Lekker hoor die lente, de belofte op een mooie zomer en zo. Maar ik raak er ook een klein beetje van in paniek. Want oh-my-God ik ben van de winter aangekomen. En niet zo zuinig ook. Maar liefst 4 hele kilo’s. En die 3 van de winter daarvoor zaten er ook nog. En als ik dan straks iets fleurigs en korts aan moet omdat de mussen dood van het dak vallen, of nog erger, ik op vakantie moet, nou dan ziet ‘iedereen’ de erbarmelijk slechte staat van mijn dijen en billen. En knieën. Want daar hangen sinds deze winter een soort van kleine vleeszakjes naast de knieschijf. Zijn dat nou mijn problemen? Euh, nou nee, maar een beetje toch wel. Zolang je niets anders hebt om je druk over te maken, nou, dan zijn putjes, hobbels en vleeszakjes best erg. Dus. Of klink ik nu wel heel erg als een Britney, Paris of Scarlet. Want, oh halleluja, zij hebben het ook!

Cellulitis van de sterren en weg winterdip!

Zelf gezien. En wat was dat lekker! Mijn winterdip verdween spontaan, van voorjaarsmoeheid kan geen sprake meer zijn en de nieuwsbrieven van ‘Slank met Dr. Frank’ heb ik verwezen naar de spambak. Mijn dag kan niet meer stuk. Wat zeg ik, mijn zomer. Want het is waar. Al die babes waarover je jaloers afvraagt hoe ze in ’s hemelsnaam aan zo’n overdreven staat van perfectie komen zijn dus écht gewoon gefotoshopt. Heus waar. Zonder de airbrush technieken van een editor of de softfocuslenzen van de fotograaf blijken het opeens echt vrouwen! En daar word ik zo blij van. Mijn BBB-oefeningen schieten er spontaan bij in.

Vrouwonvriendelijke vrouwen

Doorgaans heb ik een diep gewortelde behoefte aan sisterhood. “Waar kijk jij naar, bitch” kreeg ik deze week te horen van een pubermeisje dat langs fietste. In eerste instantie keek ik toevallig. We passeerden elkaar op een versmald stukje straat. Iets met rioolwerkzaamheden. Ik stond al in de aanslag om even te glimlachen of iets raars als ‘hoi’ of ‘goedemorgen’ te zeggen. Maar toen drong zij met fiets en al voor en vond dat ik plaats moest maken. Na de opmerking keek ik naar haar gezicht en vroeg me af hoe ze het voor elkaar kreeg om er op haar leeftijd er al zo angry uit te zien. Misschien was ze aangekomen en maakte ze zich zorgen om de zomer. Zou kunnen. Maar jammer was het wel. Ik zou graag zien dat tenminste vrouwen wat minder vijandig deden naar elkaar. Vijand zijn van jezelf is al lastig genoeg. Misschien was dat ook wel haar probleem.

Alles voor het mannetje

Maar vandaag heb ik dus een slag gewonnen. De oorlog waarschijnlijk nog niet. Of zou het me na ruim veertig jaar alsnog lukken vrede te sluiten met mijn lijf? Nog meer uitstulpingen kan ik eigenlijk niet gebruiken. Niet zolang het niet wil vlotten met de sisterhood, waarbij we blijven competeren om het mooiste mannetje. Want laten we wel wezen, alleen daarom heb ik moeite met mijn cellulitis. Het plaatst me in een lagere rangorde. Die van ongedisciplineerde vrouw. Nog op leeftijd ook. Moet je maar minder eten en meer bewegen. Eigen schuld, dikke bult, bitch! En daarom hou ik van celebs. Daarvan is direct duidelijk dat ik geen poging hoef te ondernemen ze te passeren op het smalle stuk…. Maar ze hebben wel cellulitis.

Ik kan het wel hoor, zelfstandig iets doen. Zonder lief op pad en even verdwijnen. Want er zijn nu eenmaal een aantal zaken die ik leuker vind dan hij, en vise versa. Bovendien is ruimte voor jezelf, ook binnen een relatie, erg gezond en prettig.

Bediening

Af en toe wil ik even alleen zijn. Een weekendje weg om rustig te kunnen schrijven. Of een middag ergens wandelen voor het frisse hoofd. ‘Ik pak zo de trein en ga een beetje door een stad lopen, ergens. Of had jij ook al plannen?’ Dat laatste moet wel eerst even gecheckt. Je weet maar nooit of lief ook al een plan heeft. Iets leukers, en dan loop ik dat weer mis. Of iets minder leuks, maar wat mijn plannen toch in de war schopt. Want dat we gelijktijdig ieder ons ding doen, dat zit er niet in. In huize Bo zijn namelijk nog een stel kinderen ter verzorging. Pubers weliswaar, maar ook die hebben liefde nodig. En bediening, vooral dat, want anders moeten ze stoppen met wii-en of msn-en wanneer ze honger of dorst krijgen. En dat hebben ze liever niet.

Even iets delen

Maar stel, ik heb geen dienst, en ik heb even tijd voor iets wat ik prettig vind. Vaak iets waar ik al even naar uit keek, dan gebeurt er iets raars. In plaats dat ik geniet van de rust krijg ik de behoefte om lief of pubers in mijn beleving mee te trekken. Alsof ik geen moment zonder ze kan, zeg. Zo irritant! Het kan over van alles gaan. Een mooie lichtval ergens gespot, een lekker kopje cappuccino ergens gedronken of een grappige ontmoeting ergens ontstaan…you name it. Een seconde nadien bel of sms ik het thuisfront. Want ‘ik wil even iets delen’.

Ordinaire controlledrift

Zou dat nou typisch vrouwelijk zijn of ordinair, mijn controlledrift? Lief heeft het tenminste nooit. Die zwaait bij vertrek, kust bij terugkomst. en iets voor daar tussenin is nergens voor nodig. Of het moet om iets praktisch gaan. Maar ja, dat is ook geen gehoor. ‘Schatje, ik moet even iets met je delen. Heb ik nog schone sokken in de kast?’ Ik vind het jammer. Een mens krijgt nu eemaal het liefst wat hij geeft. Dus wanneer hij gaat, wacht ik tot hij belt om iets met mij te delen. Maar meestal blijft het stil…Op het geluid van pubers en de Wii na.

Toegegeven, ik was ervaringsdeskundige. Ooit. Maar het is een beetje als met roken. Wie eenmaal gestopt is voert vaak om het hardst een anti-rookcampagne. En waarom ik het deed? Tja. Toen dacht ik omdat ik vreselijk verliefd was. Ik kwam na afloop wanhopig aanzetten met een ja-ik-hou-van-jou-maar-ook-van-hem verhaal. Dramaqueen, Oscar waardig! Nu denk ik: je hebt bij anderen gezocht wat je bij jezelf niet kon vinden. Nog lang niet kon vinden. Daarom had je meerdere anderen nodig.

Tekortkomingen accepteren   

Of ik het nu gevonden heb weet ik niet. Ik denk het wel. Mijn lief is mijn lief én beste vriend, en vrienden belazer je niet. Punt. Maar er is meer. Ik raak ook steeds beter bevriend met mezelf. Hoe meer ik ervan overtuigd raak dat ik best oké ben, lees, hoe meer ik mijn tekortkomingen leer accepteren, hoe minder bevestiging ik van anderen nodig heb. Ik bedoel, die onbewuste bevestiging die maakte dat ik in zee, lees bed, ging met iedereen die maar een beetje geïnteresseerd deed, is weg sinds ik blij ben met mij. Het was pure onzekerheid. Geen liefde. Laat staan zelfliefde. Nu waren er nooit zo erg veel geïnteresseerden, dus het aantal streepjes boven mijn bed valt reuze mee. Ik zeg het maar even. Voor het geval mijn moeder langs surft.

Vreemdgaan evolutionair bepaald?

Een zo’n geïnteresseerde hield er een leuke theorie op na. Vreemdgaan was bij de man nu eenmaal evolutionair bepaald. Hij kon er dus eigenlijk niets aan doen. Zei hij tegen zijn vriendin. En ik was verliefd, dus ik kon er ook al niets aan doen. Zei ik tegen mijn vriend. Laatst kwam ik die minnaar weer tegen. Er hing voelbaar nog wat spanning. Maar heh… Ik ben al jaren geleden gestopt en zit overtuigd in de anti-campagne. Hij sinds een tijdje ook. Hij had de ware gevonden, zei hij, net als ik zich totaal niets aantrekkend van een oude theorie. Dat deed me goed. Want ik begreep wie die ware was. En daar kwam geen vrouw bij kijken.