Ik ben regelmatig ontroerd. Waardoor? Door kinderen die opeens iets liefs voor je doen, door een liedje op de radio dat precies de kern raakt van waar je zelf mee bezig bent, door een meesje dat urenlang strootjes naar het mezenkastje vliegt om een nestje voor zijn vrouwtje te maken. Maar van de week werd ik ontroerd door een man. En hij was er zelf niet eens bij. Het was de man van de vrouw die zich in de douche van de sportschool stond te douchen. Ze had een enorme, uitpuilende moedervlek op haar bil. Echt zo eentje waarvan je denkt, ach mens, laat die toch eens weghalen. Maar toen deed ik wat ik altijd deed…ik keek even naar haar ringvinger. Een trouwring. En dat ontroerde me dus…

Hij houdt van haar

Dat betekende namelijk dat er een man is die er helemaal niet mee zit dat zij die enorme moedervlek heeft. Die haar liefheeft zoals ze is, en zegt dat zij de mooiste billen van de wereld heeft. Net als de echtgenoten van de vrouwen die met hun niet perfecte lichamen in de sauna zitten. Hangende borsten, O-benen, haargroei op plekken waar je het niet verwacht. Ze hebben allemaal een maatje gevonden die daar doorheen kijkt. Heerlijk. De tranen springen me op die momenten spontaan in de ogen. Er is nog hoop. In een wereld van glossy’s met graatmagere modellen, advertenties waarin zelfs Inge de Bruijn moet worden gephotoshopt, waarin het hotste nieuws is, welke jurk voetbalvrouw Yolanthe zal dragen op haar huwelijk en waarin het echtscheidingspercentage explodeert, bestaat echte liefde nog. De liefde van de ziel.

Wie is dan die gewone man?

We moeten het dus hebben van de gewone man. De man die zelf ook naar zweet ruikt als hij ’s avonds thuiskomt. En waar zijn vrouw dan lekker dicht tegenaan kruipt om zijn geur op te snuiven. Omdat dat haar opwindt. En een gevoel van vertrouwen en zekerheid geeft. Dat hij bij haar hoort. De man die ’s avonds een verhaaltje voorleest aan zijn kinderen en daarna nog even de buitenlamp vervangt die alweer voor de derde keer stuk is deze maand. De man die na 60 jaar huwelijk zegt niet te weten wat hij zou moeten doen als zij eerder het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen zou. En dan ook een week na haar het loodje legt. Dat is toch mooi? Of ben ik een niet te redden romantische ziel? Nou dan ben ik dat maar. Volgende week ga ik met behaarde benen en bikinilijn naar de sportschool. Ik zal mijn wenkbrauwen niet epileren en uit mijn mond ruiken. En dan wacht ik af welke man op mij afstapt en mij waardeert om wie ik ben. En dan maar hopen dat hij niet denkt: ‘Wat ontroerend, ze heeft vast iemand thuis zitten die daar helemaal doorheen kijkt…’

Als er één woord anno 2010 thuishoort in de HRmanagers-bullshitbingo dan is het work-life balance. Het woord alleen al laat je uit het lood schieten. Ik ben een vrouw. Ik heb moeite om in mijn werkzame leven momenten van balans te creëren in combinatie met mijn personal life. Mijn leven is werk! Dat ligt aan mij. Heus wel. Maar ook aan ‘hen’. Want in het woord ligt precies de verwachting. Work staat voorop.

Vrijwilligerswerk

Ik had er wel iets op gevonden. Voor het zicht. Jaren geleden besloot ik dat ik mijn leven niet langer meer ging indelen in werk of hobby, of werk of vrije tijd. Alles wat ik deed was leuk, dus niet erg. En zo ging alles op een hobby lijken. Mensen wisten dat ook. Tot ver voorbij het netwerk van mijn netwerk. Leek het wel. ‘Vraag Bo maar, die vindt toch alles leuk, die doet het wel.’ Eigenlijk helemaal niet leuk, maar ja, met ‘nee zeggen’ haalde ik en plein public mijn eigen geknutselde alles-is-leuk-dus-kost-geen-moeite, theorie onderuit. “Oh, zit je daarmee? Moet het zo snel af? Hoezo geen vrijwilligers te vinden? Geef maar, doe ik even tussen dit en dat en zus en zo door. Komt goed.’ En ondertussen was het wéér ver na middernacht voor ik mijn bedje zag. Waar ook nog eens een lief lag die ook nog wel wat pleaserigs verwachtte.

Goodbye Florence Nightingale

Het kon niet anders of het werd een overspannen toestand. Letterlijk. “Je moet meer balans creëren in je leven. Niet alles hoeft te moeten, Bo. Anderen kunnen heel goed voor zichzelf zorgen.” En verdomd het was zo. En als ik eerlijk ben ging het vaak beter wanneer ik me er vooral niet mee bemoeide. Kregen zij ook weer eens de mogelijkheid gewoon zelf iets uit te zoeken of op te lossen. Dat is goed voor een mens. Zelf dingen uitzoeken. En zo heb ik dus uitgezocht, nou ja, ik kon er eigenlijk significant niet meer omheen, dat mijn omgeving, en zeker het netwerk van mijn netwerk, het prima redt zonder mijn bemoeienissen. Goodbye Florence Nightingale, hello Bo!

Plek op de kaart

Dus eigenlijk is het vrij simpel. Wie meer balans wil tussen work en life, moet zich gewoon niet overal mee willen bemoeien en al helemaal niet geloven dat je alles voor een ander moet regelen. Want wie zulk soort ‘hulp’ geeft, wil eigenlijk ontvangen. Goedkeuring bijvoorbeeld, een plekje op de kaart. Een bullshitbingo-kaart. Want zo is het wel. Geen verschil tussen werk en life willen hebben is bullshit. Voortaan keer ik het om en ga voor life-work balance. Bingo!

Lekker hoor die lente, de belofte op een mooie zomer en zo. Maar ik raak er ook een klein beetje van in paniek. Want oh-my-God ik ben van de winter aangekomen. En niet zo zuinig ook. Maar liefst 4 hele kilo’s. En die 3 van de winter daarvoor zaten er ook nog. En als ik dan straks iets fleurigs en korts aan moet omdat de mussen dood van het dak vallen, of nog erger, ik op vakantie moet, nou dan ziet ‘iedereen’ de erbarmelijk slechte staat van mijn dijen en billen. En knieën. Want daar hangen sinds deze winter een soort van kleine vleeszakjes naast de knieschijf. Zijn dat nou mijn problemen? Euh, nou nee, maar een beetje toch wel. Zolang je niets anders hebt om je druk over te maken, nou, dan zijn putjes, hobbels en vleeszakjes best erg. Dus. Of klink ik nu wel heel erg als een Britney, Paris of Scarlet. Want, oh halleluja, zij hebben het ook!

Cellulitis van de sterren en weg winterdip!

Zelf gezien. En wat was dat lekker! Mijn winterdip verdween spontaan, van voorjaarsmoeheid kan geen sprake meer zijn en de nieuwsbrieven van ‘Slank met Dr. Frank’ heb ik verwezen naar de spambak. Mijn dag kan niet meer stuk. Wat zeg ik, mijn zomer. Want het is waar. Al die babes waarover je jaloers afvraagt hoe ze in ’s hemelsnaam aan zo’n overdreven staat van perfectie komen zijn dus écht gewoon gefotoshopt. Heus waar. Zonder de airbrush technieken van een editor of de softfocuslenzen van de fotograaf blijken het opeens echt vrouwen! En daar word ik zo blij van. Mijn BBB-oefeningen schieten er spontaan bij in.

Vrouwonvriendelijke vrouwen

Doorgaans heb ik een diep gewortelde behoefte aan sisterhood. “Waar kijk jij naar, bitch” kreeg ik deze week te horen van een pubermeisje dat langs fietste. In eerste instantie keek ik toevallig. We passeerden elkaar op een versmald stukje straat. Iets met rioolwerkzaamheden. Ik stond al in de aanslag om even te glimlachen of iets raars als ‘hoi’ of ‘goedemorgen’ te zeggen. Maar toen drong zij met fiets en al voor en vond dat ik plaats moest maken. Na de opmerking keek ik naar haar gezicht en vroeg me af hoe ze het voor elkaar kreeg om er op haar leeftijd er al zo angry uit te zien. Misschien was ze aangekomen en maakte ze zich zorgen om de zomer. Zou kunnen. Maar jammer was het wel. Ik zou graag zien dat tenminste vrouwen wat minder vijandig deden naar elkaar. Vijand zijn van jezelf is al lastig genoeg. Misschien was dat ook wel haar probleem.

Alles voor het mannetje

Maar vandaag heb ik dus een slag gewonnen. De oorlog waarschijnlijk nog niet. Of zou het me na ruim veertig jaar alsnog lukken vrede te sluiten met mijn lijf? Nog meer uitstulpingen kan ik eigenlijk niet gebruiken. Niet zolang het niet wil vlotten met de sisterhood, waarbij we blijven competeren om het mooiste mannetje. Want laten we wel wezen, alleen daarom heb ik moeite met mijn cellulitis. Het plaatst me in een lagere rangorde. Die van ongedisciplineerde vrouw. Nog op leeftijd ook. Moet je maar minder eten en meer bewegen. Eigen schuld, dikke bult, bitch! En daarom hou ik van celebs. Daarvan is direct duidelijk dat ik geen poging hoef te ondernemen ze te passeren op het smalle stuk…. Maar ze hebben wel cellulitis.

Je hebt vrouwen die zijn liever man. Aan de buitenkant, want van binnen voelen ze zich al zo. Dat kan. Om die buitenkant in overeenstemming te krijgen met het gevoel zijn de eerste dingen op de make-me-over-list hormooninjecties. Testosteron. En wat doet dat? Dat verhoogt, ik las het ook maar, de zin in sex. Soms vraag ik me af hoe dat nou is. Om man te zijn en dan altijd maar zin in sex te hebben. Want volgens mijn lief is dat best wel zo. Hooguit word je in het dagelijks leven nog wat afgeleid door werk en zo, maar dan moet er ook weer geen leuke vrouwelijke collega langs lopen want dan is het mis. Allemaal best controleerbaar, daar niet van, maar zo’n man schijnt dan toch iets te voelen. En denkt aan sex.

Is sex echt zo belangrijk?

Ik denk ook vaak aan sex. Maar dan meer dat ik het moet bijhouden allemaal. Want ik ben een vrouw en heb een man. En met een man die vaak iets voelt red je het niet met de ‘zondagochtend en croissantje na.’ Want sex is wel heel belangrijk. Toevallig. Nou toevallig. Daar twijfel ik dan ook weer aan. Maar dan over de vraag waarom sex in ’s hemelsnaam zo belangrijk is. Dat alles erom moet draaien zeg maar. Dat je als frater denkt ‘kan me niet schelen, mijn sex is zo belangrijk dat ik nu even de kinderen tot mij laat komen.’ Of dat je denkt: ‘Boeien, ik kan het allemaal niet weerstaan en ga even langs de buuf voor een kopje suiker’.

Meer vrouwelijk schoon in de politiek

Dat stoort me. Ik heb een bedrijf, ben moeder en probeer er iets leuks van te maken. Ook als minnares. Ik zet best vaak croissants op het menu, van doe-het-zelf afbak exemplaren tot die met roomboter van de warme bakker. Maar daarnaast vind ik andere dingen ook erg prettig voor de smaakbeleving. Dat ik een beetje sociaal opgedroogde kinderen aflever bijvoorbeeld, of een goed lopende business. Maar hoe hard ik ook werk of wat ik ook doe. Het maakt niet uit. Zolang je als vrouw maar lekkere tieten hebt en de belofte op sex waarmaakt, nou, dan ben je er wel zo’n beetje. Daar raak ik van in de war. Jort Kelder kwam een tijdje geleden zelfs met de opmerking dat er eens wat meer sexy, vrouwelijkschoon in de politiek moet gaan zitten. En dat snap ik dus niet. Wat draagt dat inhoudelijk bij?

En om dat allemaal te begrijpen dacht ik dus: is het op gezette tijden toedienen van een goed afgestemde testosteron injectie voor mij geen optie?

Ik kan het wel hoor, zelfstandig iets doen. Zonder lief op pad en even verdwijnen. Want er zijn nu eenmaal een aantal zaken die ik leuker vind dan hij, en vise versa. Bovendien is ruimte voor jezelf, ook binnen een relatie, erg gezond en prettig.

Bediening

Af en toe wil ik even alleen zijn. Een weekendje weg om rustig te kunnen schrijven. Of een middag ergens wandelen voor het frisse hoofd. ‘Ik pak zo de trein en ga een beetje door een stad lopen, ergens. Of had jij ook al plannen?’ Dat laatste moet wel eerst even gecheckt. Je weet maar nooit of lief ook al een plan heeft. Iets leukers, en dan loop ik dat weer mis. Of iets minder leuks, maar wat mijn plannen toch in de war schopt. Want dat we gelijktijdig ieder ons ding doen, dat zit er niet in. In huize Bo zijn namelijk nog een stel kinderen ter verzorging. Pubers weliswaar, maar ook die hebben liefde nodig. En bediening, vooral dat, want anders moeten ze stoppen met wii-en of msn-en wanneer ze honger of dorst krijgen. En dat hebben ze liever niet.

Even iets delen

Maar stel, ik heb geen dienst, en ik heb even tijd voor iets wat ik prettig vind. Vaak iets waar ik al even naar uit keek, dan gebeurt er iets raars. In plaats dat ik geniet van de rust krijg ik de behoefte om lief of pubers in mijn beleving mee te trekken. Alsof ik geen moment zonder ze kan, zeg. Zo irritant! Het kan over van alles gaan. Een mooie lichtval ergens gespot, een lekker kopje cappuccino ergens gedronken of een grappige ontmoeting ergens ontstaan…you name it. Een seconde nadien bel of sms ik het thuisfront. Want ‘ik wil even iets delen’.

Ordinaire controlledrift

Zou dat nou typisch vrouwelijk zijn of ordinair, mijn controlledrift? Lief heeft het tenminste nooit. Die zwaait bij vertrek, kust bij terugkomst. en iets voor daar tussenin is nergens voor nodig. Of het moet om iets praktisch gaan. Maar ja, dat is ook geen gehoor. ‘Schatje, ik moet even iets met je delen. Heb ik nog schone sokken in de kast?’ Ik vind het jammer. Een mens krijgt nu eemaal het liefst wat hij geeft. Dus wanneer hij gaat, wacht ik tot hij belt om iets met mij te delen. Maar meestal blijft het stil…Op het geluid van pubers en de Wii na.