Ik ken een Herman en Karin. Karin doet niet zo veel. Ze zorgt voor de was en de strijk en elke avond om zes uur staat het eten op tafel. Karin is rustig. Ze houdt van lezen. Karin vult haar dagen met lezen, koken en strijken. Herman is altijd bezig. Heeft zijn baan, zijn hobbies en de klusjes in huis. Ik weet niet of Herman en Karin gelukkig zijn. Ik denk het wel. Behalve wanneer Herman en Karin ergens op visite zijn. Dan kan Herman Karin wel schieten.

De clou

Want Karin maakt zijn zinnen af. Ook de zinnen die ze eigenlijk niet kan weten. Omdat het over een klusje gaat. Of een hobby. Dingen dus die Herman meemaakt, zich voor in het zweet werkt of gewoon leuk onderneemt terwijl zij zit te lezen. Meestal gaat het zo: Herman gaat er eens goed voor zitten. Want er komt een verhaal. Maar hij heeft nog geen halve zin gezegd, of Karin valt bij. Ze komt dan ook gelijk met de clou. “Oh ja”,  zeg Karin dan, “dat was toen Jaap ontslag nam (of struikelde, of zijn shirt binnenste-buiten aanhad, of de lotto won, of zijn baas eens goed de waarheid zei, of wat het dan ook maar was dat Herman met Jaap had meegemaakt.) Dan houdt ze even stil en mag Herman weer. Maar na een woord of tien max komt ze weer. Dat Karin dit doet is bijzonder irritant. Dat vindt Herman ook. Want Karin doet niet veel, zo door de bank genomen, behalve hem in gezelschap zijn ruimte ontnemen. Ze pronkt met zijn veren.

Bemoeien

Meestal word ik pissig. “Laat Herman nou eens”, verzucht ik dan voor de zoveelste keer. Waarna Karin schrikt en slikt. “Of was je erbij?” Nee dat was ze niet. “Maar Herman heeft het me verteld en ik ben gewoon enthousiast.” Zulke momenten zijn pijnlijk. Herman haalt meestal zijn schouders maar eens op en trekt een gezicht van “Ach Bo, zo zit mijn huwelijk al een tijdje in elkaar.” En daar heeft hij een punt. Want Karin kan het alleen maar weten omdat hij haar alles vertelt. Het is een spel. Hun spel der gewoonten. Dus waar bemoei ik me eigenlijk mee? Ik denk dat Karin en Herman best gelukkig zijn. Waarom zou hij haar anders alles willen vertellen? Hij vertelt haar over zijn dagen en verspeelt daarmee de clou. Zo zit dat tussen Herman en Karin. Gelukkig hoeven ze niet elke dag op visite.

Ik heb een ‘dingetje’ dat ik hier even wil bespreken. Ik las namelijk dat de helft van de vrouwen zegt meer onder de indruk van haar man te zijn wanneer hij zijn eigen shirts strijkt, dan dat hij iets romantisch regelt zoals een avondje uit. Ook het vuilnisbakken buitenzetten en de afwas doen scoren hoog op de lijst van ‘hier raken we opgewonden van’.

Seven year itch

En ik moet bekennen, ik denk dat het klopt. Maar dan wel in de fase van de relatie waar ik nu in zit. We zitten tegen de 7-year itch aan. Niet dat we ook maar een seconde in die mythe geloven, maar het geeft even aan dat we al een tijdje meegaan samen. Zeven jaar geleden zou ik raar opgekeken hebben wanneer we niet zouden zijn gaan dineren bij kaarslicht, geen romantische nachtwandelingen hadden gemaakt of niet oneindig aan elkaar hadden geklit voor een openhaardvuur. Toen had hij niet moeten aankomen met iets praktisch als ‘wacht even schat, de groene kliko moet naar buiten’.

Hart smelt van huisman

Maar nu moet ik toch bekennen dat ik dat soort dingen prettig ben gaan vinden en dat mijn hart smelt wanneer hij ’s morgens zelf even zijn overhemd strijkt. Laat staan wanneer hij on the way out gelijk even de plastic bakken aan de straat zet. Dat is puur genieten. Meer nog dan van een romantisch diner? Nou zover wil ik niet gaan. Punt is, die diners regel ik zelf ook wel. Die bakken, de afwas of dat gestreken overhemd eigenlijk liever niet. Ik ben bang dat ik gewoon een gemakzuchtig mens ben, en te plezieren ben wanneer klusjes uit handen genomen worden. Ik bedoel, de veroveringsfase is wel voorbij toch? Is het dan erg dat ik waardering en liefde ben gaan zien in zoiets heerlijks als dat hij troep opruimt zodat ik dat niet hoef te doen?

Strijkbout en afwasteil

Misschien is hij in de mannenwereld gewoon een Jan Doedel die onder de plak zit. Maar zo is het niet voor al die vrouwen die genieten van hun klussende man. Wij zien het als ‘samen zorgen voor’. Dat je een nestje hebt waarvan hij ook vindt dat het niet bevuild moet worden. Dat hij ver-ant-woor-de-lijk-heid wil nemen. My goodness, alleen het woord al maakt ons tot paring bereid. Laat staan wanneer hij daad bij woord voegt. Weten wij veel. Want wij zijn er niet bij, bij de verhalen aan de bar, in de kantine of op kantoor. Dus wie vertelt het me: kost het moeite? En wat kiest de gemiddelde man om haar hart te veroveren? Diner for two en vioolmuziek of strijkbout en afwasteil?

Schat, krijg ik een buikje? Niet te geloven. Deze vraag stelde mijn lief me gisteravond. En ik dacht; ‘Ja, gelukkig wel, gelukkig word je ouder en zak je in. Hoef ik niet meer zo bang te zijn voor loerende blikken. Worden we gewoon samen pafferig en blubberig en leven nog lang en drillerig’. Maar dat zei ik niet. Ik zei: ‘Een beetje, maar ik vind het wel leuk. Het staat je goed. Lekker zacht ook’. Ik voelde dat de duivel naar me keek.

Chippen

Wat moest ik nu met die primaire gedachte? Me schamen moet ik me. En rap. Was ik na al die jaren samen nu nog steeds bang dat het over zou zijn vanwege rimpelig vel? Iets met midlife – de zijne- en tweede leg? Dat hij op een dag, beneveld met een of ander supervoordeel deo, naar mij zou kijken om vervolgens in een bus vol geile, 20-jarige beautyqueens te stappen, en zou zeggen; ‘Schat, met dit goddelijke lijf van mij ga ik eens iets goeds doen. See you around.’ Mij na jaren trouwe dienst alleen en toch wat minder beautyqueen-achtig achterlatend. Euh…. ja, ergens was ik daar bang voor dus. En daarom ben ik blij met zijn buikje. En met zijn leesbril. En haren op plaatsen waar ze eerst nooit zaten. Het is toch een soort van geruststelling. ‘Jammer schat, buskaartje laten verlopen, tegenwoordig moet je kunnen chippen’…

Zitvlees

Zulke dingen spelen zich alleen af in mijn evil, selfish brein.(En in AXE-reclames) Het heeft natuurlijk allemaal te maken met mijn eigen onzekerheid. Want wij vrouwen, wij worden toch een tikkie minder leuk oud dan mannen. Hij heeft een steviger huid waardoor hij het wel heel bont moet maken wil je ergens cellulite zien. Datzelfde gaat op voor hangende borsten. Grijs haar bij de slapen staat intelligent, en wordt hij kaal, dan staat dat stoer. Moeten wij eens proberen. En echt, ik heb het geaccepteerd hoor, de rimpeljes, het toch wel minder strakke zitvlees en de extra kilootjes. Ik heb ze volledig omarmd. Alle 10.

En nu is hij aan de beurt. Het krijgt een buikje en voelt zich onzeker. De schat. Ik ben maar eens van heel dichtbij gaan bekijken wat er nu eigenlijk allemaal aan de hand was. Conclusie: zijn buik voelt zacht. Heerlijk zacht.