Hai Ralph,
Het is een geliefde hobby van veel vrouwen. Klagen over
hun relatie. Sommigen doen het uit onzekerheid, anderen uit wraak,
anderen omdat ze gewoon naast hun relatie geen echt leven hebben. Te druk voor geluk of een beetje reflectie. Maar ja, je moet het toch ergens over hebben? Dus wordt er tussen vriendinnen
heel wat afgekletst over wat hij wel niet allemaal fout doet en waarom
zij daaronder lijdt. Vrouwen zijn ware gossipgirls.

Spaar jij ook oude koeien?
Ik zeg u, dames doe het niet!
Want wij zijn geboren met een gen dat er voor zorgt dat nare
herinneringen altijd boven aan de geheugenlijst zullen staan. Zeg, ‘het
oude koeien syndroom.’ Dus, wanneer jij allang weer happy bent met je
schatje, denkt je vriendin nog steeds dat jullie een zware relatiedip
hebben. Of nog erger. Zoals die vriendin van mijn partner die verwacht
dat we nog steeds elk moment kunnen scheiden van minstens tafel en bed,
omdat hij ooit, vier jaar geleden eens wanhopig tegen haar zei: ‘ach,
Bo zit weer eens te zeuren.’ Voor hem gewoon een opmerking, voor haar
een teken dat we echt niet bij elkaar passen.

Verkeerd beeld
En zo zijn er ook vriendinnen van mij die
denken dat mijn man het standaard vertikt iets in het huishouden te
doen, mij altijd de rekening laat betalen telkens wanneer we uitgaan,
mij en de kinderen zwaar verwaarloost omdat hij meer leeft voor zijn
werk dan voor ons. En het ergste van alles, ze denken dat hij nooit,
maar dan ook werkelijk nooit de vuilnisbak buiten zet. En dat allemaal
omdat ik ooit, in een boze bui eens een piepklein opmerkinkje maakte
omdat zo’n situatie een keer, een klein beetje, maar echt sterk
verdund, was voorgevallen. Lang geleden. Ik durf er gif op in te nemen,
Ralph, dat jullie mannen zich geen donder aantrekken van wat een vriend
ooit zei over zijn vriendin. En dat jullie er al helemaal geen
conclusies aan verbinden. Niet zolang je eigen vriendin je onder druk
zet om eens gezellig over jullie vrienden te praten. Wat jij?

Tot maandag, Bo

Ha die Bo,
Klagen, ik durf het bijna niet te zeggen,
maar dat is dus echt een vrouwenuitvinding. Net als praten, en het
analyseren van relationele toestanden. Wat zeg ik, het tot op het bot
fileren van relationele toestanden. Gossipgirls heaven! Zet twee
vrouwen bij elkaar en ze praten binnen twee minuten de meest
liefdevolle relatie aan gruzelementen, omdat het toch duidelijk was dat
hij weg keek toen zij dittemedat zei, wat er dus op duidde dat hij dat
niet wilde horen, waaruit bleek dat hij niet op dezelfde manier in deze
relatie stond als zij, en je weet het he, je weet het: verschillende
verwachtingen zijn killing, nee, die gaan het niet redden samen. Ja,
vrouwen letten op signalen, verbaal en nonverbaal, met name de signalen
die op onheil duiden, of zouden kunnen duiden. Een man die hetzelfde
tafereel had gadegeslagen (vrouw zegt dittemedat, man kijkt weg), had
direct gezien dat er op een TV even verderop een voetbalwedstrijd
gaande was, en dat er een bal op de paal werd geschoten. Daar heeft een
man een antenne voor, want dat is onmisbare informatie. Dus.

Naar de sauna
Terwijl de vrouwen beginnen aan hun
maandenlange discussie over de ins en outs van dit moment, zullen de
mannen er ook op terug kijken: “Zag je dat schot?!” “Ja, wow” “Zeg,
weet jij wat er ineens met de vrouwen is?” “Nee, geen idee,
vrouwendingetjes?” Het enige moment dat mannen klagen, is als ze ergens
mee naar toe moeten van een vrouw. Bo, ik wil je iets duidelijk maken:
een vrouw die haar man verplicht meeneemt om ‘gezellig samen dingen te
doen’, en die onder dingen dan winkelen verstaat, of de sauna, een
musical voor mijn part, dat is het equivalent van een man die zijn
vrouw meeneemt om te komen kijken naar het optreden van een van zijn
maten in de dartscompetitie. Elke week. Dus daar klagen mannen over.
Heel even maar. Want ze weten hoe het werkt, tussen mannen en vrouwen.
Het is geven en nemen. Overal.
Groeten
Ralph

Hai Ralph,  
Ben jij er een van de data? Ik bedoel, weet jij nog wanneer jij je lief voor het eerst in de ogen keek, haar zoende of aan welk tafeltje jullie zaten tijdens het eerste etentje buiten de deur en welke top zij toen aanhad? Ik weet het niet van mijn lief. En ik vind de waarde van dat soort gegevens onthouden ook zwaar overschat.

Halen jullie graag liefdesherinneringen op?
Wist je dat geliefden graag samen herinneringen ‘aan toen’ ophalen. Dat is een teken dat het verbond er nog steeds is. Ik moet je zeggen. Wij vinden dat ook leuk. Bij voorkeur in het weekend na een vrijpartij. “Weet jij nog, die eerste keer?” “Ja daha… die vraag stel je elke week”, maar dat zeggen we natuurlijk niet. Want het is best knus hoor, zo’n walk through memorylane. Ik denk er gewoon aan dat het een van de tekenen is dat we nog lekker gaan, zo samen. En dat heb ik nodig.

Alweer je ‘trouwdag’ vergeten?
Want het is natuurlijk niet elke dag zondagochtend. Het kan dus maar zo gebeuren dat ik op donderdag totaal vergeet dat we alweer een jaartje meer samen zijn. Of dat het dinsdagmiddag precies zes jaar geleden was dat we elkaar voor het eerst zagen. En hij vergat het ook. Niks romantisch etentje bij kaarslicht, geen bloemetje op het hoofdkussen of opwindende sms-jes door de dag heen. Gewoon een broodje melkhagel bij het ontbijt en ’s avonds met het bord op schoot voor ‘De wereld draait door’.

Weekend
We hebben namelijk een druk leven. Waarom weet ik eigenlijk ook niet. Het hoort zo. Veel verder dan deze simpele redenatie kom ik niet. We werken, hebben kinderen, hobby’s, vrienden, verplichtingen. De huur, het gas en elektra en de was. Kortom een leven. Samen. En zolang dat zo is let ik niet zo op de dagen die het stempel ‘jubileum’ zouden moeten hebben. Met hem is elke dag een feest. En zo niet, dan is er nog weinig aan de hand. Na een paar dagen wordt het vanzelf weer weekend.

Groet, Bo

Ha die Bo,
Een cadeautje bij een jubileum moet geen verplichting zijn die stress oplevert, het moet juist energie geven, even nadenken over een hint aan die goede oude tijd, toen het allemaal begon. Maar dat doen mijn lief en ik zo vaak dat er geen maat op staat. We zijn nogal bespiegelend. We plaatsen in perspectief, herbeleven, en tellen onze zegeningen. Daar vallen we geen andere mensen mee lastig hoor, kijk uit. Maar wat ik maar wil zeggen: geen dag gaat verloren in een routineuze drukke maalstroom. Kan ook bijna niet, want in onze relatie vol co-ouderschappen, interimbanen hier en daar, dubbele huishoudingen, plukken we elke minuut samen op alle mogelijke manieren, en is er vooralsnog geen plaats voor vaste patronen. Behalve de lust en de liefde wanneer het kan en Fringe op zondagavond. En dat laatste is nu ook afgelopen.

Attente man
Getrouwd zijn we niet, maar er blijven genoeg jubilea over, natuurlijk. En ik ben daar nogal attent in. Ja, ik weet het, het is een gruwelijke constatering. Als man toegeven dat je attent bent, is hetzelfde als zeggen dat je graag zittend plast, en op zondagavond liever Live & Cooking of hoe dat nu ook mag heten kijkt dan de samenvattingen van de eredivisie. Maar het moet gezegd: ik ben attent. Tot onoverkomelijke gruwel van mijn lief, moet ik er bij zeggen. Die houdt dan misschien niet van voetbal en bier, maar in onze relatie is niets mannelijks haar vreemd. Inclusief handen in het haar wanneer er een jubileum nadert. ‘Ik kan nu al slapeloze nachten hebben omdat je verjaardag er aan komt, en jij had voor mij zo’n bijzonder cadeau.’ Het helpt dan niet als ik zeg dat ik dat cadeau niet gaf omdat ik dat graag wilde doen, op dat moment, en dat ik niet dacht aan een wederdienst. ‘Maar ik heb een geschiedenis van op het laatste moment in elkaar geflanste tegoedbonnen,’ waarschuwde ze me laatst. ‘Ook mijn kinderen kunnen er over mee praten.’

Momenten voor elkaar in een druk leven
Het komt door haar drukke leven, zegt ze. En het maakt me niet uit, omdat ik weet dat ze aan me denkt, dat hoeft ze niet te bewijzen op vastgeprikte momenten. In ieders drukke leven is een overvloed aan ruimte voor momenten van rust en niks en manana manana. En die rust en niks en manana manana gun ik haar van harte. En mezelf ook.

Groeten van Ralph

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op www.ralphp.nl