Op zich is het geen verdienste. Het overkomt je, en sommigen overkomt het niet. Uiteraard heeft je levensstijl, eten, drinken, bewegen, et cetera er veel invloed op, maar er zijn ook omstandigheden te bedenken dat het je niet meer overkomt. Je zou onder een auto kunnen komen. Ook kan een bliksemstraal je treffen. Een meute hondsdolle mussen zou jou voor vogelvoer kunnen aanzien, je lekprikken, en je voor dood kunnen achterlaten. Tsja, je kunt je vinger in je neus breken of je verslikken in een jointje voor het jouw tijd is. Dat lijkt allemaal negatief maar het is best realistisch hoor. Je weet nooit of je er een jaartje bijkrijgt. Nou, ik kreeg er weer eentje bij.
Er staat een paard in de sloot
Daags na mijn verjaardag bij vrienden – wonend in landelijk gebied – op bezoek. Ja hoor, er loopt een paard de sloot in, met een ruiter, eigenlijk een ruitster op de rug. Zo’n paard weegt nogal wat kan ik je verzekeren. Gelukkig kwam het meisje met de schrik vrij, of te oordelen naar de bumpertjes, was ze eigenlijk een meid. Zij stond in ieder geval vrij snel nat en stinkend van de smurrie naast de plomp. Haar eerste paardrijles! Ach, beter daar dan onder het paard. Even later stond iemand van de manege naast de sloot om het beest eruit te trekken.
Paard in de bek kijken
Al snel kwam ook ik lopend ter plekke om te assisteren. De man van de manege, één brok zenuwen, deed zijn best om het paard op de kant te krijgen. Het beest lag kalm in de moddersloot en was eigenlijk best relaxed. Ze lag (merrie) het hoge gras aan de kant van het water op te eten met een blik in de ogen van: ‘‘good grass’ man, wie doet mij wat?’ Eerst maakten wij het zadel los. Het paard mag je niet aan zijn bit trekken, nee, je moet een touw aan de achterzijde van het beest, liefst onderdoor, bevestigen. Vervolgens trek je het beest er dan uit. Een beetje ‘het touw achter het paard spannen.’
Paardenbiefstuk
Het meidje had het overleefd, maar nu het paard nog. Ooit liet ik mij namelijk door een paardenverzamelaar en ‘liefhebber’ vertellen dat wanneer een paard mank werd, het moest worden afgemaakt. De biefstuk die je bij de paardenslager koopt komt dus van manke paarden. Zo’n paard is een levend wezen en ze schijnen bijzonder kostbaar te zijn. Wij moesten het paard dus heel uit de sloot krijgen. Ik keek de relaxte biefstuk in de ogen en dacht: ‘zorg jij maar dat je niet mank uit die sloot komt.’
Vriendschap komt te voet en gaat te paard
Ook na veel sjorren lukte het ons niet om het paard los te krijgen. De waterkant was schuin en het paard had meer interesse in het ‘grass’ dan in de droge kant. Ze leek steeds verder weg te zakken. Het vele zwoegen werd niet beloond. Maar ineens leek het paard door te hebben dat het niet tot de familie der zeepaarden behoorde, ze begon te spartelen en stapte met de nodige modderspetters de waterkant op. Stel je een natte hond voor die zich droog schudt, alleen dan groter en met meer water. Als niet-paardenexpert kon ik het paard met moeite in bedwang houden. De damp sloeg van haar af en ze probeerde haar voorbenen de lucht in te trappen terwijl ik aan die kant het bit vasthield.
Toch weer pizza
De merrie liep nat van de smurrie aan de lijn met de ‘maneger’ mee en te oordelen naar de tred, zou zij voorlopig nog niet in de gehaktmolen verdwijnen. Zo’n man in cowboykledij. Vanavond gewoon weer pizza dus. Eenmaal weer binnen bij mijn vrienden werd ik uitgelachen. Zojuist een paard en een meidje geholpen in nood, goede daad verricht, en dan lachen ze je uit! Op mijn vraag wat er te lachen viel, kwam het antwoord dat ik in de spiegel mocht kijken. Van onder tot boven zat ik onder de natte bruine blurp. Mijn schone verjaarskleren waren niet langer schoon. Maar, het meisje lag niet dood onder het paard, ik was niet doodgetrapt, en het dier ontkwam ook aan de slachtdrift van een paarden(vlees)liefhebber. Allemaal weer een dagje erbij, geen verdienste, wel weer mooi meegenomen. Ongelukken liggen in kleine hoekjes en slootjes. Zelf heb ik weinig met verjaardagen, wel pluk ik de dag, iedere dag!
Even voorstellen: Harry Vonk
Mijn naam is Harry Vonk en er zijn voor mij meerdere redenen te benoemen om een blog te schrijven. Allereerst vindt iedere schrijver het leuk om gelezen te worden en ik vorm geen uitzondering op deze regel. Verder ben ik van mening dat er iedere dag enorm veel leuke dingen om ons heen gebeuren en dat de meeste mensen, man of vrouw, die niet zien. Daarom ga ik proberen met de regelmaat van de klok de aardige dingen die mij opvallen in het dagelijkse leven te beschrijven. De kranten halen al meer dan voldoende negatieve zaken aan, nietwaar! Wie wil reageren, mailt naar harry.vonk@hotmail.com
