Er is kermis in de stad. Ik woon in de stad. Aan het plein waar de jaarlijkse kermis op het punt staat los te barsten. Ik woon één hoog en beneden zijn stoere mannen ijverig in de weer met buizen, platen en felgekleurde kermis-dingen. Ik ben ook ijverig. Als een keurige huisvrouw poets ik de rommel van het weekend weg. Terwijl ik stofzuig verschijnt er een grijnzende man voor het raam. Een kermisman. Hij wordt omhoog getakeld om een grote, roze octopus op een kermisattractie te plaatsen. 

Mannen van de kermis

Een man voor het raam op één hoog is bijzonder. Ik houd dan ook nooit rekening met de gedachte dat er wel eens een man voor het raam zou kunnen staan. Laat staan een kermisman. Dan realiseer ik me dat ik, gewend aan de privacy van een éénhoogwoner, sta te stofzuigen in een veel klein en best wel versleten nachthemdje. Door de positie waarin een mens nu eenmaal stofzuigt- voorover geheld- heeft de man voor het raam uitzicht op twee borsten die nog net niet helemaal uit een versleten hemdje vallen. Ik schrik, hij lacht. Op een foute manier.

Kermisromantiek

Als meisje droomde ik over kermisjongens. De mysterie van die jongens op reis, het had voor de bakvis die ik was, de romantiek van het zigeunerleven. Eens per jaar bijna te grijpen, maar veel vaker te ver weg. Op weg naar een andere stad, andere meisjes. Bij slagregen, harde wind of kou – waar ik toen woonde hadden we najaarskermis – ik moest naar de kermis! De sensatie, de muziek en de kermisjongens hadden op mijn puberziel een enorme aantrekkingskracht. Ja, ik was zo’n meisje dat rondhing. Helemaal fout natuurlijk, zo zeg ik nu tegen mijn dochters.”Dat gesnol! En al mijn zakgeld ging eraan op,” pleeg ik er ook nog schijnheilig achteraan te zeggen. 

Wel gaaf

Ze zijn het met me eens. Want de kermis trekt, maar de kermisjongens niet. Stadsjongens die rondhangen op de kermis trouwens ook niet. “Stom stoer gedoe” vinden ze dat gehang, “en wedden dat het vechten wordt, verpesten ze de sfeer weer.” Maar ‘dat hoge ding – heb je dat gezien – dat keihard gaat’ is wel gaaf!  Het is duidelijk, de romantiek tussen meisjes en kermisjongens is niet meer. Maar eigenlijk had ik dat vanmorgen ook al door. Onder het stofzuigen. 

Getrouwd zijn met een gescheiden man heeft één nadeel. Er is een ex. Daarom dames, wanneer u nog niet aan de man bent, kies er een zonder kinderen. Niet om de kinderen maar om de ex die je er gratis en voor niets bij cadeau krijgt. De ex van mijn lief praktiseert dit advies al jaren. Met als gevolg, geen nieuwe man in huis, waardoor ze gefocust blijft op haar vermeende plaats in het leven van haar ex. Mijn nieuwe lief dus. Het is ook eigenlijk een advies van niks!

Ex-en complex

Ze knipt met haar vingers en hup! Als bij toverslag komt haar ex aangevlogen. Dat die ex inmiddels een ander leven heeft doet er niet toe. Ze zijn samen erg content met hun geknip en gevlieg. Ik iets minder. Ik heb een ex-en complex. Want ik zeur. Ze hebben toch samen een dochter? – Schatje trouwens, uit de grond van mijn hart – Nou dan, dan moet je af en toe even knippen en vliegen. Het is niet anders. En als dochter (maar meestal moeder) dan ergens heen moet terwijl we al een afspraak hebben, nou, dan zeg ik die afspraak toch even af. “Verander je complexen nu eens in wat souplesse”, zegt lief dan.

Verjaardag

En dat maakt me boos. Soms erg boos. Zoals twee dagen geleden op zijn verjaardag. Leuk restaurant geregeld, alle kinderen mee, helemaal leuk. Tot het knip-smsje. ‘Haal het niet, kun je Robin een uurtje later halen?’ De jarige vond dat het kon. Ik en de restaurantreservering vonden van niet. Laat ik niet in details treden, maar de avond liep uit op een snackbarhap voor de kinderen, tranen van boosheid voor mij en hij kon fluiten naar zijn verjaardagswip. 

Verbanden

Gisteravond was ik inmiddels wel weer toe aan een potje goedmaaksex. Een mens kan niet eeuwig blijven mokken tenslotte. Ik kruip in bed tegen lief aan waar hij wat ligt te lezen. ‘Van je familie moet je het hebben’, gekregen voor zijn verjaardag van zijn ex. Nog licht ontvlambaar maar nu om andere reden schuur ik wat tegen hem aan. Het effect is nul. Ik gooi het over een andere boeg. Stuurs neem ik wat afstand en zucht maar eens. Lief blijft lezen in zijn boekje en lacht. Kennelijk is het een leuk boek. Leuker dan ik. En dan die achterlijke titel. Bedoelt ze daar soms iets mee? “Ik zie een overeenkomst”, zeg ik, met daarin niet mis te verstaan, zelfs voor een man, de ondertoon van ‘ze heeft het weer voor elkaar’. “Ik ook’, zegt lief, “je zeurt weer”.

Een grappig berichtje in de krant van deze week: Vrouwen zeuren, alles bij elkaar opgeteld, op jaarbasis een week lang tegen hun man. Gemiddeld zeuren dames 7920 minuten tegen hun man over huishoudelijke klusjes, hun drinkgewoontes en hun gezondheid. Dat staat gelijk aan 2,5 uur zeuren per week. De getallen komen uit een Engels onderzoek, uitgevoerd onder 3000 mensen.

Klagen en zeuren

Het meest voorkomende onderwerp waar vrouwen tegen hun man over klagen: niet helpen bij het schoonmaken van het huis. Ook niet afwassen en te veel drinken zijn populaire zeuronderwerpen. Nu ‘hoor’ ik de meeste mannen denken: zo weinig? Die van mij zeurt de hele dag! Dat ligt dan toch ook wel een beetje aan de man. 83 procent van de mannen moest namelijk toegeven dat het gezeur van hun vrouw wel vaak terecht is.

Zeuren helpt    

De helft van de mannen geeft hun vrouw binnen een half uur haar zin. 21 procent doet daar wat langer over maar geeft het na enkele uren op en geeft er alsnog gehoor aan. Vrouwen weten dat ze te veel zeuren. Maar ja.. je moet toch wat. Van de vrouwen moest 87 procent erkennen dat ze het hun man soms toch wel wat moeilijk maken.

De hele wereld hangt ook aan elkaar van verkeerde beeldvorming. Dacht je als vrouw ook altijd dat je er goed aan deed een arts aan de haak te slaan? Was hij in alle dokterromans niet de stoere adonis en jij de verpleegster die hem uiteindelijk toch nog kreeg? Vergeet het maar. Artsen hebben het zwaar als het om de liefde gaat. Dat blijkt uit een enquête van het vakblad Mednet onder 700 artsen.  

Relatiebureau voor artsen

Bijna 65 procent van de artsen zegt dat het moeilijk is een relatie aan te gaan of een gezin te stichten omdat studie en werk zoveel aandacht opeisen. Een derde zegt door de werkdruk daadwerkelijk problemen te hebben in de relatie. Een op de acht relaties strandt, volgens Mednet, door het veeleisende werk. Maar hulp is onderweg! Artsen krijgen hun eigen relatiebemiddelingsbureau, Medmatch geheten. 

Stuiverroman

Mensen met een ‘openbare functie’, zoals artsen, kunnen via de website in contact komen met andere hoogopgeleiden. Medmatch is het enige relatiebureau dat zich richt op medici. Misschien moeten artsen het wel helemaal niet zoeken in de hogeropgeleiden waar het gaat om de ideale partner. Twee drukke mensen in een relatie is toch vragen om problemen. Die hebben toch helemaal geen tijd voor elkaar? En wat boeit dat nou, zo’n gesprek op niveau met academische diepgang! Alsof je daar als vrouw warm van wordt. Een slaapkamer is geen boardroom. Nee, ik zeg, terug naar de romantiek van de stuiverroman. Wat is er mis met die verpleegster die opkeek tegen ‘haar’ dokter en hem na 8 sidderende hoofdstukken opgewonden en vol passie in de armen viel, klaar om voor altijd aan zijn zijde te blijven. Dat zie ik ze bij Medmatch nog niet doen.

Het is een complot. Ik weet het zeker. Nou, niet zeker, maar het moet haast wel. Er is iets mis met spiegels. Dat wil zeggen, als ik erin kijk. Hetzelfde is van toepassing op etalageruiten. Hoe kan het anders dat ik zonder openstaande ritsen en strakgespannen knoopsluitingen in maatje 38 pas, en me zonder op te vallen tussen andere vrouwen met ‘normaal postuur’ kan begeven, maar ik reflecterend in een spiegelend oppervlak opeens de looks heb van een soort van trol. 

Balansdag

En dan nog zo iets, en ik hoop dat er minstens één vrouw is die het herkent; wanneer ik een balansdag heb vind ik mezelf om 10.00 al stukken slanker dan dat ik om 9.00 was. Idem dito wanneer ik naar de kapper ga. Maar dan heeft het complot uiteraard betrekking om mijn coupe. Thuis leek mijn haar in de verste verte niet op dat van modellen die uit helicopters komen vanwege laagjesserum of naakt over een voetbalveld rennen vanwege glansspul. Maar één blik in de spiegel van de kapper en ik denk; ‘Goh, het zit eigenlijk best nog leuk, wat doe ik hier eigenlijk?’ Wat is dat toch? Mijn relatie met spiegels. Ze tonen me steeds het tegenovergestelde van waar ik op ben voorbereid. 

Fotogeniek

Zoals vanavond in de sportschool. Ik ben al een tijdje bezig en dacht dat ik me inmiddels wel kon vertonen in een kekke sportbroek model strak met hip shit model mouwloos. Had ik me daar toch even geen rekening gehouden met die joekels van sportschoolspiegels. Misschien dat ik vond dat ik al lekker was ‘bijgetraind’, de spiegel vond van niet  –  natuurlijk weet ik best dat spiegels niets vinden, maar ik des te meer – Vrouwen schijnen zichzelf in spiegels dikker te zien dan ze zijn. Voor mannen geldt het omgekeerde. En foto’s deugen ook niet. In het echt ben ik veel leuker dan op foto’s. Zelfs de mensen die mij het meest liefhebben zijn het erover eens. “Bo, je mag er best zijn, maar fotogeniek ben je niet”. En bedankt. Nou ja. Er zijn ergere dingen, en het is waar. In het echt ben ik leuker om te zien dan in spiegels of etalageruiten. Behalve wanneer ik naar de kapper ga op een balansdag.