Een recent onderzoek van Potatoes New Zealand laat zien dat 60% van de vrouwen, mannen meer aantrekkelijk vindt wanneer deze mannen aardappelen in hun boodschappenwagentje hebben liggen. Het onderzoek werd uitgevoerd om er achter te komen welke mannelijke koopgewoonten aantrekkelijk werden gevonden door vrouwen. Potatoes New Zealand vindt het bemoedigend om te zien dat vrouwen zich realiseren dat nieuwe aardappelen gezonde en interessante groenten zijn.
Lees verder op: www.agf.nl
Steeds meer dames doen aan ‘downdaten’, een fenomeen waarbij een hoog opgeleide vrouw een relatie aangaat met een man die een lager diploma heeft. In België heeft 31,5 procent van de vrouwen tussen 25 en 34 een diploma. Bij mannen is dat 27,4 procent. Daardoor zoeken de dames in kwestie noodgedwongen naar ware liefde bij een lager geschoolde man.
Indien intelligente vrouwen konden kiezen, zouden ze het liefst samen zijn met een man die een gelijkwaardig diploma op zak heeft. Zijn fysieke aantrekkelijkheid en gevoel voor humor komen respectievelijk op de tweede en de derde plaats. Lees verder op www.nieuwsblad.be
Misschien word ik nu dan toch eindelijk echt een beetje oud. Hoewel, ik sluit ook niet uit dat ik deze week gewoon eens een keertje extra oplettend was, scherper en alerter waardoor ze mij niet ontgingen, waardoor ze me juist deze week opvielen. Hoe het kwam weet ik niet, maar er waren in ieder geval opvallende dingen deze week die mij één voor één verbaasden.
Monique, altijd een leuke, aardige vrouw geweest, vanaf Turks Fruit, en nog steeds, tot de commercial van een paar jaar terug over de één of andere verzekeringsmaatschappij. Ach, ik volg haar niet en toevallig deze week, ik zag haar weer, ze was op tv bij Pauw & Witteman en ik schrok! Niet dat ik er verstand van heb, maar volgens mij heeft ze iets aan haar gezicht laten doen wat niet natuurlijk is. Ogen eng diep in hun kassen, wangen onnatuurlijk bol, en de lippen te strak. Eigenlijk was ik gewoon verbaasd dat zo’n spontane, aardige vrouw er ineens zo eng uitzag, zoals de oude secretaresse in ‘The Devil’s Advocate’. Jammer , van ooit zo’n mooie oudere actrice.
Ooit had ook ik er eentje, of eigenlijk waren het er drie. Eerst langgeleden, een terreinauto, later een Jeep Wrangler en vele jaren na dato een Mercedes G. Tsja, ze waren groot, woest onweerstaanbaar en aantrekkelijk voor mij als jongeman. En hoewel ik tegenwoordig normale auto’s rijd zie ik nog regelmatig van die grote bakken. Het enige verschil is de rijstijl. Asociaal te hard manoeuvreren zij behendig tussen de vluchtheuvels in onze woonwijk door alsof deze geplaatst zijn om de rijstijl optimaal te testen. Met zo’n bak geef je geen voorrang, die neem je. Ben ik nou een ouwe zak ofzo, dat ik niet begrijp waarom bestuurders van dit soort auto’s zo hard door woonwijken razen? En denk nou niet dat voetgangers wel altijd beleefd zijn. Tegemoetkomende wandelaars kijken niet op of om en gaan zeker niet aan de kant om je door te laten. Ja, ik word oud. De jeugd van tegenwoordig……
En ja hoor, ik reed woensdag ineens weer op zomerbanden. Nee mijn winterbanden waren niet versleten, de auto was aan vervanging toe en de garage waar ik het oude wrak inruilde wilde per se de auto op de originele Volvo-velgen hebben. Tsja, daar zaten dus zomerbanden op. ‘Ach, sneeuw hadden we nog niet gehad dus ik liep geen risico’, dacht ik. Verbaasd waren de mannen die de wielen wisselden.
Zo reed ik dus op vrijdagavond op zomerbanden over de besneeuwde snelweg en dat zal menigeen verbazen, maar de omstandigheden zorgden er nu eenmaal voor dat ik nog slechts één dag moest rijden tot mijn nieuwe auto zou komen. Wat mij dan weer verbaasde, was dat met name grote SUV’s op de A12 met hoge snelheid langs wegwerkzaamheden raasden terwijl mijn thermometer -14ºC aangaf, en terwijl bijna iedereen rustig op de gladde weg reed. Uiteraard was ik met mijn zomerbanden niet een goede maatstaf. Tot mijn plezier zag ik verderop echter wel een Range Rover vaststaan in de berm van de weg, takelwagen erbij, geen personen gewond (zo te zien) en lange rem/slip-sporen. Haha, de bestuurder moet verbaasd zijn geweest dat zijn auto ging glijden bij 140km/uur terwijl op die locatie ook onder normale omstandigheden niet harder dan 90 mag worden gereden.
Al die koude levert ook veel plezier op hoor. Mijn mooiste verbazing deze week ontstond toen ik zondag zag hoe goed mijn dochtertje kon schaatsen op de gracht voor haar ouderlijk huis. Twee jaar terug moesten wij haar nog voortslepen en nu draaide ze pirouetjes alsof ze nooit anders had gedaan. Zoals ik al begon, ik word waarschijnlijk oud en val van de ene negatieve verbazing in de andere positieve verbazing. Het verbaast me hoe ik verander.
Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com
Een negatieve reactie kan nogal wat doen met een meisjeshart. Veel vrouwen zijn in hun hart altijd een meisje gebleven. Daarom is het oppassen geblazen wanneer je ze aanspreekt… op hun styling.
Lekker makkelijk vind ik dat altijd, van die stylistes in van die programma’s die vrouwen van de straat plukken omdat ze er niet uitzien. ‘Waarom, waarom, mevrouw, loopt u in deze jeans, slobbertrui en op platte schoenen? Nog nooit gehoord van styling?’ En dan wordt erbij gekeken alsof de vrouw een vaatdoek draagt, maar vooral alsof ze er zelf een is. Misschien ziet mevrouw eruit als een uitgewrongen 1000-dingendoekje omdat ze rond moet komen van de bijstand, wat niet zo lekker shopt. Misschien is ze ook iets te vaak als Sorbonette behandeld, en zich maar vast zo gaan kleden. Voor de herkenbaarheid. Achter beroerde styling vind je vaker een onfris verhaal dan bewijs voor slechte smaak. Lees verder op 40&Perfect.nl
Veertigers blog is het wekelijks blog van Ellen Boekelaar, hoofdredacteur van 40 & Perfect. Ellen is getrouwd met Peter, is moeder en onderneemster. Ze wordt kriegel van gezeur en shoppen, begint te stralen van de vegetarische Italiaanse keuken, wordt sentimenteel van kindergeluk, heeft nog altijd meer onhebbelijkheden dan ze aan kan, maar sluit er met steeds meer vrede.
Een heel triest verhaal. Een kennis van ons is weg bij zijn vrouw. Dat komt vaker voor, zul je zeggen. Maar de reden is treurig. Na acht jaar gelukkig samen te zijn geweest, is de 18-jarige dochter van de vrouw nu het breekpunt in de relatie. Het meisje schijnt geen fluit uit te voeren en haar moederlijk huis als een soort hotel te beschouwen, en is ronduit onbeschoft tegen de vriend van haar moeder, onze vriend dus. Het stel zelf was in hun buurt een voorbeeld van een gelukkig ‘huwelijk’.
Nou is er met hem ook vast wel wat mis, want een breuk komt nooit van één kant. Misschien ruimt hij zijn troep niet op, of kookt hij niet genoeg, ik weet het niet, maar laten we aannemen dat moeder en vriend erg veel van elkaar houden, gezamenlijke hobby’s hebben en op hetzelfde intellectuele niveau zitten, dan zou ook het feit dat hij wat minder in het huishouden doet, bespreekbaar moeten zijn en niet hoeven te leiden tot een breuk.
Nee, dan de aanleiding tot het moment dat hij besloot zijn koffers te pakken. Hij zat naar verluidt schaatsen te kijken, gaat even naar het toilet, dochter komt naar beneden, zet de tv op YouTube en posteert zich pontificaal op de bank. Hij zegt dat hij schaatsen aan het kijken is en dat hij graag Sven Kramer zo meteen weer even wil zien. Zij weigert en met veel misbaar verdwijnt ze na een heftige, banale woordenwisseling naar haar kamer…
Dan komt moeder thuis. Hij vertelt wat er gebeurd is en zegt dat hij er graag over wil praten met dochterlief, maar dat ze wel haar excuses voor haar woorden en gedrag moet aanbieden. Wat zegt moeder? ‘Dat gaat ze dus niet doen’. En daarmee is voor haar de kous af. Moeder kiest partij voor haar kind. Ook als het kind zich als een brutale aap cq onbeschofte puber gedraagt. Ik kan de nuance niet helemaal invoelen, maar blijkbaar is dit standaardgedrag van de moeder. De surrogaat vader voelt zich bescheten, hij wil ook graag bijdragen aan de opvoeding van de dochter en probeert door corrigerend op te treden het wicht enigszins sociaal vaardig het leven in te sturen. Maar moeder heeft blijkbaar andere ideeën over de opvoeding en laat haar hoofd (altijd) hangen naar dochter. ‘Want als je ze iets verbiedt, gaan ze het juist doen…’
Ik vind het zo’n triest verhaal. Niemand had in de gaten dat dit speelde en blijkbaar al enige tijd, want je pakt niet alleen hierom je koffers. Maar ik ben zo verbaasd over het gedrag van de moeder: zij is tot geen gesprek te bewegen, en is blijkbaar bereid om acht jaar geluk weg te gooien. Wat gebeurt er toch met mensen als ze gekwetst zijn, als ze kritiek krijgen of wat dan ook de reden mag zijn? Ik mag hopen dat de moeder tot inkeer komt en onze vriend weer uitnodigt voor een gesprek. Of dat de dochter inziet dat zij het geluk van haar moeder heeft verbrijzeld.
Of dat hij het nog een half jaar uithoudt, totdat zij op kamers gaat met haar foute vriendje en afgebroken opleiding. Als hij dan ten minste nog romantische gevoelens heeft…
