Volgende week ben ik jarig. Maar vandaag vier ik ook een ‘verjaardag’. De achtste verjaardag van de dood van mijn geliefde. In 2005 kreeg Pakjesavond voor mij een nieuwe betekenis en toch is het een Pakjesavond gebleken. Ik mis hem nog veel, maar ik weet dat hij altijd bij me is. En vanaf het moment dat hij stierf, heeft hij me allerlei pakjes laten uitpakken…

Pakje 1: Wie ben ik?

Het belangrijkste pakje is de Ontdekkingsreis die ik vanaf dat moment moest maken om uit te vinden wie ik nou eigenlijk ben, wat ík wil, wat ík belangrijk vind. We deden altijd alles samen, maar nu moest ik opeens beslissen welke eettafel ik wilde kopen en wat de kleur van de gordijnen zou worden. Van welk eten hield ik zelf eigenlijk het meest en hoe wilde ik mijn dagen het liefst invullen? Hoe wilde ik naar de wereld kijken. Ik kreeg het cadeau om dat uit te vinden en ik werd er een sterker mens door.

Pakjes Inspiratie, Hoop en Wijsheid

Er waren meer pakjes, met Inspiratie, ook voor heel veel van mijn vrienden. Zelfs mensen die hem nooit gekend hadden, lieten zich inspireren en kregen nieuwe inzichten. De verhalen zijn niet te tellen van mensen die kracht hebben geput uit zijn visie en zijn omgang met de dood. Een van de pakjes was dan ook gevuld met Hoop: de hoop dat er iets moois zal zijn na dit leven, want anders was hij toch wel teruggekomen? En we putten natuurlijk ook uit het pakje met wijsheid. De acceptatie dat je nergens controle over hebt, dat het leven een golfstroom is, op en neer, met een tij dat de ene keer een hogere golf brengt dan de andere keer, maar met water dat altijd stroomt zoals het moet stromen.

Een pakje Ambitie

Verder gaf hij me een pakje Ambitie mee om in actie te komen. Om allerlei initiatieven op te starten die ik anders nooit zou hebben ontplooid. Een website maken, een opleiding tot lerares volgen, een reis boeken om te zwemmen met dolfijnen; een activiteit die al jaren op mijn bucket list stond. Proberen te leven in het nu. Het blijft moeilijk, maar als het lukt, heerlijk, wat is dat een bron van energie.

Een pakje Dankbaarheid

Daarnaast kreeg ik een pakje Dankbaarheid voor alle mooie jaren (en soms ook minder mooie) die we samen waren. En daarbij de dankbaarheid voor alles wat ik wel heb: namelijk al die pakjes die hij me  meegaf. Een pakje Vertrouwen bijvoorbeeld dat het altijd op de een of andere manier weer goed komt. En een pakje Verdriet natuurlijk ook, maar mét de wetenschap dat dat ook bij het leven hoort. En dat je je verdriet gewoon mag uiten. En niet te vergeten een pakje Familie en Vrienden, die nog weer dichter bij elkaar zijn gekomen sinds die dag.

Een pak Humor

Het fijnste pakje was echter gevuld met humor. Wrange humor misschien, maar wel typerend. Om er juist op Sinterklaasavond tussenuit te piepen, zodat we hem nooit zouden kunnen vergeten. Alsof dat mogelijk was. Want alle pakjes die hij achterliet zaten in een grootverpakking Liefde: een groot hart richting iedereen om me heen en zoveel liefde en vriendelijkheid richting mij.

Pakjesavond is nooit meer hetzelfde maar verandering is niet per definitie slecht. Ik werd gedwongen te springen, en ik ben niet gevallen. Dank je wel Mars voor alles.

Ik luisterde net naar de meditatie van Deepak Chopra in zijn Meditation Challenge Desire & Destiny. Het was die van gisteren, die als onderwerp had: Grateful Me. ‘Let Thank You be my Prayer’, zei Deepak, en ik voelde dat hij gelijk had. Wanneer we dankbaar zijn voor wat we hebben, of het nu goed of slecht met ons gaat, dan valt alles op zijn plaats. Niet wanneer er net een orkaan over je huis is gegaan, zeg je? Nee, dan wordt alles in perspectief geplaatst. Maar degene die dan nog leeft, heeft wel degelijk iets om dankbaar voor te zijn. Wanneer je erover nadenkt, is er – hoe zwart de nacht ook lijkt – altijd ergens een lichtpuntje te zien dat het waard is om dankbaar voor te zijn. Al was het alleen maar dat het je je ogen opent om een nieuw pad in te slaan.

Ups en downs

Daarom wil ik vandaag even de tijd nemen om op te schrijven waar ik allemaal dankbaar voor ben. Ik ben dankbaar dat ik leef. Hoewel het leven vol ups en downs zit, ben ik blij dat ik op deze aardbol rond mag lopen – aan wie ik dat dan ook te danken heb, waarschijnlijk mijn ouders: paps, mams dank u wel. Ik vind het fijn dat ik mag meemaken wat ik meemaak. Ik ben gelukkig, ook met dat wat mij ongelukkig maakt. Het laat me weten dat ik leef. Want als ik dood was, voelde ik al die verschillende emoties niet. Dankbaar ben ik ook voor kritiek en goede raad, niet dat ik er altijd wat mee doe, maar het laat me een perspectief zien waarvoor ik zelf een blinde vlek had. Complimenten zijn natuurlijk helemaal iets om dankbaar voor te zijn, dan weet ik dat ik op de goede weg ben.

Gezond

Ik ben dankbaar voor mijn gezondheid die me best wel eens in de steek laat, maar overall doet dat lijf het toch alweer een aantal decennia zonder noemenswaardige haperingen. En wanneer mijn spieren stijf zijn en ik niet kan lopen van de spit, dan weet ik dat het een teken is van mijn lijf om eens even uit dat hoofd te gaan en wat aandacht te schenken aan de andere onderdelen van mijn lijf. Mijn voeten bijvoorbeeld, de basis waar ik op sta. En daar ben ik dan weer dankbaar voor. Ik ken genoeg mensen die ziek zijn, sommigen zelfs ernstig, maar zelfs zij putten weer kracht en hoop uit de dingen om hen heen. Ze zoeken een manier om zelfs dat ziek zijn nog nut te geven, dankbaar dat ze dat tenminste voor andere mensen kunnen doen. En daar ben ik dan weer dankbaar voor. Dat ik zulke mensen ken en van hun wijsheid mag profiteren.

Afstand

Ik ben dankbaar voor mijn geliefden: de mensen om mij heen, maar zeker ook de mensen die op een afstandje van mij houden. Het is toch fantastisch dat liefde alles overstijgt, zelfs de onoverbrugbaar lijkende kloof die afstand heet. Vrienden, familie, kennissen, zakelijke relaties, ze dragen allemaal een steentje bij aan wie ik ben en hoe ik me voel. Van die mensen is het heel lastig afscheid nemen. Maar dan denk ik weer aan het volgende citaat: ‘How lucky I am to have known somebody and something that saying goodbye to is so damned awful.’ Uit het oog is immers nooit uit het hart…

We vliegen op Parijs. Mijn favoriete stad. Wat een herinneringen liggen hier opgeslagen. Goede herinneringen, slechte herinneringen. De liefde, het verbreken ervan, werk, levenservaring, nieuwe vrienden, oude vrienden, prachtige gebouwen en parken, couscous eten, champagne drinken, Driekoningen vieren, eenzaamheid en ultieme levensvreugde. Allemaal in die ene stad, Parijs.

Smart technology

Voor me zit een oudere Amerikaanse dame. Ook zij is op weg van Montpellier naar Charles-de-Gaulle. Op haar iPad zie ik kinderfoto’s voorbij komen. Van haar kleinkinderen die in Frankrijk wonen, stel ik me voor. Verrukt over die blije kindergezichtjes laat ze de ene na de andere foto aan haar man zien, die aan de andere kant van het gangpad zit. De iPad wordt van de linker- naar de rechterkant van het vliegtuig overgeheveld en ook hij glimlacht breed bij het zien van die lieve smoeltjes. Vertederd denk ik: ‘Waar zouden we zijn zonder foto’s? Hoewel ze steeds verder van de kleintjes vandaan vliegt, is ze toch dichter bij ze dan ooit. Dankzij smart technology. Van de weeromstuit klik ik ook de foto van mijn geliefde even aan op mijn smartphone, ik mis hem. Maar nu zijn we toch even samen.

Echte herinneringen

Hoe ging dat vroeger eigenlijk? In de tijd dat ik nog in Parijs zat, meer dan 20 jaar geleden, had ik een instant klikcameraatje en moest ik na afloop maar afwachten welke foto’s er gelukt waren; herinneringen die tastbaar gemaakt werden, was toch een beetje een gelukstreffer. Er mislukten namelijk ook veel foto’s, door een slechte timing, of een nog slechtere belichting. Herinneringen werden toen voornamelijk in mijn hoofd vastgelegd, gelukkig was ik jong en werkte de bovenkamer nog optimaal. Wij stuurden elkaar brieven. Elke dag naar de brievenbus hopend dat er weer een teken van leven op de deurmat zou vallen. Want op dat moment waren we even samen. Virtueel avant-la-lettre.

Gravity

Hoe zal dat in de toekomst gaan? De Franse kranten geven hoog op over Gravity, de film over een virtueel 3D ruimteavontuur met George Clooney en Sandra Bullock. Straks kan ik mijn geliefde in 3D oproepen, terwijl ik zelf ook door de lucht vlieg. De techniek staat toch voor niets?

Het oude dametje heeft inmiddels haar iPad weer teruggekregen van haar echtgenoot, en begint aan een spelletje Patience. Alleen. Eigenlijk is er niet zo heel veel veranderd…