naar oktober met de vraag: ‘Wie neemt oma dit jaar?’ Als ze mazzel heeft. Ook ik ken de spannende nachten

PAGEBREAK

en de kerkgang voor kerst. Was dat spannend dan? Ja, want je luisterde naar dingen die je eigenlijk niet begreep maar toch stemmig bij zat te knikken. Zo moest het grote-mensen-leven zijn! Met altijd kerstbrood en gespikkelde schuimkransjes na.

Schapen en ossen
Ook fijn waren de uitjes naar de levende kerststal. Ken je die? Daar snapte ik twee dingen niet aan. Dat ik alwéér mijn mooiste kleren aan mocht, en dat er zomaar échte schapen en ossen in de kerk mochten. Maar als ik dan toch weer in de kerk was nam ik me voor heel goed te zijn, want was de wereld niet fijner als we allemaal goed waren? Was het daar niet voor bedoeld? Dat hele gedoe met dat kind en die ster en zo. Wat nooit kon kloppen, maar het idee was leuk.

Kerstnacht
Na die jaren kregen we de fase waarin ik begon te beseffen dat er inderdaad iets niet klopte.

PAGEBREAK

De glans van de kerstnacht kreeg de glans van de commercie. Wat een verschrikking! Uit protest schoot ik een kerst of drie helemaal de minimalistische hoek in. Met pyamadagen, een goed boek, de wereld buiten en gewoon een boterham met hagelslag. En oké, kopjes thee met gespikkelde schuimkransjes. Die mierzoete roze rondjes bleef ik trouw.

Wonder
Nu ben ik redelijk gestabilliseerd. En, oh grote schok. Ik vind al die kerstlampjes waar je over schrijft eigenlijk heel erg leuk. Die lichtjes maken dat kindgevoel weer een beetje los. Alsof er toch nog wat van mystiek in de lucht hangt. Oké, tubelights en arrensleeën van de Gamma, maar toch. Ik wil heel graag denken dat de mensen die die lichtjes ophangen, net als ik terug verlangen naar een kerst om in te geloven. Naar tijden toen alles nog wonderlijk was, oma nog leefde en je als kind naar de nachtmis ging. Kerstbrood en gespikkelde schuimkransjes na.

Op een fijne kerst, Ralph!