Leuk! Chatten, Twitteren, Hyven, of gewoon lekker mailen of surfen. Dat is goed voor je sociale leven. Of toch niet? Deze keer in Man vs Vrouw: maakt nieuwe media asociaal?
VOLGENS HAAR
Ik kan moeilijk tegen zijn. Mijn lief heb ik van het internet geplukt. Maar nu ik hem heb kan ik die pc af en toe wel schieten. En zijn telefoon erbij. Want dat is natuurlijk steeds de nieuwste. Waarvan de functies uitgebreid doorgenomen moeten worden. Het liefst tijdens een gezellig samenzijn met vrienden. Enfin, je kent het wel, zo’n bezoekje. De mannen tonen elkaar een uur of twee hun nieuwste. De kinderen zitten ergens in een hoek met elkaar te sms-en, en wij vrouwen? Ach… we sms-en ondertussen minstens één keer ook met een andere vriendin.
Binnenspelen
Volgens de reclame worden we ongemerkt steeds asocialer. Waar, maar zit ik zelf ook niet tot rsi aan toe achter ‘dat ding’? Vol overgave en plezier surf ik me rot en mijn ogen schamen zich nergens meer voor. ‘Ja, maar jongens, ik werk’, krijgen mijn kids te horen wanneer ik wel mag, maar ik hen tot iets pedagogisch verantwoords wil aanzetten. Een boek lezen of zo. Of buitenspelen. Onder welke steen ik vandaan kom, wordt me dan gevraagd. Want spelen doe je op je pc. Buiten hang je rond. En van rondhangende jeugd wordt een mens niet vrolijk, nowadays, dus vooruit dan maar. Ga maar spelen.
Hangjeugd
Hyves ben ik mee gestopt. Twitter wil ik niet aan. Dat is dom, ik weet het. Nieuwe media is the place to be. Wie achterloopt doet niet meer mee. Maar ben ik dan de enige die overprikkeld raakt? Ja, zelfs regelmatig de gsm uit zet? WAT!! Ja echt, ik doe het gewoon! Onbereikbaar zijn. En soms, nou best vaak, luister ik mijn voicemail niet eens af. Daar zal ik binnenkort wel voor naar Halt moeten. ‘Wij zijn gewoon hangjeugd die vóór 31 december 10 uur vuurwerk afstaken. Omdat we niet achter de pc mochten. Maar jij, jij was onbereikbaar!’ Laatst trof ik mijn oudste aan terwijl ze aan het chatten én bellen was met één en dezelfde persoon. Gekkenhuis! ‘Nee, mam, dat is leuk.’ Ik weet het, ik ben een fossiel en moet terug onder mijn steen.
VOLGENS HEM
Ik sta soms een beetje in een spagaat. Ik heb een baan in de automatisering en hoor alles toe te juichen wat met nieuwe ontwikkelingen binnen het kader internet en computers valt. Ik moet ook zeggen dat ik de achterliggende technieken mooi vind en het feit dat dit alles een grote vlucht neemt toejuich. Maar, in tegenstelling tot wat vroeger een algemeen geaccepteerd beeld van een programmeur was, heb ik wel een behoorlijk sociaal bewustzijn. Dat bewustzijn maakt zich soms wel zorgen om de trend om continue online te zijn of toch in ieder geval om de tien minuten via Twitter te melden dat je 3 kilometer bent opgeschoten in de file.
Leeftijd
Ik weet het, ik zal wel een ouwe zak worden of al zijn, dat ik mijn vrienden en kennissen niet ongevraagd wil overstelpen met informatie over mijn privéleven of dat ik mijn tijd beter denk te kunnen gebruiken dan continue de twittertjes van 50 anderen door te worstelen. Ik snap namelijk oprecht niet waar de ‘jongeren’ de tijd vandaan halen om dat allemaal bij te houden. Volgens mij moet dat ten koste gaan van iets anders, namelijk het -in mijn ogen normale- sociale contact wat je met elkaar hebt door te praten terwijl je elkaar aan kan kijken over de rand van een drankje of hapje.
Sociaal
Waarmee ik ben aangeland bij het punt waar Bo het hierboven ook al over had. Zorgen deze sociale netwerken nu juist voor asocialer gedrag of niet? En asociaal zijn is in deze ook maar een kwestie van perspectief. Ik vind het asociaal als iemand waarmee ik in gesprek ben ondertussen sms-jes en Twittertjes aan het versturen is of weer bezig is wat mensen te ‘ontvrienden’. Maar de mensen die dat soort dingen continu doen, vinden het waarschijnlijk asociaal dat ik de hele tijd met ze probeer te praten, of dat ik niemand laat weten wat ik aan het doen ben. Mijn leven privé willen houden, dát is blijkbaar pas asociaal.
