Straks in september, zijn ze er weer, de clubkampioenschappen. Tennis. Ik ben lid, zo ook mijn vrouw. Er zijn twee weken clubkampioenschappen, die bestaan uit vijf onderdelen: heren enkel, dames enkel, heren dubbel, dames dubbel en, jawel, het mixtoernooi. Het blijft een rare naam, mixen. Mixen betekent dat beide dubbelteams elk uit één man (heer) en één vrouw (dame..) bestaan. In totaal zeg maar een ‘two pairs’, om in kaarttermen te blijven…

Mengtoernooi
Ik neem aan dat u het met mij eens bent als ik zeg dat mixen een ander woord voor mengen is. Toch zou u bij een ‘mengtoernooi’ hele andere gedachten hebben dan bij een mixtoernooi. Bij een mengtoernooi denk ik niet aan tennis, maar meer aan Harry Potter die samen met Hermelien Griffel een verdwijn- of verdubbeldrank brouwt. Aan de andere kant vormen zij samen dan wel weer een goede mix, waarbij de link naar tennis weer is gelegd.

Met mijn eigen vrouw
Ik doe dit jaar mee aan twee categorieën en laat de mix aan me voorbij gaan. Vorig jaar met mijn eigen vrouw getennist, en standaard hoort u nu te denken dat dit dus eenmalig is geweest, een gevalletje eens maar nooit weer. Standaard zoals gezegd, de waarheid ligt anders. Gezien onze gezinsdrukte gewoon allemaal wat minder en het scheelt oppas als we niet tegelijkertijd de deur uit zijn. Heren enkel en heren dubbel resteren.

Ballenklem
Alhoewel ik graag zou willen, zal een dames enkel of dubbel er voor mij nooit in zitten. Qua vrouwentennis is voor mij de mix het hoogst haalbare. Toch jammer, want een keer een tennisrok met zo’n ‘ballenklem’ lijkt me helemaal niet gek. Tenminste, ik bedoel natuurlijk zo’n geinige tennisbalklem die op je rug / in je zij de reservebal bewaart omdat je geen gewone broekzak hebt als tennisdame. Alle andere vormen van ballenklemmen houd ik graag verre van me.

 Meer over Feite Hofman
 Feite
Hofman is een 38 jarige Arnhemmer, werkt in het basisonderwijs en heeft
een  gezin met vrouw en twee kinderen. Eind juni komt ‘Feitmans!’ uit,
een verzameling    columns en verhalen. Wekelijks blogt hij voor
manOman over zijn visie op de man-  vrouwrelatie. Lees meer op www.feitmans.nl 

Waarom weet ik er de weg niet en mijn vrouw wel? Vandaag, nu de verbouwing zo goed als klaar is, moesten een aantal zaken nog geregeld. Lampen, kastje badkamer, in mannelijke ogen: de details. Ikea is hiervoor de oplossing. De moderne Winkel van Sinkel, ‘ze’ heeft alles. Dat éne kastje en spotje, die handige dopjes voor onder de meubelpootjes, zodat de net geoliede vloer niet beschadigt.

Godmorgon
Daar gingen wij, ondanks mijn eerder gemaakte belofte er nooit meer naar toe te gaan. De Ikea is vreselijk en ik leg uit waarom. Als je producten koopt als ‘Godmorgon’, ‘Grönö’, ‘Duderö’ , ‘Pult’ en ‘Fillsta’ ben je niet goed bij je hoofd. Vandaag was ik niet goed bij mijn hoofd.

Vrouwenzaak
Het zoeken naar dit soort artikelen is al een crime. Voortschuifelend tussen krijsende kinderen, graaiende huismoeders en technische buurmannen vind ik niet één artikel. Mijn vrouw vindt ze allemaal, zelfs mijn zevenjarige dochter is zó bij de afdeling ‘lampen’. Vertwijfeld kan ik ze maar net bijhouden. Ikea is een vrouwenzaak, volgens mij.

Donkerblauw
Thuisgekomen bleek onze ‘Godmorgon’ echter donkerblauw in plaats van grijs. Morgen moet ik dus weer, mijn vanmiddag opnieuw gedane belofte zal het weer niet redden.

 Meer over Feite Hofman
 Feite
Hofman is een 38 jarige Arnhemmer, werkt in het basisonderwijs en heeft
een  gezin met vrouw en twee kinderen. Eind juni komt ‘Feitmans!’ uit,
een verzameling    columns en verhalen. Wekelijks blogt hij voor
manOman over zijn visie op de man-  vrouwrelatie. Lees meer op www.feitmans.nl 

Zij is open en spontaan, hij rationeel, ze vullen elkaar aan en zijn daarom zo’n leuk stel. Zo’n paar dat op jouw feestje moet komen, anders geen hilarische avond. ‘Ik heb zó genoten van de weeksluiting van de kinderen op school, zó jammer dat Fred moest werken en daar allemaal niks van mee kreeg.’

Fred
Fred denkt daar anders over. De tijd vóór de financiële crisis herinnert hij zich goed. Hij werkte vier dagen in de week, kon de kinderen één keer per week naar school brengen. Dat zit er nu niet meer in. Brood op de plank noodzaakte hem tot meer werkdagen.

Bijten
Daar bijt het elkaar. Marian werkte anderhalve dag, maar haar dagen vielen weg. Crisis. Ontslag. Fred moest aan de bak. Albert Heijn en de Mediamarkt moeten worden betaald, alsmede de muzieklessen van de kinderen. Het was niet anders. Meer werken voor dezelfde levensstijl. Geen weeksluitingen op school meer voor hem.

Achterstevoren
Marian nu horen praten over zijn falend vaderschap maakt hem kwaad. Wie zorgt er voor de centen? Wie werkt zich hier achterstevoren? Maar Fred kropt het liever op, heeft al zijn energie nodig voor zijn weektaak op de zaak. Laat zijn spontane vrouw maar kwaken, denkt hij. Crisis, van macro naar microniveau.

 Meer over Feite Hofman
 Feite Hofman is een 38 jarige Arnhemmer, werkt in het basisonderwijs en heeft een  gezin met vrouw en twee kinderen. Eind juni komt ‘Feitmans!’ uit, een verzameling    columns en verhalen. Wekelijks blogt hij voor manOman over zijn visie op de man-  vrouwrelatie. Lees meer op www.feitmans.nl 

Anne, de oudste dochter van mijn vriendin, heeft buitengewone
belangstelling voor mijn stoelgang. ‘Ralph, heb je vandaag al gepoept?’
De eerste keren was ik nogal beschroomd om daarop te antwoorden. Laat
ik er bij vertellen dat ze 14 is. Voor het perspectief.

Geuren en kleuren
Aan mijn eigen peuters vertel ik in
geuren en kleuren alles wat ik op de WC uitspook, opvoedingsgewijs. Aan
tieners blijkbaar niet. Da’s eigenlijk gek. Ik ben niet opgegroeid met
een taboe op plas en poep. Eerder omgekeerd: mijn moeder plast al haar
hele leven met de deur wijd open. Zo hard dat het porselein van de pot
spat en zo snel dat niemand haar ooit heeft kunnen betrappen. Over het
poepen van mijn vader wil ik het liever niet hebben. Over de doden
niets dan goeds.

Openheid
Toch antwoordde ik Anne de eerste keren niet. Of
nou ja, door niets te zeggen, of wat te zuchten, antwoordde ik
eigenlijk wel. ‘Schaam je je voor je poep, Ralphie?’ vroeg ze plagend.
De rest van het gezin lachte meewarig. Die Ralph met zijn hangups.
Inmiddels begint ’t een beetje te wennen, ik heb zelfs mijn eerste boer
al gelaten. Dat was wel een momentje, merkte ik: ik hoor er nu helemaal
bij. Een boer is blijkbaar deel van hun geheime taal, gecodeerd volgens
het principe: hoe ongegeneerder, hoe beter.
Openheid is er sowieso de norm. Ze hebben mij geleerd dat geheimen niks anders zijn dan bommetjes.

Relatie als gevangenis
Of nu ja, geheimen. Dat klinkt ook
zo geheimzinnig. Het ligt subtieler: ze hebben me dat drukkende gevoel
in mijn borst leren kennen. Dat gevoel dat me bekruipt als ik mezelf
geweld aan doe. Als ik iets doe of zeg wat ik eigenlijk niet wil doen
of zeggen, maar wat ik dan wel doe of zeg omdat ik niet wil dat de
ander mij veroordeelt. Het ‘vind mij lief’-principe. Het zijn de kleine
concessies die een relatie tot een gevangenis kunnen maken. Ik was er
altijd zeer bedreven in.

Boeren
‘Je bent jezelf niet, Ralph’, wordt me nu verteld. ‘Wat wil je echt?’
Ze
hebben liever dat ik mezelf ben in al mijn lelijkheid dan dat ik hen
een plezier doe terwijl ik er niet achter sta. Da’s wennen voor mij,
mister nice guy. Dus eerst deed ik of mijn neus bloedde. Dat waren
schamele pogingen. Alles is op mijn gezicht te lezen. Inmiddels herken
ik ‘t drukkende gevoel al voor het er is. Rücksichtsloze eerlijkheid is
het gevolg. Vooral naar mezelf toe. En wat een ruimte geeft dat.
Alleen jammer dat je er zo van gaat boeren.

Ralph Ploeger over Ralph
‘Ik
ben van negen maanden na de finale. Als Cruyff een paar keer had
gescoord, was ik er misschien niet eens geweest. Ik ben forens en
stukjesschrijver. Ik ben vader en ex. Gepromoveerd en geblesseerd. Ik
ben van de woorden en voor de liefde. Van het denken en van het doen.
En soms, als buiten de zon schijnt en mijn krullen mooi doet glanzen,
dan lijkt het net of ik een zorgeloze beachboy ben. En dat geeft
niks…’

Je vindt Ralph ook op  www.ralphp.nl