door één en al vervloeking
vechten wij
ademtocht na ademtocht
met zoveel dapperheid
om strijd
om leven
samen zullen wij
ons hart nog lang niet moe
de beelden van ’t verleden breken
om in elkaar verdwaald
veilig en geborgen
de liefde samen te beleven
Verhavert
Martine
Hoeveel water moet ter zee gaan
Hoeveel wind waait door je haar
Wil je eind’lijk met me mee gaan
Horen wij weer bij elkaar?
Hoeveel keer zal ik je noemen
Zal ik uitschreeuwen je naam
Maar jij speelt tussen de bloemen
En ik pas niet in jouw kraam
Vroeger ja, toen jij nog klein was
Toen nog luisterde je naar mij
Dat was toen het leven fijn was
Maar dat is er niet meer bij.
Hoeveel ging er al verloren
Hoeveel heb je al verpest
Ach, was jij maar nooit geboren
Jij, de nul op mijn rekest!
“Eigen schuld”, zeggen de buren”
Had op cursus dan gegaan.
Nu legt zij jou in de luren
Eigenwijs komt duur te staan”
“Wil je wel gelijk betalen?!!
Brem, chrysanten en een roos
En een gieter. Jij mag halen
Een sigaar uit eigen doos.”
“Da’s de prijs voor al jouw falen:
Toen je voor een hondje koos.”
Cornelis Critieck 2008
Een van de leuke dingen van het hebben van een relatie is dat je de taken zo lekker kunt verdelen in mannen en vrouwen klussen. Niet dat ik enkel en alleen daarom een man in huis heb, maar handig is het wel. Naast dat ik bijzonder veel van hem houd en zo, is het gewoon erg fijn dat ik bepaalde zaken, zeg het vangen van spinnen, aan hem kan overlaten. En niet te vergeten, het ontstoppen van sanitaire putjes. Waar hij ook erg goed in is; de bovenste ramen zemen – damn die hoogtevrees – , zware boodschappen sjouwen, kabels doortrekken en aansluiten, pc-dingen installeren en oh, ook zo handig met een man in de buurt, dat hij even naar de verwarmingsketel kijkt wanneer er enge geluiden uitkomen.
In huize Bo beperken de klussen zich wel tot de meest gangbare. Ter illustratie. We zijn nu bijna een jaar geleden verhuisd, maar de trappen zijn nog immer ongeschilderd, de plinten liggen keurig in bosjes gebundeld achter de bank, de sticker met barcode zit er nog op. En – maar dat is mijn fout, want vrouwenklus – bij één gordijn ontbreekt een gestikte zoom. Dat komt omdat het plafond 3.20 hoog is – damn die hoogtevrees – en ik nog niet heb gevraagd of lief mijn zelfgemaakte gordijnen nog één keer af- en op wil haken. Dat van die zoom valt trouwens ook helemaal niet op, want hij valt achter de bank. Zeg net naast het bosje plinten.
Maar wat dus wel opvalt: dat je het meestal wel even moet vragen wil de man in actie komen. ‘Ik zie het gewoon niet’, zegt hij dan. En daar zou ik eigenlijk veel meer gebruik van moeten maken. Want waarom zou ik elke dag weer de vrouwenklus die ‘het huishouden’ heet oppakken wanneer ik kennelijk de enige ben die zich stoort aan alles wat er vóór of op de bank aan troep ligt? Dat is toch eigenlijk zonde van de tijd! En daarin heeft mijn lief dus groot gelijk. Hij gaat gezellig met de kids, hup tussen de uitgetrapte schoenen, vers gestrooide kruimels en in overvloed gemorste aanmaaklimo een spelletje zitten Wii-en. En dan kom ik thuis en dan kan ik het niet laten om te zeggen ‘Jeetje, hadden jullie dat nu niet éven op kunnen ruimen’. En dat zeg ik dan nog voordat ik mijn jas heb uitgetrokken en ik-ben-weer-thuis-kusjes heb uitgedeeld. Eigenlijk bijzonder naar. Een pretverprutser ben ik. Een ruim-nou-eens-je-troep-op-zeur. Eigenlijk moet ik dringend een nieuwe vrouwenklus bij mezelf introduceren. Loslaten genoemd.
Als de zon ondergaat
betekent dat niet dat zij niet meer schijnt
Het licht is alleen ergens anders.
Gadgets zijn nou echt van die dingen die eigenlijk (bijna) helemaal het terrein zijn van de man. En dat vind ik leuk. Want ze hebben al zo weinig, die mannen, sinds de vrouw op steeds meer gebieden een inhaalslag maakt ten opzichte van de man. Op sommige terreinen die voorheen door het leven gingen als ‘typisch iets voor hem’, zijn jullie zelfs al ingehaald. Ik noem studiecijfers, vreemdgaan en overlijden aan een hartkwaal. Daar ben ik niet voor trouwens, en ik bedoel rangorde. Ik geloof in gelijkheid. Behalve op het gebied van de gadgets. Gadgets zouden verboden moeten worden voor vrouwen. Net als sportvissen, het op de hei verkleed naspelen van veldslagen, de barbecue beheren, motorcrossen, en onder de olie besmeurd aan auto-onderdelen prutsen. Als we zo gaan beginnen kunnen we net zo goed meteen het staand plassen mondiaal doorvoeren. Van sommige dingen blijf je als vrouw gewoon af. So far mijn gevoel voor gelijkheid.
Ik gun het dames best – u hoeft dus niet te reageren, stoere vrouwen onder ons – maar als ik zie hoe blij de man is, hoe opgewonden hij raakt over ‘ zijn gadgets’ dan zie ik in die fonkelende ogen ook iets van ‘yes, dit is ons terrein’. En dan smelt mijn hart. Dan wil ik dat wij vrouwen daar vanaf blijven. En laten we wel wezen dames, wat kan ons het ook eigenlijk schelen; radiografisch bestuurbare mini helicoptertjes, de beerbelt, de boynQ vase usb speaker, de iPad, het EeeKeyboard, de Nexus One, de op afstand bestuurbare golfbal, spygadgets, geocaching, the Light Saber, game-dingen en niet te vergeten ‘the Walking Fridge’. Dat snappen we toch helemaal niet!
Maar wat we wel snappen is dat de man die dingen nodig heeft. Om te ontspannen, om weer even kind te zijn, om de opwinding van de technische vooruitgang te ervaren, een soort van deelnemen aan het scheppingsverhaal zeg maar, iets waar mannen voor nodig zijn om het te creëren, om gewoon iets te hebben wat wij vrouwen niet snappen. Voor echt alles gelijk wordt. En dat is allemaal heel logisch. Wat jij Marc? En kom nu niet aan met dat wij ook gadgets hebben wanneer je doelt op merktassen, kittige mobieltjes, grappig bedoelde schorten of mokken, voetenverwarmers, elektrische nagelvijlen, de tas-in-tas, leuk gedecoreerde tamponbewaardoosjes, de snug deken met mouwen en de Flamengo-ovenwant. Want dat heeft helemaal niets met scheppingsdrang te maken.
Groet, Bo
Hallo Bo,
Wow wat onwijs vet cool, man! Ik hoor het regelmatig als er iemand een nieuwe gadget heeft. Mannen onder elkaar, maar toch ook vrouwen. Ik vraag me dus heel sterk af of het nog wel zo is dat gadgets bijna helemaal het terrein zijn van mannen. Als ik om me heen kijk op straat, in de trein of in het café, dan valt me op dat er veel meer vrouwen een iPhone hebben dan mannen. Of misschien laten deze vrouwen dat juist wel meer opzichtig zien om daarmee de aandacht van gadget-geile mannen te trekken.
Van mij krijgen ze in ieder geval deze aandacht niet. Gadgets zijn dus helemaal niet mijn ding. Mijn vrouw zegt dat ik wel degelijk een voor mij belangrijke gadget heb: mijn mobiele telefoon. Ik heb geen ‘aaifoon’, zoals veel vrouwen dit populaire apparaatje liefkozend noemen, wel een smartphone. En die gebruik ik wel veel, maar ik benut nog lang niet alle mogelijkheden. Verder heb ik eigenlijk geen gadgets. Sterker nog, van de helft van de hebbedingen die jij opnoemt weet ik niet eens wat het is!
Er zijn natuurlijk allemaal verschillende soorten hebbedingetjes. Sommige zijn meer gericht op de mannen, sommige op de vrouwen, soms ook op beide. Dit is toch gewoon slimme marketing? De man wil zich van oudsher graag onderscheiden en een soort aanzien van zijn soortgenoten afdwingen. Noem het geldingsdrang. Met een gadget probeert de man dus gewoon een beetje status te winnen. Het is natuurlijk niet te vergelijken met een dure auto, waarvan wel wordt gezegd dat dit het verlengstuk is van het mannelijke geslachtsdeel. Gadgets zijn vaak handzaam en niet al te groot. De mannen zijn vaak helemaal in hun element als ze indruk kunnen maken met hun gadget. Hier gaan hun oogjes van glimmen. Een gadget is dus niet echt een verlengstuk van zijn gevalletje, maar al deze kenmerken van gadgets komen wel overeen met die van het mannelijke geslachtsdeel!
Hype
Bo, alle gekheid op een stokje, ik denk dat de voorliefde voor hebbedingetjes heel persoonlijk is. De slimme marketeers proberen ‘wanna have gadgets’ in de markt te zetten. De echt slimme bedrijven weten een hype op gang te brengen onder vrouwen of mannen en promoveren de gadgets tot ‘must haves’. Een enkel topbedrijf is zelfs in staat om hun afzetmarkt te verdubbelen door een gadget voor zowel de man als de vrouw te maken.
Deze marketing gaat echter aan mij voorbij. Mijn vrouw is mijn gadget. Ik mag haar alleen niet zo noemen, maar het is wel leuk om me mee bezig te houden. Daar word ik blij en opgewonden van en gaan mijn ogen van fonkelen. Yes, dit is mijn terrein en daar mag mijn vrouw van smelten!
Goody greetz,
Marc
Marc Faber over Marc Faber
“Sinds 1965 kan ik de wereld en haar bewoners met mijn eigen zintuigen waarnemen. Als klein kind begreep ik vaak niet waarom mensen bepaalde dingen zeiden en deden. En dat intrigeert me nu nog steeds. Ik begeleid kernkrachtige transformaties van mensen (Humanalytics) en organisaties (Biznalytics).
