Ik ben regelmatig ontroerd. Waardoor? Door kinderen die opeens iets liefs voor je doen, door een liedje op de radio dat precies de kern raakt van waar je zelf mee bezig bent, door een meesje dat urenlang strootjes naar het mezenkastje vliegt om een nestje voor zijn vrouwtje te maken. Maar van de week werd ik ontroerd door een man. En hij was er zelf niet eens bij. Het was de man van de vrouw die zich in de douche van de sportschool stond te douchen. Ze had een enorme, uitpuilende moedervlek op haar bil. Echt zo eentje waarvan je denkt, ach mens, laat die toch eens weghalen. Maar toen deed ik wat ik altijd deed…ik keek even naar haar ringvinger. Een trouwring. En dat ontroerde me dus…

Hij houdt van haar

Dat betekende namelijk dat er een man is die er helemaal niet mee zit dat zij die enorme moedervlek heeft. Die haar liefheeft zoals ze is, en zegt dat zij de mooiste billen van de wereld heeft. Net als de echtgenoten van de vrouwen die met hun niet perfecte lichamen in de sauna zitten. Hangende borsten, O-benen, haargroei op plekken waar je het niet verwacht. Ze hebben allemaal een maatje gevonden die daar doorheen kijkt. Heerlijk. De tranen springen me op die momenten spontaan in de ogen. Er is nog hoop. In een wereld van glossy’s met graatmagere modellen, advertenties waarin zelfs Inge de Bruijn moet worden gephotoshopt, waarin het hotste nieuws is, welke jurk voetbalvrouw Yolanthe zal dragen op haar huwelijk en waarin het echtscheidingspercentage explodeert, bestaat echte liefde nog. De liefde van de ziel.

Wie is dan die gewone man?

We moeten het dus hebben van de gewone man. De man die zelf ook naar zweet ruikt als hij ’s avonds thuiskomt. En waar zijn vrouw dan lekker dicht tegenaan kruipt om zijn geur op te snuiven. Omdat dat haar opwindt. En een gevoel van vertrouwen en zekerheid geeft. Dat hij bij haar hoort. De man die ’s avonds een verhaaltje voorleest aan zijn kinderen en daarna nog even de buitenlamp vervangt die alweer voor de derde keer stuk is deze maand. De man die na 60 jaar huwelijk zegt niet te weten wat hij zou moeten doen als zij eerder het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen zou. En dan ook een week na haar het loodje legt. Dat is toch mooi? Of ben ik een niet te redden romantische ziel? Nou dan ben ik dat maar. Volgende week ga ik met behaarde benen en bikinilijn naar de sportschool. Ik zal mijn wenkbrauwen niet epileren en uit mijn mond ruiken. En dan wacht ik af welke man op mij afstapt en mij waardeert om wie ik ben. En dan maar hopen dat hij niet denkt: ‘Wat ontroerend, ze heeft vast iemand thuis zitten die daar helemaal doorheen kijkt…’

Als er één woord anno 2010 thuishoort in de HRmanagers-bullshitbingo dan is het work-life balance. Het woord alleen al laat je uit het lood schieten. Ik ben een vrouw. Ik heb moeite om in mijn werkzame leven momenten van balans te creëren in combinatie met mijn personal life. Mijn leven is werk! Dat ligt aan mij. Heus wel. Maar ook aan ‘hen’. Want in het woord ligt precies de verwachting. Work staat voorop.

Vrijwilligerswerk

Ik had er wel iets op gevonden. Voor het zicht. Jaren geleden besloot ik dat ik mijn leven niet langer meer ging indelen in werk of hobby, of werk of vrije tijd. Alles wat ik deed was leuk, dus niet erg. En zo ging alles op een hobby lijken. Mensen wisten dat ook. Tot ver voorbij het netwerk van mijn netwerk. Leek het wel. ‘Vraag Bo maar, die vindt toch alles leuk, die doet het wel.’ Eigenlijk helemaal niet leuk, maar ja, met ‘nee zeggen’ haalde ik en plein public mijn eigen geknutselde alles-is-leuk-dus-kost-geen-moeite, theorie onderuit. “Oh, zit je daarmee? Moet het zo snel af? Hoezo geen vrijwilligers te vinden? Geef maar, doe ik even tussen dit en dat en zus en zo door. Komt goed.’ En ondertussen was het wéér ver na middernacht voor ik mijn bedje zag. Waar ook nog eens een lief lag die ook nog wel wat pleaserigs verwachtte.

Goodbye Florence Nightingale

Het kon niet anders of het werd een overspannen toestand. Letterlijk. “Je moet meer balans creëren in je leven. Niet alles hoeft te moeten, Bo. Anderen kunnen heel goed voor zichzelf zorgen.” En verdomd het was zo. En als ik eerlijk ben ging het vaak beter wanneer ik me er vooral niet mee bemoeide. Kregen zij ook weer eens de mogelijkheid gewoon zelf iets uit te zoeken of op te lossen. Dat is goed voor een mens. Zelf dingen uitzoeken. En zo heb ik dus uitgezocht, nou ja, ik kon er eigenlijk significant niet meer omheen, dat mijn omgeving, en zeker het netwerk van mijn netwerk, het prima redt zonder mijn bemoeienissen. Goodbye Florence Nightingale, hello Bo!

Plek op de kaart

Dus eigenlijk is het vrij simpel. Wie meer balans wil tussen work en life, moet zich gewoon niet overal mee willen bemoeien en al helemaal niet geloven dat je alles voor een ander moet regelen. Want wie zulk soort ‘hulp’ geeft, wil eigenlijk ontvangen. Goedkeuring bijvoorbeeld, een plekje op de kaart. Een bullshitbingo-kaart. Want zo is het wel. Geen verschil tussen werk en life willen hebben is bullshit. Voortaan keer ik het om en ga voor life-work balance. Bingo!