Er zijn van activiteiten die kun je niet anders doen dan vurig en passievol en toch doe je ze niet met je eigen lief. Ik bedoel zoiets als de tango dansen, of een cursus salsa. Of je maakt theater, zoals ik zelf soms doe. Dat hakt er dan behoorlijk in. Als het gaat om fysieke intimiteit. Het is niet voor niets dat er op filmsets zo vaak relaties ontstaan. Je werkt onder bijzondere omstandigheden met elkaar samen, moet je helemaal geven en niet alleen mentaal. Dat schept een band.
Regie over tango
Ik had een toneelstuk geschreven en regisseerde zelf. Er zat een scène in waarin mijn lief, hij had deze keer wel een rol, innig de tango moest dansen met zijn tegenspeelster. Zij was een mooie vrouw. Getypecast! En wat doen vrouwen in de buurt van andere mooie vrouwen? Dan zijn ze op hun hoede. Zeker wanneer de partner van dichtbij getuige mag zijn van de schoonheid van de andere vrouw. Wist je dat de vrouw van Johnny Depp haar man verboden heeft een pikante liefdesscène te spelen met Angelina Jolie? Nou, dat dus! Tijdens de repetities met die tango zat ik er, in de rol van regisseur, niet mee mijn spelers, waaronder dus mijn eigen partner, te laten samensmelten tot de vonken er vanaf vlogen. Dat was namelijk de bedoeling. Zij waren mijn instrument tot een mooie voorstelling. Maar na de repetitie had ik toch maar liever niet dat hij met de mooie vrouw nog een capucchino ging doen. Ik noemde het professionele afstand.
Passie
Zelf deed ik aan professionele closeheid. En daar was ik bijzonder trots op. En hoogst verbaasd. Waarom lukte het me wel, zonder dat het zweet me uitbrak, te kijken naar hun vurige dans, maar mochten ze op 4 meter afstand nog geen knipoog met elkaar uitwisselen? Als regisseur had ik een doel, ik stuurde en hield controle over de passie. Wat ze buiten het speelvlak om zouden doen, daar had ik geen grip op. Niet dat zich er privérepetities voordeden trouwens. Maar ik dacht er wel over na. Omdat ik zo verbaasd was over mijn eigen professionele closeheid.
En nu wil ik van jou weten, Marc, zou jij op Salsa gaan zonder je lief, zou zij de tango mogen dansen zonder jou, of zitten jullie samen in hetzelde stuk? En dat bedoel ik helemaal niet suggestief. Ik ben gewoon benieuwd naar meer antwoorden over de grenzen van passie delen.
Groet, Bo
Hai Bo,
Wat heerlijk dat je dit onderwerp aansnijdt! Salsa brengt echt heel fijne herinneringen bij me boven. Als ik vroeger anderen zo zag dansen, voelde ik één en al passie door mijn lijf stromen. En dat terwijl ik alleen maar toekeek. Van wat er op de dansvloer gebeurde had ik niets zelf in de hand, geen enkele regie, ik was vooral toeschouwer en droomde weg naar verre oorden. Daar danste ik de Salsa met een prachtige vrouw. Losjes en sensueel, op een hagelwit bounty strand, tekenden onze vloeiende danspassen in het zand een perfect voorspel. Overgaand in een vurige Tango, waar met staccato bewegingen de passie volledig losbarstte.
Genietend van lustopwekkende bewegingen
Terug in de werkelijkheid stond ik toen langs de zijlijn, stiekem te genieten van de lustopwekkende bewegingen van anderen. Dat wou ik dus ook! En niet in een film, toneelstuk, musical, opera, of welk ander geregisseerd stuk dan ook. Nee, in het echt!
Ik ontmoette mijn huidige vrouw en de werkelijkheid begon te lijken op mijn vroegere dromen. Daar hoorde dus ook de Salsa bij. Na maanden Salsalessen en veel thuis oefenen hebben wij op onze trouwdag de mooiste, vurigste en meest innige Salsadans gedanst uit ons leven. Wow, wat was dat kicken! Misschien dat er onder de gasten wel vrouwen en mannen waren die stiekem even wegdroomden, terwijl ze aan de zijlijn stonden.
Relationele afstand is met een schuin oog de ander in de gaten houden
In onze relatie werd er echter steeds minder samen gedanst. Geen Salsa, geen Tango, heel af en toe een beetje discodansen op een 80’s & 90’s party. We gingen steeds meer onze eigen solodansjes doen en we kwamen eigenlijk te weinig samen op de dansvloer. Beiden vonden we de dansjes van de ander minder interessant, maar we gingen elkaar hierin natuurlijk niet beperken of dwarsliggen. We creëerden zo een professionele closeheid met elkaar. Relationele afstand kun je het ook noemen. We lieten elkaar vrij, maar keken toch met een schuin oplettend oog naar elkaar of het allemaal nog door de beugel kon. Of we nog de regie over de ander hadden…
Het leven is een en al vuur, passie en intimiteit!
Bo, zoals je waarschijnlijk wel al zult inzien, stond ik weer aan de zijlijn de toeschouwer uit te hangen. De regie die ik daarbij dacht te hebben was een illusie. Ik zat te kijken naar een toneelstuk, een drama, waarin ik zelf één van de hoofdrolspelers was. En dat terwijl ik zelf dus niet meedeed aan het spel.
Bij het lezen van een boek van Eckhart Tolle kwam ik een prachtige quote tegen: “Life is a dancer and you are the dance.” Hierin zit mijn openbaring, Bo! Door zelf de Salsa te zijn, zal mijn leven de Salsa dansen. Ik werd weer de regisseur van mijn eigen leven. Niet door over mijn leven te schrijven als een filmscript, maar door te leven! Niet door het leven te regisseren, maar door het te beleven! Hierdoor zit ik zelf in mijn eigen script des levens, waarin ook weer plaats is voor vuur, passie en intimiteit. Tijd voor een opfriscursus Salsa!
Hartegroet,
Marc
Marc Faber over Marc Faber
“Sinds
1965 kan ik de wereld en haar bewoners met mijn eigen zintuigen
waarnemen. Als klein kind begreep ik vaak niet waarom mensen bepaalde
dingen zeiden en deden. En dat intrigeert me nu nog steeds. Ik begeleid
kernkrachtige transformaties van mensen (Humanalytics)
en organisaties (Biznalytics).
