Vrouw Relatie: Doktersroman

17 juni 2010 Bo van Meerwijk Een reactie plaatsen

De hele wereld hangt ook aan elkaar van verkeerde beeldvorming. Dacht je als vrouw ook altijd dat je er goed aan deed een arts aan de haak te slaan? Was hij in alle dokterromans niet de stoere adonis en jij de verpleegster die hem uiteindelijk toch nog kreeg? Vergeet het maar. Artsen hebben het zwaar als het om de liefde gaat. Dat blijkt uit een enquête van het vakblad Mednet onder 700 artsen.

Relatiebureau voor artsen

Bijna 65 procent van de artsen zegt dat het moeilijk is een relatie aan te gaan of een gezin te stichten omdat studie en werk zoveel aandacht opeisen. Een derde zegt door de werkdruk daadwerkelijk problemen te hebben in de relatie. Een op de acht relaties strandt, volgens Mednet, door het veeleisende werk. Maar hulp is onderweg! Artsen krijgen hun eigen relatiebemiddelingsbureau, Medmatch geheten.

Stuiverroman

Mensen met een ‘openbare functie’, zoals artsen, kunnen via de website in contact komen met andere hoogopgeleiden. Medmatch is het enige relatiebureau dat zich richt op medici. Misschien moeten artsen het wel helemaal niet zoeken in de hogeropgeleiden waar het gaat om de ideale partner. Twee drukke mensen in een relatie is toch vragen om problemen. Die hebben toch helemaal geen tijd voor elkaar? En wat boeit dat nou, zo’n gesprek op niveau met academische diepgang! Alsof je daar als vrouw warm van wordt. Een slaapkamer is geen boardroom. Nee, ik zeg, terug naar de romantiek van de stuiverroman. Wat is er mis met die verpleegster die opkeek tegen ‘haar’ dokter en hem na 8 sidderende hoofdstukken opgewonden en vol passie in de armen viel, klaar om voor altijd aan zijn zijde te blijven. Dat zie ik ze bij Medmatch nog niet doen.

Vrouw relatie

Vrouw relatie: Spiegelbeeld

17 juni 2010 Bo van Meerwijk 1 reactie

Het is een complot. Ik weet het zeker. Nou, niet zeker, maar het moet haast wel. Er is iets mis met spiegels. Dat wil zeggen, als ik erin kijk. Hetzelfde is van toepassing op etalageruiten. Hoe kan het anders dat ik zonder openstaande ritsen en strakgespannen knoopsluitingen in maatje 38 pas, en me zonder op te vallen tussen andere vrouwen met ‘normaal postuur’ kan begeven, maar ik reflecterend in een spiegelend oppervlak opeens de looks heb van een soort van trol.

Balansdag

En dan nog zo iets, en ik hoop dat er minstens één vrouw is die het herkent; wanneer ik een balansdag heb vind ik mezelf om 10.00 al stukken slanker dan dat ik om 9.00 was. Idem dito wanneer ik naar de kapper ga. Maar dan heeft het complot uiteraard betrekking om mijn coupe. Thuis leek mijn haar in de verste verte niet op dat van modellen die uit helicopters komen vanwege laagjesserum of naakt over een voetbalveld rennen vanwege glansspul. Maar één blik in de spiegel van de kapper en ik denk; ‘Goh, het zit eigenlijk best nog leuk, wat doe ik hier eigenlijk?’ Wat is dat toch? Mijn relatie met spiegels. Ze tonen me steeds het tegenovergestelde van waar ik op ben voorbereid.

Fotogeniek

Zoals vanavond in de sportschool. Ik ben al een tijdje bezig en dacht dat ik me inmiddels wel kon vertonen in een kekke sportbroek model strak met hip shit model mouwloos. Had ik me daar toch even geen rekening gehouden met die joekels van sportschoolspiegels. Misschien dat ik vond dat ik al lekker was ‘bijgetraind’, de spiegel vond van niet – natuurlijk weet ik best dat spiegels niets vinden, maar ik des te meer – Vrouwen schijnen zichzelf in spiegels dikker te zien dan ze zijn. Voor mannen geldt het omgekeerde. En foto’s deugen ook niet. In het echt ben ik veel leuker dan op foto’s. Zelfs de mensen die mij het meest liefhebben zijn het erover eens. “Bo, je mag er best zijn, maar fotogeniek ben je niet”. En bedankt. Nou ja. Er zijn ergere dingen, en het is waar. In het echt ben ik leuker om te zien dan in spiegels of etalageruiten. Behalve wanneer ik naar de kapper ga op een balansdag.

Interview

Interview Candy Dulfer: ‘Geniet elke dag of het je laatste is’

15 juni 2010 Melinda 1 reactie

Candy Dulfer (40) is Nederlands bekendste saxofoniste. Al 26 jaar trekt ze haar eigen plan, met haar moeder als manager en een niet-actief boekingsbeleid. “Ik wil niet leuren met mezelf. De zalen bellen zelf wel als ze me graag zien.” Na een relatie van 15 jaar met collega-muzikant Thomas Bank, woont Candy sinds dit jaar samen met de Hongaar Bela, een ex-voetballer. Praten over gevoelens is iets wat ze niet graag doet: “Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe je een relatie goed moet houden…”

Wat is het beste advies dat iemand je ooit gaf?
“Helaas leef ik nooit naar de adviezen die ik krijg. Maar ik onthoud ze wel. Tante Syl, de moeder van mijn beste vriendin, zegt altijd: ‘Meiden, ga niet elke avond in je joggingbroek op de bank hangen, maak je even op, houd het leuk voor je vriend.’ Daar denk ik wel vaak aan. Mijn vader heeft me altijd geadviseerd om onafhankelijk te zijn, dan kun je niet vaak teleurgesteld raken en niemand anders de schuld geven. En dat ik bij elk optreden moet spelen alsof het mijn laatste is. Maar ja, dat zit sowieso al in me, dus dat doe ik ook. Mijn vriendin Nada zegt dat ik wat harder moet zijn. Daarin heeft ze gelijk. Ze is heel wijs. Ik ben eigenlijk alleen hard in mijn werk, voor de rest ben ik onwijs soft. Ik houd van harmonie, het moet vooral gezellig zijn. Dat betekent dat je vaak te laat aangeeft dat je iets niet leuk vindt. En dan ontploft het gigantisch. Dat is binnen een relatie niet zo’n goed idee.”

Waar ben je heel trots op?
“Ik ben heel trots op mijn ouders. Zij hebben mij de passie voor muziek maken en het leven bijgebracht. Ook als ik jonge talentjes zie, kan ik gepassioneerd raken. Soms sta ik met tranen in mijn ogen. Ik weet hoe muziek de band met je ouders kan versterken als je 6 jaar bent. Maar soms wil zo’n kind het niet zo graag als de ouders. Ik vind dat als je geen 100% zin hebt, je geen instrument hoeft te bespelen! En ik vertel kinderen ook nooit dat ze goed moeten oefenen, ik oefen zelf ook niet. Wat dat betreft vind ik het ook makkelijker om met 18-jarigen om te gaan. Dan is het hun eigen keuze. Je geeft ze makkelijker tips. Ik neem ze ook altijd mee op tournees. Optreden is het leukste wat er is. Mensen zeggen vaak: ‘dat artiestenleven is zwaar zeker, met al die optredens?’ Maar ik vind het een soort schoolreisje en daarna mag je nog uitgaan ook!”

Heb je ergens spijt van?
“Oh van wel duizend dingen. Dat ik mijn oma te weinig gezien heb in haar laatste levensjaar. Vaak intermenselijke relaties, hoe ik reageerde, of juist niet heb gereageerd. Eigenlijk zijn het meestal dingen die ik niet heb gedaan. Bijvoorbeeld, oh, had ik maar gespaard. Maar soms ook wel: ‘Had ik dat jurkje nou maar niet gekocht!”

Waarin vind jij je grootste spanning en uitdaging?
“Nou, niet in bungy jumpen of dat soort dingen. Wel in nieuwe ervaringen en ideeën. Iets nieuws opzetten, in de muziek of in een andere discipline. Nieuwe mensen ontmoeten en goeie creatieve dingen doen samen. Ik wil altijd iedereen bij elkaar brengen, juist als ze uit verschillende hoeken komen. Maar dat is soms moeilijk, de meeste mensen willen helemaal niet samenwerken of nieuwe mensen ontmoeten. Dan kom ik een heel leuk iemand tegen en dan denk ik dat mijn vrienden hem of haar ook wel leuk zullen vinden. Maar dat werkt niet altijd. Omgaan met mensen is het moeilijkste wat er is. Ik kom er steeds meer achter dat iedereen ruimte nodig heeft. De balans tussen loslaten, maar niet te los, vind ik moeilijk te vinden.”

Waarover twijfel jij, of waar ben je bang voor?
“Ik kan en wil niet graag alleen zijn. Ja, even een dagje is heerlijk. Maar misschien omdat ik enig kind ben, heb ik behoefte aan mensen om me heen. Ook een partner. En dan ben ik heel trouw, ook als de relatie niet goed meer is. Eigenlijk is mijn vorige relatie te lang doorgegaan. We wilden elkaar geen pijn doen, maar deden dat uiteindelijk wel. Maar ik werd verliefd op iemand anders en ging meteen van de ene relatie in een andere. Misschien niet goed, maar ik zou niet weten hoe ik dat anders moest aanpakken. De liefde van je leven zeggen dat je eerst moet leren alleen te leven en of hij over twee jaar nog even terug wil komen? Of alleen leven en van tijd tot tijd iemand van een dating site halen? Daar geloof ik niet in. Vroeger moest je naar een bar om iemand te ontmoeten, nu is alles anoniem beschikbaar. Het kost denk ik meer relaties dan er ontstaan. Ik hoorde een reclame op de radio voor een site waarop getrouwde mensen een geheime scharrel kunnen vinden. Daar word ik bijna verdrietig van. Drie op de vier huwelijken strandt. Mede door dat soort sites. En Twitter en Facebook. Mannen worden er onrustig van en vrouwen met te weinig zelfrespect bieden zich te gemakkelijk aan. Ik gebruik die sites dan ook uitsluitend voor mijn werk, niet privé.”

Wat is je grootste geluk?
“Dat mij thuis is bijgebracht dat ik alles kan als ik maar wil en dat ik wat waard ben.
Ik had wel altijd vriendjes, maar er waren echt 88 afspraakjes nodig voor er eens iets gebeurde. Mijn ouders zeiden ook altijd ‘hij mag wel hier komen slapen, maar jij gaat niet daar logeren.’ Dat vind ik goed. En nu ben ik muzikant. Ik ga om met de mannen en zie het verdriet van sommige vrouwen. Maar die vrouwen pakken het zelf soms ook niet zo handig aan. Altijd maar zeuren aan de telefoon over het huishouden en de kinderen, terwijl die man op tournee is, hard moet werken en aan vele verleidingen blootstaat. Dan zeg ik: ‘je maakt het er zelf naar dat hij uit de band springt.’ Het is een dans waarbij je om elkaar heen draait. Je moet lieve dingen voor elkaar blijven doen en blij zijn voor elkaar. Ik spring op als mijn vriend thuiskomt. Dat is toch normaal? Dat je blij bent als de ander er weer is?”

Waar heb je veel verdriet van gehad?
“Dat mijn vorige relatie niet voor eeuwig bleek te zijn. En dat ik er te lang mee door ben gegaan. Misschien wilde ik ook niet alleen zijn. Ik dacht altijd dat ik daar wel goed in was, als enig kind, maar het omgekeerde is gebleken. Mijn nieuwe vriend woonde nog in het buitenland en ik moest even alleen wonen, iets wat ik al 15 jaar niet gedaan had. Eerst was het leuk, maar na drie weken wilde ik bijna weer bij mijn moeder gaan wonen. Maar uiteindelijk vond ik mijn ritme, en dacht ik ‘dit ben ik zelf dus!’ Zo heb ik die drie weken toch weer wat over mezelf geleerd.”

En de laatste keer dat je hebt gehuild?
“Oh, de tranen rollen snel in onze familie. Ik ben over de kleinste dingen snel geëmotioneerd. Maar ik praat niet graag over gevoelens. Een echt 1-op-1 gesprek in de kroeg komt niet vaker voor dan eens in de drie maanden. Ik weet dat wanneer je dan wel iets zegt, het meteen veel te veel lading heeft. Gesloten mensen zijn altijd heel bijzonder, maar het moeilijkst om mee samen te leven. Ze zijn net een vulkaan. Gelukkig heb ik lieve ouders en vrienden die wel de boel op tijd openhakken. En met mijn nieuwe vriend Bela praat ik wel veel. Hij is slim, hij kijkt zo door me heen. En hij ziet het als ik ergens overheen probeer te praten.”

Heb je voldoende balans tussen werk en privé?
“Ik denk van wel, maar eigenlijk is het niet zo. Mijn nieuwe vriend is er gelukkig eentje die het afdwingt. Ik heb om half 1 ’s nachts nog veertig dingen te doen. Hij zegt: ‘En nu ga je op de bank zitten’ en hij neemt de leiding. Een krachtige man die me lekker aan het lachen maakt. Het is fijn om mijn match gevonden te hebben.”

Ben je romantisch?
“Ja, té romantisch bijna. Ik wil dat mijn vriend me elke dag diep in de ogen kijkt alsof het onze laatste dag is. Anders denk ik al snel: ‘ohoh, het gaat niet goed met deze relatie.’ Dat is onzekerheid, natuurlijk. Maar hij heeft me geleerd, dat een relatie een soort golfbeweging is. Het is niet altijd top. Dat begrijp ik nu. Hoewel ik nog steeds totaal niet weet hoe je een relatie op langere termijn goed moet houden. Als iemand dat weet moet hij of zij even bellen. Maar het is wel voor het eerst sinds lange tijd dat ik denk ‘met jou wil ik wel kinderen. Er zouden er van jou meer moeten zijn’.”

Waar sta je over 10 jaar?
“Ik ben heel benieuwd, maar ik wil het ook niet precies weten. Ik wil in ieder geval nieuwe projecten ontwikkelen, misschien heb ik dan wel kinderen. Maar ik ben geen type huisvrouw. Muziek is mijn ding…”

Foto: Carin Verbruggen. foto’s met Reverso Squadra Lady voor Jaeger-leCoultre

Man vrouw relatie

Man vrouw Relatie: Bikinistress

14 juni 2010 Marc Faber/Bo van Meerwijk Een reactie plaatsen

Ik volg al een aantal weken een dieet. Inderdaad, toen het eerste magere lentezonnetje zich aandiende sloeg de stress toe. ‘Ach hemel, het is straks weer vakantie‘. Vakantie is voor vrouwen niet om te onthaasten of om van te genieten. Vakantie betekent voorbereiden en hard werken. Niet alleen ter plaatse met een beetje pech – De kamperende vrouw weet er alles van. Waar ze thuis alle luxe heeft staat ze eens per jaar een paar weken te prutsen met teiltjes, éénpits gasbrandertjes en mag ze slapen op een matje. Wat een feest! – Ook het vooruitzicht op drie weken bikiniweer vraagt de nodige zorg. Het leven hangt aan elkaar van keuzes.

Bikinistress

Het hele jaar door nét even een tikkie te veel eten en te weinig sporten is ook zo’n keus. Met als straf ‘bikinstress in de zomermaanden’. Want oh, oh, oh, hoe krijgen we het weggewerkt, die putten, hobbels en handles? Met een leuk zomerjurkje ter bedekking kom je een eind, maar ja, om daar nu mee het water in te duiken. En een lekker egaal bruin kleurtje loop je er ook al niet mee op. Dus zit er maar een ding op voor dames die zonder bikinistress de zomermaanden door willen. Alle andere maanden van het jaar dieetstress.

Zwembroekstress

En nu vroeg ik me af, Marc, hoe zit dat bij jullie mannen? Ik snap dat mannen geen last hebben van bikinivrees. Sterker nog, ik begrijp dat jullie bijzonder uitkijken naar warme dagen vol vrouwen die nauwelijks nog iets dragen. Maar dat bedoel ik natuurlijk nietl. Ik heb het niet over opwinding, maar over onzekerheid. Raken jullie mannen begin maart ook al lichtelijk in paniek? Bestaat er zoiets als ‘zwembroekvrees? Ik denk dat ik het antwoord wel weet, maar je mag me altijd verbazen.

Luchtige groet, Bo

Het begint al lekker op te warmen, Bo! Dus inderdaad is de tijd aangebroken om met minder en luchtigere kleding jezelf te begeven onder de mensen. Tja, en wat moet je dan aantrekken? In de koudere periode is het makkelijker, dan doe je gewoon verhullende kleding aan, die natuurlijk ook wel functioneel is om ons warm te houden. Waarschijnlijk zal een vrouw die in de winter naar het zwembad gaat, vast en zeker een badpak aandoen. En wij mannen? We kiezen dan natuurlijk voor een oversized sportbroekje of bermuda, die blijft hangen op onze zwembandjes. Voor deze natte aangelegenheid vinden we onze zwembandjes dubbel functioneel: voor een beter drijfvermogen! Zo hebben we nog een paar van die handige uitvluchten.

Love handles

Onze zijwaartse uitstulpingen bieden tijdens het vrijen een handige houvast en dan noemen we ze liefkozend love handles. Zitten we in de kroeg dan blaten we stoer dat onze ‘uitbouw’ een goede en flinke investering is in onszelf, want ons gereedschap moet ook nog onder een goed afdakje hangen. Wat zou daar toch allemaal onder zitten?

Lekkers

Waarom kunnen we geen maat houden met het eten van iets te ongezonde dingen? Ja, ze zijn lekker en dat weten de fabrikanten van al dat lekkers maar al te goed. Hoe zit het met onze zelfdiscipline? Kunnen we onszelf gewoon niet zo goed in de hand houden? Meestal lukt het bij het opvoeden van ons kinderen nog wel om tijdens hun aanwezigheid niet teveel te snoepen. Maar als de kinderen naar bed zijn, dan komen de chocolaatjes bij de koffie en thee en later op de avond de zakken chips uit de kast.
Of misschien vindt de mens het juist wel fijn om een beetje stress te hebben. We zoeken het immers zelf op. We weten dat we in de zomer graag bijna bloot over het strand of de camping willen lopen en gezien willen en mogen worden. Doe je dit nu voor jezelf of voor een ander? Een vrouw wil natuurlijk graag de aandacht trekken van mannen en een man wil graag goed in de smaak vallen bij de vrouwen. Met een beetje competitiedrang erbij, wil een vrouw andere vrouwen de loef afsteken en een man de andere mannen door het stof laten kruipen. Stelt een vrouw het op prijs als ze over het strand paradeert en de mannen steken hun bordjes omhoog: 7, 8, 7, 3, 6, 9. Een drie? Ja, dat was een man die niet op vrouwen valt.

Google Watcher

Ik las vandaag een artikel over Google, waar het ging over onze privacy en hoe Google daar mee omgaat. Ze meten zo’n beetje alles wat we doen op het internet en weten dus veel van ons. Dit kun je negatief uitleggen, maar ze kunnen je bijvoorbeeld ook positief adviseren. Misschien heeft Google wel een leuke oplossing voor ons probleem van de jaarlijkse golfbeweging in ons gewicht. Stel je voor Bo, sta je bij de kassa van de supermarkt met net iets te veel ongezonde dingen in je karretje en gaan er tijdens het scannen alarmbellen rinkelen. De cassière kijkt op haar scherm naar de melding en slingert dat hardop, à la de condoom reclame, naar je hoofd: “Zo mevrouw, u gaat over uw gezondheidstaks heen! De Google Watcher geeft je deze waarschuwing om te voorkomen dat je straks weer last hebt van bikinistress.”

Italiaans pak

Bo, ik heb geen last van zwembroekstress en eerlijk gezegd denk ik dat weinig mannen daar echt last van hebben. Het zou misschien wel ietsje minder mogen, maar we accepteren iets makkelijker dat het nou eenmaal zo is. Hierdoor krijgen juist de vrouwen last van zwembroekstress! Een vrouw vindt dat haar man maar eens aan de lijn moet om netjes in zijn zwembroek te passen! Ze beginnen dan heel subtiel in het begin van het voorjaar door te vragen of hij nog goed in zijn mooie strak getailleerd Italiaans design pak past. Dat hangt namelijk al een tijdje ongedragen in de kast.

Het is tijd om mijn strakke zwembroek aan te doen! Niks oversized bermuda, gewoon mijn Speedo. Het hele jaar door heb ik die aan bij het waterpoloën, dus nu ook. De jaarlijkse gewichtsgolfbeweging is bij mij trouwens anticyclisch. In de zomer nemen mijn zijkwabjes juist iets toe in omvang, maar ik heb niets te verbergen. Zie je mij lopen op het strand of op een Franse camping, steek gerust een bordje omhoog voor mijn zwembandjes!

Relaxte groet,

Marc

Marc Faber over Marc Faber
“Sinds 1965 kan ik de wereld en haar bewoners met mijn eigen zintuigen waarnemen. Als klein kind begreep ik vaak niet waarom mensen bepaalde dingen zeiden en deden. En dat intrigeert me nu nog steeds. Ik begeleid kernkrachtige transformaties van mensen (Humanalytics) en organisaties (Biznalytics).