Toegegeven, ik was ervaringsdeskundige. Ooit. Maar het is een beetje als met roken. Wie eenmaal gestopt is voert vaak om het hardst een anti-rookcampagne. En waarom ik het deed? Tja. Toen dacht ik omdat ik vreselijk verliefd was. Ik kwam na afloop wanhopig aanzetten met een ja-ik-hou-van-jou-maar-ook-van-hem verhaal. Dramaqueen, Oscar waardig! Nu denk ik: je hebt bij anderen gezocht wat je bij jezelf niet kon vinden. Nog lang niet kon vinden. Daarom had je meerdere anderen nodig.

Tekortkomingen accepteren   

Of ik het nu gevonden heb weet ik niet. Ik denk het wel. Mijn lief is mijn lief én beste vriend, en vrienden belazer je niet. Punt. Maar er is meer. Ik raak ook steeds beter bevriend met mezelf. Hoe meer ik ervan overtuigd raak dat ik best oké ben, lees, hoe meer ik mijn tekortkomingen leer accepteren, hoe minder bevestiging ik van anderen nodig heb. Ik bedoel, die onbewuste bevestiging die maakte dat ik in zee, lees bed, ging met iedereen die maar een beetje geïnteresseerd deed, is weg sinds ik blij ben met mij. Het was pure onzekerheid. Geen liefde. Laat staan zelfliefde. Nu waren er nooit zo erg veel geïnteresseerden, dus het aantal streepjes boven mijn bed valt reuze mee. Ik zeg het maar even. Voor het geval mijn moeder langs surft.

Vreemdgaan evolutionair bepaald?

Een zo’n geïnteresseerde hield er een leuke theorie op na. Vreemdgaan was bij de man nu eenmaal evolutionair bepaald. Hij kon er dus eigenlijk niets aan doen. Zei hij tegen zijn vriendin. En ik was verliefd, dus ik kon er ook al niets aan doen. Zei ik tegen mijn vriend. Laatst kwam ik die minnaar weer tegen. Er hing voelbaar nog wat spanning. Maar heh… Ik ben al jaren geleden gestopt en zit overtuigd in de anti-campagne. Hij sinds een tijdje ook. Hij had de ware gevonden, zei hij, net als ik zich totaal niets aantrekkend van een oude theorie. Dat deed me goed. Want ik begreep wie die ware was. En daar kwam geen vrouw bij kijken.

Voetballers zijn helden. Maar voetbalvrouwen? Leven zij een inhoudsloos bestaan, zijn het de heldinnen van nu of eigenlijk net echte vrouwen? Bo denkt er het hare van.

Ik dreig mijn dochter er wel eens mee. “Als je nu niet snel aan je huiswerk gaat, kun je later alleen nog voetbalvrouw worden.” Niet echt aardig nee. En bovendien niet effectief. Met name mijn jongste is dol op shoppen, trends en alles waarbij poeders, kwasten en haarlak komen kijken. Sinds ze te oud is voor Euro Disney lijkt een retourtje PC Hooftstraat haar de meest ultieme weekendinvulling ever. Nee, mijn jongste ziet het wel zitten. Het beroep van voetbalvrouw. Want het is toch wel een beroep, toch? Zou je het op kunnen geven op officiële stukken? Beroep: voetbalvrouw. Want voetbalvrouw zijn is echt wel heel zwaar hoor. Met publiciteit en zo. En al de vooroordelen die er over je bestaan.

Rijke, succesvolle man

En dan ben je ook nog eens heel vaak alleen. Want zo’n voetballer is natuurlijk altijd bezig met het hogere doel of is op trainingskamp. Daarom schijnen voetbalvrouwen veel steun bij elkaar te zoeken. Dat er tenminste iemand is die je snapt, zeg maar. En dat snap ik dan weer wel. Want wie gekozen heeft voor een bepaald type man, kan daar natuurlijk niet bij anderen over gaan zeiken. Zeker niet wanneer het een rijke, succesvolle man is. Ja, sorry hoor, wel de hoofdprijs willen en dan een beetje gaan janken over eenzaamheid of publiekelijk slijk.

Gucci afdankertjes

Er zijn ook heus wel voetbalvrouwen die iets anders doen dan shoppen, feesten en Gucci-afdankertjes schenken aan het goede doel. Die doen gewoon thuis de was, brengen de kids naar school en hebben een normaal, vrij anoniem gezinsleven. Waarom ook niet? Het is dankzij Victoria en Yolanthe dat ik denk dat voetbalvrouw zijn synoniem is aan golddigger. Alhoewel, Victoria hoefde van zichzelf al niet meer te kijken op een gastendoekje meer of minder. Ik denk dat mijn zuur geschrijf dus eigenlijk gewoon de kift is. Omdat uit de volksactiviteit van mijn vader en opa de nieuwe rijken zijn ontstaan. Helden, met aan hun zijde heldinnen die we verheerlijken omdat ze euh….. voetbalvrouw zijn? Nee, dan mijn dochter. Daar ga je nog veel van horen…. Ze heeft tenminste vandaag alweer haar huiswerk niet gemaakt.

Ook de liefde heeft zo zijn houdbaarheidsdatum. De mens zou niet gemaakt zijn om monogaam te leven. Maar liefde is toch niet hetzelfde als monogamie? Bestaat de eeuwige liefde eigenlijk wel? 

VROUW RELATIE
Toen ik mijn laatste lief ontmoette had ik het gevoel hem al eeuwen te kennen. Maar ja, daar ga ik al… Toen ik mijn laatste lief ontmoette. Er zaten er dus een paar voor. En die gevoelens gingen voorbij. Met mijn laatste lief nog niet. We zaten in die heerlijke romo-flow waarbij een blik in de ogen genoeg was. Zalig verliefd. Eigenlijk deden woorden alleen maar afbreuk. Hij was het gevoel van thuiskomen, waarover ik voorheen wel eens gelezen had. Jaren lang had ik een raar ritueel. Elke nieuwjaarsnacht wenste ik die ene onbekende een mooi jaar toe en sprak de wens uit hem snel te mogen ontmoeten. Door alle relaties en liefdes heen wist ik dat er een speciaal iemand voor mij was, die ik terug zou zien als de tijd er rijp voor was. 

Oneindige liefde

Maar ik heb ook een hele andere kant. Die kant gelooft helemaal niet in dat soort zaken. Die gelooft dat de mens een wandelende chemiedoos is, gestuurd door onwillekeurige processen en stofjes. De vrije wil bestaat niet, en een hiernamaals al helemaal niet. Althans niet in de vorm waar ik iets mee kan. Een deel van mij gelooft in driften en processen. Wat je ook denkt of doet, met vrije wil heeft het niets te maken. Actie is reactie op chemische processen. Dat energie nooit verloren gaat is een natuurkundige wet. Ik ben energie. Ergens zal het wel blijven. Maar in een bewustzijn? In een oneindige stroom van liefde waaruit lovers in en uit hoppen op zoek naar elkaar? Ik moet het nog maar eens zien.    

Lust, seks en liefde

Liefde heeft niet zo heel veel uit te staan met seks. Het voelt af en toe zelfs als een sullig surrogaat, een wanhopige poging de ultieme eenwording te beleven, echt bij iemand te komen. Maar ja… dat lijf, dat omhulsel zit in de weg. Gelukkig is er dan nog zo iets als lust en de aangeleerde overtuiging dat je sekst omdat je lief hebt. De enige reden dat ik monogaam leef is omdat ik mijn lief geen kwaad wil doen. Het zou zijn hart breken. En hij en ik zijn één. Ik ga zijn pijn dus voelen. Voor mij reden om niet met een ander de koffer in te duiken. Want seks…ach, het is maar seks. Maar mijn lief, wat ik voor hem voel en wat we samen beleven, dat lijkt iets van een hogere orde in zich te hebben. Zelfs voor een wandelende chemiedoos als ik. 

We keken naar DWDD. Ze hadden het daar over chatroulette. Bij chatroulette ga je voor je pc zitten zet je webcam op on en dan is het klikken maar. Random krijg je iemand op je scherm die, ergens ter wereld, ook zit te chatrouletten. Daar zitten ook mannen tussen die hun zaakje lopen uit te venten. Zo’n 1 op de 15 rouletters oefent de nieuwe hobby bloot uit. Het was dus ook een paar keer ‘raak’ tijdens de live demonstratie. Hard gegil van puberdochter lief -want seks is spannend maar stom- en we wisten wanneer er een exhibitionist met zijn eikel zat te pronken. “Ja, schat, dat zijn mannen”, zei ik, niet doelend op het geslacht, maar op de daad. “Stelletje losers.”

Man slachtoffer seksisme

“Dat vond ik niet zo fijn dat je dat zei,” sprak lief, “niet alle mannen zitten met hun snikkel voor de webcam hoor. En niet alle mannen zijn losers.” Tot mijn grote schaamte moest ik lief gelijk geven. Door mijn persoonlijke negatieve indruk, bombardeerde ik alle mannen tot perverts.

Vandaag lees ik dat ik daarin niet de enige ben. Uit onderzoek is gebleken dat gefluit, gesis, geroep en seksuele intimidatie, de gehele mannelijke bevolking in een kwaad daglicht stellen. Op vrouwen heeft dat soort seksueel getinte aandachttrekkerij als beeldvorming over de man, een negatief effect. Zeg zoiets als het beeld dat vrouwen altijd zeuren of hoofdpijn hebben. Of een hele bevolkingsgroep in een kwaad daglicht stellen omdat een aantal van hun jongeren niet willen deugen. Als de stiefmoeder die altijd lelijk is, en de blonde vrouwen altijd dom. Je loopt er een paar keer tegenaan bij een individu en vervolgens conditioneer je een nieuwe wet, geldend voor een hele groep.

Leuke mensen

Uit het onderzoek bleek dat vrouwen in de war raken van seksueel getint commentaar, maar dat ze dit vooral opvatten als een belediging richting hun eigen geslacht. Hier volgt een boze reactie op, die wordt afgereageerd met een algemene beeldvorming over mannen. En daarmee is de cirkel rond, en zijn mannen zelf slachtoffer van hun eigen seksistisch gedrag.

Misschien moest ik toch maar eens chatrouletten. Dan zoek ik naar leuke of interessante mensen. Als vorm van mind-reset over eikels, zeg maar. Ik neem er gif op in dat het me niet lukt. Ik wil eigenlijk helemaal niets te maken hebben met dit soort sites. Maar ja…Dat zal dan bij mijn puberdochter wel weer leiden tot de conditionering dat alle moeders overbezorgd zijn, hopeloos zeuren en nog stammen uit de tijd dat je een webcam gebruikte om met je familie uit Verweggiestan te kunnen communiceren. Daahaaa….Moeders zijn zoooo 2009!

Vandaag worden de secretaresses in het zonnetje gezet. Tenminste, dat is de bedoeling. Waar komt Secretaressedag vandaan en is het eigenlijk wel nodig?

Secretaressedag

Ik vind het dus helemaal niets. Secretaressedag is – uiteraard – een Amerikaans bedenksel en werd voor het eerst in 1989 in Nederland ‘gevierd’. De bedoeling van de happening is om de secretaresse in het zonnetje te zetten. Hoera, zeg ik triest. Want wat zegt het wanneer mensen ééns per jaar in het zonnetje worden gezet? Het zegt dat ze de rest van het jaar worden ondergewaardeerd en dat je dit dondersgoed weet. Secretaressedag is een ordinaire en goedkope hier-heb-je-een-bosje-bloemen-en-nu-weer-aan-je-werk-afkoopregeling. Secretaressedag, Moederdag, Vaderdag, weet ik wat voor een dag, het zou allemaal niet nodig moeten zijn.

Koninginnedag      

Over twee weken hebben we Koninginnedag. Je zou het misschien niet verwachten maar die dag is niet voor de Majesteit. Ben je gek joh, die dag is voor het volk. En waarom? Omdat we de rest van het jaar toch een beetje als een stelletje tiepmiepen worden afgedaan. Om dat goed te maken krijgen we een dagje vrij – mits je geen dienstverlenend beroep hebt – en mogen we in het oranje gestoken drankjes halen en rommel uitzoeken. Als was de hele natie secretaresse van beroep. 

Waardering en bedankje    

Begrijp me goed, ik val hier geen secretaresses af. Ik neem het juist voor ze op. Mensen die hun energie inzetten ter ondersteuning van anderen zouden elke dag voldoende waardering moeten krijgen. Anders is er toch geen beginnen aan? Krijgen we binnenkort de Dag van de Kassamedewerker, de Ambulancebroeders en Zusters, de Klaar-over, de Oppasoma’s en Opa’s, de Callcentermedewerkers – alhoewel, doe die maar niet -, de Typistes, de Sjouwers, de Ploeteraars, de Voortouwnemers, de Opruimers, de Bouwers, de Verzorgers, de Dag van het OV-personeel en de Dag van Cateringmedewerkers. O, die is er al? Dat bedoel ik dus.

Ik ben pas tevreden wanneer er geen speciale dagen meer nodig zijn als reminder de ander vooral eens te bedanken en te waarderen voor wat hij of zij doet. Ik zeg: weg ermee… Behalve natuurlijk als het gaat om Koninginnedag. Supergezellig!