Eigenlijk vind ik maar één ding echt irritant aan de andere sekse. De man dus. Het interesseert me geen lor dat ik meer in het huishouden doe dan hij. Dat hij zijn onderbroek onder het bed laat slingeren of de sokken naast de wasmand gooit. Waar ik niet tegen kan is het gemak waarmee hij kan liegen. 

Jaloers
Eigenlijk ben ik natuurlijk gewoon jaloers. Het lijkt me geweldig om zonder blikken of blozen de boel zo te kunnen verdraaien dat de ander, de vrouw dus, het gevoel krijgt dat het aan haar ligt. ‘Ja, maar schatje, dacht je nu echt dat ik niet veel liever bij jullie was in plaats van op mijn werk?’ ‘Ja, dat dacht ik even, want je gaat nooit eerder uit zo’n saaie vergadering weg, terwijl ik op mijn werk wel…, maar ja, als je het zo stelt. Ja, misschien wil je het ook wel, maar kan het gewoon niet. Maar haal jij volgende week dan wél de kinderen op?’ En bingo, weer 1-0, of inmiddels, 1000-0 voor meneer. 

Pleaser
Vroeger trapte ik er al in, want ik werd veel te jong een pleaser. In mijn opvoeding lag de valkuil beloond te worden voor poezelig, lief, kneedbaar gedrag. Bij welk meisje niet? En daar zijn we mooi klaar mee. Jaren later, als vrouw. ‘Wilt u erbij meneer? Stap ik toch opzij.’ ‘Wilt u mij iets wijsmaken meneer? Dan geloof ik dat toch.’ ‘Nee, dat met haar stelt niets voor. Weet ik toch. Oh, ze is er dit weekend niet en je wilt toch ergens je pik kwijt? Doen we dat toch?’ ‘Jeetje, je oma én opa met je drie neefjes allemaal tegelijk onder de tram? Ja dan snap ik dat het even duurt voor je kunt bellen. Weet ik toch, ik geloof alles, als je me maar lief vindt.’ Dat waren zo’n beetje mijn antwoorden. En ik sprak ze uit terwijl ik nog eens extra met mijn lange wimpers knipperde. Zum kotzen, nicht?

Wc-kalender
Of er nog hoop is weet ik niet. Soms denk ik van wel. Liegen kan ik nog steeds niet zo goed, maar niet meer in de leugens van anderen trappen gaat me steeds beter af. Tenminste, dat maak ik mezelf wijs. Ik zit al jaren in het stadium dat ik het doorzie, maar er niet altijd iets van zeg. Mijn wimpers blijven een tic uit de gilles de la tourette reeks. Gaat gewoon vanzelf. Dus die onnozele blik blijf ik maar inzetten. Alleen tegenwoordig ook in mijn eigen voordeel. ‘Ach schat, je weet toch dat ik liever bij jou zou zijn, maar ja… dat meidenweekend staat al weken gepland. Dat heb ik toch gezegd! Het staat zelfs op de kalender in de wc. Bij vandaag ja, met die grote cirkel eromheen. Dat je dat niet gezien hebt zeg. En ja, dahaa… natuurlijk gedraag ik me en zal ik heeel erg veel aan je denken.’ Knipper, knipper…

Zij heeft een gat in haar hand, hij háát winkelen. Zij moet alles vertellen terwijl hij niet kan luisteren. Maar is dat nu wel zo? Elke week zetten we hem tegenover haar. Deze week: de grootste ergernissen over de andere sekse.

VOLGENS HAAR
Ik had eindelijk een leuke relatie en kreeg een mooie dochter. En toen wist ik het. Het grootste geluk en het diepste verdriet in een vrouwenleven komt van het testosteron van de man. Later leerde ik me minder afhankelijk op te stellen. Maar tot de tijd van zeg… vorige week, had ik erg te lijden onder ‘wat de man mij wel niet aandeed’. Voor u een fonds voor me gaat oprichten. Dat van vorige week is overdreven. Maar dat het lang duurde is een feit.

S-woord
Het begon toen ik een onschuldige pre-puber was. Nieuwsgierig naar de liefde en dromend over prinsen. En vast omdat ik over prinsen droomde kwam er een kwade dag. Voor straf. Ik volgde een gesprek tussen volwassenen. Over het s-woord. Hij bleek regelmatig naast de pot te pissen en vertelde iets over een trap waarop het s-woord recentelijk in praktijk was gebracht. Waarop kennis twee, een vrouw, dat was het ergste, gelaten zei: ‘Tja, mannen zijn jagers.’ En zo zette het zich vast. Geen prinsen maar jagers en iets met een trap. Gif in mijn puberbrein. ‘Vroeg of laat word je verraden voor seks. En zij vond het goed’.

Mannen met hersens
Maar sinds vorige week dus ben ik ge-anti-detoxed. Ik weet weer dat mannen ook hersens hebben. Sindsdien vermijd ik de exemplaren die hun hormoonhuishouding te vaak voor hun herseninhoud laten gaan. Ik kan het iedereen aanbevelen. Het is namelijk heel simpel. De hormonen stammen nog uit de oertijd, maar hersencapaciteit is mee geëvalueerd. Als ik dan toch mag kiezen, doet u mij dan maar een moderne man. Zo een die verder kijkt dan de trap hoog is. Dan heb ik eigenlijk niets meer te klagen en hoor je mij niet zeuren over sokken naast de wasmand, dopjes van de tube of een afwas die ik vaker doe dan hij. Het schijnt wel zo te zijn dat vrouwen, wanneer ze ovuleren, dan toch onbewust weer gaan voor die oerman. Dat komt omdat we mooie dochters willen. Of mooie zonen. Ook goed. Zolang het maar moderne mannen worden.

VOLGENS HEM
Nu kan ik heel flauw beginnen dat ik geen ergenissen over vrouwen heb omdat ik die niet mag zeggen van mijn vrouw, maar zo erg is het natuurlijk niet. Wel erger ik me altijd aan die valse bescheidenheid van vrouwen als het hun uiterlijk betreft. Vrouwen weten donders goed wanneer ze er goed uit zien en wanneer niet. Als mijn lief mij verleidt met een stukje kledij dat weinig te raden over laat, doet ze wel verbaasd als ik zeg dat ze er prachtig uit ziet, maar ze zou zwaar beledigd zijn als ik haar zonder een opmerking over de feestelijke kledij terzijde zou schuiven omdat ze het beeld van de televisie blokkeert.

Onverschillig
‘Ach welnee, dat zeg je maar omdat je me lief vindt’, is het meest gehoorde antwoord op een compliment dat een man zijn vrouw maakt. En dat terwijl ze toch twee uur lang besteed heeft aan allerlei dingetjes om tot het resultaat te komen dat die opmerking tot gevolg had. Niet alleen vraag je je dan af waarom ze al die moeite gedaan heeft, ook voel je je als man nog bijna een sukkel omdat je vrouw je zojuist verteld heeft dat je iets aan je ogen mankeert en blijkbaar geen smaak hebt. Nu denkt een man niet al te ingewikkeld, dus prent je jezelf in géén opmerkingen meer te maken over de verleidelijkheid van je eigen vrouw. Maar eerstvolgende keer dat ze weer ver boven het maaiveld der gemiddelden uitsteekt, trap je er toch weer in.

Gevecht
In de ogen van de vrouw is het aantrekkelijk blijven voor hun eigen man een gevecht tegen de rest van de wereld. De vrouwelijke helft dan. Want een blik van haar man naar welke andere vrouw dan ook, wordt genoteerd als een daling op de eigen ladder der aantrekkelijkheid. Mannen hebben daar wat minder last van. Als mijn lief een aantrekkelijke man op tv ziet en dat wereldkundig maakt, steekt mij dat uiteraard wel even, maar nooit langer dan een seconde of tien. Ze zit tenslotte wel naast mij, en niet naast die opgeblazen zak van de tv. Dames, doe mij en vele andere mannen een lol. Als je man zegt dat je aantrekkelijk bent of misschien zelfs onweerstaanbaar, zeg gewoon ‘dank je, wat lief.’ Hij meent het echt wel. En voor de vrouwen met ijdele mannen, slik even en zeg er nog ‘jij ook’ achteraan.