Gadgets zijn nou echt van die dingen die eigenlijk (bijna) helemaal het terrein zijn van de man. En dat vind ik leuk. Want ze hebben al zo weinig, die mannen, sinds de vrouw op steeds meer gebieden een inhaalslag maakt ten opzichte van de man. Op sommige terreinen die voorheen door het leven gingen als ‘typisch iets voor hem’, zijn jullie zelfs al ingehaald. Ik noem studiecijfers, vreemdgaan en overlijden aan een hartkwaal. Daar ben ik niet voor trouwens, en ik bedoel rangorde. Ik geloof in gelijkheid. Behalve op het gebied van de gadgets. Gadgets zouden verboden moeten worden voor vrouwen. Net als sportvissen, het op de hei verkleed naspelen van veldslagen, de barbecue beheren, motorcrossen, en onder de olie besmeurd aan auto-onderdelen prutsen. Als we zo gaan beginnen kunnen we net zo goed meteen het staand plassen mondiaal doorvoeren. Van sommige dingen blijf je als vrouw gewoon af. So far mijn gevoel voor gelijkheid.

Light Saber  

Ik gun het dames best – u hoeft dus niet te reageren, stoere vrouwen onder ons – maar als ik zie hoe blij de man is, hoe opgewonden hij raakt over ‘ zijn gadgets’ dan zie ik in die fonkelende ogen ook iets van ‘yes, dit is ons terrein’. En dan smelt mijn hart. Dan wil ik dat wij vrouwen daar vanaf blijven. En laten we wel wezen dames, wat kan ons het ook eigenlijk schelen; radiografisch bestuurbare mini helicoptertjes, de beerbelt, de boynQ vase usb speaker, de iPad, het EeeKeyboard, de Nexus One, de op afstand bestuurbare golfbal, spygadgets, geocaching, the Light Saber, game-dingen en niet te vergeten ‘the Walking Fridge’. Dat snappen we toch helemaal niet!

Technische vooruitgang 

Maar wat we wel snappen is dat de man die dingen nodig heeft. Om te ontspannen, om weer even kind te zijn, om de opwinding van de technische vooruitgang te ervaren, een soort van deelnemen aan het scheppingsverhaal zeg maar, iets waar mannen voor nodig zijn om het te creëren, om gewoon iets te hebben wat wij vrouwen niet snappen. Voor echt alles gelijk wordt. En dat is allemaal heel logisch. Wat jij Marc? En kom nu niet aan met dat wij ook gadgets hebben wanneer je doelt op merktassen, kittige mobieltjes, grappig bedoelde schorten of mokken, voetenverwarmers, elektrische nagelvijlen, de tas-in-tas, leuk gedecoreerde tamponbewaardoosjes, de snug deken met mouwen en de Flamengo-ovenwant. Want dat heeft helemaal niets met scheppingsdrang te maken.

Groet, Bo

Hallo Bo,
Wow wat onwijs vet cool, man! Ik hoor het regelmatig als er iemand een nieuwe gadget heeft. Mannen onder elkaar, maar toch ook vrouwen. Ik vraag me dus heel sterk af of het nog wel zo is dat gadgets bijna helemaal het terrein zijn van mannen. Als ik om me heen kijk op straat, in de trein of in het café, dan valt me op dat er veel meer vrouwen een iPhone hebben dan mannen. Of misschien laten deze vrouwen dat juist wel meer opzichtig zien om daarmee de aandacht van gadget-geile mannen te trekken.

Smartphone 

Van mij krijgen ze in ieder geval deze aandacht niet. Gadgets zijn dus helemaal niet mijn ding. Mijn vrouw zegt dat ik wel degelijk een voor mij belangrijke gadget heb: mijn mobiele telefoon. Ik heb geen ‘aaifoon’, zoals veel vrouwen dit populaire apparaatje liefkozend noemen, wel een smartphone. En die gebruik ik wel veel, maar ik benut nog lang niet alle mogelijkheden. Verder heb ik eigenlijk geen gadgets. Sterker nog, van de helft van de hebbedingen die jij opnoemt weet ik niet eens wat het is!

Geldingsdrang   

Er zijn natuurlijk allemaal verschillende soorten hebbedingetjes. Sommige zijn meer gericht op de mannen, sommige op de vrouwen, soms ook op beide. Dit is toch gewoon slimme marketing? De man wil zich van oudsher graag onderscheiden en een soort aanzien van zijn soortgenoten afdwingen. Noem het geldingsdrang. Met een gadget probeert de man dus gewoon een beetje status te winnen. Het is natuurlijk niet te vergelijken met een dure auto, waarvan wel wordt gezegd dat dit het verlengstuk is van het mannelijke geslachtsdeel. Gadgets zijn vaak handzaam en niet al te groot. De mannen zijn vaak helemaal in hun element als ze indruk kunnen maken met hun gadget. Hier gaan hun oogjes van glimmen. Een gadget is dus niet echt een verlengstuk van zijn gevalletje, maar al deze kenmerken van gadgets komen wel overeen met die van het mannelijke geslachtsdeel!

Hype 

Bo, alle gekheid op een stokje, ik denk dat de voorliefde voor hebbedingetjes heel persoonlijk is. De slimme marketeers proberen ‘wanna have gadgets’ in de markt te zetten. De echt slimme bedrijven weten een hype op gang te brengen onder vrouwen of mannen en promoveren de gadgets tot ‘must haves’. Een enkel topbedrijf is zelfs in staat om hun afzetmarkt te verdubbelen door een gadget voor zowel de man als de vrouw te maken.
Deze marketing gaat echter aan mij voorbij. Mijn vrouw is mijn gadget. Ik mag haar alleen niet zo noemen, maar het is wel leuk om me mee bezig te houden. Daar word ik blij en opgewonden van en gaan mijn ogen van fonkelen. Yes, dit is mijn terrein en daar mag mijn vrouw van smelten!

Goody greetz,
Marc

Marc Faber over Marc Faber
“Sinds 1965 kan ik de wereld en haar bewoners met mijn eigen zintuigen waarnemen. Als klein kind begreep ik vaak niet waarom mensen bepaalde dingen zeiden en deden. En dat intrigeert me nu nog steeds. Ik begeleid kernkrachtige transformaties van mensen (Humanalytics) en organisaties (Biznalytics).

Er zijn van activiteiten die kun je niet anders doen dan vurig en passievol en toch doe je ze niet met je eigen lief. Ik bedoel zoiets als de tango dansen, of een cursus salsa. Of je maakt theater, zoals ik zelf soms doe. Dat hakt er dan behoorlijk in. Als het gaat om fysieke intimiteit. Het is niet voor niets dat er op filmsets zo vaak relaties ontstaan. Je werkt onder bijzondere omstandigheden met elkaar samen, moet je helemaal geven en niet alleen mentaal. Dat schept een band.

Regie over tango

Ik had een toneelstuk geschreven en regisseerde zelf. Er zat een scène in waarin mijn lief, hij had deze keer wel een rol, innig de tango moest dansen met zijn tegenspeelster. Zij was een mooie vrouw. Getypecast! En wat doen vrouwen in de buurt van andere mooie vrouwen? Dan zijn ze op hun hoede. Zeker wanneer de partner van dichtbij getuige mag zijn van de schoonheid van de andere vrouw. Wist je dat de vrouw van Johnny Depp haar man verboden heeft een pikante liefdesscène te spelen met Angelina Jolie? Nou, dat dus! Tijdens de repetities met die tango zat ik er, in de rol van regisseur, niet mee mijn spelers, waaronder dus mijn eigen partner, te laten samensmelten tot de vonken er vanaf vlogen. Dat was namelijk de bedoeling. Zij waren mijn instrument tot een mooie voorstelling. Maar na de repetitie had ik toch maar liever niet dat hij met de mooie vrouw nog een capucchino ging doen. Ik noemde het professionele afstand.

Passie

Zelf deed ik aan professionele closeheid. En daar was ik bijzonder trots op. En hoogst verbaasd. Waarom lukte het me wel, zonder dat het zweet me uitbrak, te kijken naar hun vurige dans, maar mochten ze op 4 meter afstand nog geen knipoog met elkaar uitwisselen? Als regisseur had ik een doel, ik stuurde en hield controle over de passie. Wat ze buiten het speelvlak om zouden doen, daar had ik geen grip op. Niet dat zich er privérepetities voordeden trouwens. Maar ik dacht er wel over na. Omdat ik zo verbaasd was over mijn eigen professionele closeheid.

En nu wil ik van jou weten, Marc, zou jij op Salsa gaan zonder je lief, zou zij de tango mogen dansen zonder jou, of zitten jullie samen in hetzelde stuk? En dat bedoel ik helemaal niet suggestief. Ik ben gewoon benieuwd naar meer antwoorden over de grenzen van passie delen.

Groet, Bo

Hai Bo,
Wat heerlijk dat je dit onderwerp aansnijdt! Salsa brengt echt heel fijne herinneringen bij me boven. Als ik vroeger anderen zo zag dansen, voelde ik één en al passie door mijn lijf stromen. En dat terwijl ik alleen maar toekeek. Van wat er op de dansvloer gebeurde had ik niets zelf in de hand, geen enkele regie, ik was vooral toeschouwer en droomde weg naar verre oorden. Daar danste ik de Salsa met een prachtige vrouw. Losjes en sensueel, op een hagelwit bounty strand, tekenden onze vloeiende danspassen in het zand een perfect voorspel. Overgaand in een vurige Tango, waar met staccato bewegingen de passie volledig losbarstte.

Genietend van lustopwekkende bewegingen

Terug in de werkelijkheid stond ik toen langs de zijlijn, stiekem te genieten van de lustopwekkende bewegingen van anderen. Dat wou ik dus ook! En niet in een film, toneelstuk, musical, opera, of welk ander geregisseerd stuk dan ook. Nee, in het echt!
Ik ontmoette mijn huidige vrouw en de werkelijkheid begon te lijken op mijn vroegere dromen. Daar hoorde dus ook de Salsa bij. Na maanden Salsalessen en veel thuis oefenen hebben wij op onze trouwdag de mooiste, vurigste en meest innige Salsadans gedanst uit ons leven. Wow, wat was dat kicken! Misschien dat er onder de gasten wel vrouwen en mannen waren die stiekem even wegdroomden, terwijl ze aan de zijlijn stonden.

Relationele afstand is met een schuin oog de ander in de gaten houden

In onze relatie werd er echter steeds minder samen gedanst. Geen Salsa, geen Tango, heel af en toe een beetje discodansen op een 80’s & 90’s party. We gingen steeds meer onze eigen solodansjes doen en we kwamen eigenlijk te weinig samen op de dansvloer. Beiden vonden we de dansjes van de ander minder interessant, maar we gingen elkaar hierin natuurlijk niet beperken of dwarsliggen. We creëerden zo een professionele closeheid met elkaar. Relationele afstand kun je het ook noemen. We lieten elkaar vrij, maar keken toch met een schuin oplettend oog naar elkaar of het allemaal nog door de beugel kon. Of we nog de regie over de ander hadden…

Het leven is een en al vuur, passie en intimiteit!

Bo, zoals je waarschijnlijk wel al zult inzien, stond ik weer aan de zijlijn de toeschouwer uit te hangen. De regie die ik daarbij dacht te hebben was een illusie. Ik zat te kijken naar een toneelstuk, een drama, waarin ik zelf één van de hoofdrolspelers was. En dat terwijl ik zelf dus niet meedeed aan het spel.
Bij het lezen van een boek van Eckhart Tolle kwam ik een prachtige quote tegen: “Life is a dancer and you are the dance.” Hierin zit mijn openbaring, Bo! Door zelf de Salsa te zijn, zal mijn leven de Salsa dansen. Ik werd weer de regisseur van mijn eigen leven. Niet door over mijn leven te schrijven als een filmscript, maar door te leven! Niet door het leven te regisseren, maar door het te beleven! Hierdoor zit ik zelf in mijn eigen script des levens, waarin ook weer plaats is voor vuur, passie en intimiteit. Tijd voor een opfriscursus Salsa!

Hartegroet,
Marc

Marc Faber over Marc Faber
“Sinds
1965 kan ik de wereld en haar bewoners met mijn eigen zintuigen
waarnemen. Als klein kind begreep ik vaak niet waarom mensen bepaalde
dingen zeiden en deden. En dat intrigeert me nu nog steeds. Ik begeleid
kernkrachtige transformaties van mensen (Humanalytics)
en organisaties (Biznalytics).

Jij kijkt toch zeker ook? Naar Take me out. En zo niet, doe het dan eens. Want het is leerzaam. Niet educatief leerzaam, want het commentaar, de filmpjes, de setting, eigenlijk alles dus, is behoorlijk dom. Zelf heb ik een goed excuus om te kijken. Mijn puberdochters zijn er dol op. En dat is weer leuk voor mij. Ondertussen krijg ik allerlei info binnen over welk type jongen ze nou leuk vinden. Tot nu toe ben ik tevreden. Patsers zijn no-no’s, de wat rustiger types kunnen ze meestal wel waarderen. Op grond van schattigheid. Mij boeit het niet op welke grond, zolang ik het beeld van mijn dochter met een patser nog maar even voor me uit kan schuiven.

Vleeskeuring

Maar wat is leerzaam dan? Nou, wat het met je doet. Want ik zit dus doodleuk met kopje thee en chocodoos te kijken naar een vleeskeuring. Want meer is het niet. Toch? Dertig vrouwen op een rij keuren een man. Nou man, meestal jongen. Maar goed, dat is mijn punt niet. Mijn punt is dat ik het werkelijk walgelijk zou vinden wanneer er dertig mannen achter desks met druk-maar-weg-knopjes zouden staan en er zou een vrouw gekeurd worden. “Nou, nee, deze doet me niks”, “Ik heb dus echt helemaal niets met oorbellen”, of, “Nou ja, met wat andere kleding en een bezoek aan de kapper of zo…Dan misschien.” Want dat soort dingen zeggen ze gewoon, hè. De dames van Eddy-wie-wil-er-een-man-Zoëy.

Vuurpeloton mannen

Door te kijken naar Take me out, moet ik ook naar binnen kijken. Ja, stom, vast weer zo’n vrouwending. Geniet toch gewoon eens van zo’n keuring mens, doen mannen ook! Maar ja, ik ben geen man. Dan wil ik weer weten waarom ik het programma pruim omdat het een jongenskeuring betreft, maar wanneer er meisjes op de stip bij Zoey zouden staan om zich te laten onderwerpen aan een vuurpeloton mannen ik direct en onmiddellijk lid zou worden van Opzij! Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Naast dat ik niet meer van deze tijd ben natuurlijk, heeft het te maken met een ordinair vleugje wraak. Het is gewoon lekker om eens aan de andere kant te staan. Bij Take me out zijn de vrouwen de bouwvakkers op de steiger, de borstenstaarders in de kroeg, de chauffeurs hangend over het open autoraam, de lezer met de centrefold, de bezoekers van de striptent, de vrolijke fransen van het zomerterras en de billenknijpers van kantoor.

Ik vind het allemaal erg leerzaam.

Groet, Bo

Hé Bo,
Leerzaam: You got me! Take me out: You lost me! Ik had in eerste instantie even geen idee waar je het over had. Gelukkig helpt Google een handje. Take me out is dus een tv programma. En niet zomaar één… Nee, het draait hier om het velletje dat de buitenkant vormt van een jongeman. Vel dat in het Engels natuurlijk ‘skin’ betekent. En als je dat nou eens omdraait? Tja, dan kom je uit op niks! En daar gaat het programma van Eddy  ‘Just Another Artist’ Zoey dus over.

Dames met de duimen omhoog of omlaag

Heel soms kom ik dit programma tegen in mijn typisch mannelijke ‘zap-rondje’. Het is me tot nu toe niet gelukt langer te kijken dan 2 minuten. Zoals je zegt, het heeft veel weg van een soort vleeskeuring. Er staat een mannelijk hompje vlees op ’t schavot en de vrouwen tonen hun ‘puur Hollandsche vleesch’ kennis als waren ze keurslagers.
Ogenschijnlijk zonder gêne geven ze hun oordeel over die jongeman, die zich overigens wel zelf heeft opgegeven om zich in deze arena voor een groep leeuwinnen te werpen. De dames doen hun duim omhoog of omlaag.

Vrouwen en goedkeuring of afkeuring

Goedkeuren of afkeuren. Iets wat wij mensen vaak heimelijk doen, dus niet op zo’n directe manier. Ik betrap me er soms zelf ook op, gewoon als ik over straat loop, of in het zwembad, of op het strand. Zeker als het zonnetje weer begint te schijnen en er minder verhullende kleding wordt gedragen. Er komen dan gedachten boven die goedkeurend of afkeurend van aard zijn. Dan dwing ik mezelf met commando’s: “Blijf haar in haar ogen kijken, niet afdwalen!” Mijn gedachten houd ik voor me, ik doe er niets mee en dat is het verschil met de Zoey-show. Vrouwen die ik toevallig tegenkom, hebben niet gevraagd om door mij beoordeeld te worden, ook een verschil met Take me out.

Mannen vinden het moeilijk hun gevoelens uit te drukken

Dus ik snap het wel, Bo, waarom er bij jou een soort goedkeuring van deze setting is. Maar dat hoeft toch geen ordinair vleugje wraak te zijn? Zit daar een stukje jaloezie richting de man die het lef heeft om, zij het misschien wat onbeholpen uitgedrukt, zijn waardering uit te spreken voor vrouwelijke schoonheid? Mannen vinden het al moeilijk genoeg om hun gevoelens goed uit te drukken, vooral naar vrouwen toe. Als ze dan een poging doen, wordt het meestal niet op prijs gesteld. Zelfs als ik thuis mijn gevoel van liefde voor mijn vrouw probeer uit te drukken door haar een liefkozend tikje op haar billen te geven en te zeggen dat ze er vandaag lekker uit ziet, gaat het mis! “Ik ben je vrouw, dus waarom alleen vandaag? En blijf van mijn billen af. Vanavond geen sex!”
Leerzaam dus…

Met goedkeurende groet,
Marc

Marc Faber over Marc Faber
“Sinds 1965 kan ik de wereld en haar bewoners met mijn eigen zintuigen waarnemen. Als klein kind begreep ik vaak niet waarom mensen bepaalde dingen zeiden en deden. En dat intrigeert me nu nog steeds. Ik begeleid kernkrachtige transformaties van mensen (Humanalytics) en organisaties (Biznalytics).