Samen uit, samen thuis is een beetje lastig wanneer je bij veel mensen thuis bent. Of misschien moet ik zeggen ‘met’. Zo ben ik een van de weinige vrouwen in mijn vriendinnenkring met een partner.

Dat is soms best lastig. Ik wil niet altijd met aanhang bij ze op de stoep staan, maar om mijn lief nu altijd op de bank te laten zitten omdat zij vrijgezel zijn gaat me ook te ver. Dus hangt hij er soms een beetje bij of hang ik er soms een beetje naast.

Lachen
Vriendin X is nogal aanwezig in de nabijheid van mijn lief. Ze houdt van de aandacht van verder onbereikbare mannen. Dat is zo lekker veilig. Mijn lief is dan ook handig ‘oefenmateriaal’. Op borrelsessies en koffieuurtjes bij mij thuis flirt ze wat af. Ze test of haar charmes nog werken, probeert er lekker op los en kirt dat ik zo bof. Wat ook zo is, want hij blijft onbereikbaar. Ze is mijn vriendin, ik weet waar ze vandaan komt, waar ze heen wil, en zie er verder geen kwaad in. Wanneer de witte wijn bij haar ontkurkt wordt in een manloze omgeving heb ik een andere rol. Voornamelijk die van luisteraar en tissue-aangeefster. Maar hé, ze is mijn vriendin, ik weet waar ze vandaan komt, waar ze heen wil, en zie er verder geen kwaad in. Lachen doen we wel weer bij mij thuis.

Zielenroerselen
‘Hoe was het bij X’, vraagt lief wanneer ik naast hem op de bank plof. ‘Ach’, zeg ik, want ik heb net haar zielenroerselen gehoord. ‘Weer lekker op dreef?’ ‘Ach’, zeg ik, want zijn ervaringen met haar ‘dreef’ zijn anders dan die van mij. ‘Wil je het niet vertellen of zo?’ ‘Mwhha’, zeg ik dan, want de zaken die ze besproken heeft zijn vrouwenzaken. ‘Ik hoor het al weer. Ik krijg geen hoogte van jullie vrouwen, hoor. Zo word ik doof van jullie gekakel, en ‘moet’ ik alles aanhoren, zo mag ik niets weten.’ Samen uit, samen thuis is prachtig. Maar soms weet ik even niet met wie.

Kantoornimfen E, F en Y riepen me binnen. ‘Ralph, we hebben je hulp nodig.’ Ze zaten niet in werkhouding, qua kortgerokte benen op tafel. Ze keken ook niet in werkhouding, qua feminiene samenzweerderigheid. En uit de computer kwam geluid: ‘Masquenada…’

Emoties
Zelfs meneer snorremans die al de hele week in ons plafond loopt te wroeten met isolatie en filters en zo, beklimt daardoor zijn trappetje deze dagen met een zomers ritme in zijn stramme heupen. ‘Masquenada,’ mompelzingt hij de hele dag. Maar ze hadden mijn hulp nodig, de dames. Ik ging erbij zitten. ‘Hoe werkt dat bij jou,’ begon Y. ‘Met emoties.’ ‘Nee, gevoelens,’ zei E. ‘Niet, emoties.’
Hier werden al nuances aangebracht die ik niet kon volgen. Maar ik volhardde in mijn luisterhouding.
‘Ja,’ zei F. ‘Als je die in een kastje hebt gestopt, hoe krijgt je partner die er dan weer uit?’ ‘Mijn emoties?’ zei ik. ‘Nee, je gevoelens,’ zei E. ‘O ja. Mijn gevoelens,’ zei ik. ‘Die hebben mannen niet. En dus ook niet in een kastje.’ ‘Jawel,’ zei E. ‘Niet zo flauw doen.’

Aardig
‘Hoe krijg ik mijn vriendin aan een rijke vent?’ gooide Y het over een andere boeg. ‘Hm,’ zei ik.
‘Dat je… Dat je… Dat je een verschil van mening hebt met je partner… Over belangrijke dingen…’ zei E.
‘Emoties?’ zei ik. ‘Nee, gevoelens,’ zei F. ‘Maar dat je dan dus na een tijdje denkt, bekijk het maar. Ik sluit me af,’ zei E. ‘Dat je dus als het ware je emoties in een kastje stopt,’ zei Y.
‘En dat ik dat kastje godverrrrdegodver… nooit meer open krijg,’ zei E heel verhelderend.
‘Dat doe ik eigenlijk nooit,’ zei ik. ‘Wij roepen dan gewoon dingen naar elkaar, en dan is het over,’ zei ik.
‘Ja, zie je wel,’ zei E tegen F en Y. ‘Wat?’ zei ik. ‘Jij bent een slecht voorbeeld. Jij bent ehh…’‘Ja E. wat ben ik?’ ‘Nou, een aardige man.’ ‘Een watje, bedoel je?’ zei ik. ‘Nee nee,’ zei E. ‘Jawel hoor,’ knikte F. ‘Apothekers zijn ook rijk,’ zei Y.

 ‘Bedankt, je kunt weer gaan,’ zei E. Dus toen ging ik maar weer.