Lekker hoor die lente, de belofte op een mooie zomer en zo. Maar ik raak er ook een klein beetje van in paniek. Want oh-my-God ik ben van de winter aangekomen. En niet zo zuinig ook. Maar liefst 4 hele kilo’s. En die 3 van de winter daarvoor zaten er ook nog. En als ik dan straks iets fleurigs en korts aan moet omdat de mussen dood van het dak vallen, of nog erger, ik op vakantie moet, nou dan ziet ‘iedereen’ de erbarmelijk slechte staat van mijn dijen en billen. En knieën. Want daar hangen sinds deze winter een soort van kleine vleeszakjes naast de knieschijf. Zijn dat nou mijn problemen? Euh, nou nee, maar een beetje toch wel. Zolang je niets anders hebt om je druk over te maken, nou, dan zijn putjes, hobbels en vleeszakjes best erg. Dus. Of klink ik nu wel heel erg als een Britney, Paris of Scarlet. Want, oh halleluja, zij hebben het ook!

Cellulitis van de sterren en weg winterdip!

Zelf gezien. En wat was dat lekker! Mijn winterdip verdween spontaan, van voorjaarsmoeheid kan geen sprake meer zijn en de nieuwsbrieven van ‘Slank met Dr. Frank’ heb ik verwezen naar de spambak. Mijn dag kan niet meer stuk. Wat zeg ik, mijn zomer. Want het is waar. Al die babes waarover je jaloers afvraagt hoe ze in ’s hemelsnaam aan zo’n overdreven staat van perfectie komen zijn dus écht gewoon gefotoshopt. Heus waar. Zonder de airbrush technieken van een editor of de softfocuslenzen van de fotograaf blijken het opeens echt vrouwen! En daar word ik zo blij van. Mijn BBB-oefeningen schieten er spontaan bij in.

Vrouwonvriendelijke vrouwen

Doorgaans heb ik een diep gewortelde behoefte aan sisterhood. “Waar kijk jij naar, bitch” kreeg ik deze week te horen van een pubermeisje dat langs fietste. In eerste instantie keek ik toevallig. We passeerden elkaar op een versmald stukje straat. Iets met rioolwerkzaamheden. Ik stond al in de aanslag om even te glimlachen of iets raars als ‘hoi’ of ‘goedemorgen’ te zeggen. Maar toen drong zij met fiets en al voor en vond dat ik plaats moest maken. Na de opmerking keek ik naar haar gezicht en vroeg me af hoe ze het voor elkaar kreeg om er op haar leeftijd er al zo angry uit te zien. Misschien was ze aangekomen en maakte ze zich zorgen om de zomer. Zou kunnen. Maar jammer was het wel. Ik zou graag zien dat tenminste vrouwen wat minder vijandig deden naar elkaar. Vijand zijn van jezelf is al lastig genoeg. Misschien was dat ook wel haar probleem.

Alles voor het mannetje

Maar vandaag heb ik dus een slag gewonnen. De oorlog waarschijnlijk nog niet. Of zou het me na ruim veertig jaar alsnog lukken vrede te sluiten met mijn lijf? Nog meer uitstulpingen kan ik eigenlijk niet gebruiken. Niet zolang het niet wil vlotten met de sisterhood, waarbij we blijven competeren om het mooiste mannetje. Want laten we wel wezen, alleen daarom heb ik moeite met mijn cellulitis. Het plaatst me in een lagere rangorde. Die van ongedisciplineerde vrouw. Nog op leeftijd ook. Moet je maar minder eten en meer bewegen. Eigen schuld, dikke bult, bitch! En daarom hou ik van celebs. Daarvan is direct duidelijk dat ik geen poging hoef te ondernemen ze te passeren op het smalle stuk…. Maar ze hebben wel cellulitis.

Ik kan het wel hoor, zelfstandig iets doen. Zonder lief op pad en even verdwijnen. Want er zijn nu eenmaal een aantal zaken die ik leuker vind dan hij, en vise versa. Bovendien is ruimte voor jezelf, ook binnen een relatie, erg gezond en prettig.

Bediening

Af en toe wil ik even alleen zijn. Een weekendje weg om rustig te kunnen schrijven. Of een middag ergens wandelen voor het frisse hoofd. ‘Ik pak zo de trein en ga een beetje door een stad lopen, ergens. Of had jij ook al plannen?’ Dat laatste moet wel eerst even gecheckt. Je weet maar nooit of lief ook al een plan heeft. Iets leukers, en dan loop ik dat weer mis. Of iets minder leuks, maar wat mijn plannen toch in de war schopt. Want dat we gelijktijdig ieder ons ding doen, dat zit er niet in. In huize Bo zijn namelijk nog een stel kinderen ter verzorging. Pubers weliswaar, maar ook die hebben liefde nodig. En bediening, vooral dat, want anders moeten ze stoppen met wii-en of msn-en wanneer ze honger of dorst krijgen. En dat hebben ze liever niet.

Even iets delen

Maar stel, ik heb geen dienst, en ik heb even tijd voor iets wat ik prettig vind. Vaak iets waar ik al even naar uit keek, dan gebeurt er iets raars. In plaats dat ik geniet van de rust krijg ik de behoefte om lief of pubers in mijn beleving mee te trekken. Alsof ik geen moment zonder ze kan, zeg. Zo irritant! Het kan over van alles gaan. Een mooie lichtval ergens gespot, een lekker kopje cappuccino ergens gedronken of een grappige ontmoeting ergens ontstaan…you name it. Een seconde nadien bel of sms ik het thuisfront. Want ‘ik wil even iets delen’.

Ordinaire controlledrift

Zou dat nou typisch vrouwelijk zijn of ordinair, mijn controlledrift? Lief heeft het tenminste nooit. Die zwaait bij vertrek, kust bij terugkomst. en iets voor daar tussenin is nergens voor nodig. Of het moet om iets praktisch gaan. Maar ja, dat is ook geen gehoor. ‘Schatje, ik moet even iets met je delen. Heb ik nog schone sokken in de kast?’ Ik vind het jammer. Een mens krijgt nu eemaal het liefst wat hij geeft. Dus wanneer hij gaat, wacht ik tot hij belt om iets met mij te delen. Maar meestal blijft het stil…Op het geluid van pubers en de Wii na.

Voetballers zijn helden. Maar voetbalvrouwen? Leven zij een inhoudsloos bestaan, zijn het de heldinnen van nu of eigenlijk net echte vrouwen? Bo denkt er het hare van.

Ik dreig mijn dochter er wel eens mee. “Als je nu niet snel aan je huiswerk gaat, kun je later alleen nog voetbalvrouw worden.” Niet echt aardig nee. En bovendien niet effectief. Met name mijn jongste is dol op shoppen, trends en alles waarbij poeders, kwasten en haarlak komen kijken. Sinds ze te oud is voor Euro Disney lijkt een retourtje PC Hooftstraat haar de meest ultieme weekendinvulling ever. Nee, mijn jongste ziet het wel zitten. Het beroep van voetbalvrouw. Want het is toch wel een beroep, toch? Zou je het op kunnen geven op officiële stukken? Beroep: voetbalvrouw. Want voetbalvrouw zijn is echt wel heel zwaar hoor. Met publiciteit en zo. En al de vooroordelen die er over je bestaan.

Rijke, succesvolle man

En dan ben je ook nog eens heel vaak alleen. Want zo’n voetballer is natuurlijk altijd bezig met het hogere doel of is op trainingskamp. Daarom schijnen voetbalvrouwen veel steun bij elkaar te zoeken. Dat er tenminste iemand is die je snapt, zeg maar. En dat snap ik dan weer wel. Want wie gekozen heeft voor een bepaald type man, kan daar natuurlijk niet bij anderen over gaan zeiken. Zeker niet wanneer het een rijke, succesvolle man is. Ja, sorry hoor, wel de hoofdprijs willen en dan een beetje gaan janken over eenzaamheid of publiekelijk slijk.

Gucci afdankertjes

Er zijn ook heus wel voetbalvrouwen die iets anders doen dan shoppen, feesten en Gucci-afdankertjes schenken aan het goede doel. Die doen gewoon thuis de was, brengen de kids naar school en hebben een normaal, vrij anoniem gezinsleven. Waarom ook niet? Het is dankzij Victoria en Yolanthe dat ik denk dat voetbalvrouw zijn synoniem is aan golddigger. Alhoewel, Victoria hoefde van zichzelf al niet meer te kijken op een gastendoekje meer of minder. Ik denk dat mijn zuur geschrijf dus eigenlijk gewoon de kift is. Omdat uit de volksactiviteit van mijn vader en opa de nieuwe rijken zijn ontstaan. Helden, met aan hun zijde heldinnen die we verheerlijken omdat ze euh….. voetbalvrouw zijn? Nee, dan mijn dochter. Daar ga je nog veel van horen…. Ze heeft tenminste vandaag alweer haar huiswerk niet gemaakt.