Zij zet al haar foto’s op Hyves. Hij spaart alleen digitale vriendjes uit zakelijk oogpunt. Maar is dat nu wel zo?  Elke week zetten wij hem tegenover haar met een stelling. Deze week: De zin en onzin van digitaal netwerken.

VOLGENS HAAR
Vandaag las ik een onderzoek dat fysiek aan je netwerken werken niet zo’n zin meer heeft. Behalve wanneer je zakelijk helemaal aan de top vertoeft. Dan doe je juist weer niet aan virtuele vriendjes. Als toppertje is het not done en indiscreet relatiegegevens op het net te gooien. Het komt er dus op neer dat je, aan de top, aanschuift bij de borrel en banket voor je zaakjes, terwijl je het als dozenvouwer moet hebben van je Hyves account. Het is nog niet bedacht of er heerst hiërarchie. Niet dat het allemaal zo nieuw is, maar ik ben een nitwit. Ik houd de virtuele netwerkwereld niet zo bij. Letterlijk.

Kopje koffie
Ik heb het wel geprobeerd. Vooral Hyves was een giller. Lekker lezen wat Truus en Miep nu weer gedaan hadden. Ik ging ze natuurlijk niet vragen of ze nu per ongeluk of per ongeluk-express hun account niet dicht hadden getimmerd. Ik dacht al snel ‘ga zo door! Erg leuk die foto’s. Alweer met een nieuwe vriend staan te slempen zo te zien?’ Maar, aan elke hobby komt een eind. Op een gegeven moment ging mijn voyeurisme gewoon te veel tijd kosten. Aan linkdIN heb ik trouwens wel een leuke opdracht overgehouden. Ik sta in het netwerk van het netwerk van een netwerk. Of zo iets. Ik kende de beller die mij een stukje wilde laten schrijven in elk geval niet. Maar dat was na een ouderwets kopje koffie boven een tafeltje zo opgelost.

Afgesloten tijdperk
Misschien heb ik gewoon wat hulp nodig. Er zijn seminars waarin je fysiek bij elkaar komt om te leren dat fysiek netwerken zóóó 2008 is. Daar leer je hoe je virtueel netwerken voor je kunt laten werken. Ik moest er, als afsluiting van een tijdperk, maar eens heen. En rap, voor iedereen ziet dat ik nog maar 2 vriendjes heb op mijn achterafaccountje. Jammer van het gezellige toastje brie en het glaasje witte droge. Ze leveren niet genoeg meer op. 30% van de virtuele netwerkers haalt werk uit het netwerk. Onder de borrelbabbelaars lukt dit slechts bij 3%. Netwerken moet dus digitaal. Ook ik. Al kan ik altijd nog heel discreet zeggen dat ik niet op Facebook sta omdat ik eigenlijk een toppertje ben. 

VOLGENS HEM
‘Twitter jij al?’, vroeg een collega me een jaar geleden. ‘Eh watte?’, was mijn alerte antwoord. Twitteren was toen vrij nieuw. Als je tegenwoordig niet twittert ben je toch wel hopeloos ouderwets. Tijd om eens op te zoeken wat deze nieuwe hype nu precies is en of het een zinvolle toevoeging is aan ons informatietijdperk. Twitter stelt je maar één vraag: ‘Wat ben je aan het doen?’ Dat vul je dan in en laat je weten aan de rest van de wereld. Uhmmm, ok, maar waarom zou ik? Wie is er nu in godsnaam geïnteresseerd in mijn doen en laten behalve de mensen die daarin betrokken worden? En waarom zou ik überhaupt tijd besteden aan zoiets?

SMS
Eigenlijk is het een soort van SMS, alleen stuur je die niet naar één persoon en je zet geen dialoog op touw, maar je vertelt bijvoorbeeld dat je je op het toilet even aan het downloaden bent, dat je bij de bakker in de rij staat of dat je bezig bent je kleren uit te trekken om je maagdelijkheid te verliezen aan iemand die je die avond ontmoet hebt. Ik noem maar iets geks. De bedoeling is dat je de rest van de mensheid laat weten wat je op elk moment van de dag aan het doen bent en deze mededeling dien je te doen met gebruikmaking van maximaal 140 tekens. Waar is het einde? Continue een filmcamera op je bril en iedereen live tonen hoe je een 1 krijgt bij een proefwerk op school?

Beperken
De giller van deze site is hun eigen uitleg over de redenen waarom je het zou moeten gebruiken, volgens een vraag- en antwoordpagina. Voorbeeld: ‘Is Twitter niet gewoon té veel informatie?’. Antwoord: ‘Nee, sterker nog, Twitter zorgt er voor dat je niet wordt overladen met online informatie. Gebruikers verwachten geen reactie op hun geplaatste mededelingen. Updates van familie en vrienden vloeien naar je telefoon en je maakt zelf uit hoeveel aandacht je er aan schenkt’.  Dit riekt naar een enorme contradictio in terminis. Je wordt immers overladen met informatie waar je helemaal niet om vraagt, terwijl Twitter juist het tegendeel beweert. Ook lijkt het me iets waar je, als je gewoon écht tijd besteedt aan de mensen waar je om geeft, helemaal geen tijd voor hebt. Het zal dus wel iets zijn voor mensen die het tegenwoordig eng vinden om gewoon contact met anderen te hebben zonder digitale tussenkomst. Niks voor mij dus.

Ha die Bo, Boven mijn bed hangt in een prachtig mooi gouden lijstje een tekst. Het is mijn houvast in dit leven. Als ik het even niet meer weet, kijk ik er naar en adem ik drie keer rustig in en uit. Daarna ga ik slapen en is alles weer goed. Wat er staat? ‘Er zijn meer mannen dan vrouwen in het gekkenhuis, wat bewijst wie wie gek maakt.’ De uitspraak is van Gilbert Cresson, en ik heb geen idee wie dat is. Wat ik wel weet is dat hij een wijs man is.

Puntje van orde  Het zijn natuurlijk wel weer de mannen die zich gek laten maken. Dat is natuurlijk precies waar het mis gaat bij ons. Wij overschatten onze communicatieve vaardigheden, we veren niet mee, dus ja, dan breken we, zo af en toe. Of nee, laat ik voor mezelf spreken. Ik heb altijd de onbedwingbare neiging aan iedereen uit te leggen hoe het allemaal werkt, zo in het leven. Dat die uitleg slechts mijn versie is, en dat die versie niet stoelt op feiten, omdat alles nu eenmaal interpretatie is, en dat ik mezelf gek maak als ik toch gelijk wil hebben, dat wist Nietzsche al. Merk je trouwens hoe kwistig ik met dure namen strooi? Goed hè. Egodingetje van me. Kijk mij eens slim zijn. Zo zijn wij, mannen.

Leuk en slim 
Mannen willen slim zijn. Vrouwen leuk. Dus mannen gaan redeneren waar vrouwen gaan voelen. Ratio versus emo. Daarover heb ik een stellingname: discussiëren is een mannendingetje. Er is geen discussiëren aan met een vrouw. Je kunt je betoog nog zo helder hebben, nog zo duidelijk in een rechte lijn van oorzaak naar gevolg redeneren, tot er echt echt echt geen speld meer tussen te krijgen is, een vrouw heeft dan altijd nog de mogelijkheid om te zeggen dat het voor haar ‘anders voelt’. Dan staan mannen zich dus weer de haren uit de kop te trekken.

Hoe zit dat voor jou Bo, ratio of emo?

Groet, Ralph.

Hai Ralph, 
Nou, laat ik je zeggen dat ik zelf vaak in conflict ben met mijn eigen emo en ratio. Kun je nagaan hoe ingewikkeld het wordt wanneer ik daar ook nog een man bij ga betrekken. Dat stel ik dan dus ook zo lang mogelijk uit. Maar aangezien ik een vrouw ben duurt ‘lang’ ongeveer een paar minuten. Dan moet hij het weten. Mijn briljante idee, een vraag, mijn verwondering. Niet zelden kent hij mijn hersenspinsels nog goed en wel voordat ik ze gesponnen heb. Hij vindt het wel schattig. Zegt hij. Ik denk dat hij het meer schattig vindt dat ik juist aan hem denk. Het soort van egodingetje, waar jij het ook al over had. Want wat ik nu feitelijk heb gedeeld gaat het ene oor in en het andere weer uit. Dat merk ik heus wel.

Leren voelen 
En hij heeft gelijk. Want echt zinnig is het niet, wat ik zoal denk. Allemaal gebaseerd op emotie. Het is zelfs al een tijdje zo erg dat ik soms maar precies doe waar ik géén goed gevoel over heb. Dan word het tenminste nog iets. Mijn zelfvertrouwen gaat er wel onder gebukt. Want zo’n maatregel zegt dat veel, op grond van irrationeel besluit, al is mislukt. Maar juist die wetenschap zet ik dan maar handig in. ‘Bo, wat denk je van een vakantie in Frankrijk dit jaar?’ Naa, lijkt me niets, dus laten we het doen.’ Echt, het werkt. Topvakantie hebben we gehad. En zo gaat het met veel meer dingen. Emoties zijn zwaar overschat. Althans, die van mij, door mij. Maar ja. Als ik dat zeg krijg ik gelijk van iemand een flyer over de wijkcursus ‘leren voelen’ onder mijn neus geduwd. Mijn gevoel zegt dat zo’n cursus sucks. Het zal dus wel werken. En zo blijft het tobben, Ralph.

Hartelijke groet, Bo

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen. En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen, dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft niks…’
Je vindt Ralph ook op  www.ralphp.nl

Zij heeft een gat in haar hand, hij háát winkelen. Zij moet alles vertellen terwijl hij niet kan luisteren. Maar is dat nu wel zo? Elke week zetten we hem tegenover haar. Deze week: de grootste ergernissen over de andere sekse.

VOLGENS HAAR
Ik had eindelijk een leuke relatie en kreeg een mooie dochter. En toen wist ik het. Het grootste geluk en het diepste verdriet in een vrouwenleven komt van het testosteron van de man. Later leerde ik me minder afhankelijk op te stellen. Maar tot de tijd van zeg… vorige week, had ik erg te lijden onder ‘wat de man mij wel niet aandeed’. Voor u een fonds voor me gaat oprichten. Dat van vorige week is overdreven. Maar dat het lang duurde is een feit.

S-woord
Het begon toen ik een onschuldige pre-puber was. Nieuwsgierig naar de liefde en dromend over prinsen. En vast omdat ik over prinsen droomde kwam er een kwade dag. Voor straf. Ik volgde een gesprek tussen volwassenen. Over het s-woord. Hij bleek regelmatig naast de pot te pissen en vertelde iets over een trap waarop het s-woord recentelijk in praktijk was gebracht. Waarop kennis twee, een vrouw, dat was het ergste, gelaten zei: ‘Tja, mannen zijn jagers.’ En zo zette het zich vast. Geen prinsen maar jagers en iets met een trap. Gif in mijn puberbrein. ‘Vroeg of laat word je verraden voor seks. En zij vond het goed’.

Mannen met hersens
Maar sinds vorige week dus ben ik ge-anti-detoxed. Ik weet weer dat mannen ook hersens hebben. Sindsdien vermijd ik de exemplaren die hun hormoonhuishouding te vaak voor hun herseninhoud laten gaan. Ik kan het iedereen aanbevelen. Het is namelijk heel simpel. De hormonen stammen nog uit de oertijd, maar hersencapaciteit is mee geëvalueerd. Als ik dan toch mag kiezen, doet u mij dan maar een moderne man. Zo een die verder kijkt dan de trap hoog is. Dan heb ik eigenlijk niets meer te klagen en hoor je mij niet zeuren over sokken naast de wasmand, dopjes van de tube of een afwas die ik vaker doe dan hij. Het schijnt wel zo te zijn dat vrouwen, wanneer ze ovuleren, dan toch onbewust weer gaan voor die oerman. Dat komt omdat we mooie dochters willen. Of mooie zonen. Ook goed. Zolang het maar moderne mannen worden.

VOLGENS HEM
Nu kan ik heel flauw beginnen dat ik geen ergenissen over vrouwen heb omdat ik die niet mag zeggen van mijn vrouw, maar zo erg is het natuurlijk niet. Wel erger ik me altijd aan die valse bescheidenheid van vrouwen als het hun uiterlijk betreft. Vrouwen weten donders goed wanneer ze er goed uit zien en wanneer niet. Als mijn lief mij verleidt met een stukje kledij dat weinig te raden over laat, doet ze wel verbaasd als ik zeg dat ze er prachtig uit ziet, maar ze zou zwaar beledigd zijn als ik haar zonder een opmerking over de feestelijke kledij terzijde zou schuiven omdat ze het beeld van de televisie blokkeert.

Onverschillig
‘Ach welnee, dat zeg je maar omdat je me lief vindt’, is het meest gehoorde antwoord op een compliment dat een man zijn vrouw maakt. En dat terwijl ze toch twee uur lang besteed heeft aan allerlei dingetjes om tot het resultaat te komen dat die opmerking tot gevolg had. Niet alleen vraag je je dan af waarom ze al die moeite gedaan heeft, ook voel je je als man nog bijna een sukkel omdat je vrouw je zojuist verteld heeft dat je iets aan je ogen mankeert en blijkbaar geen smaak hebt. Nu denkt een man niet al te ingewikkeld, dus prent je jezelf in géén opmerkingen meer te maken over de verleidelijkheid van je eigen vrouw. Maar eerstvolgende keer dat ze weer ver boven het maaiveld der gemiddelden uitsteekt, trap je er toch weer in.

Gevecht
In de ogen van de vrouw is het aantrekkelijk blijven voor hun eigen man een gevecht tegen de rest van de wereld. De vrouwelijke helft dan. Want een blik van haar man naar welke andere vrouw dan ook, wordt genoteerd als een daling op de eigen ladder der aantrekkelijkheid. Mannen hebben daar wat minder last van. Als mijn lief een aantrekkelijke man op tv ziet en dat wereldkundig maakt, steekt mij dat uiteraard wel even, maar nooit langer dan een seconde of tien. Ze zit tenslotte wel naast mij, en niet naast die opgeblazen zak van de tv. Dames, doe mij en vele andere mannen een lol. Als je man zegt dat je aantrekkelijk bent of misschien zelfs onweerstaanbaar, zeg gewoon ‘dank je, wat lief.’ Hij meent het echt wel. En voor de vrouwen met ijdele mannen, slik even en zeg er nog ‘jij ook’ achteraan.

Eigenlijk vind ik maar één ding echt irritant aan de andere sekse. De man dus. Het interesseert me geen lor dat ik meer in het huishouden doe dan hij. Dat hij zijn onderbroek onder het bed laat slingeren of de sokken naast de wasmand gooit. Waar ik niet tegen kan is het gemak waarmee hij kan liegen. 

Jaloers
Eigenlijk ben ik natuurlijk gewoon jaloers. Het lijkt me geweldig om zonder blikken of blozen de boel zo te kunnen verdraaien dat de ander, de vrouw dus, het gevoel krijgt dat het aan haar ligt. ‘Ja, maar schatje, dacht je nu echt dat ik niet veel liever bij jullie was in plaats van op mijn werk?’ ‘Ja, dat dacht ik even, want je gaat nooit eerder uit zo’n saaie vergadering weg, terwijl ik op mijn werk wel…, maar ja, als je het zo stelt. Ja, misschien wil je het ook wel, maar kan het gewoon niet. Maar haal jij volgende week dan wél de kinderen op?’ En bingo, weer 1-0, of inmiddels, 1000-0 voor meneer. 

Pleaser
Vroeger trapte ik er al in, want ik werd veel te jong een pleaser. In mijn opvoeding lag de valkuil beloond te worden voor poezelig, lief, kneedbaar gedrag. Bij welk meisje niet? En daar zijn we mooi klaar mee. Jaren later, als vrouw. ‘Wilt u erbij meneer? Stap ik toch opzij.’ ‘Wilt u mij iets wijsmaken meneer? Dan geloof ik dat toch.’ ‘Nee, dat met haar stelt niets voor. Weet ik toch. Oh, ze is er dit weekend niet en je wilt toch ergens je pik kwijt? Doen we dat toch?’ ‘Jeetje, je oma én opa met je drie neefjes allemaal tegelijk onder de tram? Ja, dan snap ik dat het even duurt voor je kunt bellen. Weet ik toch, ik geloof alles, als je me maar lief vindt.’ Dat waren zo’n beetje mijn antwoorden. En ik sprak ze uit terwijl ik nog eens extra met mijn lange wimpers knipperde. Zum kotzen, nicht?

Wc-kalender
Of er nog hoop is weet ik niet. Soms denk ik van wel. Liegen kan ik nog steeds niet zo goed, maar niet meer in de leugens van anderen trappen gaat me steeds beter af. Tenminste, dat maak ik mezelf wijs. Ik zit al jaren in het stadium dat ik het doorzie, maar er niet altijd iets van zeg. Mijn wimpers blijven een tic uit de gilles de la tourette reeks. Gaat gewoon vanzelf. Dus die onnozele blik blijf ik maar inzetten. Alleen tegenwoordig ook in mijn eigen voordeel. ‘Ach schat, je weet toch dat ik liever bij jou zou zijn, maar ja… dat meidenweekend staat al weken gepland. Dat heb ik toch gezegd! Het staat zelfs op de kalender in de wc. Bij vandaag ja, met die grote cirkel eromheen. Dat je dat niet gezien hebt zeg. En ja, dahaa… natuurlijk gedraag ik me en zal ik heeel erg veel aan je denken.’ Knipper, knipper…

Vandaag is het ‘Werelddag van de man’. Heren, mijn welgemeende felicitatie. Ik heb alleen wel een beetje moeten zoeken wat dat was, zo’n dag waarin jullie over de hele wereld in het zonnetje worden gezet. Later bleek het ook niets met de zon of andere feestelijkheden te maken te hebben. Voor wie denkt dat hij, gelijk een  kind op 5 december vol spanning de avond af kan wachten in de hoop op een lekker pakje kan het vergeten. Werelddag van de man heeft alles te maken met jullie gezondheid en hoe dat zo te houden. En laat ik het beestje dan maar bij naam noemen, het gaat over de prostaat. De dag van het blauwe lintje zeg maar. De associatie met nadruppelen en andere mannenellende maakt zo’n dag, ook voor ons vrouwen, toch meteen een stuk minder spannend.  

Dag van het niet roken
Het is vandaag ook de dag van de 24-uur niet roken actie. Wat we ons daarbij voor moeten stellen kan iedereen wel raden. Uit die peuk! Al zal het deze dag wel net zo vergaan als de filevrije dag. Daar hoef ik toch niets meer over te zeggen, neem ik aan? Wat hebben we 8 oktober gelachen met zijn allen op de A2 tijdens de filemeldingen. Maar vandaag zal het lachen u vergaan. Een dag lang extra aandacht voor de kwetsbare kant van het mannelijk gestel. En dan mag je nog niet roken ook. Dames, wat blijft er met zo’n dag nu nog over voor onze helden? 

Oproep aan alle vrouwen
Ik doe vandaag dan ook een appèl aan alle vrouwen. Laten we onze mannen geven waar ze zelf het eerst aan denken bij ‘Werelddag van de man’. Maak het huis en uw humeur een beetje aan kant, trek iets leuks aan en, belangrijk, als hij op enig moment wil roken: sta het toe!  Heren: bij deze heb ik mijn best gedaan. Nu maar hopen dat mijn korte betoog meer effect heeft dan het betoog over files op die andere feestelijke dag. Voor je het weet zit je, als man, toch weer als vanouds opgezadeld met een sigaar uit eigen doos.