Zij heeft een gat in haar hand. Hij háát winkelen. Zij wil steeds maar praten, maar hij kan niet luisteren. Maar is dat nu wel zo? Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: de grootste ergernissen van de andere sekse.
VOLGENS HAAR
Ik had eindelijk een leuke relatie en kreeg een mooie dochter. En toen wist ik het. Het grootste geluk en het diepste verdriet in een vrouwleven komt van het testesteron van de man.
Is atlete Caster Semenya nu een man of een vrouw. De ‘dame’, laat
ik het maar tussen aanhalingstekens zetten, werd deze week
wereldkampioen op de 800 meter. Ze liep hem in 1.55.45 minuten. Dat is
ruim 2 seconden sneller dan haar voorgangster. En dat is veel. Ze ligt
daarmee zelfs maar 0.9.69 seconden onder de snelste 800-meter man. En
dat is verdacht. Vorig jaar dook de atlete op uit het niets, en liep
iedereen eruit. Ze ziet er ook nog eens uit als een manwijf, en hoe
snel je ook bent, dat is vragen om problemen. Waar denkt Semenya nu
helemaal waar ze mee bezig is?
Douche
Dat vroegen zich er meer af en daarom wordt de
grote seksetest van zolder gehaald. De test was in 1992 afgeschaft
omdat de uitslag onbetrouwbaar zou zijn en de onderwerping een béétje
sneu voor de seks-geteste. Maar nood breekt wet en een artikeltje
geeft uitkomst. Als de betrokkene haar, dan wel zijn medewerking verleent is
de test toegestaan. Zelfs de Afrikaanse sportfederatie heeft nu om de
test gevraagd. Maar Semenya is niet bang en zit er niet mee. Ze testen
maar raak. Teammaatjes hebben al verklaard onder de douche toch echt
een meisje te hebben gezien. Het mag niet baten. Ook bij topsport gaat
het tenslotte om de knikkers.
Hormonen
Dus wordt er
de komende tijd gespeurd naar X- en Y-chromosomen, testosteron en andere
hormonen. Heeft Semenya twee X-chromosomen maar te veel testosteron? Of
een X- en een Y-chromosoom maar te weinig mannelijke hormonen om
helemaal het mannetje te zijn? Hoe de atlete genetisch in elkaar steekt
kan uitmaken, maar hoeft niet. Wanneer ze van alles wat heeft, is dit
een speling van de natuur. Geen geval van doping. Ze krijgt een roze outfit,
hairextensions en een lipstick en verder geen gezeur. Maar zover is het
nog niet. Getest zal er worden.
Wanneer blijkt dat zij toch wat meer een hij blijkt gaat het hele feest
niet door en moet het goud worden ingeleverd. Is dat nu wat ze noemen
penisnijd?
Zij kan niet luisteren. Hij kan niet praten én luisteren. Zij heeft geen humor en hij begrijpt haar standpunt niet. Zo blijft er altijd wat te zeuren. Of toch niet? Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Wat ik nu echt niet begrijp aan de andere sekse
VOLGENS HAAR
‘Het draait bij jou ook altijd om seks.’ Nee, geen woorden van mij tegen mijn man, het was andersom. ‘Je snapt er ook niets van’, probeer ik, ‘ik denk ook écht wel aan iets anders.’ ‘Maar met jou is het anders.’ Dat is een goede zin wanneer je de aandacht van een man wilt over relatie zaken. Er hangt belofte op egostrelerij tussen de woorden.
Zaad
‘Hoe dan?’ ‘Bij mij draait het om seks met jou. Voor mannen draait het om seks met alles wat lekker is. Ze denken de hele dag aan zoveel mogelijk manieren met zoveel mogelijk kandidaten.’ Met deze generalisering kon hij het doen. ‘Sorry schat, ik heb het ook maar uit de Quest.’ Ik vind seks ook een leuke hobby. Met hem, binnen onze relatie. Bij de buurtborrel met Henk van de overkant denk ik gewoon aan de borrel, of het niet te laat wordt want mijn kind komt zo thuis, de boodschappen of desnoods mijn deadline. Ik sta niet in gedachten met Henk achter de bqq ons binnenbrandje te blussen. Terwijl volgens menig onderzoek mannen altijd en overal aan seks denken. Ze willen hun zaad planten en zijn derhalve voortdurend op zoek naar nieuwe landbouwgrond. Is goed voor het soort.
Kusjes
Ze kunnen er dus niets aan doen, het is de evolutie. Maar de werkmethode is soms wel om te janken. Neem de poging van een potentieel aanstaande van vriendin X. Het was in de kroeg. Stadium ‘hoe maak ik indruk’. Om uiting te geven aan zijn interesse kuste hij zijn hand, wreef er uitvoerig en langdurig mee over zijn kruis en blies mijn vriendin een kruisruikend handkusje toe. Nee, deze begreep mijn man ook niet. ‘Wat een lompe boer.’ Daar had hij een punt. Dit was duidelijk iemand op zoek naar landbouwgrond. Vriendin ving het kusje op in haar lege glas, liep naar de potentieel aanstaande en verloste hem uit zijn lijden. ‘Verzin iets anders’, zei ze terwijl ze hem het kusje terugwierp, ‘bij de volgende is het glas misschien niet leeg.’ Daar ging zijn oogst.
VOLGENS HEM
‘Pardon?’. Mijn vrouw zei iets wat voor mij volledig uit de lucht kwam vallen. Achteraf bleek dat ze voortborduurde op een gesprek van de vorige dag, alsof het nooit was opgehouden. Ik begrijp daar nu helemaal niets van. Als ik een gesprek voer met iemand, wordt dat gesprek binnen een redelijke tijdslimiet afgerond, waarbij het voor beide partijen duidelijk is dat het punt is gemaakt en de punt is gezet. Einde gesprek. Indien voor een vrouw een gesprek in haar ogen nog niet klaar is, blijkt het helemaal geen probleem de draad een dag later weer op te pakken alsof het slechts onderbroken was door een overvliegend vliegtuig.
Knap
Eigenlijk is het best knap dat ze dat kunnen. Het betekent namelijk dat een draaiend proces in het hoofd van de vrouw op pauze kan worden gezet en indien er ruimte in de tijd is, dat proces weer kan worden opgestart, precies op de plek waar het gestopt is. Net als een film die je op pauze hebt gezet. Alleen spoel je een film, die een dag onderbroken is geweest, meestal even terug om de draad weer op te pakken. Als man is dit voor mij iets wat ik nooit zal begrijpen. Ik kom dit fenomeen vaker tegen, maar wen nooit aan de onverwachte voortzetting. Ik reageer meestal met een ‘ehhh, watte?’ op een zin die begint met ‘en toen zei ik dus tegen die man…’. Een verontwaardigde blik is dan mijn deel, gevolgd door de opmerking dat de eerste tekenen van dementie zich al naar de oppervlakte beginnen te wurmen.
Begrip
Wat ik hierboven beschrijf moet bij elke man een feest der herkenning zijn en bij elke vrouw voor een schouderophalend ‘ja, nou, en? Dat is toch normaal?’ zorgen. Dames, geloof me, voor een man is dit een denkwijze die niet te volgen is. Als op mijn werk iets nog niet af is voordat het einde werktijd is, kan ik het toch maar beter even afmaken, omdat ik anders de volgende dag een half uur bezig ben de draad weer op te pakken. Ik zou stiekem een moord doen voor zo’n ‘pauzeknop’, maar het is blijkbaar evolutionair bepaald dat die knop alleen bij twee X-chromosomen wordt geleverd. Maar het zou soms al fijn zijn als de man de pauzeknop bij zijn vrouw zou kunnen bedienen.
Zij kan niet luisteren. Hij kan niet praten én luisteren. Zij heeft geen humor en hij begrijpt haar standpunt niet. Zo blijft er altijd wat te zeuren. Of toch niet? Elke week zetten we hem tegenover haar met een stelling. Deze week: Wat ik nu echt niet begrijp aan de andere sekse.
VOLGENS HAAR
‘Het draait bij jou ook altijd om seks’. Nee, geen woorden van mij tegen
mijn man, het was andersom. ‘Je snapt er ook niets van’, probeer ik, ‘ik denk ook écht wel aan iets anders.’ ‘Maar met jou is het anders.’ Dat is een goede zin wanneer je de aandacht van een man wilt over relatie zaken. Er hangt belofte op egostrelerij tussen de woorden.
Zaad
‘Hoe dan?’ ‘Bij mij draait het om seks met jou. Voor mannen draait het om seks met alles wat lekker is. Ze denken de hele dag aan zoveel mogelijk manieren met zoveel mogelijk kandidaten.’ Met deze generalisering
kon hij het doen. ‘Sorry schat, ik heb het ook maar uit de Quest.’ Ik vind seks ook een leuke hobby. Met
hem, binnen onze relatie. Bij de buurtborrel met Henk van de overkant
denk ik gewoon aan de borrel, of het niet te laat wordt want mijn kind komt zo thuis, de boodschappen of desnoods mijn deadline. Ik sta niet in gedachten met Henk achter de bqq ons binnenbrandje te blussen. Terwijl volgens menig onderzoek mannen altijd en
overal aan seks denken. Ze willen hun zaad planten en zijn derhalve voortdurend op zoek naar nieuwe landbouwgrond. Is goed voor het soort.
Kusjes
Ze kunnen er dus niets aan doen, het is de evolutie. Maar de werkmethode is soms wel om te janken. Neem de poging van een potentieel aanstaande van vriendin X. Het was in de kroeg. Stadium ‘hoe maak ik indruk’. Om uiting te geven aan zijn interesse kuste hij zijn hand, wreef er uitvoerig en langdurig mee over zijn kruis en blies mijn vriendin een kruisruikend handkusje toe. Nee, deze begreep mijn man ook niet. ‘Wat een lompe boer.’ Daar had hij een punt. Dit was duidelijk iemand op zoek naar landbouwgrond. Vriendin ving het kusje op in haar lege glas, liep naar de potentieel aanstaande en verloste hem uit zijn lijden. ‘Verzin iets anders’, zei ze terwijl ze hem het kusje terugwierp, ‘bij de volgende is het glas misschien niet leeg’. Daar ging zijn oogst.
VOLGENS HEM
‘Pardon?’. Mijn vrouw zei iets wat voor mij volledig uit de lucht kwam vallen. Achteraf bleek dat ze voortborduurde op een gesprek van de vorige dag, alsof het nooit was opgehouden. Ik begrijp daar nu helemaal niets van. Als ik een gesprek voer met iemand, wordt dat gesprek binnen een redelijke tijdslimiet afgerond, waarbij het voor beide partijen duidelijk is dat het punt is gemaakt en de punt is gezet. Einde gesprek. Indien voor een vrouw een gesprek in haar ogen nog niet klaar is, blijkt het helemaal geen probleem de draad een dag later weer op te pakken alsof het slechts onderbroken was door een overvliegend vliegtuig.
Knap
Eigenlijk is het best knap dat ze dat kunnen. Het betekent namelijk dat een draaiend proces in het hoofd van de vrouw op pauze kan worden gezet en indien er ruimte in de tijd is, dat proces weer kan worden opgestart, precies op de plek waar het gestopt is. Net als een film die je op pauze hebt gezet. Alleen spoel je een film, die een dag onderbroken is geweest, meestal even terug om de draad weer op te pakken. Als man is dit voor mij iets wat ik nooit zal begrijpen. Ik kom dit fenomeen vaker tegen, maar wen nooit aan de onverwachte voortzetting. Ik reageer meestal met een ‘ehhh, watte?’ op een zin die begint met ‘en toen zei ik dus tegen die man…’. Een verontwaardigde blik is dan mijn deel, gevolgd door de opmerking dat de eerste tekenen van dementie zich al naar de oppervlakte beginnen te wurmen.
Begrip
Wat ik hierboven beschrijf moet bij elke man een feest der herkenning zijn en bij elke vrouw voor een schouderophalend ‘ja, nou, en? Dat is toch normaal?’ zorgen. Dames, geloof me, voor een man is dit een denkwijze die niet te volgen is. Als op mijn werk iets nog niet af is voordat het einde werktijd is, kan ik het toch maar beter even afmaken, omdat ik anders de volgende dag een half uur bezig ben de draad weer op te pakken. Ik zou stiekem een moord doen voor zo’n ‘pauzeknop’, maar het is blijkbaar evolutionair bepaald dat die knop alleen bij twee X-chromosomen wordt geleverd. Maar het zou soms al fijn zijn als de man de pauzeknop bij zijn vrouw zou kunnen bedienen.
Ik ga het eens anders doen. Niets geen gezeik over zijn
tekortkomingen. Zat ben ik het. Waarschijnlijk tijdelijk, maar toch,
het moet gezegd. Er zijn op deze aardkloot heel erg veel leuke, lieve
mannen. Punt. Zo, dat voelt lekker.
Sommige mensen hebben gewoon mijn kleur haar niet. Die vind ik
vervelend, nietszeggend, oninteressant of ronduit ‘losers’. Meestal
zijn het mensen waarmee ik weinig gelijkenis vertoon. Dat sluit gewoon
niet lekker aan. Zoals, vorige week, ‘de vogelbespieders’. Hoe ik
daarbij kom? Uit het bos. Soms wandel ik. En daar zag ik ze. Een
mannetje of 10 op een rij met indrukwekkende uitrusting. Mijn eerste
gedachte: ‘Nou, die enorme verrekijkers op statief zullen wel dienen
als verlengstuk, wat een sukkels van kerels zeg, beetje uren vogeltjes
kijken in je vrije tijd, ‘get a life’. Maar dat hadden ze. Heus wel.
Vogeltjes kijken
Dat heb ik namelijk gevraagd. Omdat ik
moest toegeven dat ik zelf eigenlijk weinig anders deed. Zij zaten
alleen stiller en deden er langer over. Maar dat wilde niet zeggen dat
ze ook minder vaart in hun bestaan hadden. ‘Mag ik vragen wat jullie
doen?’ Ik leek de boswachter wel. ‘Vogels kieken.’ Toen kwam het
verhaal. Over de vogeltrek die nu begonnen was, de zeldzame
overvliegers en de oude bekenden. Dit deden ze elk jaar. De mannen ook
ja. Het was een verrijking. Deze mannen hadden een verhaal. Misschien
zelfs niet eens zo’n heel klein pikkie.
Kleine pikkies
Na de uitleg heb ik de heren hartelijk
bedankt. Onderweg naar de parkeerplaats keek ik toch iets vaker omhoog.
Op zoek naar zeldzame overvliegers. ‘Je moet eens iets vaker praten met
mannen die je eigenlijk niets lijken’, dacht ik. ‘Best interessant’.
Thuis keek ik naar het journaal. Er was iets over hooligans en een
dansfeest. Over messen, schieten en bloed. Over mannen die zich
verzamelen om onrust en pijn te verspreiden. Expres. Bij volle
overtuiging. Oké, dat laatste geloof ik niet, ik geloof dat ze niet
helemaal goed bij hun hoofd zijn én dat ze kleine pikkies hebben. Maar
wat doe je eraan? Praten? Tssss. Een man met een verrekijker is wel
even iets makkelijker te benaderen, zeg. Iets makkelijker om in te
geloven ook trouwens. Toch blijf ik erbij. Dat over die leuke mannen.
